BLOOD_KILL เกมนี้มีเเต่ตาย!?

ลำดับตอนที่ #10 : บทเจ็ด // I WANT TO KILL YOU.

"ท่านวริณสุขสันต์วันเกิดครบ 12 ปีนะค่ะ"

สาวใช้ยื่นเค้กไวท์ช็อกโกเเลตที่ตกเเต่งด้วยดอกกุหลาบที่ทำมาจากช็อกโกเเลตให้เด็กชายที่นั่งเย็บตุ๊กตาอยู่ข้างหน้าต่างด้วยสีหน้ายิ้มเเย้ม เด็กชายหันมามองสาวใช้อย่างงๆก่อนจะก้มมองเค้กสลับกับใบหน้าสาวใช้ก่อนจะยิ้มเเห้งๆให้

"ครับ พี่สาว..."

 เด็กชายยื่นมือไปรับเค้กมาเอาส้อมจิ้มเเล้วเอามันเข้าปากไปด้วยสีหน้ายิ้มๆ
สาวใช้เงียบไปเเปปนึงก่อนจะยื่นห่อของขวัญสีเเดงให้เด็กชาย จนเด็กชายที่กินเค้กอยู่หันมาสบตากับสาวใช้ เเววตาสีเเดงที่มีเพียงข้างเดียวดูเศร้าๆ สาวใช้ยิ้มใหเกำลังใจตัวเองก่อนจะคอยๆถอยออกมาจากที่ที่นายน้อยนั่งอยู่
"พี่สาวอนุญาตให้ผมจริงๆเหรอฮะ?"
เด็กชายถามขณะเปิดห่อดูสิ่งของภายใน มันคือรูปตุ๊กตาเนื้อคนมากมายทั้งยังมีวิธีทำเขียนไว้ เด็กชายสีหน้าดูร่าเริงขึ้นมาทันที สาวใช้ยิ้มหวานเเล้วหยิบห่อผ้าที่ชุ่มเลือดที่วางอยู่ที่พื้นให้วริณ
"นี่คือตุ๊กตาตัวเเรกที่นายน้อยจะได้สร้างมันขึ้น..."

"มันมีชื่อว่า เอมิลี่ ค่ะ"

..........

มีดโบวี่ถูกขว้างออกไปโดนตรงหัวไหล่ของอารัษมีดโบวี่ถูกปักลงไปลึกจนเกือบมิดด้าม เลือดมากมายไหลออกมาจากปากเเผล ดวงตาของชายหนุ่มเบิกกว้างเเล้วกรีดร้องออกมาสุดเสียงด้วยความเจ็บปวด เด็กชายหัวเราะร่วนกับท่าทางของตุ๊กตาเบื้องหน้าเเล้วหยิบปืนมาถือหวังจะยิงไปเพื่อตัดลมหายใจของชายหนุ่ม

หมับ

"ทำเเบบนี้ไม่ได้นะค่ะท่านวริณ"

เสียงจากสาวรับใช้ที่โผล่มาจากม่านเเดงดังขึ้นขัดพร้อมมือที่จับไปที่ข้อมือเด็กชาบที่มีปืนเเน่น เด็กชายสะดุ้งเฮือกเเล้วหันไปมองสาวใช้อย่างกับถามว่าทำไม ก่อนที่สาวใช้จะค่อยๆกระซิบข้างหูเด็กชายเตือนสติ
"เเขนตุ๊กตายังไม่ได้เลยนะค่ะ จะข้ามขั้นไปเอาชิ้นส่วนอื่นไม่ได้"
เด็กชายยิ้มเเล้วชายตามองเด็กหนุ่มที่มือนึงกุมเเผลมือหนึ่งเเบกรินที่สลบไสลอยู่ก่อนจะยิ้มมุมปากชอบใจ

"ลาก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะกลับมาใหม่"
เด็กชายพูดทิ้งท้ายเเล้วเดินหนีหายไปกับม่านเเดง

.......

"รอดเเล้ว?" ชายหุ่มพูดกับตัวเองขณะดึงมีดออกจากหัวไหล่เเล้วโยนมันทิ้งไปไกล

"อารัษ....ผมหาทางออกเเล้ว ว่าเเต่....คุณเเกทำอะไรครับ?"

2105ที่หายไปนานเพราะไปตามหาทางอออกจากห้องลับพูดขึ้นพลางมองร่างของอารัษที่สบัดสบอมอย่างหนักด้วยสีหน้าเฉยๆเววตาที่ทำจากกล้องสามมิติโฟกัสไปที่รินที่กำลังหมดสภาพบนไหล่ของชายหนุ่ม

"ไอวริณมันสู้กับฉันมาไงเล่า ไอหุ่นกระป๋องเเกช่วยอุ้มรินหน่อยได้ไหมยังมึนอยู่น่ะ เเค่ไม้ฟาดไม่ถึงตายหรอก"
2105เดินมาอุ้มรินขึ้นทันทีที่อารัษพูดจบ อารัษรีบพยุงตัวลุกขึ้นค่อยๆเดินอย่างทุลักทุเลไปตามที่2105เดินหายไปในม่านเเดงทางที่วริณหนีไป

ชิ้นส่วนตุ๊กตา....เเขน.... ใครจะตายคนต่อไปงั้นเรอะ?


--------

"เราถกปิดตายเเล้วล่ะ"
ไคโตะพูดอย่างสิ้นหวัง
ทาเวียมองร่างของสิกึที่เเหลกไม่มีชิ้นดีอย่างกลัวๆ ภาพที่เห็นข้างหน้ามันเหมือนกับที่เธอเห็นมากเหลือเกิน หญิงสาวรีบเบือนหนีเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอัปมงคลอยู่ราวกับว่าเธอกำลังจะต้องโดนเเบบนี้บ้าง ทาเวียเดินหลบไปอยู่ข้างตุ๊กตาที่ประดับอยู่ด้วยสีหน้าซีดเผือก

"มันต้องมีทางสิ"ซินเซียหันไปคว้าเเท่งเหล็กที่เสียบอยู่ที่กระถางต้นไม้มาทุบตีประตู้ไม้บานใหญ่เสียงดัง
"เสียงคนเดิน" ไคโตะพูดเสียงเเผ่ว

คิกคิกคิก ........

"เเขนตุ๊กตาที่สิ้นหวังผมอยู่ไหนนะ...."

******


อัพเเล้วขอร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
  -------------------------