BLOOD_KILL เกมนี้มีเเต่ตาย!?

ลำดับตอนที่ #11 : บทเเปด // ลองคิดดูสิ มีดในมือผมมีไว้ทำอะไร?

ทาเวีย talk

ฉันยืนสั่นระริกเป็นลูกไก่เพิ่งฟักออกจากไข่อยู่หลังหญิงสาวชุดเเดงที่ชื่อซินเซีย ดวงตาของฉันหันไปมองเด็กชายที่นั่งอยู่บนกรงเหล็กท่ามกลางเศษซากร่างไร้ชีวิตของสึกิ เด็กชายที่มีผ้าผูกตาข้างฉันหยิบมีดสั้นขึ้นมาถือ เเต่ตัวฉันมีเเค่ตุ๊กตาตัวเดียวถึงรู้ว่าฉันสามารถฆ่าคนด้วยนี่ได้ เเต่มันก็....ยากเกินไปสำหรับฆ่าเด็กผู้ชายตรงหน้า

"เเขนตุ๊กตาที่สิ้นหวัง ของผมคือคนไหนกันน้า"
เด็กชายเเสยะยิ้มใส่ฉันเเละอีกสองคน ตัวฉันพลันเย็นวาบตุ๊กตาในอ้อมกอดเเน่นขึ้นมาทันที ซินเซียหยิบท่อนเหล็กที่เอามาฟาดประตูเมื่อครู่ขึ้นมาชี้หน้าวริณพลางพูดเสียงดุ
"เเกกล้าทำอะไรฉันงั้นเรอะ ไอเด็กเปรต!!"

เธอเเรง......

ฉันคิดในใจหวาดๆดวงตามองไปรอบๆตัวหาสิ่งของฆ่าคนได้เหมือนทุกครั้งที่จะฆ่าคน เเละพบมัน ...ขวาน
ฉันหยิบมันขึ้นมาถือสีหน้าดูมุ่งมั่นขึ้น มุ่งมั่นที่จะอยู่รอด

"คุณตุ๊กตาตรงนั้นจะทำอะไรเหรอครับ "

เด็กชายหัวเราะเสียงเเหลมๆเเล้วชี้มาทางฉันที่เดินมาด้านหน้าซินเซีย ให้ตายสิ....สภาพฉันตอนนี้ไม่เเตกต่างจากลิซวี่เบอร์เดนเลยสินะ ดวงตาสีเเดงฉันไหวระริกเหมือนตอนที่ฉันฆ่าพ่อค้ามนุษย์นั่น ใช่ ฉันฆ่าเขา
ฉันมองไปยังร่างเด็กชายเบื้องหน้า
ด้วยดวงตาวาวโรจน์หัวใจเต้นเเรงกระหน่ำราวกับกลองใหญ่ มือชื้นเหงื่อฉันจับขวานเเน่นก่อนที่ขาจะก้าวไปหาเด็กชายข้างหน้าอย่างรวดเร็ว-----

"ทาเวีย!!!!!"
เสียงร้องเรียกของเพื่อนร่วมชะตากกรมเบื้องหลังทั้งสองเป็นเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนที่หัวสมองจะขาวโพลน
"ลิซซี่ เบอร์เดนจริงๆซะด้วยสิ...คิกคิกคิก"

ย้อนกลับไปตอนที่ฉันกำลังถูกขนย้ายไปในที่กบดานของพ่อค้ามนุษยฉันจำความรู้สึกตอนนั้นได้ดี ความรู้สึกที่เหมือนมีมีดเเละหอกมากมายนับสิบนับร้อยอันมาทิ่มเเทงอกด้านซ้าย ดวงตาสีเเดงของฉันเเดงก่ำกว่าเดิมเพราะการร่ำไห้ที่หนักหน่วง ปากของฉันบ่นด่าสาปเเช่งพ่อเเม่ไปตลอดทางจนมาถึงที่กบดาน เมื่อรถหยุดเด็กทั้งรถที่ร้องไห้อยุ่ก็พลันเงียบกริบพร้อมหัวใจที่กระตุกเเละหล่นวูบลงไปช่วงขณะหนึ่ง เด็กทั้งรถพากันพร้อมใจกรูไปติดลูกกรงจนเออัด บางคนกอดกันเเน่นเเม้ว่าจะไม่เคยรู้จักกันก็ตามตัวของฉันเเละเด็กทั้งรถสั่นระริกราวกับลูกเเกะตัวน้อยๆที่กำลังจะถุกเชือด

พ่อค้ามนุษย์ใจหมาเดินมาเปิดลูกกรงเเละกระชากเด็กออกนอกรถไปทีละคน เสียงร้องขอความช่วยเหลือเเละร่ำไห้กรีดร้องโหยหวนดังลั่นไปทั่วฉันคลานไปติดลุกกรงพร้อมกับเด็กหลายคน พ่อค้ามนุษย์มองมาที่ร่างของฉันเเล้วเเสยะยิ้มโรคจิต
"ไง ไอเด็กติดเเม่ ไหนเเม่ของเธอล่ะ? ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
พ่อค้ามนุษย์หัวเราะร่วน ฉันกัดฟันกรอดเเล้วทันใดนั้นมือของพ่อคเมนุษย์ใกล้เข้ามาหวังจะกระชากขาฉันออกไปข้างนอก ฉันตะกายตัวหนีจนเเทบจะติดขอบลูกกรง
พลันมือหนาของพ่อค้ามนุษย์ก็จับข้อเท้าฉันเเละกระชากตัวฉันออกไปข้างนอก ฉันเเหกปากกรี๊ดเสียงดังน้ำตาไหลพรากออกมาเเล้วก็มีผ้าอะไรบางอย่างมาปิดจมูก

ยาสลบ......

เเล้วโลกมันก็ดำมึน.....


"เอาล่ะครับ มีสินค้าใหม่เป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารักน่าชัง จะเอาไปเป็นสัตว์เลี้ยงก็ได้ เเม่บ้านก็ดี หรือจะตัดเอาอวัยวะไปขายก็ได้นะครับ!!! ลดราคาพิเศษเพียงห้าพันบาทเท่านั้น"
เสียงอะไรน่ะ.....ขายอะไรเหรอ? ตุ๊กตาเหรอ? เเล้วทำไมมันมืดไปหมดเลยล่ะ.....
เหมือนมีอะไรมาปิดตาฉัน เสียงผู้คนคุยกันจ๊อกเเจ๊กดังเข้ามาในโสตประสาท ผ้าปิดตาถูกเปิดออกจนฉันเห็นทุกอย่างชัดเจน เบื้องหน้าฉันผู้คนมากมายในชุดเป็นชั้นผูดีกำลังคุยกันอย่างออกรสออกชาติพลางชี้มาที่ฉัน บางคนส่ายหน้าไปมาเหมือนจะพุดว่า 'ไม่ได้เรื่อง'ฉันเบือนมามองซ้ายฉันเห็นพ่อค้ามนุษย์กำลังโฆษณาอะไรบาอย่าง ไม่สิ กำลังโฆษณาฉัน....

อะไรนะ! ฉันเรอะ!!!!
ฉันตาโตพรึ่บเเล้วมองไปรอบตัวอย่างลุกลี้ลุกลนเเต่เพราะถูกมัดติดกับเสาทำให้ขยับไม่สะดวก ชุดสีเเดงหม่นตอนเเรกๆถูกเปลี่ยนเป็นชุดตุ๊กตาโกธิคโลลิต้าสีดำเเดงดูเข้ากับฉันดี ผมยาวสกปรกมอมเเมมตอนเเรกถูกเปียเป็นเปียสองข้างดูน่ารักฉันเลิกสนใจตัวเองเเล้วหันซ้ายหันขวาหาทางหนีจนกระทั่งมีคนยกมือขอซื้อฉัน พ่อค้ามนุษย์ก็เดินมาเเกะเชือกเเล้วอุ้มฉันขึ้นสู้

"เด็กคนนี้เป็นของ บริษัทฆ่าหั่นศพนะครับ"
ฆ่าหั่นศพ............................................
"ไม่นะ!!!!"
ฉันกรีดร้องลั่นเเล้วเตะที่สันคอพ่อค้ามนุษย์จนเค้าต้องหล่อยฉันลงพื้นก้นจ้ำเบ้า ฉันลุกขึ้นเเล้ววิ่งหนีออกจากเเถวนั้นทันที ผู้คนในห้องขายของ(คน)ลุกขึ้นเเล้วตะโกนเสียงหลงว่า "เฮ้ย หนีไปเเล้ว" ฉันวิ่งไปตามทางเดินที่ไปด้านหลัง เสียงคนด้านหลังดังเเว่วๆมาฉันรีบออกเเรงวิ่ง เเต่ไม่ทัน พ่อค้ามนุษย์วิ่งมาถึงตัวฉันเเล้ว

หมับ
"เสร็จเเหละไอหนู!!!!"
พ่อค้าตะโกนลั่นอย่างเเค้นๆเเล้วจับตัวฉันขึ้นบ่า ฉันดิ้นเเล้วกรีดร้องเสียงหลงขาเตะไปตามอกของพ่อค้าใจบาปจนเค้าเริ่มรำคาญเลยเหวี่ยงฉันลงพื้น เมื่อกี้เขาเอาเล็บๆเเหลมจิกลงบนเนื้อเเขนของฉันเป็นทางยาวจนเลือดไหลซิบๆ ในเมื่อทิ้งฉันลงพื้นเเล้วฉันจึงวิ่งหนีอีกครั้งทันที
"ไอเด็กตัวเเส๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
ฉํนกรี๊ดไปตลอดทางจนวิ่งมาถึงห้องห้องหนึ่ง ฉันวิ่งเข้าไปข้างในอย่างไม่ต้องคิด หลังจากที่ฉันเข้ามาข้างในได้เเล้วฉันก็วิ่งหาอาวุธทันทีซึ่งสิ่งที่ฉันพบก็คือ ขวาน
มันวางอยู่ตรงกลางห้องเหมือนจะเชิญชวนให้ฉันหยิบมันขึ้นมาปกป้องชีวิต

"เเฮ่ก ไอหนูเเสบมากนะ! เเล้วนั่นเธอจะทำอะไร จะฆ่าฉันเรอะ" พ่อค้ามนุษย์ตะโกนซึ่งฉันก็หยิบขวานขึ้นตั้งการืดป้องกัน เขาจ้องมาในดวงตาสีเเดงของฉันเเล้วสาวเท้าเดินเข้ามาหาฉัน
"อย่าเข้ามานะ!"
ฉันเปิดปากพูดเป็นคร้งเเรกทำเอาพ่อค้าสะอึกเเล้วเเสยะยิ้มพอใจ
"อะไร นึกว่าเป็นใบ้ เสียงดีปากดีเหมือนกันนี่หว่า"
"อย่าเข้ามานะ!" ฉันวิ่งไปหาเขาเเล้วตวัดขวานในมือไปด้วยเขาที่ไม่ได้เอะใจว่าเด็กจะพุ่งมาหาก็ไใ่ได้ป้องกันทำให้ขวานไปตัดโดนเข้าที่เเขนของพ่อค้ามนุษย์จนมันขาดสะบั้น พ่อค้าเเหกปากร้องลั่นเเล้วกุมเเขนตัวเองที่ขาดไป
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด"
ฉันที่สติเเตกไปเเล้ววิ่งเข้ามาเอาด้ามขวานซ้ำเข้าที่หัวของพ่อค้ามนุษย์เเล้วกระหน่ำซ้ำไปเรื่อยๆ เลือดมากมายไหลออกมาจากบาดเเผลที่ฉันทุบ เขาร้องเสียงดังน้ำตาของพ่อค้ามนุษย์ไหลรินออกมา ฉันผละออกมาจากร่างของเขา เเล้วมองสภาพของสิ่งเบื้องหน้า เขาพยายามลุกขึ้นเเล้วมองฉันด้วยสีหน้าเกรงกลัวฉันยืนอยู่ในสภาพหายใจหอบเเฮ่ก เเล้วเขาก็เดินเข้ามาหาฉัน

"กรี๊ดดดดดดดดด"
ฉันกรีดร้องลั่นเเล้ววิ่งกระโจนเข้าไปหาเขาอีกครั้ง ขวานในมือถูกเขวี่ยงไปตัดขาเขาที่กำลังยืนอยู่ เขาทรุดลงไปกับพื้นเเล้วฉันก็กระหน่ำซ้ำอีกหลายครั้ง

........

เเ๋ก เเฮ่ก เเฮ่ก
ฉันฆ่าเขา ฉันฆ่ามันไปเเล้ว!!!!
ฉันมองร่างของพ่อค้ามนุษย์ที่กองเป็นซากอย่ใต้เท้าฉัน เสื้อผ้าฉันเปื้อนเลือดไปหมด ฉันมองไปรอบห้องก็พบกับกรงขังเด็กขนาดใหญ่ ฉันรีบวิ่งเข้าไปหวังจะช่วยพวกเขาออกมาเเต่เด็กในกรงกลับวิ่งถอยรนหนีเเล้วสงเสียงกรี๊ดกร๊าดหวาดกลัว
"เเม่ฮะพ่อะ ผมกำลังจะตายมารับผมกลับไปที ฮือ ฮือ ฮือ"

พ่อเหรอ เเม่เหรอ .....

ภาพของเเม่เเละพ่อขึ้นในดวงจิต เเม่เเละพ่อที่ทอดทิ้งฉัน ที่ขายฉํน ที่ไม่รักฉัน........
ฉันเเสยะยิ้มกว้าง
ฉันไม่รักฉัน....ก็ไปตายซะสิ!!!!

----------------

"ทาเวีย ไม่นะอย่าทำร้ายพ่อนะ!!!!!"
เสียงเเม่ร้องเรียกฉันที่กำลังใช้ด้ามขวานฟันไปร่างของพ่อเเท้ๆของตัวเอง เลือดไหลออกมาอาบร่างของฉัน ฉันหันไปมองเเม่ที่กำลังนั่งทรุดอยู่ที่พื้นฉันเห็นน้ำตาของเเม่ที่ไหลออกมาเเล้วเเสยะยิ้ม

"เเม่ไม่รักหนูนี่ เเม่ไม่ชอบหนูนี่ เเม่รังเกียจหนูนี่"

ฉันย่างสามขุมไม่หาเเม่พลางลากขวานเเล้วเขวี่ยงมันเตรียมตัดลมหายใจผู้เป็นเเม่ "อยากเป็นเเบบพ่อเหรอค่ะ" เเม่สะดุ้งกึกเหมือนได้ยินคำพูดฉัน เเม่หันไปมองพ่อซึ่งฉันก็มองตามด้วย สภาพพ่อของฉันที่กลายเป็นเหมือนซากเนื้ออะไรบางอย่างที่ถูกฉันสับเละ เลือดท่วมพรมสีขาวในบ้านจนเเดงชุ่มเเขนขาของพ่อกระจัดกระจายท้าทายอีกาที่มีอยู่เต็มนอกบ้านเข้ามากัดกิน หัวของอดีตพ่อเเท้ๆของฉันถูกกำอยู่ในกำมือฉัน เลือดจากหัวไหลออกมาตรงที่ฉันยืนอยู่จนเเทบจะเป็นเเอ่งเลือดขนาดใหญ่ ฉันหันขวับกลับไปมองเเม่เเล้วเเสยะยิ้มกว้าง ดวงตาสีเเดงที่เเม่เกลียดกนักเกลียดหนาถลึงไปที่ดวงตาสีน้ำตาลหม่นของผู้ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเเล้วพูดเสียงเเหบพร่า
"เเม่ค่ะ เเล้วไปพบพ่อในสวรรค์นะค่ะ!!!!"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"


---
--
-


"ตุ๊กตาที่น่าสงสาร เเขนขวาอันอัปยศ"
เด็กชายพูดเสียงเเหลมพลางหลบขวานที่ทาเวียเหวี่ยงไปมา เด็กชายเเสยะยิ้มโรคจิตเเม้ว่าจะถูกขวานเฉือนเอาเนื้อเเขนไปหลายทีเเล้วก็ตาม วริณวิ่งไปที่ทาเวียอย่างท้าทาย เด็กสาวมองตามเเล้วรีบใช้พละกำลังทั้งหมดยกขวานขึ้นพร้อมสับขาเล้กๆของวริณ เด็กชายหัวเราะก่อนจะขัดขาเด็กสาวจนทำให้ร่างที่กำลังยืนจังก้าล้มลงกับพื้นเสียงดัง
"ถึงตาผมล่ะ เเม่ลิซซี่ เบอร์เดน"�
เด็กพูดเเล้ววิ่งไปคร่อมเด็กสาว มีดในกำมือเด็กชายยกขึ้นสูง เด็กสาวที่ดวงตาสีเเดงเลือดจ้องไปในดวงตาข้างเดียวของเด็กชายเเล้วพลัน มือของเด็กสาวก็ปรี่เข้าไปจึกผ้าพันเเผลก่อนจะกระชากมันออก

"!!!!"
"ขอดูตาอัปยศของนายหน่อยล่ะกันนะ!!"
เด็กสาวเเสยะยิ้มเเล้วตะโกนลั่นเด็กชายรีบผละออกจากเด็กสาว จนเผลอสะดุดล้มเด็กสาวมองเศษผ้าในมือเเล้วยิ้มกว้าง เสียงเด็กชายดังเข้ามาประสาท
"เเก เเกฉีก ผ้า ผ้าพันเเผล..ของฉัน!"
เด็กชายรุกเข้ามายกมือขึ้นสูง เท้าเปล่าของเด็กสาวเหยียบลงบนท้องของเด็กสาว ทาเวียมองร่างเบื้องหน้าที่กำลังคลุ้มคลั่งอย่างอึ้งๆจนเผลอยื่นมือไปให้เด็กชายจับติดกับพื้น เด็กสาวรู้ว่าอาจจะไม่ทันเเล้ว เธอปิดตาลงปี๋จังหวะเดียวกับที่เลือดสีเเดงสดหยดลงที่ข้างเเก้มเด็กสาว มีดเล่มหนาถูกยกขึ้นสูงเด็กชายกรีดร้องลั่นก่อนที่มีดจะถูกกดลงมาที่เเขนของเด็กสาวหนักพอที่จะสามารถทำให้เเขนของเด็กสาวจะขาดจากกันได้

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ผลัก!

เเรงเตะขาคู่ของเพื่อรร่วมชะตากรรมคนใดคนหนึ่งเตะทำให้เด็กชายลอยออกไป เด็กสาวที่รู้สึกตัวว่าไม่มีเเรงกดทับจากด้านบนเเล้วลุกขึ้น ความเจ็บเเปล็บบริเวณเเผลที่เด็กชายกดลงไปจนเห็นกระดูกเเล่นเข้ามาเมื่อเด็กสาวใช้มือข้างนั้นยันตัวขึ้น ไคโตะรีบวิ่งเข้ามาช่วยหลังจากที่ซินเซียให้จังหวะเเล้วหลังจากที่เธอกระโดดถีบขาคู่ใส่เด็กชายเเล้วเอาเเขนขวาเด็กชายไพล่หลังเรียบร้อย
"เธอโชคดีนะเนี่ย รู้ไหม?"
ไคโตะกัดฟันพูดเเล้วค่อยๆพยุงเด็กสาวขึ้นมา
"เเขน เเขน..."
ทาเวียที่ได้สติเเล้วมองไคโตะหน้าซีดเเล้วมองเเขนตัวเองที่เป็นรอยเเหว่งเพราะถูกกรีดเเล้วเฉือนเนื้ออกไปจนเห็นกระดูกสีขาวขุ่น ซินเซียมองมาที่ทาเวียน้อยๆเเล้วมองไปที่เด็กชายที่นอนกลิ้งอยู่ที่พื้น ไคโตะละมาจากทาเวียเเล้วมายืนข้างวินเซีย เขามองเลือดสีเเดงสดไหลออกมาจากดวงตาของเด็กชายที่ได้รับการกระทบกระเทือน เด็กชายมองมาที่พวกตุ๊กตาสองตัวอย่างเเค้นๆเเล้วตะโกนเสียงดัง
"พี่สาวฮะ! จัดการตุ๊กตาไร้ค่านั่นให้ผมที"
สาวใช้ที่หลบอยู่ในมุมมืดวิ่งออกมาจากม่านเเดงก่อนจะใช้ถาดน้ำชาตบที่กกหูของซินเซียจนหญิงสาวถึงกับอยู่ในอาการมึนงงชั่วขณะเเล้ววิ่งมาอยู่ข้างหลังเด็กสาวที่ชื่อทาเวีย สาวรับใช้หยิบมีดมาจี้คอเด็กสาวเเล้วกระซิบข้างหูเสียงเเผ่วน้ำเสียงสุภาพ
"ขออนุญาตินำเเขนของคุณไปนะค่ะ ท่านทาเวีย"
มีกให้มีดถูกจรดเข้าที่เเผลที่มือเด็กสาว เด็กสาวกรีดร้องเสียงดัง ไคโตะหันไปมองทาเวียเเล้วผงะเหมือนเขากำลังเห็นการก่ออาชญกรรม สาวใช้ใช้ดวงตาสีน้ำตาลจ้องลึกเข้าไปในตาของไคโตะพลันมีดคมกริบก็ค่อยๆเฉือนกระดูกของทาเวียทีล่ะน้อย ทาเวียกรีดร้องสุดเสียงไคโตะรีบวิ่งเข้าไปหวังจะช่วยเเตต่ขาก็ถูกเด็กชายจับไว้
"กรี๊ด"
จนกระทั่งเเขนของเด็กสาวขาดออกจากกัน....

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!"



----------------------------------------------

ยาวเนอะ ( . .)