BLOOD_KILL เกมนี้มีเเต่ตาย!?

ลำดับตอนที่ #6 : บทสี่ // ทางเเยกของชีวิต

 

"ท่านวริณ น้ำชาค่ะ"

เสียงสาวใช้ดังขึ้นข้างเก้าอี้ที่มีร่างของนายน้อยประจำตระกูลกรนทิวาคุณ พร้อมกับน้ำชาในเเก้วเเบรนด์ดังจากฝรั่งเศสที่วางลงข้างเด็กชาย

"ขอบคุณฮะ พี่สาว" เด็กชายเงยหน้ามองสาวใช้เเล้วหันไปสนใจจอเเอลซีดีที่ต่อกับกล้องวงจรปิดที่ฉายภาพมุมต่างๆของคฤหาสน์ต่อ ด้วยรอยยิ้ม เห็นก็บอกให้รู้ได้เลยว่าเขากำลังมีความสุขมากๆ สาวใช้ถึงกับยิ้มต่างอย่างดีใจที่นายน้อยมีความสุข

"คุณอาเรีย ไม่น่าเดินหลงทางไปที่ห้องเก็บบาปเลยนะค่ะ เเถมมือยังพลาดไปโดนปมกิโยตินร้างนั่นอีก น่าสมเพชจริงๆ"

สาวใช้รำพึงเเล้วค่อยๆวางขนมเค้กวานิลาไวท์ช็อกโกเเลตของโปรดวริณลงข้างน้ำชา

"นั่นสิฮะ เเต่เหมือนเกมมันกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอย่างงดงามเเล้วสิ" เด็กชายยิ้มหวานเเล้วชี้ไปที่ทีวีก่อนจะหัวเราะคิกคัก

 

"นั่นสินะค่ะ เริ่มเเผนที่สองกันเลยดีกว่าไหมค่ะ?"

สาวใช้พูดพึมพำ

.........

 

เสียงฝีเท้าดังขึ้นประชิดใกล้กลุ่มของอารัษมากเรื่อยๆ.... ไคโตะที่กำลังถือไฟฉายตามหลังหันไปมองด้วยสีหน้าคิ้วขมวดเล็กน้อยเพราะเสียงฝีเท้า ก่อนจะพูดขึ้นให้ทุกคนที่เดินอยู่ในความมืด พวกเขาเเทบไม่รู้ว่าอยู่ส่วนในคฤหาสนืเดาว่าอยู่ระหว่างทางที่จะไปสิ้นสุดที่ห้องใดห้องหนึ่งซึ่งห้องนั้นต้องเป็นที่สำคัญมากๆ เพราะทางเดินดูเลิศหรูมากเกินกว่าจะประมาณค่าได้

"ผมได้ยินเสียงฝีเท้า..."  ไคโตะพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเครียดๆ

"อะไรนะ?"  ทาเวียสะดุ้งน้อยๆเเล้วหันไปหาไคโตะที่เดินรั้งท้าย

"เสียงฝีเท้าเหรอ..."  ซินเซียเงียบ มีเสียงจริงๆอย่างที่ไคโตะบอก

ทั้งกลุ่มหยุดเดินเพื่อหาที่มาของเสียงที่วิ่งมาหาพวกเขา  รินที่ถือตะเกียงไฟรีบยกไฟส่องไปตามทางที่มืดสนิทก่อนจะพบสิ่งมีชีวิตสองอย่างกำลังวิ่งมา พวกเขาเห็นเป็นเงาๆดำกำลังวิ่งมาเรื่อยๆ อารัษถึงกับยกปืนที่เเอบไปที่กระเป๋าหลังมาจ่อเผื่อเป็นคนร้ายก่อนจะเอาตัวบังริน

"คาโอรุ...นาซิก..."

ไคโตะพูดเบาๆเเบบอึ้งๆ เมื่อเห็นคนที่วิ่งมานั้นได้ชัดขึ้น รินทำตาโตเเบบดีใจเเล้ววิ่งไปเกาะขานาซิกเเทบจะทันที หลายคนถอนหายใจเเบบโล่งอกนึกว่าเขาทั้งสองจะตายไปเพราะฝีมือของวริณซะเเล้ว

 

"อ่ะ...พะ พี่นาซิก...."

เสียงดังขึ้นเบาๆจากรินจนทุกคนหันไปมองรินที่กำลังเกาะขานาซิก อารัษเป้นคนที่ตกใจที่สุดเพราะไม่คิดว่าคนอย่างรินจะไปเกาะใครง่ายๆ

"เลือดนี่...."

รินทำตาโตเเล้วเงยหน้ามองนาซิกอย่างหวาดกลัว กลัวว่าสิ่งที่เธอคิดจะเป็นจริง คาโอรุถึงกับเบือนหน้าหนี มือปิดปากด้วยสีหน้าซีดเผือก ทุกคนตกใจไปตามๆกัน

"ไม่ใช่เลือดพี่หรอก ริน" นาซิกกัดฟันพูดเบาๆพยายามข่มความกลัว

"คาโอรุ อาเรียไปไหน..."

เอวาพูดขัด เเล้วรีบปิดจมูกไม่ให้กลิ่นคาวเลือดที่รองเท้านาซิกทำเธอคลั่ง ก็ว่ามันเเปลกๆอยู่สองคนนี้ไม่มีเเผลเเต่มีกลิ่นเลือดเด็กสาวพรหมจรรย์ฉุนจมูก

"....อาเรีย เธอ ตาย เเล้ว...."

 

...........

 

ความเงียบปกคลุมทันที นาซิกที่เป็นคนเห็นศพถึงกับพยายามตบหน้าตัวเองให้ลืมๆมันไปซะ ไคโตะที่เงียบมานานพูดขึ้นเสียงเบา

 

"เกมนี้ทุกคนต้องรอด เพราะงั้นเราไปกันเถอะ...”

ไคโตะเอ่ยแล้วยกไฟฉายส่องไปตามทางเดินที่เลิศหรู ทุกคนมองหน้ากันแล้วพยักหน้ารับก่อนจะเดินต่ออย่างไม่ละความพยายาม

ความพยายามที่จะมีชีวิตรอด.....

 

........

 

เหล่าตุ๊กตาทั้งหมดที่เหลือรอดเดินตามทางเดินที่มีแต่ความมืด ไม่มีเสียงพูดคุยใดนอกจากเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินไปเรื่อยๆตามทางที่เหมือนจะไม่มีจุดสิ้นสุด พวกเขาทั้งเก้าเดินมานานจนเทียนและถ่านไฟฉายหมดลงมีเพียงแสงสว่างจากดวงจันทราเต็มดวงที่ลอดผ่านโถงบันไดมา ข้างทางเดินที่พวกเขาเดินอยู่เป็นสวนดอกกุหลาบและดอกไม้นานาพันธุ์ แต่หากว่าความสวยในสวนกลับไม่ทำให้จิตใจของหลายๆคนเบ่งบาน

หน้าตาของและคนตอนนี้มีทั้งกลัว โกรธ เฉยๆ หรืออีกมากมายไม่มีคนใดดูสนุกสนานเลยซักนิด เรี่ยวแรงที่มีอยู่ก็เริ่มหดหายไปกับการเดิน จนกระทั้งมาหยุดที่หน้าห้องห้องหนึ่ง

“ห้องสาปแช่งชีวิต?”

เอวาพูดฃื่อห้องอย่างงๆ ตาสีแดงสดลุกวาวน้อยๆเพื่อใช้ในการอ่านชื่อห้องเพราะสายตาคนทั่วไปคงมองไม่เห็นต้องพึ่งปีศาจอย่างเธอ เธอหันไปมองทุกคนประมาณว่า “จะเปิดแล้วนะ” ซึ่งทุกคนก็พยักหน้ารับ เอวาเอามือไปจับลูกบิดประตูก่อนจะบิดเปิดประตูออก  กลิ่นคาวเลือดมากมายพวยพุ่งออกมาจากห้องสาปแช่งชีวิตจนเอวาต้องรีบกระโดดเด้งออกจากห้องเพราะกลิ่นเลือด หลายคนถึงกับปิดจมูกเพื่อไม่ให้เมากลิ่นคาว ก่อนที่ร่างของรินที่ปิดจมูกจะไปเตะประตูให้เปิดออกระบายกลิ่นเลือดทิ้งไปจนเจือจางลงไปในอากาศ

ทาเวียเดินไปเปิดไฟในห้องมืดจนไฟสีส้มหรูตามคฤหาสน์หรูจะติดขึ้น ทุกคนเดินเข้ามาในห้องแล้วพบว่าห้องนี้มีเพียวงประตูสามบาน บานแรกสีแดง บานที่สองสีขาว และ บานที่สามสีดำ พร้อมคราบเลือดที่ฝาหนังและพื้นเท่านั้น นอกนั้นก็เป็นสิ่งของประดับเช่นกะโหลกและตุ๊กตา

คงต้องแยกไปสามทาง...

ทุกคนในนั้นคิดขึ้นมาทันทีแต่ไม่มีใครเอ่ยออกมา นอกจากคาโอรุ

“คงต้องแยกกันแล้วล่ะครับ”

คาโอรุพูดแล้วปั้นหน้านิ่ง พลางกอดตุ๊กตาในมือแน่นด้วยความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านหลังจากเหยีบย่างเข้ามาในห้องนี้ อาจจะเพราะความกลัวก็ได้

“ประตูล่ะสาม ...”

หมายเลข 2105พูดเสียงแผ่วหลังจากเงียบมานานสองนานเป็นเพราะในชิฟข้อมูลตอนนี้กำลังครุ่นคิดกับการหาทางออกไปหามาสเตอร์ที่เขาจงรักภักดี

จู่ๆ..ทุกคนก็แบ่งกันเป็นสามคนในแต่ละประตูทันทีโดยไม่ต้องคิดตามที่2105พูด

บานสีแดง – อารัษ  ริน ไคโตะ

บานสีขาว – 2105  ทาเวีย ซินเซีย

บานสีดำ – เอวา นาซิก คาโอรุ

“แล้วเจอกันนะครับ หวังว่าเรายังมีชีวิตกันนะ” อารัษพูดปากเสียให้ซินเซียและเอวา ก่อนจะถูกรินชกเข้าที่ท้องแล้วลากหายเข้าไปในประตู

ถ้ายังมีชีวิตอยู่...?

“คุณนาซิกค่ะ ฉันรู้ว่าคุณรู้ว่าศพอาเรียอยู่ไหน เพราะฉะนั้นถ้าเรารอด คุณพาเธอออกมาจากที่นั่นด้วยนะค่ะ” ทาเวียพูดแล้วโค้งแล้วเดินเข้าไปในประตู

 

ปัง....ปัง...

เสียงปะตูดังขึ้นไล่เลี่ยกัน ทั้งสามคนที่เหลือมองหน้ากันน้อยๆแล้วพูดคุยกันเบาๆ

“คุณเอวา คุณเป็นแวมไพร์ งั้นคุณช่วยปกป้องผมด้วยนะครับ”คาโอรุพูดแบบยอมแพ้ให้ความตาย

“.....อืม” เอวามองคาโอรุที่หน้าสวยเหมือนผู้หญิงแล้วพยักหน้า ก่อนจะก้มไปมองนาซิก

“เธอล่ะ จะพูดอะไรก่อนเดินไปในทางมืดไหม?”

“ฉันอยากมีชีวิตอยู่”

“นั่นสินะ”
 
คาโอรุลู่สายตาลงไปที่พื้นแล้วเปิดประตูเดินหายไปในประตูสีดำมืด พร้อมเอวาและนาซิก

 

........แต่มีใครรู้บ้าง ว่าปีศาจที่เรียกว่าความตายกำลังอาละวาดและพร้อมจะกินทุกคนอยู่น่ะ.....



.
.
.
.
.

ดวงตาสีเเดงของผู้ตุมเกมวาวโรจน์ขึ้นมาเมื่อดูภาพจากกล้องวงจรปิด

"พี่สาวฮะ คนที่จะเป็นตุ๊กตาคนต่อไปของผมคือ ...... "

............

หมดเวลาห้องคอม

ผมจะมาอัพนะครับ
ขอสารภาพ ที่มาอัพครั้งนี้เป็นเพราะโดนเอวาเตะก้นบอกให้รีบอัพ (ผมกับเอวารู้จักกันที่โรงเรียนครับ -_-;;)