BLOOD_KILL เกมนี้มีเเต่ตาย!?

ลำดับตอนที่ #21 : บทที่สิบเเปด // เดินทางอย่างระวัง ไม่งั้นอาจตายไม่รู้ตัว!

เรื่องราวครั้งนี้ยังคงดำเนินต่อไปอย่างคาดเดาจุดจบว่าสิ้นสุดงานเลี้ยงนี้เรื่องราวจะ BAD END หรือ GOODEND
ภาพของอาเรียที่ถูกตัดคอจนขากสะบั้น ภาพของนาซิกที่ถูกไออ้อนเมนเดลเเทง ภาพของเอวาที่ค่อยๆกลายเป็นผงไป ภาพของรอนที่ถูกเป็นคนควักลูกตาออกมาเอง ภาพของไคตะที่นอนนิ่งเงยหน้ามองเธอด้วยสายตาขอชีวิต

ทั้งหมดนั้น จะจบยังไงกันเเน่..
ราวกับน้ำใสที่ถูกน้ำสีดำหม่นหยดลงทำให้ความจริงถูกปิดบังอย่างขมุกขมัว
กฎเกณฑ์กติกาคือหากตุ๊กตาตัวใดออกไปจากที่นี่ได้ เขาคนนั้นคือผู้ชนะ
ในทางกลับกันหากไม่รอดออกไป ความตายเท่านั้นคือรางวัลของผู้เเพ้

สายตาของฉันมองหน้าจอทีวีของทุกที่ในคฤหาสน์ ภาพของเหล่าตุ๊กตาที่เหลือทั้งสามกำลังวิ่งหนีไปตามทางที่มืดมิดเเละเเน่นอนว่าคนที่เป็นเเม่บ้านคนเดียวในคฤหาสน์ยังไม่ทราบเเเน่ชัดเลยว่าสิ้นทางนั้นจะไปออกบริเวณใด

เกมนี้อาจจะจบลงอย่างน่าเศร้า...เเละเเปดเปื้อนไปด้วยหยาดเลือดเเน่นอน..

----------------------------

เหล่าตุ๊กตาทั้งสี่ที่วิ่งออกมาจากห้องที่นาซิกตายได้หยุดพักหายใจที่ทางมืด ไม่มีใครเห้ฯใครในยามนี้รอบกายนั้นมืดสนิทเพียงเเต่ทุกคนนั้นจับมือกันไปหากว่า2105หุ่นยนต์หนู่มนั้นเเขนขาดไปเเล้ว คาโอรุกระพริบตาปริบๆดวงตาเริ่มพร่ามัวด้วยความเหนื่อยล้ากลอกไปมา เขาพยายามทำให้สายตาปรับความมืดเร็วๆเขาไม่อยากอยู่ในความมืดมิดเช่นนี้ เเต่ความเหนื่อยล้าก็ทำให้ชายหนุ่มปิดตาลง หอบหายใจถี่ เขาวิ่งมาไกลมาจริงๆอาจจะไกลมากกว่าที่เขาวิ่งรอบสนามโรงเรียนสี่ห้ารอบเลยก็ได้ ข้างกายเขาเป็นกำเเพงหินเก่าๆที่มีโอกาสจะร่วงถล่มลงได้ง่ายๆซึ่ง2105เเละซินเซียมันอาจจะเป้ฯห้องใต้ดินก็ได้ ซึ่งเเม้ว่าทางออกจากเป้นหน้าผาเขาก็พยายามออกจากที่นี่ให้ได้

"ไหวมั้ย?"

2105เอ่ยเบาๆขณะดึงเเขนคาโอรุเข้ามาใกล้ๆเพื่อให้รู้ว่าอย่างน้อยคนข้างๆยังมีชีวิตอยู่ ยิ่งในความมืดเเบบนี้เมลล่าจะมาฉุดใครไปฆ่าได้ง่ายซึ่งหุ่นยนต์หนุ่มเองก็คิดว่าอาจจะเป็นเขา เขาไม่ใช่มนุษย์เเต่เขาก็ทำให้เเผนของวริณล่มมาเเล้วหลายหนเเม้เเต่ครั้งนี้ที่เขาคิดว่าฆ่าทุกคนในห้องนั้นเเต่เขาก็ระเบิดประตูหนีออกมาได้อีก

"ไหว...ไม่ต้องเป็นห่วง.." คาโอรุว่าขณะที่ถูกดึงเข้ามาจนตัวเเนบกันเเขนของหุ่นยนต์หนุ่ม
"เฮ่ย ถามฉันเถอะอย่างนั้นน่ะ...ถึงมองไม่เห็นเเต่ฉันมั่นใจว่าขาของฉันต้องมีกระดูกเเทงออกมาเเน่ๆ ตัวเราทั้งสี่ก็เเห้งเเล้ว ไม่น่าจะมีน้ำอะไรเเล้ว เเต่นี่ขาฉันเปียกเเฉะ ถ้าออกไปได้ฉันว่าหมอคงจับฉันตัดขาคนเเรก" อารัษว่าพลางจับไหล่ของชายหน้าหวานเพื่อนพยุงอีกที
"..ขึ้นหลังไหมล่ะ"
"ไม่เอา ฉันอยากบอกว่ามีอะไรมาดามขาฉันไหม เมื่อกี้นายก็ช่วยดึงฉันลงจากบันได้เเล้ว" อารัษว่าอีกรอบก่อนที่ซินเซียหญิงสาวคนเดียวในวงจะหันมาเอาไม้เเท่งหนึ่งให้
"เอานี่สิค่ะ มันเป็นฝักดาบของคุณไคโตะ ฉันเผลอหยิบมาด้วย"หญิงสาวตอบเสียงเบาๆด้วยความเหนื่อยล้าก่อนจะก้มตัวลงฉีกชายกระโปรงตัวเองดังเเคว่กเพื่อให้เป็นผ้าพันขา เธอไม่รู้หรอกว่าตอนไหนใครจะเป็นอะไรขอเเค่ทั้งสี่คนตอนนี้อยู่รอดก็พอ เเม้ว่าทั้งหลายจะตายไปเเล้วก็ตามที
 "เดี๋ยวฉนจะไปสำรวจมางกับคาโอรุ เเกกับทาเวียนั่งอยู่นี่ มีอะไรก้ชักปืนยิงได้เลย โอเคมั้ย?" 
 "ดะ เดี๋ยว ไหนว่าจะต้องรวมกลุ่มกันเอาไว้ไง มืดๆเเบบนี้..."
 2105หันมามอง เสียงสายไฟเหล็กกระทบกันดังเกร๊งๆทำเอาร่างบางสะดุ้งเอือก คาโอรุเห็ฯว่าหุ่นยนต์หนุ่มกำลังโกระก็หันไปบอกเสียงเบาๆเชิงห้ามปราบ 
 "ฉันเจอเทียนไขมาระหว่างทาง จุดอยู่กับตรงนี้นะ"
 "อะ อึก อืม ตะ เเต่ว่าถ้าไฟ่ดับเเสดงว่าฉัน"
 "อย่าพุดเเบบนั้น เราทกคนต้องรอด ชัดมั้ย! -ต้องรอด โอเค?"
 อารัษเอ่ยเสียงดังเหมือนทำใจให้ตัวเองเข้มเเข็ง 2105พยักหน้ารับเเล้วเอาเทียนไขจุดไฟวางไว้ที่พื้นตรงที่อารัษนั่งก่อนจะขอตัวเดินสำรวจไปในความมืดกับคาโอรุ
 ทั้งๆที่รู้ว่าอันตรายเเต่ในเวลานี้คนที่พอจะช่วยได้มีเพียงเเต่ไอ้หุ่นยนต์ที่ไม่มีวันตายอย่าง2105นั่นเเหละ

ความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง เเสงเทียนสีนวลถูกจุดขึ้นท่ามกลางความเงียบเเละความมืด เเสงไฟดวงเล็กๆทำให้พื้นที่โดยรอบสว่างอีกมาพอทำให้เห็นสภาพของเเต่ละคนที่ดูไม่ได้ 
ซินเซียนั่งอยู่ในท่ากอดเข่าในมือถือเทียนคอยกันไม่ให้ไฟดวงเล็กนี่ดับลง ชุดกระโปรงสีเเดงขาดวิ่นเต็มไปด้วยกิล่นคาวเลือดเเละฝุ่นผง สายตาสีเเดงสดนั้นดูเลื่อยลอยมองไปยังเเสงเทียนก่อนจะหันมามองอารัษ
"นาย.......กรี๊ด!"
ซินเซียเอ่ยไม่ทันจบประโยคก็สะดุ้งโหยงเมื่อเห็นบาดเเผลที่ขาของอารัษตอนเเรกนึกเพียงว่าขาอาจหักจนไม่สามารถเดินได้คล่องเเต่ที่เห็นกลับยิ่งกว่านั้นขึ้นไปอีก
ขาของชายหนุ่มหักจนบิดเบี้ยว เศษกระดูกสีขาวขุ่นทิ้มออกมานอกเนื้อเเม้ว่าเธอจะเอาผ้าพันไปเเล้วเเต่เศษกระดูกที่เเหลมคมก็ทะลุเนื้อผ้าออกมาให้เห็นท่ามกลางกองเลือดที่ไหลออกมาตลอดเวลา 
เพียงเเต่ใบหน้าของอารัษนั้นยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มเเละหยาดเหงื่อพราย
"ขานาย ขานาย มัน"ซินเซียตะกุกตะกัก
"อืม เป็นเเบบนี้เเหละ.." อารัษหันมาส่งยิ้มเเล้วหันไปมองยังทิศทางที่หุ่นยนต์หนุ่มเเละชายร่างบางเดินหายไป ซินเซียมองขาเเล้วก็ทำใจว่าถ้าออกไปเขาควรจะได้รับการรักษาที่ดีที่สุด เเต่

"จะออกไปได้มั้ย"
 ชายหนุ่มพูดเเผ่วเบาทำเอาซินเซียสะดุ้งรอบที่สอง หญิงสาวหันไปหาชายหนุ่มข้างๆใบหน้าของชายหนุ่มเต็มใบด้วยคราบเลือดเเละหยาดน้ำตา หญิงสาวปั้นหน้านิ่งเเล้วพุดเเผ่วเบาขณะกันไม่ให้ไฟดวงน้อยดับลง
"ออกไปได้สิ"
อารัษขยับยิ้มเเล้วปาดน้ำตาก่อนจะเอ่ยเสียงเบา
"ถ้าฉันไม่มา รินก็คงไม่ตาย"
"นั่นไม่ใช่ความผิดนายนะอารัษ" ซินเซียหันมาว่าเสียงดุเเล้วมองเลือด อารัษที่ถูกสวนกลับเสียงเเข็งเลิกคิ้วสูง มองหญิงสาวข้างกายที่ทำหน้าเข้มเเข็งพอๆกับน้ำเสียงข้างๆอย่างเเปลกใจ วินเซียเห็นชายหนุ่มทำหน้าเเปลกใจจึงเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง


"เเต่เป็นเพราะ...ไอ่เด็กโรคจิตคนนั้น"

อารัษเงียบเเล้วฝืนยิ้มขึ้นมา 
"นั่นสินะ"



**************
เย้ห์ มาอัพใหม่ T v T 
ห่างหายไปนานจนมาระลึกชาติใหม่ 
สกิลก็ยังไม่ได้เพิ่ม ขอโทษนะคะ 
จะมาอัพบ่อยๆ