BLOOD_KILL เกมนี้มีเเต่ตาย!?

ลำดับตอนที่ #17 : บทสิบสี่ // โรค...?

เด็กชายถูกทิ้งไว้ในคฤหาสน์ใหญ่ ฐานะนายน้อยของตระกูลจึงตกเป็นของเด็กชายอาภัพคนนี้ทันที น่าสงสารเสียจริง.เเค่สามเดือนก็ถูกพ่อเเม่ทิ้งเสียเเล้ว...

"ลา ล้า ลา.... เด็กชายตัวน้อยวิ่งในคฤหาสน์ฝัน....เขาวิ่งตามกระต่ายไป เขาวิ่งตามกระต่ายไป....เจอโพรงไม้โบราณ เจอโพรงไม้ประหลาด ....เด็กชายยิ้มเเย้ม เเล้วเดินเข้าไป...."

เเว้.....
เสียงทารกน้อยดังขึ้นขัดเพลงกล่อมเด็กที่คุณหญิงเเต่งไว้ให้ ฉันละสายตาจากกระดาษตรงหน้าเเล้วค่อยๆหันไปหาเด็กชายกำลังส่งเสียงร้องอยู่ข้างกาย
"อะไรค่ะ ท่านวริณ ร้องทำไมค่ะ คิกคิกคิก น่ารักจริงๆ เอ๋...ตา...."
อะไรเนี่ย.... ตาสีเเดง ท่านหญิงท่านชายไม่ได้มีสีตาเเบบนี้นี่นา...ทำไมเด็กคนนี้ถึงมีตาสีเเดงล่ะ....
เด็กที่มีตาสีเเดง เขาว่า บาปหนา..... ไม่จริงสักหน่อย!
ฉันอุ้มเด็กชายขึ้นมาจากเตียงใหญ่ ก่อนจะอุ้มเขาขึ้นมาเเนบอก ดวงตาสีเเดงจ้องมองฉันตาเป๋ว ในดวงตามีน้ำตาเอ่อล้น ทำให้มีความรู้สึกเอ็นดูขึ้นมา ฉันยิ้มเชิงปลอบใจเเล้วเอ่ยขึ้รฃนมาเป็นคำสัญญาที่สำคัญ

"นายน้อยค่ะ ถึงท่านจะเป็นเช่นไร...ฉันขอสัญญาว่าจะรักท่าน.... ให้ดีกว่าท่านหญิงเเละคุณท่าน....ค่ะ"
เด็กชายร้องขึ้นมาราวกับรับคำสัญญา.....

.......................................

"2105 ทิ้งนาซิกไว้เเบบนั้น...ไม่เลวร้ายไปเหรอ..?"
คาโอรุว่าขณะเดินตาม2105ให้ทัน หุ่นยนต์หนุ่มหันหน้ากลับมามองคาโอรุด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ก่อนจะค่อยๆวางทาเวียลงสู่พื้นเพราะเธอเริ่มฟื้นเเล้ว
"นายคิดว่าเลวร้ายก็กลับไปสิ"
"...."
ชายหนุ่มยืนนิ่งงัน
ไม่มีทาง....เอาชีวิตไปทิ้งชัดๆ!
2105หันมามองประจันหน้ากับคาโอรุชัดๆ ดวงตากล มองไปยังร่างที่บอบบางราวกับผู้หญิงตรงหน้าก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
"หาทางรอกให้ชีวิตก่อนเถอะ ก่อนที่จะตาย"
ความคิดเเรกที่พุ่งเข้ามาในหัวของคาโอรุคืออยากวิ่งเอาไปสตั้นหน้ามันซักที หากว่าคนตรงหน้ามันเป็นมนุษย์ คาโอรุทำหน้าตายเเล้วเดินไปดูอาการคนอื่นๆที่นั่งหอบอยู่ไม่ไกล ไม่ใส่ใจคนที่ยืนเเละเอ่ยเสียงกวนประสาทเมื่อครู่
"ฉันว่า...คนที่จะตายต่อไปเป็นผู้ชายว่ะ"
อารัษเอ่ยขึ้นขณะไอออกมาเอาไอพิษที่ตกอยู่ในปอดออกมา กลิ่นอัลมอนที่เป็นกลิ่นของไซยาไนด์ลอยเจือจางในอากาศบริเวณนั้นทันที ไคโตะหันมาให้ความสนใจทันทีเป้ฯได้ยินคำว่าผุ็ชาย เพราะเท่าๆที่คิดดูมีเเต่ผู้หญิงทั้งนั้นที่ตายไป เริ่มจาก อาเรีย เอวา ริน เเละ นาซิก หากเรียงลำดับดีๆก็อาจจะเป็นคำใบ้การตายของคนต่อไปก็ได้

"เเล้ว1ใน4 พวกเราจะเป็นใครกันล่ะ...." คาโอรุถามเสียงเครียดเเล้วค่อยๆดีดนิ้วเรียกสติเด็กสาวที่นอนหอบอยู่บนพื้น
"ทุกคน...ฉันว่านาซิกยังไม่ตายนะ...."
ซินเซียเอ่ยขัดหนุ่มเเล้วยันกายขึ้นยืน เเต่ก็ไม่ไหวจนต้องพิงพนังที่เป็นอิฐสีส้มที่ชวนให้ขยะเเขยงเพราะมีตระไคร่น้ำเกาะอยู่เต็มไปหมด
"ทำไมเธอถึงคิดเเบบนั้น"
"ฟังสิ...เเเล้วนายจะได้ยิน..."

ตึก ตึก ตึก พลัก เคร้ง ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าดังเเว่วๆมาจากข้างบน ทุกคนพากันเงยหน้ามองข้างบนที่เป็นเพียงเพดานไม้เเละปูนเเตกๆ อารัษค่อยๆยืดเเขนข้างที่ไม่หักไปเเตะเพดานก่อนจะรับรู้ว่ามันมีการสั่นสะเทือนจริงๆ
"ข้างบนมีคนอยู่เเละกำลังฆ่ากันอยู่ด้วย เสียงมีดลั่นเชียว"
"เราควรไปช่วยไหม?" ไคโตะเอ่ย
"ไม่ต้อง นาซิกเดี๋ยวก็ออกมาเเล้วล่ะ"
2105ว่าเสียงเรียบก่อนจะอธิบายเมื่อเห็นหน้าของคาโอรุที่มีคำว่าไม่เข้าใจอยุ่บนหน้า หุ่นยนต์หนุ่มถอนหายใจน้อยๆก่อนจะเอามือเเปะไปยังเพดานที่เตี้ยพอที่เขาจะเเตะมือถึง
"ลักษณะการวิ่ง.... การวิ่งทวนซ้ำไปซ้ำมา เเละเน้นน้ำหนักเท้าไปตามจุดต่างๆ เสียงพลักเเสดงว่ากระเเทกร่างไปยังพนัง... ชัดไหม? เเสดงว่านาซิกกำลังหาทางออกจากห้องที่อยู่นั่น"

"จากที่นายพูด เเสดงว่า.....นาซิกจะลงมาตรงนี้สินะ ฉันได้ยินเสียงไม้เเตก" อารัษว่าเเล้วลากร่างของทาเวียให้ห่างออกมาจากตรงที่นาซิกจะลงมา
"ใช่...เพราะงั้น ทุกคน หลบ!!!"
โครม!!!!

หุ่นยนต์ตะโกนลั่นก่อนจะดึงร่างของคาโอรุออกจากตรงนั้นทันที เมื่อเพดานดินถล่มลงมาเสียงดังลั่น ทุกคนที่ทั้งฟื้นเเละไม่ฟื้นพากันผงะเมื่อมองเหฯคนที่ลุกขึ้นมาจากกองอิฐเเละกองปืน
"เเค่ก ให้ได้งี้สิว่ะ!"
นาซิกสบถพรืดเเล้วกระโดดหลบมีดที่ฟาดลงมายังที่ที่เธอยืนอยู่ ไม่ต้องถามให้มากความว่าคนที่ฟากมีดลงมานั้นเป็นใคร สภาพชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเเละเลือดของนาซิกกระโดดลงมาตั้งหลักมั่นที่พื้นเรียบเเละระวังไม่ให้เผลอเสียท่าล้มลงเพราะลื่นเศษปูน ดวงตาเเดงเลือดจ้องไปยังศัตรูเบื้องหน้าพลางกระชับมีดเเน่น
"คิกคิก ที่วิ่งไปวิ่งมาเพราะอย่างนี้เองเหรอครับ"
เด็กชายว่าเสียงเเหบพร่า ท่าทีราวกับคนโรคจิตที่ไม่ได้รับยาตามกำหนด ดวงตาสีโลหิตคลั่งเบิกกว้างเผยให้เห็นเส้นเลือดที่เเตกเเขนงเต็มดวงตากลมโต ริมฝีปากบางยิ้มเหยียดขึ้นสูง ดูๆไป เขาไม่ได้เหมือนเด็กชายน้อยที่น่ารักเลยสักนิด เเต่กลับดูราวกับคนโรคจิตขั้นรุนเเรงที่ถูกขังอยู่ในโรงพยาบาลบ้าเเละเกินเยียวยาเหลือเเต่ให้โรคประสาทกัดกร่อนจิตใจตายไปเท่านั้น
เด็กชายยกมีดที่เปื้อนเลือดขึ้นใกล้ใบหน้าขาวซีดก่อนจะเอ่ยเสียงเเหบพร่าอีกครั้ง
"คิกคิกคิก ไม่นึกเลยนะครับว่าคุณจะทำเเบบนี้ เรียกพวกเหรอครับ คิกคิกคิก อ่อนเเอจังนะครับ คิกคิกคิก"
น่าขนลุก....เด็กชายเลียเลือดที่เปื้อนอยู่ที่มีดเล็กน้อยก่อนจะหมุนมีดให้กระชับ ตั้งท่าต่อสสู้อย่างจริงจัง เด็กหญิงที่ตั้งท่าอยู่นานเเล้วขยับร่างเล็กน้อย สายตาสีเเดงส่งไปหาไคโตะที่ยืนอยู่ข้างหลังน้อยๆเเล้วรีบเอี้ยวตัวหลบเมื่อเด็กชายโรคจิตวิ่งเข้ามา

"2105 ช่วยหน่อยสิว่ะ!!! เจ็บเเขน!!!"

หุ่นยนต์หนุ่มที่อุ้มคาโอรุอยู่หันมามองเล็กน้อยจนมาสังเกตุเห็นเเผลเหวอะใหญ่ที่เเขนซ้ายเด็กหญิงจึงค่อยๆปล่อยอีกฝ่าย เเล้วชายหนุ่มก็ยบื่นมือไปข้างหน้า เสียงดังตื๊ดดังขึ้นจากดวงตากล มือของหุ่นยนต์หนุ่มค่อยๆเปลี่ยนกลายเป็นปืนเล็กๆ มันส่งเสียงตื๊ดดังขึ้นหลายครังก่อนที่จะส่งกระสุนสีขาวไปยังเด็กชาย


ยาสลบ...

ยาสลบเข็มใหญ่ทิ่มเข้าไปที่เเผ่นหลังของเด็กชาย วริณชะวฃงักเล็กน้อยก่อนจะหันมาตามทางที่วัตถุพุ่งมา ไม่ทันจะหันมาตรงๆเขาก็สลบคอพั่บลงไปกับพื้นเสียเเล้ว คาโอรุยืนนิ่งมองเด็กชายเบื้องหน้าเเล้วเอ่ยเสียงเเผ่ว
"เธอรู้ได้ไงว่าตรงนี้มีทาง นาซิก?"
เด็กหญิงในสภาพเลือดเกือบโชกทั้งตัวหันขวับมาหาคาโฮรุก่อนจะเก็บอีโต้ในมือ พลางทำหน้าตายบอกบุญไม่รับผิดกับวัยอย่างชัดเจน
"ก็...ไม่รู้หรอกนะ ว่าจะมีทางที่พื้น ตรงนี้มันมีเสียงไม้เเตกๆเเล้วกระทื๊บๆบ่อยๆ จนไม้เก่าๆมันผุเเล้วหลุดลงมาน่ะ"
นาซิกว่าเเล้วบุ้ยเลือดที่คั่งอยู่ในปากออกก่อนจะถูกไคโตะลากไปทำเเผล
"เเล้วจะเอาไงกับเด็กคนนี้ล่ะ?" ซินเซียเอ่ยเสียงเรียบเเล้วเอาปลายเท้าเขี่ยร่างของวริณตรงพื้น อารัษยิ้มกุมเเขนตัวเองอยู่ไม่ไกลเดินกระเผละๆเข้ามาใกล้ก่อนจะเอ่ยทำเอาซินเซียสะดุ้ง

"ฆ่าเเม่งเลย"

พร้อมควักมีดสั้นขึ้นมา เเต่ก็ถูกคาโอรุห้าม
"ถ้าฆ่ามันเเล้วใครจะบอกทางออกล่ะ...อ่ะ...เฮ้ย!!!"
เเท่งเหล็กยักษ์เเหลมคมร่วง ไม่สิ ต้องเรียกว่าถูกทำให้ร่วงลงมาจากช่องที่นาซิกลงมามากกว่า ไคโตะหันขวับมองมันด้วยความเร็วสูงก่อนจะรีบกระชากนาซิกที่กำลังจิกผมวริณออกจากคาโอรุที่ยืนอยู่ใกล้ทางที่เเทงเหล็กที่ตกลงมา

ชายหนุ่มเงยหน้ามองเเทงเหล็กด้วยความตกใจ

ไม่ทันเเล้ว!


ฉึก ฉึก ฉึก ฉึก เปรี๊ยะ โพละ !!!!


..............................!!!!!?

น๊อตสีทองเเดงนับพันตัวหล่นกราว เจ้าของดวงตาสีฟ้าประกายเบิกตากว้าง ร่างของหุ่นยนต์หนุ่มที่ขวางอยู่ข้างหน้าถูกเเท่งเหล็กเสียบเข้าที่เเขนขวาจนตัวเกราะกันกระเเทกเเตกออก เผยให้เห็นเหล่าสายไฟฟ้าสีเเดงเเละสีฟ้ามากมายรวมทั้งตัวเฟืองน๊อตพากันหล่นลงสู่พื้นปูนกราว

"ไอหน้าหวานเกินผู้ชาย คราวหน้าเเกควรหัดหลบอะไรบ้างนะ โดนพวกนี้ถึงตาย"
2105กัดฟันพูดก่อนจะกระโดดหลบบุคคลที่โยนเเท่งเหล็กเหล่านั้นลงมา ทาเวียที่ฟื้นมานั่งอยู่ถึงกับอุทานขึ้นมาเสียงดัง
"เมลล่า!"
ร่างของสาวรับใช้ประจำกายเด็กชายกระโดดลงมาจากทางปูนที่ร่วงกราว ดวงตาสีฟ้าทอประกายโกรธเกรี้ยว ในมือหญิงสาวมีปืนสีเงินเเวววับส่องประกายอยู่ 2105เหยียดยิ้มเกรี้ยวข้อหาทำให้เเขนของเขาต้องพังทลาย หุ่นยนต์หนุ่มพุ่งตัวไปหาหญิงสาวตรงหน้าทันที ก่อนจะนำมือข้างที่เหลือเพียงข้างเดียวล็อคคออีกฝ่ายไว้เเน่นก่อนจะทุ่มร่างตนลงไปพร้อมร่างของสาวรับใช้ลงพื้นดังปึ้ก! เเต่ในเมื่อสาวรับใช้เปรียบเสมอองค์รักษ์ของวริณจึงมีทักษะการต่อสู้เพียบพร้อม เธอใช้ขายันร่างอีกฝ่ายก่อนจะดีดตัวหลุดออกมา ปล่อยให้หุ่นยนต์หนุ่มตวัดตัวหลบไปตามพื้น เมลล่าหันกลับมาก่อนจะตวาดลั่น

"ส่งนายน้อยมา!"

"ฝันไปเถอะ!"
คาโอรุว่าเสียงดังเเล้วถือโอกาสที่ด้านหลังของสาวรับใช้ว่างนำโครงเหล็กที่เเตกหักเเต่ก็ยังคงมีความคงทนฟาดเอาที่ศรษะของเมลล่า เเต่หญิงสาวก็กลับหลบทันจึงไปเเค่เฉียดๆโดนเพียงข้างคอ   หญิงสาวหันขวับกลับมาเปลี่ยนเป้าหมายเป็นคาโอรุเเทน ปืนสีเงินกราดกระสุนไปยังร่างบอบบางของคาโอรุทันที เเต่ร่างบางก็หลบกระสุนทัน จึงมีเพียงรอยถากๆที่เรียกเลือดที่ต้นเเขนซ้าย ชายหนุ่มวิ่งหลบมายังอีกด้านของที่ที่เคยยืนอยู่ ก่อนจะกระโดดดีดตัวมาอยู่ข้างนาซิก
"โหดชะมัด"
"เออ ว่างั้น... ชะ เฮ้ย!!!"

เงาดำๆที่ทาบทามร่างของนาซิกเริ่มใหญ่ขึ้นก่อนที่เด็กสวาวจะถูกสับเอาที่ต้นคอเพียงวทำให้สลบ เมลล่ายิ้มเหยียดขณะมองนายน้อยในอ้อมกอดของนาซิกเพียงเเวบเดียบว สาวรับใช้ก็ถืออุ้มนาซิกพร้อมวริณขึ้นบ่า พลางส่งสายตาจิกกัดผิดกับท่าทีสุภาพเฉกเช่นตอนเเรกมาให้เหล่าตุ๊กตาที่เหลือ เเล้วออกตัววิ่งหายไปในความมืดมิด
"นาซิก! ทำไมปล่อยไปว่ะ"
อารัษที่จะวิ่งไปห้ามตะโกนว่าเเต่ก็หันไปมอง2105ที่ยืนนิ่งไม่มีท่าทีจะไปช่วยเลยสักนิด หุ่นยนต์หนุ่มสบัดหน้าน้อยๆก่อนจะยื่นขาที่ถูกเเทงเหล็กเสียบคาอยู่เเทนคำตอบ ประหนึ่งว่า 'กูเจ็บอยู่ มึงเเหกตาดูบ้างป่ะ?' * ขออนุญาตเขียนคำหยาบเพิ่มความฮากลบความเครียด ;w; 
"เดี๋ยวสิ เเล้วนี่นาซิก...จะเป็นอะไรรึเปล่า...โดนพาตัวไป...เเล้ว....นะ...?" ทาเวียเอ่ยเเล้วพยุงร่างกับกำเเพง
"ไม่โดนฆ่าก็ทรมาณ..." อารัษเปรยเสียงเเผ่ว ก้าวเท้าเดินไปหาซินเซีย ก่อนจะดึงหน้าอีกฝ่ายมากระซิบอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้

เเกร๊ก...
เสียงปูนชิ้นหนึ่งเเตกร้าว ทาเวียเงยหน้ามองเพดานปูนข้างบนน้อยๆก่อนจะตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ เพราะมีสิ่งสิ่งหนึ่งตกลงมา
บึ้ม!!!
ระเบิด!!!!
"กรี๊ดดดด!!!"
เด็กหญิงกรีดร้องขณะตัวก็ปลิวตามเเรงระเบิดเจ็บเเสบที่เเขนที่ขาดไปก่อนที่ร่างจะกระเเทกลงกับพื้นปูนเเข็งๆก้นจ้ำเบ้า หน้าเงยมองไปบนเพดานอย่างเลี่ยงไม่ได้ก่อนจะค่อยๆลืมตาในใจคิดบ่นอย่างเจ็บปวด 
"เฮ้ย! / อะไรอีกเนี่ย!"
เสียงที่สับสนปนเปดังขึ้นหลังจากนั้น ก่อนที่มันจะสงบลงด้วยเเรงลมที่เกิดขึ้นจากพัดลมระบายบริเวณเเขนของ2105 ฝุ่นละอองของเศษปูนที่ร่วงลงมาถูกพัดออกไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว ซินเซียพยุงร่างของตนที่อยู่ใต้ปูนขึ้นมาเเล้วเอ่ยเสียงโอดโอย
"อะไรนักหนาเนี่ย...หะ..ทางออก"
เสียงท่อนหลังเหมือนจเรียกสติทุกคนที่กำลังตื่นตกใจให้กลับมารวมกัน ดวงตาของทุกคนพากันมองไปยังเพดานที่ปรากฏทางออกเเละมีหยาดฝนตกลงมา มองดูดีๆเเล้วก็เห็นเศษหญ้าเขียวขจีที่ถูกเเรงระเบิดติดอยู่ทางออก อารัษยิ้มกว้างขณะเขวี้ยงอิฐที่เคยวางอยู่บนอกทิ้งลงกับพื้นเเต่ในขณะนั้นเสียงกรีดร้องโหยหวนก็ดังขึ้นลั่นไปทั่วทิศทางจากเบื้องบน
นาซิก!!!
"ตอนนี้...มีทางเลือกสองอย่าง....  จะเดินออกไปทางออกอันอิสระ หรือ...จะกลับไปช่วยเพื่อนพ้องที่กำลังทรมาณ?"
เสียงไคโตะดังขึ้นนิ่งๆขัดทุกอย่างพลางกุมดวงตาซ้ายเเล้วเเผลบนใบหน้าที่เกิดจากเเรงระเบิดพาเศษปูฯมาบาดเข้า ดวงตากลอกไปมามองทุกอย่างที่เกิดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับดูอาการทุกคน
ทาเวียลุกขึ้นก่อนจะไอขึ้นมา ก่อนจะเงียบนิ่งงันฟังเสียงโหยหวนที่ยังคงต่อเนี่ยงด้วยสีหน้าซีดเผือก

นาซิก.... นาซิก...

"จะเอายังไง...? ไป หรือ กลับ" เด็กชายคนเดิมเอ่ยพลางทำมือชี้นิ้วไขว้กันราวกับต้องการคำตอบที่ต้องการ ริมฝีปากเผยยิ้มบางๆดูเเล้วเกิดอาการว่างเปล่าได้อย่างน่าประหลาด
"กรี๊ด กรี๊ด ช่วยด้วย! อ๊าก เจ็บ เจ็บ เจ็บ ไม่ไหวเเล้ว ปล่อยฉันไป ปล่อย ปล่อย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
เสียงกรีดร้องยังคงโหยหวน
"......ฉัน"
ซินเซียกัดฟันก่อนจะก้มหน้าลงกับพื้น เเล้วขาเรียวเล็กก็ก้าวออกไปหาไคโตะ ก่อนจะเอ่ยว่า "ฉันจะไปช่วยนาซิก"
".....เเล้วพวกคุณล่ะ?" ไคโ๖ะถามต่อดวงตาฉายเเววราวกับโบโซ่ ทำเอาทุกคนในขณะนั้นไขว้เขว 2105ที่เป็นหุ่นยนต์ถึงกับผงะเมื่อได้ยินเสียงตอนสุดท้ายของนาซิก เขาทำหน้าเครียดๆเพราะเครื่องกำลังร้อนเเถมเเขนข้างหนึ่งก็ขาดไปเเล้ว ก่อนที่หุ่นยนต์หนุ่มจะหันไปสบตาทุกคนเเล้วหันไปจับมือของคาโอรุ
"ไป"
"หะ"
หุ่นยนต์หนุ่มเเละคาโอรุเลือกคำตอบที่สอง
ไคโตะเผยยิ้มกว้างดูไม่รู้เลยว่ากำลังมีความคิดอะไร ดวงตาก็ยังจ้องมองมาที่ตุ๊กตาทั้งหลายขณะที่2105เเละร่างบอบบางของคาโฮรุจะเดินผ่านเขาไป
"เอายังไง...มันก็เรื่องของพวกนายเเล้วล่ะนะ..." 2105หันหน้ากลับไปหาทาเวีย อารัษ สองคนที่ยังไม่เลือกคำตอบ เสียงกรีดร้องก็ยังคงดังต่อเนื่องทำให้เขาไขว้เขว....
เพื่อน กับ ตัวเอง

พลันภาพของ พงศ์ ก็วูบเข้ามาในหัวของอารัษ
เพื่อน?

อารัษทำหน้ารู้สึกผิดก่อนจะกระชากมือของทาเวียให้เดินตามมายังไคโตะ

"จะหนีไปกันสองคนก็ไม่ได้ล่ะนะ..
ฉันต้องไปช่วยเพื่อน...จริงไหม?".
.................


อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ำรน้ดีเไดีรเไีรดเีไดเีรไ //ไม่เป็นภาษา

รู้สึกตัวเองเริ่มออกทะเล!!! โฮ้ววววววววววววววววววววววววววว ;;;[];;;;
ยังไงตอนหน้าก็จะพยายามไม่ให้ออกทะเลจริงๆนะค่ะ ตอนนี้สมองว่างเปล่ามาก ตั่งเเต่ถูกเพื่อนเสยมัดเข้าท้องไปเล่นซะจุก เเทบอ้วก TxT ก็เเต่งอะไรไม่ออกเลยสักนิด
เเถมตอนนี้ครูที่หอประจำก็พากันประกาศให้เด็กไปอาบน้ำ วันนี้มีงานเลี้ยงของเด็กประจำ ;;w;;
(เเต่อินังนี่ก็ยังมาอัพได้ เก่งมั้ยล่ะ...- -;;;;;; )


ขอให้ติดตามกันต่อไป!!!

เเละ

สู้ต่อไป! ไรท์เตอร์!!!
//ปลอบใจตัวเอง เฮ่อ.........TT.