BLOOD_KILL เกมนี้มีเเต่ตาย!?

ลำดับตอนที่ #19 : บทที่สิบหก // นอนหลับฝันดี

นี่คงเป็นเรื่องโหดร้ายที่สุดเเล้วสินะ
ภาพที่เห็นในยามนี้คือ นายน้อยกำลังเริงร่าท่ามกลางศพของเหล่าเเม่บ้านทั้งหลายในห้องนอน เเละตุ๊กตาหลายตัวถูกสร้างขึ้นอย่างไม่ปะติดปะต่อเต็มพื้นเเละที่นอน มือของเซนด้าที่เป็นเพื่อนสนิทของฉันถูกนำมาเย็บเข้าที่กลางหัวของตุ๊กตาที่ทำจากเนื้อของเเเม่บ้านซักรีดคนใดคนหนึ่งหนึ่ง ดอกกุหลาบที่ฉันเป็นคนเก็บมาจากสวนถูกนำมาปักเข้าที่เบ้าตาของตุ๊กตาตัวนั้น
"พี่สาว สวยไหมครับ" เขาว่าพลางยกตุ๊กตาตัวนี้ขึ้นมาโชว์ ดอกกุหลาบสีขาวย้อมด้วยสีเเดงฉานหล่นจากเบ้าตาเมื่อมันถูกชูขึ้นอย่างเเรง
"สวยค่ะ"
นี่ฉันคงต้องเจอกับสิ่งพวกนี้สินะ ...
ฉันถอนหายใจด้วยสีหน้าราวกับสิ้นหวังเเล้วทรึฃุดตัวลงเพื่อเก็บเหล่าดวงตามากมายที่ถูกควักออกมาตามพื้น
"พี่สาวเป็นอะไรรึเปล่าครับ..."
รู้ตัวอีกที นายน้อยก็มายืนค้ำหัวฉันอยู่ข้างหน้าเเล้วมือที่เปื้อนเลือดจนเหม็นคาวสัมผัสเเก้มฉันแย่างเเผ่วเบา เเต่เลือดที่ติดเต็มมือก็เปื้อนหน้าฉันอยู่ดี
"ไม่นี่ค่ะ"ฉันยิ้มหวานเเบบฝืนๆให้ เด็กชายขมวดคิ้วอย่างไม่สบายใจ เเล้วค่อยๆกอดฉันไว้เเน่นเเล้วกระตุกเกร็ง
"อึก ....พี่สาว ผมอายุ15เเล้วนะครับ..."
มาเเล้วสินะ นายน้อยคนที่สอง.....
ฉันกอดเด็กชายตรวงหน้าตอบเเล้วพูดเสียงอู้อี้
"ค่ะ ฉันทราบ"
"ผมรักพี่สาวที่สุดนะ ผมรู้ว่าที่พี่สาวทำหน้าเเบบนี้เพราะอะไร ผมรู้ว่าพี่สาวไม่สบายใจเพราะอะไร ไม่สบายใจเพราะร่างสิบปีผมใช่ไหมครับ พี่สาว..."
"ท่านวริณ...ฉันทราบค่ะ เเต่ว่าท่านอยู่ในร่างนี้ได้ไม่นานนักเเล้วก็ท่านก็เเทบจะไม่สามารถออกมาเเบบนี้ได้ ปานนี้ท่านคงปวดสมองเอามากๆใช่ไหมค่ะ" ดวงตาสีเเดงของนายน้อยกว้างขึ้นน้อยๆ
".......ครับ เเเต่ผมออกมาเพราะผมอยากจะบอกพี่สาวอย่างหนึ่ง....."
"....อะไรค่ะ"
วริณย่อตัวลงมากระซิบข้างหูฉันเเต่เพื่อชั่วครู่ น้ำเสียงผู้ใหญ่ก็เปลี่ยนไปกลายเป็นเสียงน่ารักราวกับเด็กน้อยออีกครั้ง

"พี่สาวกอดผมทำไมครับ?"
"...."

ฉันชักอยากทำลายร่างสิบปีของคุณชายวริณเเล้วสิ

.........................................

นาซิกกกกกกกกกก!!!!!

เสียงกรีดร้องของเหล่าตุ๊กตาดังขี้นอย่างเวทนา เลือดสีเเดงฉานทะลักออกมาจกาเครื่องมือสังหารโหดระดับโลก เสียงหัวเราะของวริณดังขึ้นหลังจากนั้นไม่นานพร้อมดวงตาสีเเดงเหมือนสีของสิ่งที่ทะลักออกมาจกาไออ้อนเมนเดลที่จับจ้องมายังเหล่าตุ๊กตา
"เเน่จริง! ก็ช่วยเพื่อนของคุณสิ!"

"ไอเด็กเลว!!!"
เสียงของไคโตะดังขึ้นกึกึ้องก่อนที่เขาจะคว้าคาตานะมาไว้ในมือเเล้วพุ่งร่างหวังจะเข้าฟันเด็กชายให้ศีรษะขาดกระเด็น ทาเวียเห้นเช่นนั้นตกใจรีบยื่นมือไปเพื่อขวางตัวไว้เเต่ไม่ทันจึงได้เเต่มองภาพของไคโตะที่วิ่งออกมาข้างหน้า
ฟึ่บ
gเสียงของอะไรบางอย่างหวดเเหวกอากาศดังขึ้นอย่างรวดเร็วเเละมันก็กำลังตวัดเข้ามาหาชายหนุ่มผู้ถือคาตานะอยู่ด้วย ไคโตะหันขวับไปตามเสียงนั้นก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างด้วยความตกใจ ไม่ทันได้ส่งเสียงอุทานสิ่งนั้นก็ตวัดตัวฟาดลงที่ขาเข้าอย่างรวดเร็ว พร้อมสิ่งบางอย่างที่หายไปจากร่างกายของเด็กหนุ่มตลอดชีวิต
ขาตั่งเเต่น่องลงไปของไคโตะขาดจากกัน!!!

ร่างของเด็กหนุ่มกระเเทกพื้นอย่างเเรงเมื่อไม่มีสิ่งค้ำจุนร่างกาย ไคโตะมองเเผลตัดเรียบสวยเเล้วขาของตัวเองที่อยู่ไกลออกไป ความเจ็บปวดเริ่มเเพร่สู่โสตประสาท
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!"

ไคโตะร้องลั่นด้วยความทรมาณกุมขาที่ขาดของตัวเองเเล้วบีบปากเเผลราวกับหวังว่าจะกันปากเเผลไม่ให้เลือดทะลักออกมาได้ เเต่เปล่าเลยเลือดกลับยิ่งทะลักออกมาราวกับน้ำป่า ดวงตาคู่สวยเด็กหนุ่มจ้องไปยังมีดเล็กๆที่ลักษณะคล้ายเคัยวซึ่งเป็ฯสิ่งที่ตัดขาออกจากร่างกายเขาด้วยความเคยดเเค้น วริณยิ้มกรุ่มกริ่มก่อนจะค่อยๆสาวเท้าเล็กๆเข้ามา ในมือมีมีดที่ชักออกมาจากในกระเป๋ษของเด็กชาย
"เลว? เลวเหรอครับ?"
วริณหัวเราะคิกคักก่อนจะกระเเทกส้นเท้าเข้าไปที่มือที่กุมเเผลของไคโตะ ไคโตะร้องออกมาอย่างน่าสมเพซ ก่อนที่เด็กชายจะหันไปเด่ะลิ้นให้สัญญาณเเม่บ้านสาวเพื่อจัดการกับขาที่ถูกตัดออกไป
"เเก เเก..."
ทุกคนที่นั้นนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ วินาทีที่ไคโตะถูกตักขาไปทุกคนเเทบจะไม่สังเกตเลยว่ามีอะไรถูกตวัดเข้ามา เพียงอึดใจทาเวียก็ร้องออกมา
"ไอเด็กเลวววววว!!!!!"
เเล้วยกมีดเล็กเขื่องออกมาด้วยความโหโม...ความเเค้นที่สั่งสมมาตลอดเกมถูกเเสดงออกมาด้วยใบหน้าอันเต็มไปด้วยน้ำตา ในหัวสมองว่างเปล่ามีเพียงคำว่า ทำไมฉันต้องมาอยู่ที่นี่!! เด็กสาวตวัดมือในมืออกไปอย่างบ้าคลั่งดวงตาฆาตกรที่ไม่ได้อยู่ในเเววตาใสซื่อมานานจับจ้องไปยังนายน้อยเเห่งคฤหาสน์สยองขวัญนี้เท่านั้น
ในนาทีนั้น ทั้งห้องมีเเต่ความสับสน ความบุ่มบ่ามทำอะไรไม่คิดของเด็กหญิงจุดขนวนให้ละครเเห่งตุ๊กตาเกิดขึ้นอีกครั้ง เสียงมีดใบเขื่องของเด็กสาวกระทบกับมีดเงินเเท้ของเด็กชายดังขึ้นหลังจากที่ทาเวียหลบเหล่าตุ๊กตาชักที่ร้องส่งเสียงเพลงกูมมี่ซันเดย์ไม่หยุดอย่างน่ารำคาญได้ ดวงตาเด็กชายดูตกใจเเละเลิกขึ้นเล็กน้อยเเต่ก็อยู่ในใบหน้าอันเต็มไปด้วยความสนุกสนาน ชั่วครู่วริ๊ณก็ยกยิ้มขึ้นเเล้วเริ่มการต่อสู้ด้วยมีดกับเด็กหญิงทันที
"เลว? เลว? ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เขาใช้อะไร..เป็นตัวบ่งชี้วัดกันล่ะ ครับ!!!!"
ว่าเเล้วเด็กชายก็ลงเสียงกระเเทกชั่ววินาที มีดของเด็กชายก็ถูกกรีดเข้ากับเนื้อนุ่มๆที่ลำคอของเด็กหญิง เเต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เด็กสาวตาย เพราะมันเพียงเเค่เฉียดไปเท่านั้น ทาเวียกัดฟันกรอดเเล้วตะโกนออกมาดังลั่นให้เหล่าเพื่อนๆที่เหลือรับรู้
"ลงไปชั้นล่างกลับไปทางที่มีทางออกซะ!"
ซินเซียนิ่งงันก่อนจะเลิ่กลั่กมองหน้าของอารัษ เเต่เสียงของทาเวียก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
 
"Andare!!!!"
2105ตอบรับคำสั่งด้วยทันทีที่ทาเวียตะโกน คว้าร่างของซินเซียมาไว้ในอ้อมกอดเพราะเห็ฯว่าผู้หญิงเเล้ววิ่งเข้าประตูบานเก่านั้นไปทันที
"เมลล่า เหล็ก!!!"
เเต่ขณะที่2105จะวิ่งข้ามประตูไปก็มีเหล็กหนาเข้ามากั้นประตูไว้ตามคำสั่งของเด็กชายที่กำลังหลบมีดที่เฉียดใบหน้าเขาไปเพียงนิดเดียว 2105กัดฟันเเน่นเเล้วตัดสินสใจทุ่มร่างที่เป็ฯเหล็กทั้งตัวของตัวเองเข้าไปชนกับเหล็กหนาเเผ่นนั้น พริบตาที่เสียงดังตึงอื้ออึงดังขึ้น เหล็กนั้นก็เป็ฯจุลไปทันทีเป้ฯทางออกให้หุ่นยนต์หนุ่มเเละเด็กสาวออกไปจากห้อง

จบกันสักที

ดวงตาเด็กสาวอ่อนลงอย่างโล่งอกมองไคโตะที่จ้องมองมาทางเะออย่างสิ้นหวังเเล้วส่งยิ้มให้พลางหลับตาลงตัดสินใจตวัดมีดในมือเเรงๆไปเป้ฯครั้งสุดท้ายสวนกับมีดที่กำลังจะเทงซ้ำลงมาที่ลำคออ่อนนุ่มของตัวเอง

"ขอบคุณ"
เเต่ ในขณะที่ทาเวียตัดสินใจยอมเเพ้ สันคมดาบคาตานะได้ถูกกระเเทกเข้าที่หลังหัวเข่าของวริณทำให้ร่างเล็กเสียหลักชั่วครู่ วริณหันขวับไปมองไคโตะที่อุตส่าห์ตะกายตัวที่เหลือเพียงท่อนบน ก่อนจะพยายามหันไปเรียกเเม่บ้านของตัวเองให้มารับตัวเขาไปเพียงความปลอดภัยเเต่ก็นึกได้ว่าเเม่บ้านได้ตาม2105 ซินเซีย คาโอรุเเละอารัษไป

"ไอบ้าเอ๊ย! พวกเเกน่ะ มันก็บ้า บ้า บ้า บ้า บ้า บ้า บ้า บ้า บ้ า!!! งี่เง่าน่ารำคาญ ฉันต้องการเเค่สิ่งนั้น ไม่ใช่พวกหนูงี่เง่าเเบบพวกเเก"เด็กชายเเหกปากลั่นด้วยความหัวเสียผสมกับความเศร้าเเละความบ้าคลั่งจนหยิบมีดอีกเล่มออกมาที่เอวเเล้วใช้มันตวัดเข้าที่เเขนของเด็กหญิง ทาเวียเห็ฯดังนั้นจึงผละกายออหกมาจากการต่อสู้ คมมีดที่ปา
"ไอบ้า บ้า บ้า บ้า!!!! เเก! เเก! ไอตัวปัญหา เเกน่ะสมควรตาย ทุกอย่างน่พสมควรตาย ตาย ตายตาย ตาย ตายไปซะ!!!!!!!!!!!!"
สิ้นเสียง เด็กชายก็หันไปเหยียบเเขนที่เปื้อนเลือดของไคโตะเเล้วกระทื๊บไม่ยั๊งจนกรทั่งได้ยินเสียงดัง "กรีอบ!"

"อ๊ากกก"
"ไคโตะ!"
ทาเวียมองเเผลของตัวเองเเล้วฃกัดฟันฝืนความเจ็บปวดที่เเขนข้างที่ถูกตัดขาดไปเพื่อวิ่งเข้ามาใช้มีดเล่มเล็กนั้นกันเพื่อนรวมชะตากรรมตัวเองไว้
หมับ
"อึ้ก!"
เเขนที่ถูกตัดออกไปเจ็บเเปล็บขึ้นมาทันทีเมื่อเด็กชายหันมาหาเธอเเล้วจิกเเผลที่เเขนเธอไว้ การต่อสู้ครั้งนี้คงต้องมีใครสักคนตายด้วยน้ำมือซึ่งกันเเละกันเเน่นอน... เเล้วรอยยิ้มฆาตกรก็เผยขึ้นที่ริมฝีปากบาง

"ผมว่าผมอยากฆ่าคุณก่อนคุณไคโตะ....นะครับ!"
วริณว่าเสียงดังเเละถีบอกเด็กหยิงจนไปนอนทีพื้นเเล้วค่อยๆเดินเข้ามาค้ำร่างอีกฝ่าย เด็กชายกระชากมีดขึ้นสูงเพื่อจะตัดลมหายใจของเด็กหญิง ทาเวียตัวสั้นสะท้านไปทั้งตัวเมื่อคิดถึงความว่างเปล่าที่เรียกว่าความตายที่จะได้รับเเต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากกรีดร้องเสียงเหลมเเละพยายมมถีบร่างที่เล็กกว่าออกไป
"ไอ้เด็กโรคจิต ไอ้พ่อเเม่ทิ้ง ไอเด็กนรก!"
ฉึก!
มีดล่มหนาถูกเเทงลงมาที่ข้างๆคอเด็กหญิง ทาเวียยสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเเล้วเหล่มองคมมีดที่สะท้อนกับเเสงสีส้มหรูหราในห้องเป็นประกายจนเเสบตา เเล้วค่อยๆหลืบตาขึ้นมามองสีนห้าของเด็กชายที่ค้ำร่างอยู่ ใบหน้าของเด็กชายเต็มไปด้วยความเจ็บปวด คำพูดเเละความเครียดสะสมคงทำให้เด็กชายเก็บกดขึ้นมา หากเเต่ สิ่งที่พอจะระบายความเก็บกดนั่นได้คงมีเเต่ ลมหายใจของเธอ
"ผมเปล่านะ! เเม่นั่นเเหละ!" เด็กชายร้องขึ้นมาพร้อมน้ำตาสีใสที่ไหลเอ่อล้นออกมา หยดข้างเเก้มเด็กหญิงที่นอนอยู่ที่พื้น ทำให้เด็กสาวถึงกับ
หยุดการดื้นของร่างกายไปชั่าวขณะ มองใบหน้าของเด็กชายเเล้วค่อยๆยกยิ้มขึ้นมาอย่างใจเย็น
ที่เเท้ เด็กคนนี้ก็มีจุดอ่อนที่เเม่นั่นเอง!
"เเม่เเกน่ะ ทิ้งเเก! ทิ้ง ทิ้ง ทิ้ง เเก !!! เเกมันไอ้เด็กนรก เด็กบาปหนา! "
ทาเวียหัวเราะร่าเเล้วใช้จังหวะที่เด็กชายกำลังสติเเตกถีบเข้าที่กลางลำตัวเด็กชายจนร่างเล็กตัวงอ ทาเวียยิ้มอย่างผู้ชนะเเล้วลุกขึ้น หวังปลิดชีพเด็กชายด้วยมีดเล่มใหญ่เพื่อให้เกมจบเเละพวกเขาก็จะได้หนีจากที่นี่เพื่อกลับปที่บ้านได้
ถ้าหอกสีเงินเเหลมคมไม่ถูกปาเข้ามาที่ขาของทาเวียเสียก่อน...
เด็กหญิงมองหอกเเหลมคมที่เเทงเข้ามาที่หลังเท้าของตัวเอง ใจเต้นถี่รัวเป็นกลองตีผสมปนเปกับหงาดเลือดที่ศ฿มออกมา ความเจ็บปวดค่อยๆซึมเข้ามาในโสตประสาท
"กรี๊ดดด!!!!"
ทาเวียกรี๊ดลั่นด้วยความตกใจระคนกับความเจ็บปวดก่อนจะคว้ามีดในมือไปคาบไว้เเล้วออกเเรงดึงหอกนั้นออกจากขาอย่าเเรงก่อนจะตัดสินเหวี่ยงหอกอันนั้นกลับไปทิศทางเดิม คมของมันไปเสียบเข้ากับพื้นกระเบื้องสีขาวที่ชโลมเลือดข้างๆกายของเมดสาวในสภาพเลือดท่วมร่าง
"....พี่ เมล... ล่า"
เด็กชายว่าเสียงเเผ่วเบาเพราะความเจ็บก่อนจะยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อให้เมดสาวช่วย เมลล่ามองนายน้อยด้วยดวงตาราวกับซากศพพลางค่อยๆเดินเข้ามาหานิ่งๆ ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆจากเด็กหญิงเเละไคโตะ ทาเวียเพียงมองเมดสาวที่เดินเข้ามาด้วยดวงตาที่เหมือนดั่งฆาตกรรมที่เจอเหยื่อ
นังนี่ไม่มีเเม้เเต่อาวุธ...
"เสร็จฉัน!"

ปัง!!!

...........
ข้าควรจะไปโโนชกซักสามสี่หมัดเเล้วมาเเต่งสินะ ไม่ว่าอะไรตอนนี้ก็ดูจะน่าลืมเลือนไปเสียหมดจริงๆ เช้าเศร้า เย็นยิ้ม เช้ายิ้มเย็นเศร้า สุดท้ายพอมานอนอ่านการ์ตูน....ก็หายหมดพล็อต
//กุมขมับ