คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทสอง //เกมสตาร์ต
“Lizzie Borden took an axe .And gave her mother forty whacks. And when she saw what she had done
She gave her father forty-one.”
เสียงเพลงกล่อมเด็กของลิซซี่เบอร์เดนดังจากห้องนอนส่วนตัวของนายน้อยประจำตระกูลกรนทิวาคุณพร้อมกล่องเพลงที่กำลังเล่นเพลงเดียวกัน ในมือเด็กชายมีตุ๊กตาแมวสีฟ้าหม่นที่ไร้แขนขวาเนื่องจากโดนตัดออกไป ดวงตาสีเดงโลหิตเหม่อออกไปที่ท้องฟ้าที่มีฝนตกหนักราวกับพายุนอกหน้าต่างบานใหญ่
“นายน้อยค่ะ มีแขกมาหาท่านค่ะ”
สาวรับใช้คนสุดท้ายของคฤหาสน์เอ่ยเบาๆอย่างนอบน้อมหลังจากเดินข้ามประตูที่เปิดอ้าอยู่เข้ามาในห้องนอนและปิดประตูลงแล้ว ดวงตาเหม่อลอยเมื่อครู่ของเด็กชายเปลี่ยนดวงตาแห่งความตื่นเต้นแทบจะทันที เขากระโดดลงจากเก้าอี้ข้างหน้าต่างแล้ววิ่งมาหาสาวรับใช้
“พี่สาวพาผมไปทีสิฮะ ♥!”
“ได้ค่ะ ท่านวริณ”
สาวใช้พูดด้วน้ำเสียงอบอุ่นและเอ็นดูเด็กชายก่อนจะจับมือของนายน้อยที่ยื่นมาแล้วจูงมือเดินออกจากห้องนอนส่วนตัวไป
............ ตุ๊กตาของผม ตุ๊กตาของผมมาหาผมแล้ว!!! ...........
ณ ห้องโถงใหญ่ในคฤหาสน์กรนทิวาคุณ
ห้องโถงใหญ่สไตล์โรมันกลางของคฤหาสน์กรนทิวาคุณที่ปกติจะไม่มีใครมาอยู่กันมากมายนักนอกจากสาวใช้ที่มักจะเดินผ่านไปผ่านมา แต่ในเวลานี้กลับมีคนที่ได้รับเชิญมาเป็น “ตุ๊กตา”มายืนออกันเต็มห้องโถงเพียงแต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากของใครเลย บรรยากาศรอบข้างของคนกลุ่มนี้เริ่มจากมาคุขึ้นเรื่อยๆ
“พี่อารัษ...”
เสียงแผ่วเบาจนเกือบกลายเป็นเสียงกระซิบของเด็กสาวตัวเล็กดังขึ้นข้างๆชายหนุ่มที่กำลังมองไปมาในห้องโถงทำเอาเจ้าตัวต้องหันมามองตามต้นเสียง
“ทำไมเหรอริน?”
“เมื่อไหร่คนที่ชื่อวริณจะมาเหรอค่ะ”
เพียงแค่เด็กสาวพูดถามคำถามทุกคนในห้องโถงก็หันมาสนใจทันที ซึ่งคำถามนี้เป็นคำถามที่ไม่ว่าใครในตอนนี้ก็ต้องการจะถามเหมือนกัน อารัษทำหน้าอึกอักเล็กน้อยเมื่อมองลงมาที่ลูก(??)ที่กำลังทำหน้าลำบากใจ
“พี่ว่าคงอีก ซักพัก..ล่ะนะ”
“อือ.....”
รินถึงกับส่งเสียงอือในคอแบบไม่พอใจเชิงงอนน้อยๆแล้วเกาะชายเสื้ออารัษพลางสำรวจไปรอบๆห้องเช่นเดียวกับอารัษที่กำลังมองไปที่ทุกอย่างในห้อง
“ฉันเห็นด้วยกับเจ้าหนูนี่นะ เมื่อไหร่คนที่ชื่อวริณจะออกมา?”
เสียงของหญิงสาวผมยาวเกือบลากพื้นดังขึ้น อารัษและหลายคนสะดุ้งเฮือก หญิงสาวพูดอย่างไม่พอใจน้อยๆแล้วเดินมาหาริน “ฉันชื่อซินเซีย ยินดีที่ได้รู้จักนะ”เธอพูดเสียงเบาๆแล้วยิ้มให้เด็กสาวที่มองมาที่เธอเช่นกัน ก่อนจะตะโกนลั่นห้องโถง
“คุณวริณ กรนทิวาคุณ! ถ้าคุณไม่ออกมาฉันจะกลับบ้านแล้วนะค่ะ!!!”
วี๊ดดดดดดดดด!!!!!!!
“เหวอ!”
เสียงวี๊ดของลำโพงดังขึ้นแทบจะทันทีหลังจากเสียงของซินเซียตะโกน อารัษมาไปรอบๆห้องหาที่มาของเสียงขณะเอามืออุดหูไม่ให้เสียงวี๊ดน่ารำคาญนั่นเอามาในหูแล้วดวงตาสีน้ำตาลก็ไปเจอกับลำโพงสีดำที่ติดอยู่ที่ใต้บันได
คึดครึดวี๊ด..ซ่า... “ฮัลโหลๆๆ 1 2 3 มีใครได้ยินผมบ้างฮะ”
ลำโพงมีเสียงครึกครั่กออกมาซักพักก็เป็นเสียงเด็กชายในดังออกมาจากลำโพง ซินเซียยิ้มขึ้นมาที่มุมปากน้อยๆแล้วยืนกอดอกแบบราชินี
“ใครได้ยินผมบ้างฮะ!? ได้ยินเสียงผมเล้วตอบกลับมาหน่อยสิฮะ!!” เสียงจากลำโพงดังขึ้นอย่างชัดเจ๋ว หลายคนในห้องเริ่มใจชื้นขึ้นมาหน่อยๆ
“ได้ยินค่ะ!”
รินตะโกนเสียงดังแข่งกับลำโพงแล้วเกาะชายเสื้ออารัษแน่นกว่าเดิมด้วยความรู้สึกตื่นเต้น อารัษเผลอยิ้มกับความไร้เดียงสาของลูกบุญธรรมที่มีศักดิ์เหมือนน้องส่าวแล้วหันซ้ายหันขวาหากล้องวงจรปิด
“เอาล่ะนะครับ ผม วริณ กรนทิวาคุณนะครับ เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงโวยวายจากห้องโถงเลยรู้ว่าทุกคนมาแล้ว ตอนนี้ผมจับตาดูทุกคนอยู่ แต่ผมไม่บอกหรอกนะว่าผมแอบอยู่ที่ไหน”
คำพูดกวนประสาทดังขึ้นจากลำโพง กว่าสิบคนในห้องที่ยืนฟังอย่างเงียบๆเริ่มหลุดขำและส่งเสียงเคืองออกมาบ้าง ซินเซียตะโกนอีกครั้งเสียงดังด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ
“คุณให้พวกเรามาแต่คุณกลับไม่ออกมาปรากฏตัว นี่มันไม่แฟร์นะค่ะ คุณวริณ โปรดออกมาแสดงตัวให้ฉันและคนอีกเก้าคนเห็นด้วยค่ะ ไม่งั้นจะถือว่าคุณไม่ยุติธรรมแก่ตุ๊กตาที่คุณเลือกมา”
เกิดเสียงอื้ออึงซักพักวริณก็เงียบลง แล้วเสียงครืดๆก็ดังขึ้นก่อนจะหายไปเป็นการปิดไมล์ ซินเซียยิ้มมุมปากน้อยๆแล้วหันไปมองคนด้านหลังที่ยืนมองซินเซียอย่างอึ้งๆ
แปะ แปะ แปะ
“คุณพูดได้ถูกใจผมดีจังนะครับ.....”
ชายหนุ่มตบมือเบาๆแล้วพูดให้ซินเซียได้ยิน คนที่ยืนอยู่ด้านหลังหันมามองทั้งคู่งงๆ
“คุณ....ถ้าจำไม่ผิดคงเป็น คุณไคโตะสินะค่ะ?”
“ครับ คุณซินเซีย”
จู่ๆบรรยากาศมาคุก็เกิดขึ้นเล็กๆระหว่างสองคนอย่างไร้สาเหตุ จนหลายคนแถวนั้นสงสัยขึ้นมาไม่ได้
พวกเอ็งรู้จักกันตอนไหนว่ะ.....
“ขอโทษ...คือฉันก็ไม่ได้อะไรมากหรอกนะ แต่เราควรจะรู้จักชื่อกันไว้ จะได้คุยกันไม่งง....”
เป็นเสียงของเด็กสาวผมยาวที่กำลังติดผ้าปิดตาให้เรียบร้อยเดินเข้ามาในวงบรรยากาศมาคุทำให้บรรยากาศมาคุหมดลงแทบจะทันที หลายคนพยักหน้าหยึกหยักเชิงเห็นด้วย เพราะตั่งแต่มาที่ปราสาทก็มองกันไปมองกันมาจะทักก็ไม่ได้ แถมไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วยซ้ำไป
“ฉัน สึกิ ตุ๊กตา เมอร์ซี่”
เธอพูดเป็นคนแรกขณะมัดโบว์ที่ท้ายทอย
“ผม ไคโตะ ตุ๊กตาเเอนนาเบล” ไคโตะพูดขึ้นมาแล้วชี้มาที่ตัวเอง
“ฉัน ซินเซีย ตุ๊กตาเอมิเลีย”ซินเซียพูดแล้วโค้งตัว
ดวงตาสีโกแมนเข้มหันไปมองเด็กสาวอีกสองสามคนที่ยืนอยู่จนทั้งคู่สะดุ้งเฮือก
“ผม คาโอรุ ตุ๊กตา คิคุโกะ”
“อ้าว คุณไม่ใช่ผู้หญิงเหรอค่ะ” เด็กสาวข้างๆสะดุ้งเมื่อคนข้างๆแนะนำตัว คาโอรุยิ้มบางๆ ให้ความไม่เข้าใจของเด็กสาวข้างๆ ไม่เข้าใจผิดก็แปลกล่ะนะ ก็เขาใส่เสื้อผ้าของผู้หญิงมานี่...
“เอ๊ะ ฉะ ฉัน อาเรีย ตุ๊กตา พระนางแอนน์ โบลีน”
อาเรียพูดตะกุกตะกักแล้วโค้งตัวคำนับ ก่อนจะหันไปขอโทษคาโอรุที่เข้าใจผิดยกใหญ่จนอีกฝ่ายต้องยกมือเงไม่เป็นไร
“ฉัน นาซิก ตุ๊กตาอลิซาเบธ บาโรรี่”
เด็กสาวที่นั่งหลบในมุมมืดมาตั่งแต่เข้าคหาสน์เดินออกมายืนข้างอาเรียจนอาเรียสะดุ้งเฮือก
“ผมชื่ออารัษ นี่ ริน น้องสาวผม ตุ๊กตา ฮาโรลด์กับตุ๊กตาอลิส” อารัษยิ้มไปพูดไปขณะอุ้มรินขึ้นหลัง
“เหลือใครอีกล่ะ?”
ไคโตะยิ้มกริ่มแล้วหันไปหันมารอบห้องแล้วห็นคนที่ยืนนิ่งๆเป็นเสาให้แมลงวันตอมเล่นอยู่คนหนึ่ง
“คุณ....คุณชื่ออะไรครับ?”
“มา....ยุ่งอะไรกับผม แกเกี่ยวอะไรด้วย ผมไม่ได้....แก ผม....ชื่อ หมายเลข 2105”
ไคโตะคิ้วขมวดน้อยๆกับคูดอันสับสนของคนที่กำลังลูบหัวแล้วทึ้งหัวตัวเองเอาเป็นเอาตาย
โรคจิต....ไคโตะคิดอย่างหวาดกลัวแล้วเลิกสนใจหันไปมองอีกคนที่ยืนเงียบดูแล้วปกติกว่าท่ามกลางคนที่เริ่มหันไปคุยกัน
“ข้า เอวา ตุ๊กตาแวมไพร์”
ซะที่ไหนล่ะ?
“ขอโทษนะเจ้าค่ะ”
เสียงแผ่วเบาดังขึ้นขัดในห้องโถง เป็นเสียงของเมดสาวคนหนึ่งที่เดินมาจากหลังบันไดหรู ทุกคนหันไปมอง
“ท่านวริณไม่ว่างมาต้อนรับขอให้ทุกท่านไปที่ห้องรองรับกันก่อนเถอะค่ะ เรื่องกระเป๋าเดินทางทางคฤหาสน์จะจัดการเอง”
..........................................................
คอมโรงเรียนผมกากจริงๆสินะ - -''
ความคิดเห็น