ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    BLOOD_KILL เกมนี้มีเเต่ตาย!?

    ลำดับตอนที่ #2 : บทเเรก

    • อัปเดตล่าสุด 28 ต.ค. 56



     จาก วริณ กรณทิวาคุณ

    เชิญมาประลองความท้าทายที่คฤหาสน์หรู เพื่อปลดปล่อยความเป็นจริงในโลกแห่งนี้ มาสนุกกันในคฤหาสน์ของผม ตุ๊กตาที่น่ารักของผมขอให้ทุกคนมีความสุขนะ

    คิคิคิคิ !!!!!

     

     

    ………………………………………………..

     

    ฉับ ฉับ ฉับ!

    ไม่ ไม่ ไม่ ไม่นะ ไม่ ช่วยฉันด้วย!!!!

    เสียงตะโกนกรีดร้องของหญิงสาวและเสียงของกรรไกรที่กำลังตัดบางอย่างดังโหยหวนออกมาจากห้องของนายน้อยประจำตระกูล กลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปทั่วบริเวณหน้าห้อง เสียงกรีดร้องดังลั่นไปทั้งคฤหาสน์หรูพร้อมกันกับเสียงและกลิ่นคาวเลือดที่เรียกให้อีกานับสิบตัวบินมาเกาะที่ระเบียงที่ทำจากหินอ่อนส่งเสียงร้องดังไม่ขาดสายของอีกาเหล่านั้น ก่อนที่ทุกเสียงจะหยุดลงพร้อมลมหายใจของสาวรับใช้

    “เป็นตุ๊กตาที่น่ารักจริงๆด้วย คิคิคิ!

    เด็กชายวัยสิบขวบหัวเราะเบาๆมือแปดเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงสดของสาวรับใช้ส่วนตัวที่นอนหมดลมหายใจอยู่ที่พื้นหินอ่อน ดวงตาสีฟ้าที่เคยอยู่ในนัยน์ตาของสาวรับใช้ถูกควักออกมาอยู่ในมือของเด็กชาย หัวทั้งหัวไม่มีแม้แต่เส้นผมสักเส้นราวกับมันถูกกระชากไปพร้อมหนังศีรษะที่ขาดออกจนเห็นกระโหลกสีขาวอย่างชัดเจน ใบหน้าที่ทรมาณอาบไปด้วยเลือดและมีกรรไกรเสียบคาอยู่ที่ปากทะลุไปถึงคอหอยตัดลมหายใจของสาวรับใช้ทิ้ง เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแผลตัดมากมายจากการใช้กรรไกรสีเงินตัดเนื้อตามร่างกายมาวางไว้ข้างศพ

    “สวยจริงๆนะครับ ดวงตาสีฟ้าของพี่น่ะ”เด็กชายเอ่ยและยิ้มพอใจขณะนั่งลงกับพื้นแล้วเอามือเขี่ยดวงตาสีฟ้าครามเล่น

    กา กา กา กา!!

    อีกาบินเข้ามาในห้องนอนของเด็กชายทันที ที่เด็กชายเดินออกห่างจากศพแล้วรุมจิกศพของสาวรับใช้ เด็กชายมองอย่างเคยชินแล้วลุกขึ้นตรงไปที่ตู้วางของใช้ส่วนตัว เปิดตู้แล้วหยิบตุ๊กตาที่เต็มไปด้วยรอยเย็บมากมายออกมา

    “เอมิลี่ แค่นี้เธอก็มีตากับผมแล้วนะ”

    คำพูดเอ็นดูตุ๊กตาเนื้อคนที่ไม่มีดวงตาและผมดังขึ้นเบาๆ เด็กชายจับแขนตุ๊กตาที่ทำมาจากเนื้อของแม่บ้านและคนสวนที่เริ่มแห้งกรังเละไปด้วยเลือด พลางเต้นระบำไปรอบๆห้องอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มสดใสและเสียงหัวเราะท่ามกลางเลือดทำเอาแม่บ้าน สาวรับใช้ส่วนตัว และ พ่อครัวคนที่เหลือรอดแค่สามคนอยู่ภานนอกประตู้ขนลุกเกรียว แต่เพียงแวบเดียวทั้งสามคนพร้อมใจเดินหนีไปคนละทางด้วยสีหน้าซีดเผือก

    “เอมิลี่ เธอก็ดีใจใช่ไหม!?

    เด็กชายหัวเราะ ล้มตัวลงบนเตียงนอนสีแดงเลือดเกาะแห้งกรังหลังจากตียงไปเต้นมารอบห้องจนเหนื่อย ขุ่ยเลือดจากรอยแห้งกรังหลุดตกมาจากเตียงเป็นกองฝุ่นขนาดย่อม เข็มเย็บผ้าบรรจงเย็บหนังหัวลงไปบนตุ๊กตาเนื้อคนที่ถูกเรียกว่า “เอมิลี่”ช้าๆ ดวงตาสีฟ้าก็ถูกยัดเข้าไปในเบ้าตาทันที

    “สวยจัง ฮ่าๆๆ”

    แล้วเด็กชายก็ลุกขึ้นมาเต้นระบำไปรอบห้องอีกครั้ง เสียงเพลงกล่อมเด็กลิซซี่เบอร์เดนดังซ้ำไปซ้ำมาจากปากเด็กชาย ก่อนที่เสียงจะเงียบลง

    ก๊อก ก๊อก ก๊อก..

    “นายน้อยค่ะ จดหมายค่ะ”

    เสียงสั่นเครือของแม่บ้านวัยสี่สิบดังขึ้นขัดการเต้นรำอย่างบ้าคลั่งของตุ๊กตาเนื้อคนและนายน้อย เด็กชายดวงตาวาวโรจน์แล้ววิ่งไปฉุดมือของแม่บ้านเข้ามานั่งในห้องทันที

    “พี่สาว อ่านให้ผมฟังหน่อยสิ!

    เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงผิดกับแม่บ้านที่หน้าซีดเป็นไก่ต้มมองไปยังศพของสาวรับใช้

    “มีทั้งหมดสี่ฉบับค่ะ...” แม่บ้านเสียงสั่นเครือ หวาดกลัวเด็กชายตรงหน้าอย่างที่สุด

    “เร็วๆสิครับ พี่สาว”

    เด็กชายทำหน้าออดอ้อน แลวเอาตุ๊กตาเนื้อคนมาเบียดกับชุดเมดของแม่บเนจนเธอคนลุกเกรียว

    “ขอบคุณที่ให้คำเชิญค่ะ คุณวริณ.... เราได้รับคำเชิญและตอบตกลงมาหาคุณที่คฤหาสน์แล้ว เราจะเดินทางมาถึงกันในวันพรุ่งนี้ ขอบคุณ.....”

    “เย้ๆๆ”

    แม่บ้านขนลุกทันทีที่เสียงตะโกนขึ้นมา นึกว่านายน้อยจะฆ่าเธอเหมือนสาวใช้คนที่ถูกกากัดกินอยู่

    “แค่นี้นะคะ”

    แม่บ้านตัดบทแล้วเดินหนีจากโซฟาเพื่ออกไปข้างนอกก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายถูกฆ่าซะเอง

    “ว่าแต่ว่า พี่สาว...”

    “ค่ะ”

    มีดเล่มหนาถูกคว้าไปกลางหลังของสาวใช้ทันที

    “เล็บพี่สาวสวยดีนะครับ...เป็นตุ๊กตาของผมเถอะ!!

    กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....!!!!!

    แม่บ้านคนสุดท้ายของคฤหาสน์กรณทิวาคุณก็สิ้นลงในห้องนี่เอง......

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×