คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทเเรก
เชิญมาประลองความท้าทายที่คฤหาสน์หรู เพื่อปลดปล่อยความเป็นจริงในโลกแห่งนี้ มาสนุกกันในคฤหาสน์ของผม ตุ๊กตาที่น่ารักของผมขอให้ทุกคนมีความสุขนะ
คิคิคิคิ !!!!!
………………………………………………..
ฉับ ฉับ ฉับ!
ไม่ ไม่ ไม่ ไม่นะ ไม่ ช่วยฉันด้วย!!!!
เสียงตะโกนกรีดร้องของหญิงสาวและเสียงของกรรไกรที่กำลังตัดบางอย่างดังโหยหวนออกมาจากห้องของนายน้อยประจำตระกูล กลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปทั่วบริเวณหน้าห้อง เสียงกรีดร้องดังลั่นไปทั้งคฤหาสน์หรูพร้อมกันกับเสียงและกลิ่นคาวเลือดที่เรียกให้อีกานับสิบตัวบินมาเกาะที่ระเบียงที่ทำจากหินอ่อนส่งเสียงร้องดังไม่ขาดสายของอีกาเหล่านั้น ก่อนที่ทุกเสียงจะหยุดลงพร้อมลมหายใจของสาวรับใช้
“เป็นตุ๊กตาที่น่ารักจริงๆด้วย คิคิคิ!”
เด็กชายวัยสิบขวบหัวเราะเบาๆมือแปดเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงสดของสาวรับใช้ส่วนตัวที่นอนหมดลมหายใจอยู่ที่พื้นหินอ่อน ดวงตาสีฟ้าที่เคยอยู่ในนัยน์ตาของสาวรับใช้ถูกควักออกมาอยู่ในมือของเด็กชาย หัวทั้งหัวไม่มีแม้แต่เส้นผมสักเส้นราวกับมันถูกกระชากไปพร้อมหนังศีรษะที่ขาดออกจนเห็นกระโหลกสีขาวอย่างชัดเจน ใบหน้าที่ทรมาณอาบไปด้วยเลือดและมีกรรไกรเสียบคาอยู่ที่ปากทะลุไปถึงคอหอยตัดลมหายใจของสาวรับใช้ทิ้ง เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแผลตัดมากมายจากการใช้กรรไกรสีเงินตัดเนื้อตามร่างกายมาวางไว้ข้างศพ
“สวยจริงๆนะครับ ดวงตาสีฟ้าของพี่น่ะ”เด็กชายเอ่ยและยิ้มพอใจขณะนั่งลงกับพื้นแล้วเอามือเขี่ยดวงตาสีฟ้าครามเล่น
กา กา กา กา!!
อีกาบินเข้ามาในห้องนอนของเด็กชายทันที ที่เด็กชายเดินออกห่างจากศพแล้วรุมจิกศพของสาวรับใช้ เด็กชายมองอย่างเคยชินแล้วลุกขึ้นตรงไปที่ตู้วางของใช้ส่วนตัว เปิดตู้แล้วหยิบตุ๊กตาที่เต็มไปด้วยรอยเย็บมากมายออกมา
“เอมิลี่ แค่นี้เธอก็มีตากับผมแล้วนะ”
คำพูดเอ็นดูตุ๊กตาเนื้อคนที่ไม่มีดวงตาและผมดังขึ้นเบาๆ เด็กชายจับแขนตุ๊กตาที่ทำมาจากเนื้อของแม่บ้านและคนสวนที่เริ่มแห้งกรังเละไปด้วยเลือด พลางเต้นระบำไปรอบๆห้องอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มสดใสและเสียงหัวเราะท่ามกลางเลือดทำเอาแม่บ้าน สาวรับใช้ส่วนตัว และ พ่อครัวคนที่เหลือรอดแค่สามคนอยู่ภานนอกประตู้ขนลุกเกรียว แต่เพียงแวบเดียวทั้งสามคนพร้อมใจเดินหนีไปคนละทางด้วยสีหน้าซีดเผือก
“เอมิลี่ เธอก็ดีใจใช่ไหม!?”
เด็กชายหัวเราะ ล้มตัวลงบนเตียงนอนสีแดงเลือดเกาะแห้งกรังหลังจากตียงไปเต้นมารอบห้องจนเหนื่อย ขุ่ยเลือดจากรอยแห้งกรังหลุดตกมาจากเตียงเป็นกองฝุ่นขนาดย่อม เข็มเย็บผ้าบรรจงเย็บหนังหัวลงไปบนตุ๊กตาเนื้อคนที่ถูกเรียกว่า “เอมิลี่”ช้าๆ ดวงตาสีฟ้าก็ถูกยัดเข้าไปในเบ้าตาทันที
“สวยจัง ฮ่าๆๆ”
แล้วเด็กชายก็ลุกขึ้นมาเต้นระบำไปรอบห้องอีกครั้ง เสียงเพลงกล่อมเด็กลิซซี่เบอร์เดนดังซ้ำไปซ้ำมาจากปากเด็กชาย ก่อนที่เสียงจะเงียบลง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก..
“นายน้อยค่ะ จดหมายค่ะ”
เสียงสั่นเครือของแม่บ้านวัยสี่สิบดังขึ้นขัดการเต้นรำอย่างบ้าคลั่งของตุ๊กตาเนื้อคนและนายน้อย เด็กชายดวงตาวาวโรจน์แล้ววิ่งไปฉุดมือของแม่บ้านเข้ามานั่งในห้องทันที
“พี่สาว อ่านให้ผมฟังหน่อยสิ!”
เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงผิดกับแม่บ้านที่หน้าซีดเป็นไก่ต้มมองไปยังศพของสาวรับใช้
“มีทั้งหมดสี่ฉบับค่ะ...” แม่บ้านเสียงสั่นเครือ หวาดกลัวเด็กชายตรงหน้าอย่างที่สุด
“เร็วๆสิครับ พี่สาว”
เด็กชายทำหน้าออดอ้อน แลวเอาตุ๊กตาเนื้อคนมาเบียดกับชุดเมดของแม่บเนจนเธอคนลุกเกรียว
“ขอบคุณที่ให้คำเชิญค่ะ คุณวริณ.... เราได้รับคำเชิญและตอบตกลงมาหาคุณที่คฤหาสน์แล้ว เราจะเดินทางมาถึงกันในวันพรุ่งนี้ ขอบคุณ.....”
“เย้ๆๆ”
แม่บ้านขนลุกทันทีที่เสียงตะโกนขึ้นมา นึกว่านายน้อยจะฆ่าเธอเหมือนสาวใช้คนที่ถูกกากัดกินอยู่
“แค่นี้นะคะ”
แม่บ้านตัดบทแล้วเดินหนีจากโซฟาเพื่ออกไปข้างนอกก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายถูกฆ่าซะเอง
“ว่าแต่ว่า พี่สาว...”
“ค่ะ”
มีดเล่มหนาถูกคว้าไปกลางหลังของสาวใช้ทันที
“เล็บพี่สาวสวยดีนะครับ...เป็นตุ๊กตาของผมเถอะ!!”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....!!!!!
แม่บ้านคนสุดท้ายของคฤหาสน์กรณทิวาคุณก็สิ้นลงในห้องนี่เอง......
ความคิดเห็น