คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่สิบเจ็ด //ปัง!
ฉันจะทำลายคนที่มาทำร้ายนายน้อย...
ฉันจะฆ่าทุกคนที่เข้ามาทำลายนายน้อย...
ฉันจะ...
"เมลล่า...ทำอะไรอยู่น่ะ.."
บาน ประตูใหญ่ถูกเปิดเเง้มออก ตามมาด้วยใบหน้าของนายน้อยประจำตระกูล ฉันหันขวับกลับไปทันทีที่ได้ยินเสียงก่อนจะใช้มือปิดไดอารี่เล่มหนาเบาๆพลาง ส่งยิ้มให้นายน้อยที่ดูท่าว่าไปละเลงเลือดกับใครซักคนในบ้านมา
"เปล่าค่ะท่านวริณ บันทึกงี่เง่าเท่านั้นล่ะค่ะ.."
"ไดอารี่เหรอ? เพิ่งรู้นะว่าพี่สาวเขียนไดอารี่"
วริ ณเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวจ้องใบหน้าขาวของเมลล่าอย่างสงสัย เมมล่าจ้องดวงตาใสเเป๋วของนายน้อยเเล้วก็นึกเอ็นดู ลูบผมที่เต็มใบด้วยคราบเลือดอย่างเเผ่วเบา เด็กชายยิ้มขึ้นมา มือเล็กๆลูบมือของเเม่บ้านสาวเเล้วทำหน้ามุ่ยเช่นปกติ
หากไม่นับว่าเด็ก ชายตรงหน้านั้นผิดปกติทางด้านร่างกายเเละจิตใจ รวมถึงมีความรักอันบิดเบี้ยว เด็กชายจะเป็ฯเด็กวัยน่ารักเพิ่งเข้าชั้นประถม4ด้วยรอยยิ้มอันสดใสตามวัย เด็กที่ใกล้จะเติบโต...หากเเต่ว่า เด็กชายตรงหน้านั้นกลับเรียนรู้วัยกว่าชาวบ้านเขา อายุเพียง17ก็นำปริญญาบัตรมาได้เเล้วถึง2ใบ อีกทั้งยังได้รับปริญญาสาขาเเพทยืยอดเยี่ยมอายุน้อยที่สกถึงสามปีรวดจากมหาลับที่ลอนดอนโดยการร่ำเรียนผ่านทางอินเตอร์เน็ต เทดสาวมองตาใสๆของคุณชายเเล้วก็ลอบถอนหายใจ
เขาไม่น่ามาเกิดเรื่องเช่นนี้เลยเเท้ๆ...
----------------------------
สิ้นสุดเสียงปืนร่างของไคโตะก็กระตุกเกร็ง ดวงตาเบิกดพลงด้วยความตกใจระคนความเจ็บปวดเหมือนถูกอะไรบางอย่างเสียดเข้ามาในร่างกาย สายตาเหลือกไปมองปืนที่กำลังหล่นร่วงจากมืกของเมดสาวตกมาข้างๆใบหน้าที่บูดเบี้ยว น้ำตาที่เจ็มไปด้วยความสิ้นหวังไหลออกมาอย่างเคียดเเค้นเเละทรมาณ
เขาต้องตายจริงๆหรือ?
เขามาที่นี่เพื่อความตายเช่นนั้นหรือ?
เขาต้องมาตายตอน15ปีงั้นหรือ?
เสียงกระซิบเเผ่วเบาของซาตานดังขึ้นใกล้มบหู ระคนกับเสียงวีดร้องทรมาณของฝูงวิญญาณร้ายในตัว
"เปล่าหรอก....นายน่ะ ตาย ไปตั่งเเต่นั้นเเล้ว"
ดวงตาที่พร่าเบลอเเละเต็มไปด้วยน้ำตาเหลือกมองภาพตรงหน้าเป็นครั้งสุดท้าย ภาพหญิงสาวผู้เป็นผู้ให้ความตายเเก่เขากำลังใช้ขาฟาดเข้าที่ท้องของทาเวีย ก่อนจะหลับตาลงปล่อยให้กายได้รับรู้สัมผัสรวมถึงรสชาติของกลิ่นคาวเลือดเเละความตายที่เป็นเส้นทางสุดท้ายก่อนจะดับสิ้นวิญญาณไป
เหมือนเทปม้วนหนาที่เรียกว่าชีวิตของเด็กหนุ่มที่มีอายุมาถึง15ปีกำลังถูกกรอใหม่ด้วยสิ่งที่เรีกยว่าความตาย...
คิดถึงจัง..
เขาจำได้ว่าตั่งเเต่เกิดมาเขาก็เป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่ายเเละทำตามความต้องการของตระกูลมาตลอด บ้านของเขาเป็นตระกูลใหญ่โตขนาดว่าเเค่ฟาดเงินก็สามารถพอทีจะกวาดล้างเเละทำลายหมู่บ้านใหญ่ๆได้ภายใน1คืนโโยหมู่บ้านระเเวกนั้นไม่มีการปริปากพูดอะไรเกี่บวกับหมู่บ้านนั้นได้ ในสายตาของคนส่วนใหญ่เขาจึงเป็นคุณชายที่เพรียบพร้อมที่ดูภายนอกแล้วน่ารัก นิสัยดี ฉลาด มารยาทงาม แจ่มใส สมกับที่เป็นคุณชายเเห่งตระกูลของเขาแต่เบื้องหลังที่มืดมนของเขาที่ถูกปิดบังโดยตระกูลนั้นกลับกำลังต่อต้านภาพลักษณ์อันงดงามของเขา งานอดิเรกที่บิดเบี้ยวชอบทรมานสิ่งมีชีวิตเป็นกิจประจำวัน เเละชอบความตื่นเต้น เขาได้พลั้งมีฆ่าคนแต่ไม่มีใครในสังคมใดรับรู้ นอกเสียจากชายน้อยที่กุมความลับนี้ไว้ในตระกูล เเละเขาเองก็ทำตามความต้องการของชายน้อยเพื่อภาพลักษณ์ของตนเอง
ชายน้อย...ผู้ที่สั่งให้เขามา ณ ที่เเห่งนี้
"ไคโตะ..."
เสียงเรียกเเผ่วเบาดังขึ้นมาจากข้างหลัง ผมที่กำลังมองหนูเเฮมเตอร์ตัวเล็กๆในกรงกำลังถูกด้ายสีขาวใสกรีดเนื้อไปทีละส่วนหันกลับไปสนใจ ดวงตาสีฟ้าที่มีเพียงดวงเดียวมองไปยังชายน้อยที่ยืนอยู่ที่ข้างประตูด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ..ผมรู้ดี หากมีรอยยิ้มนี้สิ่งที่ผมพึงกระทำได้เพียงอย่างเดียวคือทำใจเเละยอมรับคำสั่งจากเบื้อบนผ่านจดหมายสีขาวในมือของเขาเท่านั้น
"งานอะไรเหรอ?"
"ท่านพ่อเขาส่งมา..." ชายน้อยยิ้มเเล้วยื่นให้ จากสภาพก็พอรู้อยู่ว่าจดหมายนี้เคยถูกเเกาะเเละถูกซ้ำตราใหม่ คงไม่ต้องสงสัยว่าใครที่มันทำเรื่องงี่เง่าเเบบนี้...ชายตรงหน้านั่นเเหละที่ทำ เขามักจะล่วงรู้ความลับของผมผ่านจดหมายจากพ่อเเละยังเป้ฯคนที่เอาจดหมายมาให้ เงื่อนไขคือการปิดปากเงียบเรื่องที่ผมฆ่าคน
"อืม...."ผมคลี่กระดาษในมืออกก็ตกใจตาเบิกโพลงก่อนจะหันไปยึดเเขนชายน้อยที่กำลังเดินสวนกลับพร้อมใบหน้าที่ยังยิ้มร่าเริงราวกับสะใจ
เขาเปิดโปงความลับของผม!!!
เนื้อหาในจดหมายเป็นเครื่องบ่งบอกชั้นดี พ่อสั่งให้ผมมาพบเเละทำงานชิ้นสุดท้าย เรื่องนี้ถึงหนูของพ่อเเล้ว..ผมจะทำอย่าาไงดีล่ะ
ทุกอย่างดูสับสนไปหมด ใบหน้าของชายน้อยหันมาเเล้วส่องยิ้มยียวนให้ดั่งเป็นซาตานที่กำลังล่อลวงมนุษย์ให้ตกหลุมพราง หากเเต่ผมตรงหน้าเขาเป็นปีศาจที่ถูกบอสตัวเองทรยศเเค่นั้นเอง
"นาย"
"......เปล่านะ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ...เคยบอกเเล้วใช่มั้ยว่าความลับไม่มีในโลก ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการกระทำของฉันเเสดงว่านายน่ะเป้ณฯเเค่ของเล่นฉันเท่านั้น พอเบื่อที่จะกุมกุญเเจก็เปิดมันออกเเล้วคาความลับไว้ เท่านั้นเอง เนอะไคโตะคุง"
อยากจะชกคนตรงหน้าให้หงายเเล้วจัดการกระทบซ้ำเหลือเกิน ชายน้อยหันหน้ากลับมาส่งยิ้มยียวนราวกับซาตานที่กำลังยื่นข้อเสนอเพื่อล่อลวงหมนุษย์ให้ตกหลุมพรางหากเเต่ตรงหน้าเขาตอนนี้เป้ฯปีศาจที่กำลังถูว่าที่ซาตานทรยศเเละเด็ดปีกทิ้งอย่างเวทนาเท่านั้นเอง
"เเกมัน..."
ผมกัดฟันกรอดอย่างเคียดเเค้นเเต่ชายตรงหน้าไม่เเสดงสีหน้าอะไรนอกเสียจากจะเอานิ้วมาเคาะกระโหลกผมราวกับผมเป็ฯเด็กๆเเล้วหัวเราะร่าเสียงดังเดินออกจากห้องไป
ไอ้ทรยศ....
เสียงร้องจี๊ดๆของหนูเเฮมเตอร์ที่ถูกทรมาณค้างไว้กำลังร้องท่ามกลางความเงียบงัน ปลุกความโกรธเเค้นในกายกำลังพลุ่งพล่าน ดั่งภูเขาไฟสีเเดงสดกำลังจะประทุพร้อมกับการพินาศวอดวาย ผมหันหลังกลับไปกระชากกรงหนูเเฮมเตอร์นั้นออกอย่าไม่ไยดีเหลือเพียงร่างของเเฮมเตอร์สีขาวที่มีเลือดโชกตามบาดเเผลดิ้นพล่าน ผมกัดฟันกรอดมองหนูตัวนั้นราวกับมองเศษซากของพวกที่มันทำให้ผมเป็นเเบบนี้ เเล้วเงื้องมือขึ้นสูงก่อนจะฟาดมือลงมายังถาดเเรงเสียจนพลาสติกรองเเตกดังเเกรีก! พร้อมร่างของหนูผู้น่าสงสารที่เเหลกเละเป็ฯชิ้นส่วนยืดหยุ่นคามือผม เลือดสีเเดงฉานไปทั่วที่รอง ชุมโชกไปยังขี้เลื่อยเลี้ยงหนู ความโกรธเเค้นกำลังทะลุขึ้นทีล่ะนิดๆ
ฉัน จะ ฆ่า เเก !!!!!!!
ทั้งพ่อ ทั้งมัน ทั้งทุกคนที่รับรู้
ฉันจะฆ่าทุกคน!!!!!!
............
เย็นวันนั้น ได้มีปาร์ตี้จัดขึ้นที่บ้านอย่างกระทันหัน สาวใช้ทุกท่านพากันจัดของกันอลม่าน เหล่าเเขกที่ได้รับเชิญมาล้วนเป็ฯบุคคลที่ผมรู้จัก เเล้วเขาก็รู้จักผม...ผมทราบดีว่างานนี้ถูกจัดเพื่ออะไร ต้องการอะไร เเละ ทำไม ซึ่งผมไม่เเคร์อะไรเสียนอกจากจะตามหาผู้ที่เป็ฯผู้จัดงานเลี้ยงเท่านั้น
ไอเเก่!!
ตั่งเเต่เที่ยงตอนที่ผมได้รับจดหมายนั่น พ่อก็หายหน้าหายตาไปเสียเฉยๆทั้งๆที่ปกติจะไม่เดินเหินไปไหนนอกจากจะไปอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง ผมตามหาตั่งเเต่ตอนเที่ยงมาถึงเวลาที่งานเปิดก็ไม่มีเเม้เเต่เงารวมถึงชายน้อยด้วย
"คุณไคโตะรึเปล่าค่ะ"
"อ้ะ ครับ"
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆก็ถูกสาวในงานสะกิดจากข้างหลัง เลดี้งดงามในชุดเดรสสีฟ้าน่ารักกำลังส่งยิ้มให้ผม เธอยื่นเเก้วไวน์ให้ผมพร้อมพูดเสียงนุ่ม
"เห็นว่างานนี้มีเซอร์ไพร์ซครั้งใหญ่ คุณพ่อของคุรบอกว่างานนี้คุณโด่งดังอย่างเเน่นอน เเล้วฉันจะรอดูนะคะ"
เซอร์ไพร์ซ!?
ผมพยักหน้ารับเเบบอึ้งๆในขณะที่หญิงสาวเธอขอตัวไปหาเเขกคนอื่นต่อ ผมกำหมัดเเน่นคิดในใจอย่างโกรธเเค้นเเล้วตรงปรี่ไปยังม่านเเดงที่เขียนว่าสำหรับคนในเท่านั้น ทันทีเปิดเข้าไปคนในห้องที่ผมตามหามาทั้งวันก็ปรากฏกาย ชายน้อยนั่งเล่นเเมวอยู่ในห้องเขาลูบหัวเเมวเบาๆอย่างอ่อนโยนก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผมบางๆราวกับไม่รู้ประสีประสาอะไรกับสิ่งที่ตัวเองกระทำไป งานเลี้ยงยิ่งใหญ่ข้างนอกกับสถานะที่กำลังจะพังถลายของผม "นาย.."
"ครับ?"
"...พ่อล่ะ?"
"ไม่รู้สิน้า..ว่าไปทำอะ...!!!"
ชายน้อยยังพูดไม่จบประโยค ผมรุกตัวเข้าไปฉุดคอเสื้อไอ้คนทรยศทันที โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จ้องดวงตาของอีกอย่างโกรธเเค้น ชายน้อยตาโตเเต่ก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มยี่ยวนเเล้วเอามือดันไหล่ผมออกอย่างรังเกียจ จังหวะเดียวกับที่ผมกีกำลังจะชกหน้ามันตรงหน้าให้หงาย ชายน้อยก็ใช้เเข้งทุ้งเข้ามาทีท้องอย่างเเรง! ผมตกใจปล่อยเขาออกจากการเกาะกุม หันไปคว้าของในกระเป๋าสพฃะพานหลังออกมาอย่างรวดเร็วเเล้วเอามันมาจ่อหน้าอดีตซาตานที่กุมความลับผมไว้อย่างไม่เกรงกลัว
"เเกมันไอ้ทรยศ"
"เหรอครับ? เเล้วคุณกล้าเอาดาบเล่มนั้นฟันเข้ามาเหรอ พอดีว่าผมมีปืนนะ?"
เเล้วชายน้อยก็คว้าปืนออกมาจ่อใส่หน้าผมอย่างไม่เกรงกลัวเช่นกัน รอยยิ้มปรากฏขึ้นมุมปากชวนให้ผมอยากเอาดาบนี้ฟาดฟันผ่าครึ่งตัวเสียให้ตาย
"กล้าซิ ไอ้ทรยศ"
"อ้อหึ ? ไอ้ฆาตกร..."
ชายหนุ่มผู้เป้ฯอดีตผู้กุมความลับเเสยะยิ้มเหมือนโจรชั่วให้ผม เขาทำท่าจะลั่นไกเเต่ผมก็รู้ดีว่าหากคนหน้ายิงผม งานปาร์ตี้ครั้งนี้จะจบลงซึ่งเเน่นอนว่าชายตรงหน้าไม่ทำเเน่ หากเข้าทำ เขาก้อดที่จะพบเรื่องสนุกๆ เเต่ผม หากฆ่าเขา งานครั้งนี้จะเป้ฯงานที่ดุดีขึ้นมาอีกมาก เมื่อได้กำจัดคนหนักๆอย่างมันออกไปจากชีวิตเเละงานปาร์ตี้นี้
"เหรอ??"
เเล้วผมก็ใช้จังหวะที่มันกำลังอึ้งกับคำว่า "เหรอ??"ของผม ซึ่งต่างจากปกติที่ผมจากบ้าคลั่งเเละเข้ามาทำร้ายเขา คว้าดาบในมือตวัดเเกว่งไปมาตัดชายเนคไทสีดำขลับออกไปจนเเหว่งเเล้วถีบร่างของชายน้อยลงกับพื้นโโยเอาตัวเองเข้าไปเหยียบเเขนที่มีปืนเขาไปอย่างเเรงจนได้เสียงกระดูกดัง "กร๊อบ!"
"โอ๊ย! ไอ้ไคโตะ"
เขาตะโกนลั่น จ้องมาทางผมด้วยใบหน้าบูดเบี้ยวจากการที่ผมเริ่มจะขยี้ส้นเท้าเข้าไปยังเเขนข้างที่ลั่นดังกร๊อบไปมาราวกับบดขยี้มดเเมลง ดวงตาสีฟ้าจ้องลึกเข้าไปยังดวงตาของอีกฝ่ายเเล้วย้ายเเขนมากระทื๊บที่อกของชายน้อยอย่างสะใจ
"อึ้ก!"
ชายน้อยร้องขึ้นมาเเล้วใช้มือท่เหลืออยู่จับเข้าที่ขาของผมทำท่าจะดึงออกผมมองมืออันน่ารังเดียจนั้น เเสยะยิ้มก่อนจะใช้ดาบที่อยู่ในมือเเทงเข้าไปที่ข้อเเขนจนทะลุเเทงเข้าที่สีข้างของเขาเองด้วยความเย็นชา ไม่มีเเม้เเต่เสียงหัวเราะเเละร่ำไห้ ทุกอย่างดูนิ่งสงบ
ชายน้อยเห็นว่าดาบในมือถูกเเทงลงมาก็เเหกปากลั่นอย่างเจ็บปวด ยิ่งดิ้นหนีคมดาบก็ยิ่งบาดลึกเข้าที่ละนิดเหมือนพวกดิ้นหาเรื่องใส่ตัวให้ตัวตายเอง น้ำตาที่ผมอยากเห็ฯมาตลอด10ปีไหลอาบใบหน้าทำให้ผมพึงพอใจ เเต่มนไม่พอ มันต้องสาสมยิ่งกว่านี้
งานทุกอย่างที่ได้รับมา ทั้งฆ่าคน ออกงานน่ารังเกียจ ลักพาตัวลูกสาวคนนู้นคนนี้มาให้เป้ฯนางบำเรอไอ้ชายน้อยเลวๆคนนี้ ทั้งยังเเฮ็กระบบพ่อของตัวเองเพื่อเงินที่จะไหลเข้าสู่บัญชีของชายน้อยตรงหน้า
ทุกอย่าง เขาทำเองทั้งหมด เขาร่ำไห้ เขาโห่ร้อง เขาเหนื่อย เขาถูกมองด้วยสายตาเหยียดหยาม ทั้งหมด เขาโดนเพียงคนเดียว โดยที่ชายน้อยกลับนั่งกระดิกนิ้วเรียกผมเหมือนหมารับใช้
มันไม่มีความหมายสำหรับตอนนี้เเล้ว
ผมมองเขาเหมือนเเมงเม่าที่ถูกเด็ดปีกร่วงโรยสู่พื้นอย่างเงียบเชียบโดยไม่มีผู้ใดสงสัย
ผม...จะ...
ดาบในมือถูกกระชากออกมาจากสีข้างของชายน้อย เลือดสีเเดงไหลพรากออกมาราวกับเขื่อนเเตก เลือดไหลหยดเหมือนหยดน้ำค้างสีเเดงเมื่อผมชูมันขึ้นสูงเหนือศีรษะ เเสยะยิ้มดั่งราชาปีศาจที่มีอำนาจเหนือปีศาจชั้นต่ำ ใบหน้าบิดเบี้ยวเเละดวงใอันดำมืดส่งเสียงหัวเราะเหยียดใส่ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลง
ฉึก!!!
ผมเเทงดาบเล่มยาวในมือลงไปยังอกข้างซ้ายของเขา กะระยะไม่ให้เขาตายในทันที เขามองดบที่ถูกเเทงลงมาก่อนที่ความเจ็บปวดระคนความทรมาณจะถูกเเล่นเข้าสู่ทั่งร่างกาย เขาร้องลั่นโหยหวนมือปัดไปปัดมา ดวงตาเหลือกขึ้นมองผมอย่างขอชีวิต เป็ฯใบหน้าที่ผมอยากเห็ฯมากที่สุดในชีวิต ความรู้สึกที่เหมือนได้เอาหินลูกใหญ่ออกจากอก การได้ฆ่าผู้ที่ทำให้ฃีวิตผมเเปดเปื้อน มันสนุกยิ่งกว่าอะไร
"ไ...ค...โต...ะ..."
ชายน้อยส่งเสียงร้องขอชีวิต ผมหัวเราะใส่เล็กๆเเล้วกระชากมันออกมา เเทงซ้ำลงไปยังท้องเเละกลางอกอีกฝ่าย ระบายทุกอย่างที่สั่งสมออกมาจนหมดสิ้น ดวงตาของชายหนุ่มเหลือกขึ้นจนไม่เห็ฯตาดำ เลือดสีเเดงรื้อขึ้นมายังดวงตาขาว เขาหลังน้ำตาออกมาเป็ฯเลือดเเทนน้ำตาสีใส ผมเห็ฯดั่งนั้นก็ยิ่งดีใจเหมือนเด็กเห็นของเล็กใหม่ เอาดาบเเทงเขาไปยังอกด้านซ้ายจนมันเเทงเสียดเขาไปถึงขั้วหัวใจของเหลวสีเเดงเข้มคละคลุ้งพากันไหลออกมาไม่ขาดสาย เลงเละไปทั่วพื้นพรม
กว่าทุกอย่างจะจบสิ้น...ก็ล่วงเลยมานานเเสนนาน
ผมปาดเหงื่อที่ติดอยู่ตามหน้าผากออกด้วยความรอยยิ้มสะใจ มองภาพงานฆาตกรรมที่ผมเป้ฯคนสร้างขึ้นมาอย่างพอใจยกกล้องเล็กๆในกระเป๋าออกมากดถ่ายนับสิบรูปด้วยความตื่นเต้น
ในที่สุด...ผมก็ได้ฆ่าเขาดั่งที่ต้องการมานมนาน
.........เมี้ยว
เเมวน้อยของชายน้อยร้องขึ้นมาหลังจากหลับนิทรายาวนานบนโต๊ะเครื่องเเป้งสีขาว มองเจ้านายดวงตาด้วยดวงตาสีฟ้าอคามารีนงดงามนิ่งๆเเล้วร้องขึ้นมาเหมือนจะถามผมว่า "ทำไมเป็นเช่นนั้น"
ผมยิ้มให้เเมวเเล้วลูบหัวมือด้วยมือที่เปื้อนเลือด โยนเเมวสีขาวสะอาดลงไปยังซากศพของเจ้านายมันเเล้วปิดประตูทุกบานในห้องล็อคลงกลอนวางมีดสีเเดงอาบเลือดไว้ข้างมือของชายหนุ่ม ก่อนจะออกมาจากห้องทางด้านหลังพร้อมเเขวนป้านไว้ว่า
"ห้ามเข้า"
ผมละอยากรู้จริงๆ...ว่ามันคนไหนจะพบศพไอ้นี่...
เนอะ?
หึหึหึหึหึหึ.......
หลังจากกำจัดภาระอันน่าสะอิดสะเอียนไปได้เเล้วหนึ่ง ยังเหลืออีกหนึ่งที่ผมต้องทำ
ฆ่ามัน.....ฆ่าอีเเก่
ผมเดินขึ้นมาตามทางหนีไฟ มองตรงไปยังห้องห้องหนึ่งที่ผมจำได้ดีว่ามันคือห้องอะไรเเละผมมั่นใจได้ดีว่ามันต้องอยู่ในนั้น...
ห้องดูดาว
บันได้เหล็กสีฟ้าร้องครางเอี๊ยดๆเมื่อผมเดินย่างขึ้นไปถึงหน้าประตู ประตูนี้ล็อคจากทางตอนนอกเพราะพ่อต้องการความส่วนตัวในการดูดาว ซึ่งกลายนเป้ฯอีกหนึ่งกิจวัตรประจำวันของคนเเก่ในบ้านไปเสียเเล้ว
ทันทีผมเปิดประตูเข้าไป ก็ปรากฏภาพของบุคคลที่ผมตามหามาทั้งวันอย่างที่คาดการไว้ ดวงตาสีฟ้าผมจ้องไปยังท่านพ่อที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ระเบียง ดวงตาของพ่อมองไปยังฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ดีที่บ้านของผมตั้งออกมาห่างจากตัวเมืองทำให้เห็นดาวได้ชัดเจน ผมค่อยๆเดินเข้าไปในห้องด้วยใจที่เต็มไปด้วยความโกรธเเค้น
พ่อเคยบอกผมไว้เเล้วว่า "พ่อทำให้ผมบิดเบี้ยว"
ดังนั้น...ผมจึงขอเอ่ยต่อคำพูดนี้ด้วยใจที่เต็มไปด้วยน้ำตาสีเเดงเลือดนี้
"หากพ่อทำให้ผมบิดเบี้ยว ความบิดเบี้ยวนั้นก็จะกลับมาถึงพ่อ"
ผมคิดในใจไว้เเล้วว่าผมจะทำอย่างไรหลังจากนี้ไป...ปาร์ตี้จะได้พบเซอไพร์ซที่ดียิ่งกว่าเซอไพร์ซใดๆ กระชับดาบในมือที่อาบเลือดในมือเเน่นเเล้วก็ก้าวขาที่ชุ่มโชกได้ด้วยใจที่เต้นรัว ผมเเสยยะยิ้มกว้าง
.........
"ไคโตะเเกจะทำอะไร!!"
ฉึก.....!
งานรื่นเริงยามเย็นในวันนั้นเต้มไปด้วยความสนุกสนาน ไวท์เเละเหล้าเบียร์รวมถึงอาหารหรูหรามากมายถูกเลี้ยงในงานเพียบพร้อม เเขกทุกคนในงานล้วนเเต่ทราบว่างานนี้จะมีเซอไพร์ซที่ดียิ่งกว่างานใดๆซึ่งเขาก็รู้ตัวดีว่าเซอไพร์ซนั้นคืออะไร
บัดนี้ ถึงเวลาที่เเขกทุกคนจะทราบข่าวดีอันน่าตกใจเเล้ว
เขา...กำลังจะถูกเปิดโปง
"ทุกคนครับ วันนี้อย่างที่บอก เราได้รับทราบข่าวดีอันงดงามครั้งใหญ่ของตระกูล"
เหมือนดั่งมัจจุราชในคราบมนุษย์ ผมยืนอยู่หลังม่านในฐานะนักเเสดงคนหนึ่ง สายตาจ้องผ่านม่านออกไปพบผู้ชนที่กลำลังตื่นเต้นที่จะได้รับข่าวใหญ่ หลังจากพิธีกรผู้เสร็จตามบทพ่อจะต้องเดินออกไปเเต่...
"ผมขอเชิญนายท่านออกมาบอกข่าวครั้ง"
เชือกสีเเดงอาบเลือดถูกกระตุกเเรง รอยยิ้มเหมือนปีศาจร้ายปรากฏบนหน้าผมร่างกายที่เต็มไปด้วยความโสมมเเละเลือดเกร็ง รอฟังเสียงสุดท้ายในบ้านที่ผมจะต้องพบเจอ
ตุบ..
เสียงเหมือนวัตถุชิ้นใหญ่ตกลงจากที่สูงเเละกระทบพื้นดังขึ้นท่ามกลางเสียงตรบมือ สายตาข้างเดียวผมลอดออกไปมอง เเววตาผู้คนต่างนิ่งงันเมื่อเลือดไหลอาบจนไหลหยดลงมาที่พื้นกระเบื้องงามอย่างดีดังเเหมะ..ก่อนที่ดวงตาของพิธีกรจะเบิกโพลง
ร่างไร้ชีวิตของพ่อตกลงสู่พื้นเวที เลือดไหลอาบไปทั่ว เอ็นเล็กๆหิ้วปีกพ่อไว้ในท่านั่งเเละชูเเขนขึ้นฟ้า ดวงตาทั้งสองของท่านนั้นถูกควักออกไปเหลือเพียงดวงตาลึกโบ๋ น้ำสีขาวใสไหลออกมาจากดวงตาผสมกับเลือดดูน่าสะอิดสะเอียน มือทั้งสองมีรอยมีดเเทงจนหรุน ท้องถูกคว้านออกโชว์เครื่องในสีชมพูอ่อนๆปนเนื้อ ปากถูกกรีดจนเเหว่งไปถึงเเก้ม กรามทั้งสองถูกเลาะจนหลุดลุ่ยเเต่มีเนื้อเเก้มขึงไว้จึงทำให้ กระโหลกส่วนล่างไม่หล่นสู่พื้นเเต่กลับอยู่ในสภาพร่อเเร่ใกล้ตกเต็มที
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!
เสียงนี้เเหละที่ต้องการ ....ผมหลับตาพริ้ม เฝ้ารอเสียงสุดท้ายของพ่อผ่านเครื่องเล่นวิทยุที่ถูกยัดเข้าไปในคอของพ่อ
".........ครืด ครืด ครืด.....ฉัน......นายเเห่งตระกูลอาคาฮาระ....ครืด...ครืด...ขอ...สารภาพ บาป...ว่า...ได้สั่งให้คนของ...ฉัน ......ไปฆ่านางสาวลิเลีย....ภรรยาของนาย.......ครืด ครืด ซ่ ซ่า ...ฉันได้สั่งให้คนไปทำลายเเละเผาบ้านของ...ครืด........ฆ่า ฆ่าพ่อบ้านของบ้านตระกูลโฮโจ...ครืด ครืด ครืด ซ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ฉัน...ถูกลงโทษโดย...........................พอเเล้วล่ะ คุณพ่อ....... อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!"
มัจจุราชเท่านั้นที่จะกระทำได้!!
ผมยิ้มเย็นท่ามกลางความมืดของม่าน ความเเค้นได้ถูกทำลายลงเเล้วเละผมก็จะหายไปจากโลกนี้ ตามจดหมายสุดท้ายของพ่อ
คฤหาสน์ของเหยื่อรายสุดท้าย วริณ กรนทิวาคุณ.......
ผมต้องฆ่าเขา เเต่.....
...............................................................................
.................
............
.........
.....
....
ไคโตะ ...
ความรู้สึกผมเลือนรางเหลือเกิน รู้สึกหนาวเย็นเหลทอเกิน เงียบเชียบเเละเจ็บปวด ผมกำลังจะตายสินะ
เด็กหนุ่มพยายามเงยหน้าขึ้นไปมองภาพสุดท้ายของชีวิต เสียงหัวใจดังกลบทุกอย่างไปเสียหมด ดวงตาสีเเดงสดนั้นเขาจำมันได้ดี
"ผมบอกเเล้วไง ว่าพี่ชายน่ะ ต้องเป็นตุ๊กตาของผม"
วริณคนนั้นกำลังยืนค้ำร่างของผม เท้าเล็กๆที่เปือนทั้งเลือดเเละโคลนเหยียบหัวผมไว้จนเเก้มเเนบพื้น
ผมทำตามที่บอกไม่ได้สินะ?
หัวใจผมร้องดังครั้งสุดท้ายก่าอนจะเงียบไป
"เขาตายเเล้วล่ะค่ะ"
เมลล่าว่าเสียงเเผ่วขณะโอบอุ้มร่างของวริณไว้ในอก มืออีกของจิกหัวทาเวียในสภาพยับเหยินเเละสาหัสจากการถูกทำร้ายไปทั้งตัว เมลล่ายิ้มบางๆเช่นเดียวกับเด็กชายยิ้มขณะมองร่างทาเวียที่ใกล้หมดลมหายใจที่ถูกสาวใช้ของเขาจิกผมสวยๆลากให้ห่างจากร่างไร้ชีวิตของไคโตะเรื่อยๆเเละหายในความมืดมิด
เกมครั้งนี้ ผมต้องเป็นผู้ชนะ
.......
ความคิดเห็น