คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บท สิบสอง / คุณ ... ครับ ผมขอนัยย์ตาของคุณได้ไหมครับ?
หญิงสาวผมยาวประบ่าที่หัวคาดด้วยริบบิ้นสีเเดงสดเเละดอกกุหลาบสีเลือด ดวงตากลมโตเป็นมิตรที่มาพร้อมรอยยิ้มอันอบอุ่นสีชมพูอ่อน ชุดราตรีสีเขียวมรกตคู่กับผิวขาวราวกับหิมะเเรกเเย้ม.....นั่นคือคู่หมั้นของผม
คำพูดของนายน้อยดังลั่นไปทั่วโสตประสาทของสาวรับใช้ เมลล่าใช้ผ้านุ่มบางเบาถูกเอาคราบเลือดที่ใบมีดบนมีดออกทีล่ะน้อยเเละไม่ทันจะมองมันจนกระทั่งใบมีดคมกริบนั้นบาดเป็นทางยาวเข้าที่มือของเธอ
"อ๊ะ"
หญิงสาวอุทานออกมาเสียงเเผ่วเมื่อความรู้สึกราวกับมีของเหลวกำลังบาดที่มือเธอ สาวรับใช้ยกมือขึ้นมาดูอย่างงงๆก่อนจะพบว่ามือของตนมีบาดเเผลกว้างลึกเสียเเล้ว "มีดนายน้อยนี่คมจริงๆ...."
เมลล่าเอ่ยขึ้นมาก่อนจะหยิบผ้าอีกผืนมาซับเลือดของตนเองไว้ หญิงสาวยิ้มน้อยๆเเล้วหันไปหยิบผ้านุ่มบางเบาผืนเดิมมาเช็ดใบมีดต่อราวกับบาดเเผลไม่ทำอะไรเธอเลย
บาดเเผลเเบบนี้มันไม่เจ็บสำหรับเธออีกต่อไปเเล้ว.....
"พี่สาว! พี่สาว พี่สาว ช่วยผมด้วย ตู้มีดมันจะหล่นใส่ผม!!!"
"อะไรนะค่ะนายน้อย!!!!"
เมลล่าสะดุ้งสุดตัวเมือ่ได้ยินถ้อยคำของนายน้อยที่อยู่ห้องนอน ก่อนที่เธอจะโยนมีดเเละผ้านุ่มนั้นทิ้งอย่างไม่ไยดี เเล้วจึงรีบวิ่งสุดฝีเท้าไปยังห้องของนายน้อยที่ไม่ไกลจากกันนัก ความเจ็บปวดราวกับมีมีดนับเเสนเล่มปักอยู่ที่อกบังเกิดขึ้นทในตัวเธอ ความเจ็บปวดที่เเท้จริง ถือการที่นายน้อยได้รับอันตราย.....
สาวรับใช้อายุกว่าสามสิบปีวิ่งไปยังห้องนอนของเด็กชาย ปรากฏร่างของนายน้อยในสภาพดันตู้กระจกใหญ่ที่กำลังจะหล่นทับเขา มีดนับสิบเล่มยังคงคาอยู่ที่กระจกบานหนาเเละพร้อมจะตกลงมาใส่เด็กชายได้ตลอดเวลา มือเรียวของสาวใช้ผลักตู้นั้นออกทันที เมื่อเห็นดังนั้น ตู้กระจกใหญ่เเตกกระจายออกทันทีที่เเรงผลักนั้นส่งผลให้ตู้กระทบกับพื้นเสียงดัง
"นายน้อยเป็นอะไนฃรไหมค่ะ นายน้อยค่ะ นายน้อย นายน้อย"� เมลล่าพูดซ้ำไปซ้ำมาเเล้วลูบใบหน้าขาวนั้น เด็กชายที่ตัวสั่นราวกับลูกนกเงยหน้าขึ้นมา
"ไม่เป้นไรฮะ พี่สาวเป็นอะไรไหม"
"ไม่เลยค่ะ"
เด็กชายยันตัวยืนเเล้วก้มหน้าขอโทษน้อยๆก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดสาวใช้ราวกับเด็กทั้งๆที่ตัวเองอายุถึง20ปีเเล้ว วริณเงยหน้ามองสาวใช้เเล้วยิ้มน้อยๆ
"พี่สาว ผมรักพี่สาวนะครับ"
----------
บรึ้มมมมมมมม!!!!!!!!
เสียงระเบิดจากเครื่องวัดชีพจรดังขึ้นลั่นไปทั่วห้อง เเรงระเบิดของเครื่องจักขนาดใหญ่ส่งผลให้ของห้องทดลองพากันกระเด็นกระดอนไปคนละทิศคนละทาง เหล่าตุ๊กตาที่เหลือรอดพากันวิ่งหนีไปยังห้องที่2105เพิ่งถล่มทันทีโดยไม่ต้องคิดเพราะมันเป็นทางเลือกทางเดียวเท่านั้น
เมื่อเหล่าตุ๊กตาวิ่งหนีกันพ้นวิถีระเบิดเเล้ว ก็พากันเดินลัดเลาะมายังห้องที่รินเเละอารัษได้เจอกับวริณเเละถูกทำร้ายเกือบตาย อารัษมองคราบเลือดเเละไม้พลองของตัวเองที่ยังคงวางอยู่ที่เดิมไม่มีการเปลี่ยนเเปลงอย่างเครียดๆไม่นึกว่าตัวเองจะต้องวกมาที่เดิมพอๆกับ2105ที่เเม้ตัวเองเป็นหุ่นยนต์เเต่ก็ยังมีความรู้สึกนึกคิด ตอนนี้เครื่องจักรในกระโหลกกำลังมีคำว่า"เซ็ง"ลอยไปลอยมาอยู่ เขาสบัดหัวน้อยๆก่อนจะเอ่ยขึ้นมาเสียงห้วนๆ
"ยังไงต่อล่ะ?"
"เรื่องมันเป็นยังไงเเน่?"
รินพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบเเละวิ่งไปกระโดหยองเเหยงกดดันร่างสูงกว่าของไคโตะ ไคโตะยิ้มเเห้งๆมือปาดเลือดที่เเก้มเบาๆ
"เอ่อ ยังไงดีล่ะ พวกเราน่ะเเยกกันตั่งเเต่ตรงประตูสามบานใช่ไหม เเล้วก็ กลุ่มฉันน่ะเดินมาเรื่อยๆก้เจอห้องใหญ่ๆห้องหนึ่งตอนเเรกไม่ได้เอะใจเเต่จู่ๆศพของสึกิก็ตกลงมาจากเพดาน...."
"สึกิ? เธอตายเเล้วเหรอ" 2105เอ่ยขึ้นมาจนไคโตะหันขวับก่อนจะพบเขาที่เปลี่ยนยืนมาเป็นนั่งเเทนเเล้ว ไคโตะพยักหน้าตอบๆก่อนที่จะหันมาสนใจร่างน้อยอีกครั้ง เด็กสาวขมวดคิ้วมุ่ยเเล้วพูดเสียงอ้อนเเอ๊ด
"หมอนั่นก็มาโจมตีแนเหมือนกัน เเต่ก็ถูกพี่อารัษเอาปืนยิ้มต้นขาเเล้วก็หายไปเลย"
รินว่าเเล้วลูบท้ายทอยที่ถูกวริณฟาด ไคโตะทำหน้างง ก่อนจะหันมามองอารัษที่กำลังให้ความสนใจกับนาซิกเรื่องน้องสาวที่ถูกเธอฆ่าเเต่ก็ถูกนาซิกเสยหมัดกลับไปอย่างงดงาม เด็กหนุ่มทำหน้าเครียดหนักเเล้วเลิกสนใจหันมาสนใจร่างน้อยต่อเงียบๆ
"เเล้วก็ พี่ทาเวีย คนที่ใส่ชุดจีนน่ะเขาก็ถูกพี่วริณตัดเเขนไป�จู่ๆพี่นาซิกก็บุกมาหาพี่ที่ห้องนั้น ไม่รู้มาทางไหนเเต่ก็มากันครับเซ็ตเลย ต่อจากนั้นพี่เอวาก็ถูกเซอเดอเลียเเทงใส่ตาย "� ไคโตะหยุดพูดเมื่อมือของคาโอรุมาได้มาทาบลงบนไหล่เขาขยิบตาให้ไคโตะก่อนจะเล่าเอง
"จากนั้นพี่ก็เจอทางลับเลยสไลด์ลงมาจนเจอห้องทดลองผีสิงนั้นเเหละ พี่เจอคนในโดมเเก้วตอนเเรกเธอก็มีชีวิติยู่ พอสักพักเธอก็ตะกายเหมือนขาดอากาสเเล้วก็ตายในโดม เลือดงี้เต็มโดมไปหมดเลย เเล้วพวกรินจะมานั่นเเหละ ...." คาโอรุเล่าหน้ายิ้ม รินพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะวิ่งไปหาพี่อารัษที่กำลังจะถูกนาซิกเสยหมัดต่อไป คาโอรุยิ้มเงียบๆในไคโตะก่อนจะเดินออกไปเงียบๆทิ้งให้ไคโตะยืนงง
"เอ่อ.....คุณซินเซียครับ" ไคโตะหันไปหาซินเซีย
"ค่ะ มีอะไรค่ะ"
"รู้สึกว่าตาคุณจะเเดงๆนะครับ"
ซินเซียสะดุ้งเฮือกเเล้วลูบใจ้ตาตัวเองก่อนจะหันไปถามไคโตะด้วยสีหน้าตกใจ "จริงเหรอค่ะ"
"เเดงมากด้วยล่ะครับ ไปโดนอะไรมารึเปล่าครับ"
"คงจะเป็นน้ำร้อนในโดมมั้งค่ะ"
ซินเซียหันไปมารอบห้องราวกับหากระจกก่อนจะพบมันจึงวิ่งปลีกออกไป ไคโตะดูสักพักก็ยิ้มขึ้นมาบางๆลืมไปเลยว่าเขากำลังอยู่ในเวลาที่กำลังจะถูกฆ่า เมื่อคิดได้ดังนั้นไคโตะก็วิ่งไปหาคาโอรุเเละอารัษที่เป็นผู้ชายด้วยกันทันที
"เหมือนเรากำลังจะหลงประเด็น เรากำลังหนีตายกันไม่ใช่เหรอ?"
"เออจริงด้วย"
"......ลืมไปเลย"
คาโอรุเเละอารัษที่กำลังลูบเเขนที่หักเป็ฯสองท่อนของตัวเองพูดขึ้นมา จนต้องเเบ่งกันตามหาทางออก ภายในห้องนั้นกว้างเหลือเกินก่อนที่เสียงของคาโอรุจะดังมาจากทางหกนาฬิกาของห้อง
"เฮ้ย เจอทางออกเเล้วล่ะ!"
...........
"นายน้อยค่ะ!!! ตุ๊กตาไม่เดิมไปตามทางที่เราตั้งไว้ค่ะ!!!"
�เสียงทุ้มเเหลมของสาววัย34ปีดังขึ้นพร้อมกับร่างของสาวใช้ที่วิ่งเข้ามาในห้องนอนของนายน้อย วริณที่กำลังอาบน้ำอยู่ภายในห้องน้ำกว้างสะดุ้งเฮือก เเล้วตะโกนข้ามประตูมาพร้อมเปิดประตูห้องน้ำออกเพื่อไปดูเหตุการ์ณภายนอก"อะไรนะครับ!?"
"ตุ๊กตาไม่เดินตามทางที่เราตั้งไว้"
สาวใช้ว่าพลางหยิบเน็ตบุ๊คที่มีรูปของเหล่าตุ๊กตาที่พากันเดินข้ามม่านสีเเดงสดที่เป็นทางที่เป็นทางลับมายังห้องนอนส่วนตัวของนายน้อย
"ฆ่า...ฆ่าตุ๊กตา คนไหนก็ได้เเล้วนำดวงตามาให้ผม"
วริณพูดเสียงเเผ่วก่อนจะหันไปมองนอกหน้าต่างที่ฝนยังคงตกหนักไม่หยุด เด็กชายที่โตเเต่อายุหันไปหยิบผ้าขนหนูสีเเดงมาซับน้ำตามตัวน้อยๆพลางหันไปมองสาวใช้ด้วยสีหน้าคาดเดาอารมณ์ยาก สาวใช้มองใบหน้าเด็กนั้นอย่างตื่นๆเเล้วค่อยๆโค้งตัวรับคำสั่งเเล้วหยิบมีดในตู้กระจกก่อนจะรีบวิ่งไปยังทางนั้น
"สีเเดง....นะครับ"
....................
"เหวอ!!!"
"ระวังหน่อยสิริน เดี๋ยวก็ตกเหวหรอก!!"
เสียงอุทานของเด็กหญิงดังลั่นไปทั่วทางที่มีเเสงรำไร� นาซิกคว้าเเขนของรินเเน่นเมื่อเธอลื่นตะไคร้น้ำจนเกือบตกเหวลึกที่อยู่ข้างทาง ตอนนี้เสนทางที่ใช้เดินทางมานั้นเป็นทางบันไดปูนเดินเดี่ยวกว้างไม่ถึงเมตรครึ่งลาดลงไปเบื้องล่างเเล้วยังมีเพียงเเสงรำไรของหลอดไฟดวงเล็ก ข้างทางเป็นเหวลึกที่มองไม่เห็นเเม้เเต่ก้มเหวเเล้วเมื่อกี้ รินก็เกือบจะตกลงไป
"ริน...มาที่ผมดีกว่า"
2105พูดเสียงเย็นเเล้วหยิบไปยื่นมือให้เด็กหญิงก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมาบนบ่า อารัษที่เดินนำหน้าทำหน้ายิ้มน้อยๆเเล้วเดินนำทางต่อไปพลางตะโกนบอกข้างหลังเป็นระยะๆว่าข้างหน้ามีอะไรบ้าง
"ทุกคน ข้างหน้ามีทางขาดนิดหน่อยนะครับ.....ระวังด้วย"
สิ้นเสียง ทางบันไดที่เป็นรูโหว่กว้างพอให้คนตกลงไปได้ก็ปรากฏเเก่สายตาของเด็กหนุ่ม อารัษยิ้มน้อยๆเเล้วกระโดดข้ามมันไปเงียบๆ คาโอรุที่อยู่ข้างหลังรั้งท้ายคอยดูผู้หญิงที่พร้อมที่จะเบลอเเละล้มตึงลงเหวได้ทุกเมื่อโบกมือเข้าใจเเปลว่าได้ยินเเล้วยิ้มน้อยๆ
พวกเขาเดินมาทางนี้เป็นเวลาสักพักเเล้ว ทุกคนพากันเหนื่อยหอบจนกระทั่งเสียงทุ้มต่ำของอารัจะดังขึ้นมาจากข้างหน้า
"ประตู เจอประตูเเล้ว"
"จริงเหรอ!"
2105ปล่ยรินลงจากคอตัวเองเมื่อได้ยินเสียงของทาเวียดังขึ้นข้างหลัง รินที่พลุ่นพลันโดดลงจากบ่าหุ่นยนต์หนุ่มส่งเสียงดีใจออกมาก่อนที่น้ำเสียงจะค่อยๆเปลี่ยนไป
"เย่ ดีใจจั...ง อ๊ะ กะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!"
รินกรี๊ดดังลันทางเดินเเคบ ทุกคนพากันสะดุ้งเฮือกเเล้วหันขวับมายังต้นเสียงนั่นคือรินที่กำลังจะตกลงไปในเหวลึกน้น��2105ตกใจกึกก่อนจะรีบหันไปคว้าเเขนเด็กหญิง เเต่ไม่ทันรินตกลงไปในเหวลึกนั้นเสียเเล้ว
"ริน!!!!!"
เสียงของอารัษกรีดร้องขึ้นมาดังลั่น พร้อมกับร่างของเขาที่พุ่งเข้ามาเกาะที่ขอบบันได จนเกือบเสียหลักตกลงไปอีกคน เสียงกรีดร้องของรินดังขึ้นยาวก่อนจะเสียงจะค่อยๆไกลห่างไปเรื่อยๆจนในที่สุดมันก็เงียบลงพร้อมเสียงน้ำดังขึ้นเเว่วมาบอกให้รูปว่าพื้นเบื้องล่างนั้นคือน้ำเเละท่าทสงว่าจะลึกเอามากๆเสียด้วย....
"ริน ริน ริน ริ๊น!!!!!!!!"
อารัษตะโกนลงไปยังความมืดเบื้องล่างจนเสียงเเหบเเห้ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะตัดสินใจกระโดดลงตามใบด้วยทันทีทำเอาหลายคนบริเวณนั้นเผลออุทาออกมากับความบ้าระห่ำของอีกฝ่าย คาโอรุตะโกนห้ามเสียงดังเต่ก็ไม่ทันการเมื่อความมืดเบื้องล่างกลือนกินชายหนุ่มให้หายไปเเล้ว
"เอาไงต่อ!?"
เสียงจากซินเซียดังขึ้นข้างๆพร้อมกับเจ้าตัวที่ยืนสับสนอยู่ ไคโตะสลับหน้าเอือมระอาย สายตาที่มีเพียงข้างเดียวค่อยๆเลื่อนไปหานาซิกเเล้วขยิบตาทำให้เด็กสาวที่กำลังอยู่ในอาการช๊อกต้องเดินไปยังประตูนั้นทำให้ทุกคนในบริเวณนั้นเดินตามไปยืนคุยกันต่อ
"ต้องลงไป" 2105พูดขึ้นมาเสียงเเผ่วจนซินเซียเผลออุทานออกมา
"หะ!"
"ยังไงก็ต้องลง"
ไคโตะผสมโรงเเล้วใช้มือถือที่ไม่มีประโยชน์อะไรในที่ที่ไร้สัญญาณโทรศัพท์เปิดระบบไฟฉายเเล้วส่องลงไปในหุบเหวลึกนั้นจนเห็นเงาน้ำเบื้องล่างลางๆ
"ทำไมล่ะ มัน�มะ เราต้องหาทางออกนะ"
ทาเวียเอ่ยขึ้นเสียงขัดๆพลางมาตามเเสงโทรศัพท์ของไคโตะเเล้วก็เห็นอะไรบางอย่างไหวๆอยู่ในน้ำ นาซิกพูดขึ้นมา
"เเต่ทั้งสองคนก็ต้องออกไปกับเรา"�
".....นั่นสินะ"
ซินเซียพูดเเล้วกลืนน้ำลายลงคอพลันคาโอรุก็กระโดดดันตัวให้ลงในหุบเหวนั้นพร้อมเสียงตะโกนขึ้นมาเสียงดังลากยาว ตามด้วยร่างของนาซิกเเละไคโตะที่กระโดดตามลงไปอย่างไม่กลัวตาย
"เป็นไงเป็นกันล่ะวีอยยยยยยยยยยย"
ตูม ตูม!!!
เสียงน้ำดังขึ้นจากหุบเหวลึก หญิงสาวที่เหลือสองคนพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะจับมือเเล้วกระโดดลงไป ตามด้วยหุ่นยนต์จนกระทั่งเหลือเพียงเเต่ไคโตะที่ยืนอึ้งอยู่ข้างบน เด็กหนุ่มยิ้มขึ้นมุมปากเเล้วค่อยๆหย่อนเท้าลงไปติดเหวก่อนจะก้ามขาลงไปทำให้เสียหลักตกไปในหุบเหวนั้นเป็นคนสุดท้ายเเต่เพียงเเวบเดียวหางตาก็ไม่สบกับเงาตะคุ่มใกล้ประตูที่ดูคุ้นตา
"วริณ!!"
ไคโตะอทานขึ้นมาเมื่อนึกได้ว่าบุคคลนั้นคือใคร เด็กชายที่ยืนอยู่ข้างประตูเเสยะยิ้มโรคจิตเเล้วเอ่ยอะไรออกมาเเต่ฟังไม่ทัน ร่างของไคโตะก็ตกลงสู่พื้นน้ำเบื้องล่างเสียงดัง เเรงกระทบระหว่างเขาเเละพื้นน้ำทำเอาเขาเจ็บไปทั้งร่างเเละยังระบมไปทั้งตัว เด็กหนุ่มพยุงตัวขึ้นมาเเล้วพยายามตะกายร่างไปยังพื้นดินที่อยุ่ห่างไปไม่ไกลนักก่อนจะได้เสียงเจ็บปวดของอารัษเเว่วเข้ามาในโสตประสาท�
"ริน ริน� ริน!!! รินตื่นสิ พี่ ไม่สิ พ่อ พ่ออยู่นี่เเล้ว ริน ริน ละ เลย์ เลย์�เลย์!!!�"
ชายหนุ่มที่ชื่อว่าอารัษในสภาพเปียกปอยกำลังนั่งประคองร่างของเด็กหญิงที่มีศักดิ์เป็นลูกบุญธรรมที่หลับตาพริ้มไม่ตื่นเเละไม่ไหวตึง เสียงเจ็บปวดนั้นพร่ำเพ้อราวกับเสียบุคคลที่รักไป เลือดกำเดาสีเเดงสดไหลออกมาจากปากเเละจมูกของรินเป็นเพราะกระทบกับน้ำเเรงจัดจนเกิดเเรงดันทำให้เลือดสูบฉีดไม่ทันเเละทะลักออกมจากร่างของเด็กหญิง ไคโตะรีบตะกุยน้ำพาร่างที่หนักอึ้งเพราะน้ำที่ซับเข้ามาในเสื้อไปยังฝั่งนั้นทันที ก่อนที่จะค่อยๆไต่ขึ้นเเผ่นดินนั้นเเล้วสำลักเอาเลือดที่คั่งอยู่ในปากออกมาก่อนจะหันขวับไปยังบุคคลที่ยังคงพร่ำเพ้อเจ็บปวดก่อนจะเอ่ยถามออกไปเสียงสั่น "อารัษ รินเป็นอะไรไหม"
"ไม่รู้ เเต่ไม่ตื่นเลยเเล้วก็ยังมีชีพจรอยู่..."
เเผละ
ร่างของนาซิกโผล่ขึ้นมาจากพื้นน้ำเวลาไล่เลี่ยกับร่างของทาเวียเเละซินเซีย ดวงตาสีเเดงสดของทั้งสามคนค่อยๆเงยมามองร่างของอารัาเเละริน เเล้วคลานเข้ามาหาอย่างลำบาก
"เป็นไงบ้าง"
นาซิกเเละวินเวียพูดขึ้นมาพร้อมกันจนทั้งสองคนเผลอสะดุ้งเฮือก เเล้วสบตากันน้อยๆก่อนจะก้มลงมามองรินอีกครั้ง มือเรียวๆของนาซิกค่อยๆหันไปเปิดเปลือกตาทั้งสองข้างของเด็กหญิงอย่างระมัดระวังเเต่ก็ต้องปล่อยมืออกเมื่อได้ยินเสียงน้ำจากข้างหลัง จนต้องหันไปมอง
"........เเฮ่ก นายนี่มันว่ายน้ำไม่ค่อยจะเป็น..."
2105ที่เพิ่งพรวดขึ้นมาจากน้ำว่าเเละเหวี่ยงร่างเปีกชุ่มของคาโอรุไปกระเเทกกับหลังของไคโตะ ก่อนที่ตัวเองจะค่อยๆยันกายขึ้นมายืนอยู่บนขอบฝั่งก่อนที่จะค่อยเดินมายืนบริเวณริน มือหุ่นยนต์ของ2105ค่อยๆเปิดเปลือกตาเล็กนั้นเองเเทนนาซิกก่อนจะสะดุ้งเฮือกเพราะเสียงกรีดร้องของซินเซีย
ดวงตาสีฟ้าของรินข้างซ้ายได้หายไปเเล้ว.... อารัษมองภาพเบื้องหน้านั้นเเล้วถึงกับตาโตก่อนที่จะค่อยๆช้อนร่างเด็กหญิงขึ้นเเล้วกอดเธอเเน่นจนสามารถได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นเเผ่วเบาๆอยู่ น้ำตาที่กำลังระคนไปกับหยาดน้ำที่หยดจากผมของชายหนุ่มไม่หยุดไหลออกมาอาบเเก้ม ชายหนุ่มค่อยๆหันไปปิดเปลือกนั้นเเล้วเงยหน้ามองทุกคน
"ฉันว่า รินน่ะ ต้องตายในไม่ช้านี่เเหละ...."
"ทำไมพูดอย่างนั้น....ล่ะ"
นาซิกเอ่ยเสียงสั่นเพราะหนาว สายตามองไปยังทาเวียที่กำลังบิดผมจากน้ำทิ้ง "ทาเวียยังรอดเลยนะ เเขนน่ะถูกเอาไปเเล้วก็จริงเเต่เธอก็มีชีวิตอยู่นี่?"
"ไม่รู้สิ ฉะ ฉัน"
อารัษเอ่ยเเล้วกอดร่างของรินเเน่น
ปัง!!!!!!!!
เสียงปืนดังลั่นไปทั่วพื้นที่มืด ทุกคนพากันสะดุ้งเฮือกก่อนจะเงยหน้ามองไปยังต้นเสียง อารัษที่กอดรินเเน่นเบิกตาค้างด้วยความตกใจเมื่อได้รับความรู้สึกว่ามีของเหลวอุ่นๆกำลังไหลละหลังของเขา ทำเอาร่างสูงต้องผละออกจากร่างเล็กเเล้วร้องออกมาเสียงดังเมื่อเห็นว่าลุกกระสุนเจาะเข้าที่น้าผากของเด็กหญิง
"ริน !!!!"
ชายหนุ่มตะโกนลั่นเเล้วหันขวับไปมองต้นเสียงปืนก่อนจะพบร่างของเมลล่ายืนอยู่ในท่าเก็บปืนเเละเตรียมยิงนัดต่อไป ชายหนุ่มหันไปสั่งให้ทุกคนหมอบเเล้วหันไปหยิบเป้ของรินมาเปิด ควักเอาปืนขึ้นมาเเล้วลั่นไกออกไปทันที
ปัง!
ร่างสูงที่น้ำตาเปรอะเปื้อนไปทั้งหน้ายิงโต้กลับไปในอ้อมกอดอีกข้างมือร่างไร้ลมหายใจของเด็กหญิง เเต่เพียงชั่วพริบตาเสียงปืนด็ดังขึ้นอีกครั้งเเละกลายเป็ยนการยิงตอบโต้กัน ร่างสูงหันกลับไปตะโกนใส่เพื่อนข้างหลังให้หลบก่อนจะหันไปหยิบปืนอีกกระบอกในเป้นั้นมาถือเเล้วยิงติบโต้กลับไปหลายนัดเเต่ก็ไม่มีเสียงที่บ่งบอกเลยว่าอีกฝ่ายบาดเจ็บ
"อารัษ ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งคลั่งสิ!!!"
เสียงจากทาเวียที่กำลังหลบอยู่หลังหินงอกหินย้อยบริเวณนั้นดังขึ้นพร้อมกับเศษหินเล็กๆที่ปาไปโดนส่วนหลังของอารัษ เเต่เหมือนเศษหินนั้นจะไม่ทพให้เขาหยุดลงได้เสียงปืนยังดังขึ้นไม่หยุดเเละไม่มีทีท่าว่าเขาทั้งสองจะหยุดยิง เมื่อกระบอกของอารัษหมดโม่อีกฝ่ายก็ยิงขึ้นมาอีกครั้งจนเขาต้องหันไปหยิบอาวุธอย่างอันเเล้วอันเล่าจนกระทั่งเขาต้องเปลี่นมาใช้M16ที่ซ่อนอยู่บริเวณหลังเขาเเทน จนกระทั่งเสียงกรีดร้องของอีกฝ่ายทั้งขึ้นทำให้อารัษลดปืนลงเเละพุ่งเข้าไปหาทันที
�
พลั่ก
กระบอกปืนM16ฟาดเข้าที่กระโหลกของอีกฝ่ายอย่างหนัก อารัษที่ร้องไห้จนตาเเดงก่ำเพราะเสียคนที่รักที่สุดไปฟาดปืนนั้นไม่หยุดไม่หย่อนเเละไม่ผ่อนเเรงลงจนเลือดสีเเดงสดไหลออกมาจากศีรษะของอีกฝ่าย
"เเก เเก เเกฆ่าเลย์ ฆ่าลูก ฆ่าน้อง ฆ่า....ฆ่า...ฆ่าคนสำคัญของฉัน�กะ�เเกตาย!!!"
สิ้นคำของชายหนุ่มปืนกระบอกนั้นก็ทุ่มเข้าไปยังศีรษะของอีกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้ายเสียงดังลั่นไปทั่วบริเวณ ก่อนที่อารัษจะถกพวกผ้ชายในกลุ่มลากออกมาระงับสติอารมณ์เเล้วมีพวกผู้หญิงในสภาพอาวุธครบมือไปยืนจ่ออาวุธใกล้ศัตรู
"เธอ....ฮึ บอกมาได้รึยังว่าทางออกอยู่ไหน"
ซินเซียพูดขึ้นหน้าสาวรับใช้ส่วนตัวคนเดียวในคฤหาสน์ที่นอนเลือดอาบมามองยังพวกเธออย่างเจ็บเเค้น มีดอีโต้ของนาซิกจ่อไปที่กระโหลกใต้เรือนผมสีบอนล์เเละพร้อมที่จะฟาดมันลงไปทำลายสมองเเละปลิดชีวิตเธอได้ทันที
"ไม่มีทางซะหรอก�เจ้าพวกตุ๊กตา...."
เมลล่ากัดฟันพูดพลางถ่เลือดในปากทิ้งลงพื้น
พลั่ก!!!
"บอกไม่บอกหรืออยากโดนปืนนี้เจาะเข้ากะโหลก!?"
เท้าเเละรองเท้าส้นสูงสัเเดงสดของทาเวียกระทื้บลงไปที่ศีรษะของเมลล่าจนเธอหน้าเเทบจะจมดิน ปืนสีเเวววาวจ่อยู่ที่หัวเธออีกกระบอกข้างกับอีโต้หนา
"เธอกล้างั้นเหรอ ถ้าเธอกล้าใครจะบอกทางออกให้เธอล่ะ?"
สาวใช้เอ่ยเสียงเหยียดหยามเเล้วพยายามดันรองเท้าส้นสูงที่เหมือนจะเจาะเข้าที่เเผลที่กระโหลกเธอออกไปให้ไกล�ทาเวียหันไปมองพวกผู้ชายที่กำลังห้ามอารัษที่คลั่งเเละพร้อมจะฆ่าคนที่เข้าใกล้ได้ตลอดเวลา เเต่ว่าเเรงของคนสองหุ่นยนต์หนึ่งก็สามารถทำให้ชายคลั่งยู่นิ่งๆได้
"ริน ริน�ริน ริน ริน .... ริน"
อารัษเพ้อขึ้นมาราวกับคนเสียสติ ดวงตาสีฟ้าขุ่นมีน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาเเละไหลอาบเเก้มเนียน มือไม้ของเขากวาดไปตามอากาศราวกับคนเสียสติก่อนที่จะค่อยๆสงบลงเเละสลบไป 2105อุ้มร่างของเด็กหญิงขึ้นมาเเล้วมองศพนั้นน้อยๆก่อนจะหลับตาลงเเละวางรินลงข้างอารัษที่นอนสลบอยู่ที่พื้น ทาเวียเบือนกลับมาเมื่อรุ้สึกว่าเหยื่อกำลังขัดขืนจากการจับมัดเชือก
"อยู่นิ่งๆเดี่ยวปัดฆ่าตายเลย"
"ฆ่าสิย่ะ เเน่จริงฆ่าสิ!!!"
เพี้ยยย!!!!
มือเล็กๆของนาซิกตบเข้าที่ใบหน้าของสาวรับใช้เข้าอย่าจังๆ จนใบหน้านั้นหันตามเเรง ทาเวียทำหน้าอึ้งน้อยๆก่อนจะหันกลับไปมองพวกผู้ชายที่พากันปาดเหงื่อกันยกใหญ่�เด็กสาวรีบเดินไปหาคาโอรุที่กำลังแดเหงื่ออยู่ไม่ไกลทันที
"คาโอรุ"
"ครับ?"
"จะทำยังไงกับยัยนั่นต่อล่ะ?"
"เค้นให้หล่อนบอกให้ได้ว่าทางออกอยู่ไหน"
"อ่าค่ะ...."
ทาเวียพยักหน้ารับเเล้วเงยหน้ามองบุคคลที่สูงกว่าที่กำลังบิดน้ำออกจากเรือนผมสีดำเคลือบน้ำเงินหม่นๆของตัวเอง คาโอรุยิ้มให้เด็กสาวน้อยๆเเล้วเดินปลีกออกไปเก็บเป้ของรินที่ตกอยู่กลางพื้นถ้ำ
เพล้ง!!!
กระจกสีขาวใสตกลงสู่พื้นดังเพล้ง! เหล่าตุกตาสะดุ้งเฮือกก่อนจะนขวับไปยังต้นเสียง
ร่างของเด็กชายในชุดสีดำตัวยาวกำลังยืนตาค้างอยู่เบื้องหน้าพวกเขา กะจกในมือตกลงสู่พื้นเเตกกระจาย ดวงตาข้างเดียวสีเเดงเลือดจ้องไปยังหญิงสาวที่กำลังถูกจับมัดทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดเเผล
"พี่สาว!!!"
-----------------------------------------------
"ทำไมไม่เอาเลย์ไปให้คนอื่นเลี้ยงล่ะ!?"
เสียงของเเม่ที่อายุสามสิบต้นๆของฉันที่กำลังตวาดใส่พ่อดังขึ้นด้านนอก นิ้วมือที่มีถุงมือตารางสีดำกวาดมาชี้ที่ฉันที่กำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่ในห้องนอนส่วนตัว อีกเเล้วรึ ทะเลาะให้พาฉันไปให้คนอื่นเลี้ยงอีกเเล้วเหรอ?
"เเต่เลย์ ก็เป็นลูกเรา"
"เหอะ เงินก็ไม่มีจะใช้อยู่เเล้ว เอาไปให้สถานรับเลี้ยงเด็กเลี้ยงไม่ดีกว่าเหรอ?"
ดูพูดเข้า....ดูเสื้อที่เจ๊ใส่ก่อนดีไหมค่ะ? �ชุดเดรสรัดรูปโชว์อกโชว์เอวโชว์บั้นท้ายเเบบนั้นจะไป(หาผู้ชาย)ที่ผับอีกเเล้วล่ะสิ สถานรับเลี้ยงเด็ก? เเหวะเเค่คิดก็จะอ้วกเเล้ว
ตื๊ด...
ฉันหันไปหยิบรีโมทมาเปิดไปช่องรายงานข่าวเเทน
วันนี้เวลาบ่ายสามโมงที่ผ่านมาเกิดเหตุฆาตกรรมที่ผับสโนว์ไวท์ที่ถนนข้าวสาร พบศพนาย ศฺวัช วิรศุภาสงค์ ถูกปืนขนาดเก้ามม.ยิงที่บริเวณศีรษะ.....�ทางกรมตำรวจคาดว่าอาจจะเป็นพวกอันธพาลที่เมาสุราเเละเกิดเหตุทะเลาะจนถึงขั้นยิงกันตาย .......
"ผับสโนว์ไวท์?"
ฉันทวนคำข้นมาเมื่อคิกวามันคุ้นหูเเปลกๆ ก่อนที่เสียงเเหลมบาดหูจะดังขึ้นพร้อมร่างที่พุ่งเข้ามาในห้องวนอนล้มทับตุ๊กตาหมีขาวของฉันดังป๊าปใหญ่ เอ่อ เเละคนที่กระโจนเข้ามานั่นก็คือ เเม่ มะ เเม่ฉันเอง
"อะไรกัน ผับสโนว์ไวท์� เวรเอ๊ย เเล้วงี้จะไปเที่ยวที่ไหนล่ะย่ะเนี่ย!!!"
อ้อ นึกออกเเล้ว......ผับที่เเม่ชอบดอดไปเที่ยวกินผู้ชายนี่เอง.....
ฉันค่อยๆคลานหนีออกมาจากเเม่เมื่อรู้สึกว่าชายกางเกงกำลังโดนทับ ขณะที่เอาปลายกางเกงออกมาเเม่ก็หันขวับมาด้วยความอารมณ์เสีย
"ทำไม ชั้นน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยรึไง!?"
"...ปะ เปล่าค่ะ"
"ทำไมหนีล่ะย่ะ"
"ก็ขาเเม่ทับชายกางเกงหนูเมื่อกี้"
หาเรื่องชัดๆ! เเม่หันมาทำตานางร้ายใส่ฉันเเล้วจับผิดสุดชีวิต ฉันค่อยๆเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากสบตานางร้ายของเเม่เเล้วกอดตุ๊กตาในมือเเน่น เเม่ยันกายลุกขึ้นเเล้วตะโกนเสียงเเหลมปรี๊ดราวกับละครน้ำเน่าในทีวีใส่ฉัน
"เธอรังเกียจชั้นใช่ไหม ยัยลูกทรพี!!!"
"หะ อะไรของเเม่อ่ะ"
ฉันลุกจากพื้นเเล้วยืนจังก้าข้างหน้าเเม่ที่เริ่มยันตัวลุกขึ้น�อ่า... ท่าจะไม่ดีเเล้วสิ ฉันรีบเดินออกไปข้างนอกห้องที่เป้นทางเชื่อมระหว่างบันไดเเละห้องของเเม่กับพ่อ เเม่รีบเดินตามมาติดๆก่อนจะกระชากเเขนไปหาเเรงๆ โหเเม่! เกือบล้มนะ!
"จะหนีไปไหน"
"ไปเอานมมากิน!!!"
ฉันว่าเเบบตอเเหลน้อยๆ ก่อนจะสบัดมือเเม่ทิ้งก่อนจะเดินเลี่ยงไปลงบันไดเเต่ไม่าทันมองเเม่ที่หน้าเเดงเป็นลูกตำสึงเพราะความโกรธ จู่ๆเสียงรองเท้าเเตะอยู่บ้านก็ดังขึ้นเข้ามาใกล้พร้อมมืเรียวที่พุ่งเข้ามาหวังผลักฉันตกบันได!!!
"อย่า!!!"
เสียงของพ่อดังขึ้นลั่น ร่างของชายสูงใหญ่ถูกผลักตกบันไดไปดังโครมใหญ่ ฉัยอ้าปากค้างเมื่อมองพ่อที่นอนชักอยู่ที่พื้น เลือดไหลจากปากเเละจมูก ก่อนหันขวับมาหาเเม่ที่ยืนทำหน้าเหี้ยมอยู่
"เเม่ เเม่ทำอะไร"
"ทำเเบบนี้เพราะรักไงล่ะ ยัยเลย์!!!"
ไม่ใช่เเล้ว นี่มันไม่ใช่เเม่คน ไม่ใช่มนุษย์เเล้ว!!! ...ฉันกระโดดหนีออกมาจากเเม่เเล้วค่อยๆวิ่งลงบันไดไปหาพ่อที่เริ่มชักเพราะตอนที่เเม่ผลัก ตัวของพ่อกระเเทกกับขั้นบันไดเป็ฯขั้นๆจนเมือนหลังพ่อจะกลายเป็นอัมพาต อีกทั้งศัรษะก็ถูกกระทบอย่างเเรงจนทำให้หัวเเตกเลือดไหลนองเต็มพื้น ฉันค่อยๆพยุงตัวพ่อขึ้นมาเเละเหล่มองเเม่ที่เดินตามลงมา
"ไปอยู่กับสถานรับเลี้ยงเด็กไหม เลย์"
"ไม่อยู่!!!"
ฃฉันเถียงทันขวับเเล้วลุกขึ้นตะโกนเข้าเสกหน้าผู้เป็นเเม่ เเม่ทำอย่างนี้ไม่ใช่เเม่คนเเล้ว!!!
"หน็อยกล้าเถียงเเม่เหรอ"
เพี้ยะ!!!
เเม่หันมาตบฉันเเทน โอ๊ยเเม่ เเม่ทำตัวเหมือนนางร้ายตบนางเอกเลยนะ เเต่ฉันไม่ได้เป็นนางเอกฉันเลยหันไปคว้าไม้เเถวนั้นมาถือกันไว้
"ถ้าเเม่ทำหนูได้ หนูก็ทำเเม่ได้!!!"
ผัวะ!!! ไม่กวาดด้ามยักษ์ของเเม่บ้านฟาดไปยังเเม่ทันที เเม่ร้องเสียงดังเเล้วจ้องฉันตาเขม็งก่อนจะค่อยๆจิกเเขนฉันเเล้วกระชากมาใกล้ๆเเล้วตะโกนเข้าเสกหน้าฉันจนเเก้วหูเเทบเเตก
"เเกไม่ใช่ลูกฉัน! ยัยลูกอกตัญญู!!!!!!"
เเม่เเผดเสียงกรี๊ดลั่นเเล้วจิกทึ้งผมฉันจนมันเจ็บเเสบก่อนจะผลักฉันออกไปข้างนอกตัวบ้านอย่างเเรงจนก้นกระเเทกพื้นจ้ำเบ้าพร้อมโยนสิ่งของเท่าที่คว้าได้ใส่อย่างไม่ปราณี
"ไปซะ ไปตายที่ไหนก็ไป ไป๊!!!"
"หนูทนฟังไม่ไหวอีกเเล้วนะหนูเกลียดคุณ คุณไม่ใช่เเม่ของหนูหรอกน่า!!"
ฉันลุกขึ้นเตรียมวิ่งเมื่อเห็นว่าเเม่กำลังยกกระถางต้นไม้หยกเตรียมฟาดใส่ฉัน ก่อนที่กระถางหยกจะถูกปาลงมาที่ที่ฉํนเคยนั่งอยู่ เศาเเก้วเเตกกระจายไปทั้งหน้าบ้าน ฉันที่ทั้งตัวมีเเค่เสื้อผ้ากับเป้ใส่ของจุ๊กจิ๊กเเละมือถือที่หยิบติดมาได้วิ่งเท้าเปล่าสุดชีวิตออกจากบ้านทันที!
..........
ฉันวิ่งหนีออกมาจากบ้านมาเป็นเวลานานสักพักเเละด้วยความที่ไม่รู้จะไปอยู่ไหนจึงมาหลบอยู่ตรงสวนป่าใกล้ทางด่วนที่ฉันชอบมานั่งให้อาหารเเมวกินอยู่เป็นประจำ ตอนนี้ฉันค่อยๆย่อตัวลงนั่งข้างต้นไม้ใหญ่มีลูบเเก้มที่เป็นรอยเเดงเพราะเเรงฝ่ามือของเเม่ ก่อนจะค่อยๆล้วงเข้าไปที่กระเป๋ากางเกงหยิบมือถือขึ้นมาหวังโทรหาใครก็ได้ให้มาช่วย
"อ้าว...หนูมาอยู่นี่ได้ไง?"
เสียงของผู้ชายดังขึ้นจากข้างหลังฉันสะดุ้งเฮือกเเล้วคว้าคัตเตอร์ที่อยนู่ในเป้มาถืออย่างระเเวง ดวงตาเหล่มองข้างหลังเห้นป็นเงาของชายหนุ่มประมาณวัยรู่นเเต่ไม่เห็นหน้าเพราะผมบัง
"คุณเป็ฯใคร"
"เธอนั่นเเหละเป็นใคร"
กวนตีนชิปหาย..... นี่เป็นคำเเรกที่คิดได้คือคำนี้จริงๆในตอนนั้น ฉันค่อยๆหันกลับไปอย่างช้าๆหวังว่าเอาคะตเตอร์เเทงมันสักสองสามครั้งความความโมโห เเต่ก็ชะงักเมื่อมองเขาชัดๆ ชายหนุ่มร่างสูงในชุดนักธุระกิจ ดวงตาสีฟ้าขุ่นกับผมสีฟ้าหม่นๆ(ไปย้อมมารึเปล่าว่ะ?) ในมือถือกระเป๋าใส่โน๊ตบุ๊คสีดำสนิท
ไม่ใช่คนที่ดูนักเลงนี่หว่า?
"ฉันชื่อเล......" เลย์ ชื่อที่เเม่เฮงซวยตั้ง ไม่เอาดีกว่าเปลี่ยนๆ
"ริน..."
ฉันเเทนชื่อตัวเองใหม่ลงไปเเทน เพระการ์ตูนที่ฉันชอบดูมีตัวการ์ตูนนี้อยู่ เหอๆ ขอยืมหน่อยล่ะกันนะริน.. สายตาสีฟ้าขุ่นๆของเขาค่อยๆมองต่ำลงมาเหมือนจะเหยียดหยามเเต่เมื่อมองดีๆอีกครั้งกลับพบว่าไม่ใช่ มันคือเเววตาน่าสงสารที่ส่งมาให้ฉันที่กำลังถือคัตเตอร์
"เธอหนีออกจากบ้านมาใช่ไหม?"
"อ๊ะ"
เขารู้ได้ยังไง....ว่าฉันหนีเเม่มา.....?
"โอเค ฉันทำให้เธอตกใจหนักกว่าเก่าสินะ คือว่า ฉันเป็นเพื่อนของเพื่อนเเม่เธอ...เเล้วเมื่อกี้เพื่อนของฉันก็โทรมาบอกว่าเเม่ของเธออาละวาดถูกจับเข้าโรงพยาบาล เพราะจะเอามีดมาฆ่าตัวตาย เเล้วตอนที่เเม่เธออาละวาดเเม่เธอตะโกนออกมาว่า"ลูกสาวฉันหนีออกจากบ้านไปเเล้ว"�เเละฉันก็เคยเห็นเธอตอนไปงานเลี้ยงของบริษัท ....อ่านะ เพื่อนฉันบอกว่าถ้าพบเเล้วให้พาตัวไปหาเเม่เธอด้วย"��
ขอบคุณพระเจ้า! เเม่ฉันถูกหามเข้าส่งโรงพยาบาล! หะ เเต่ประโยคสุดท้ายฉันไม่เห้ฯด้วยนะ ฉันไม่อยากเจอยัยปีศาจคราบนางฟ้าอีกเเล้ว เเหวะ!
"ฉันไม่ไปกับคุณ"
"ก็ไม่ให้ไปหรอก นางนั้นเห็นว่าปากจัดอารมณ์ร้ายสุดๆเเละจากสภาพบ้านเเละศพพ่อเธอฉันก็รู้เเล้ว ว่าทำไมเธอหนีออกมา เพราะงั้น ฉันจะเปลี่ยนชื่อจริงนามสกุลจริงเธอเเล้วรับเลี้ยงไว้ในฐานะลูกบุญธรรมละกัน"
เขาว่าเเบบคุยึฃคนเดียวเเล้วยิ้มกวนตีนมาให้ เขายิ้มเเห้งๆตอบเพราะไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่ก่อนที่เขาจะช้อนตัวฉันขึ้นมาพาดไหล่ เเว้กกกก เเกทำอะไรของเเก๊!!!!!
"คุณจะพาฉันไปไหน"
เขาทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดฉัน�เเต่กลับเดินตรงไปคว้าเป้ที่พิงต้นไม้อยู่ขึ้นมาถือเเล้วเดินออกจากตรงที่ฉันมาหลบตรงไปที่รถBMWสีดำคลาสสิกที่จอดอยู่ตรงถนนข้างหน้าป่า
"พาไปเลี้ยงไง อย่าดื้อน่า"
"เเต่ฉันไม่อยากไป"
"อยากไปไหนล่ะ รึจะให้ฉันพาไปหาเเม่?"
ฉันสะดุ้งเฮือกเเล้วค่อยๆเงียบลงยอมข้าไปน่งรถดีๆ ดูๆเเล้ว คนคนนี้ก้ไม่ได้จะพาเราไปฆ่าสักหน่อย เเถมดูเป็นคนดีอีกดีกว่าเเม่เราเยอะเลย
"เธอชื่อรินสินะ?"
"อืม"
"ฉันชื่ออารัษนะ"
"อืม"
"เธออยู่ป.6ใช่ไหม เดี๋ยวหาโรงเรียนให้นะ"
"อืม"
"ว่าเเต่ เธอใจกล้ามากนะที่หนีออกมา"
"อืม"
"นี่เธอพูดเป็นเเต่คำว่า 'อืม'รึไง"
เขาค่อยๆเร่งเคลื่อนยนต์ให้รถออกมาจากตรอกทางเข้าป่าเเล้วขับรถขึ้นทางด่วน ฉันมองวิวด้านนอกตอบกลับคำถามที่เขาถามว่าอืมตลอดเกือบทุกคำถาม จนเขาขับรถลงจากทางด่วนก็พูดยิ้มๆขึ้นมา
"เดี๋ยวก็ถึงเเล้วล่ะ เเปปเดียว หลับรอได้เลยอีกสามชั่วโมง"
"เเปปเดียวบ้านพ่องเเกนะเซ๊-------!!!!!"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"
.........................
............
.......
....
...
..
.
.
+++++
เเถมท้ายบท� คำถามรีเควสจากน้องเเฟนคลับนักอ่านเงา
(ตามจริงไม่อยากตอบเลยให้ตายสิ -*-)
พี่ไลท์นิ่งเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายเเน่ค่ะ?
-ผู้หญิงค่ะ....เเต่ว่าเล่นในไอดีเพื่อนผู้ชายเลยต้องพูดครบค่ะ =w=;;
พี่คิดไงเเต่งเรื่องนี้ค่ะ
- เอ่อ มัน.....มันมาเอง...../โดนเสย
อิมเมจวริณนี้ได้มาจากไหนค่ะ?
- การิน + วินเซนต์(เเพนโดร่าฮาร์ท) + ชื่อครูห้องพยาบาล(หะ!?) + นะโม(การินสุขสันต์วันถึงฆาต - เรื่องอายุ)� /สิ้นคิดมากเลยล่ะ.....
เมลล่าล่ะค่ะ?
-อ่า.....ยังไดี สาวใช้ในเรื่องเเบล็คบัทเลอร์ภาค2 (ไม่รู้ชื่อเหมือนกันเเต่ก็เอามาจากยัยนมยักษ์นั่นเเหละ) + นิสัยคิดเอง + ชื่อของหล่อนเองก็มิกซ์เองเอาชื่อดั้งเดิมมาจาก มีร่า ในเรื่อง blackflower คำสาปใต้เงาเเค้น
ฉากฆ่ากันในเรื่องนี้ ถ้าไม่มีนิสัยชอบเรทGก็คงเเต่งไม่ได้เเล้วพี่เองก็ไม่ได้อ่าน ทำไมเเต่งได้ล่ะค่ะ?
- เก็บกดน่ะหนูเอ๊ย เเบบว่า โดนชก โดนตบ โดนตีก็เอามาระบายกับนิยาย (ทาเวียที่เเขนขาดก็เพราะวันนั้นพี่โดนเพื่อนกัดเเขนจ้า...;w;)
�ไม่คิดจะให้มีคู่รักบ้างเหรอ...?
- อารัษ x ทาเวียเหรอน้อง =[]='''!? ไม่มีทางอ่ะ รักกันไปเเปปๆเดียวก็ตายหมด!!!
ในเรื่องนี้ ให้หนูทายพี่มีตัวละครใช่ไหมค่ะ?
- นาซิกไงล่ะ!.....=w=
ทำไมชอบพิมพ์ผิดล่ะค่ะ?
- พิมพ์รัว มือมันมั่ว ห้องที่พี่ใช้อัพมันเปิดเเอร์เย็น 22 องศาเเล้วที่พี่นั่งอยู่มันตรงเเอร์ลงซะอีกมือเลยสั่น พิมพ์ก็เลยผิดบ่อยๆ�
คิดว่าจะเเต่งภาค2ไหมค่ะ?
-เเต่ง เเต่เอาไอนี่ให้รอดก่อนเถอะ !
ว่าเเต่...พี่ชื่ออะไรเหรอค่ะ...
-� จิ๊กซอร์จ้า อายุ 13 /เด็กอายุ13อะไรว่ะ เเต่งได้หมดเลยเเม้เเต่เอ็นซี = = /
พี่เป็นผู้หญิง งั้นสวยไหมค่ะ
- อุบาวท์......เคยดูหน้าตัวเองในกระจกเเล้วถามตัวเองว่า "นี่กูคนเเต่ง BLOOD_KILLเหรอว่ะเนี่ย!!!" 555+++
เจ้าของตัวจริงไอดีไม่ว่าเหรอค่ะ?
-มันไม่มีเเม้เเต่จะเหยียบเข้ามาส่องเลยล่ะ!!! / หงุดหงิด -*-
พี่เป็นโอตาคุเหรอค่ะ....
- สายเลือดโอตาคุ 55 เปอร์เซ็น สายเลือดสาววาย 45 เปอร์เซ็นจ้า...55555 +//ยิ้มหวานชวนสยอง
ไหนๆก็นอกเรื่องมาเยอะเเล้ว ขอfacebook หน่อยสิค่ะ?
- คุ้ยหาในค้นหาเพื่อนเอาเองนะหนู -..- �ชื่อ Chanlika Ariya รูปดิสเป็นรูปอาจาร์ยเนียนโกะเซ็นเซย์ อ้อเเล้วก้ เเอดไปน้องอาจจะฟลุ๊คเจอเอวาก็ได้นะ เหอๆ
อยากบอกอะไรกับพวกตุ๊กตาไหมค่ะ
- ข้ารู้นะบางคนเป็นเพื่อนกับข้าในเฟส เเต่ไม่ปรากฏตัว โดยเฉพาะเธอ! คาโอรุ(จัง)!! เห็นลอยไปลอยมาในเฟสไม่มีทักเดี๋ยวปัดเชือดเลย -[]-�อารัษเหมือนกัน หาบล็อคเอ็กทีนของนายเจอเเล้วนะ ส่วนเฟสไม่เเน่ใจว่าใช่รึเปล่า ระวังไว้ให้ดีเถอะ หึหึหึหึหึหึ!!!!
ขอจบการสนทนาเเค่นี้
ประกาศเพิ่มเติม งดอัพนิยายเรื่องนี้เป็นเวลาถึงสิ้นเดือน!!!
จะสอบไฟนอลเเล้วต้องอ่านหนังสือ ;w;
รักสุดหัวใจ - ไรท์เตอร์ (=w=) /
ความคิดเห็น