คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Misson2:แขกไม่ได้รับเชิญหัวล๊านล้าน กะบิกินี่สีม่วงสะท้อนแสง
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง....... เสียงโทรศัพท์ดังมาจากอาคารหลังหนึ่ง ที่ระเบียงชั้นสองมีกางเกงบ็อกเซ้อร์ตากอยู่ระโยงระยางมองทะลุเข้าไปในประตู ดันตี้ถีบประตูออกมา โอ้....ถ้าฉันอยู่ที่นั่น ฉันต้องหัวใจวายตายแน่....
ก็ เพราะ ดันตี้ใส่ผ้าขนหนูผืนเล็กจิ๋วออกมาตัวเดียวนะสิ เปลือยท่อนบนที่ห้อยสร้อยเครื่องรางไว้ และโชว์ขาอ่อนเต็มที่ โชว์ขนหน้าเข้งสีเงิน ดันตี้ใช้มือขยี้หัวที่เปียก เพราะผ้าเช็ดตัวมีผืนเดียวในบ้าน
ดันตี้คงออกลีลารับโทรศัพท์แบบเท่ห์ที่สุดในโลกไม่ได้ เขาเปลี่ยนเป็นนั่งพับเพียบบนโต๊ะรับโทรศัพท์แทน
"โทษทีนะ ตอนนี้ตี้ไม่ว่างที่จะรับสาย ตี้ยังไม่ตั้งชื่อสำนักงานตี้เลย" ดันตี้วางสาย นั่งขัดสมาธิบนโต๊ะและเปิบส้มตำปูใส่ปลาร้าครึ่งกิโลอย่างสบายอารมณ์
ชายหัวโล้น ม่าย....มีผมส้าก....เส้น..... เขาเข้ามาในบ้านของดันตี้โดยไม่ได้รับอนุญาต .........
"นายเป็นแขกที่โทรมาหาเมื่อกี้หรือเปล่า..... เอ่อถ้า นายอยากเปิบส้มตำกับผม ระวังหน่อยนะถ้าปวดท้องปวดทุ่งขึ้นมา ตอนนี้ห้องน้ำมันเต็มยังไม่ได้เรียกคนมาสูบส้วม"
"แกชื่อ ดันตี้ เป็นทายาทของสปราดี้ ใช่มั้ย (แหม่ชื่อคล้องจองกันจังเลยวุ้ย) ดันตี้เริ่มแปลกใจว่า ไอ้โล้นที่ถือหนังสือคนนี้เป็นใคร
"ไปรู้มาจากไหน โรคจิตปล่าววะ เป็นผู้ชายด้วยกันแท้ๆ มาสืบเรื่องส่วนตัวของเรา ไม่ดี๊ ไม่ดี"
"จาก พี่ชายของ แก มันบอกว่ามันคิดถึงแกมาก" ดันตี้สำลัก เส้นมะละกอพรุ่งพรวดใส่หัวชายหัวโล้น อา....และแล้วเค้าก็ไม่ใช่ชายหัวโล้นอีกต่อไป มีผมเป็นเส้นมะละกอ อี๋.....(โอ้ย ชักเพ้อเจ้อ)
"เมื่อกี้ล้อเล่น...(เสียงจากในใจของชายหัวโล้น: อ้าย....อี๊....ช้านเกลียด เกลียด ส้มตำปู" ชายหัวโล้นเก็บอารมณ์และเช็ดหัวด้วยผ้าเช็ดหน้าลายพาวเวอร์พัฟเกริล์
"พี่ชายแก..... เชิญแกไปร่วมงานเลี้ยงด้วย..... กรุณายอมรับมัน" ชายหัวโล้นคว่ำโต๊ะ ดันตี้ตีลังกาหลัง และคว้าหนังกะติ๊กออกมาเอ้ย ม่าย ช่าย คว้าปืนที่ลอยในอากาศ เขาจ่อปืนไปทางจุดที่ชายหัวโล้นนั้นยืนอยู่ ปรากฏว่าชายผู้นั้นไม่อยู่แล้ว ดันตี้กวาดสายตาไปรอบห้อง
"เฮอะ...." เขาควงปืนเสียบไว้ที่ผ้าเช็ดตัว (เฮ้ย...ทำได้ไงฟะ) ก่อนจะเดินมารับจานส้มตำของเขาที่โค-ตะ-ระ จะสโลโมชั่นมาก (สงสัยเมื่อกี้กระเด็นออกนอกโลกมั้ง เพิ่งตกกลับมา) แต่............
"โพล๊ะ......." เขารับพลาดส้มตำปูหล่นกลางลานห้องน้ำปลาร้ากระเด็นใส่ตามตัวของดันตี้ และคว่ำหน้าโชว์ก้นจานที่ขาวจั๊วะ ดันตี้ตั้งท่ารับเก้ออยู่อย่างนั้น
".................................." ทันใดนั้นเองเหล่าปีศาจไม่รู้โผล่มาจากอิรักหรือเปล่าเพราะมีแต่ทราย เข้าโจมตีดันตี้อย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง ดันตี้โดนทีเดียวเป็นชุด
"เฮ้ยๆๆๆ... (ผ้าขนหนูตูได้หลุดพอดี)" ปีศาจพวกนั้นหยุดค้างและพวกมันเริ่มสงสัยว่าทำไมดันตี้ถึงไม่ขยับ และแล้วปีศาจตัวที่อยู่ใกล้ดันตี้ที่สุด ก็เป็นลมหมดสติไปด้วยกลิ่นน้ำปูตามตัวของดันตี้ ไม่นานนักพวกมันก็ถอยห่างออกมา ดันตี้ไม่พูดอะไรเขาเดินอาดๆ ไปเปิดเพลง แต่มันไม่ยอมติด เขาใช้นิ้วจิ้มหลายต่อหลายครั้งมันก็ไม่ติด จนกระทั่งเขาต้องตัดสินใจทำวิธีบางอย่างที่เขาทำเป็นประจำ คือ............
"เฮ่ย.......พวกแกๆทั้งหลาย หันหลังไปก่อนซิฟะ" พวกปีศาจทำตามประมาณเหมือนกำลังสับสนในชีวิตอยู่
ดันตี้ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ตู้เพลง ใช้มือลูบมันอย่างทะนุถนอม
"ตัวเองก้อ...........ติดโหน่อย....น้า.... เมื่อวานเค้ารุนแรงปาย........เค้าขอโทษน้า.........น้าน้าตัวเอง...ถ้าไม่ยอมติดทีนี้แล้วละก้อ....เค้าจา....โกรธ....แล้วน้า................." ดันตี้พร้อมพูดพร้อมส่งสายตาอ้อนว้อนตากระพริบตาที่เป็นประกายระยิบระยับ
"แต้นๆๆๆๆๆๆ" ดนตรีบรรเลงขึ้นด้วยท่วงทำนองมันสุดเหวี่ยงแต่แล้วก็เปลี่ยนจังหวะไปเป็น เพลง............
"ฮูล่า ฮูล่า ลันลันลันลา ไปทะเล ฮูลา ฮูลา" ดันตี้เต้นระบำ หมุนเอวโชว์ พวกปีศาจที่หันมา ช็อคตาค้าง ปากอ้ากว้างลงมากองถึงพื้น ดันตี้เต้นอย่างมีความสุขและพลิ้วไปตามจังหวะด้วยใบหน้าที่สดชื่น (โปรดอย่าลืมว่าดันตี้นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว) พวกมันรับไม่ได้ต่าง ลงไปกองอยู่ที่พื้นบีบคอตัวเองชักดิ้น ชักงอ เพลงต่อไปบรรเลง
"รักเอย รักอยู่ไหน" ดันตี้เต้นท่าป๊อบเองเจิล พวกมันถึงกลับแตกสลาย กลายเป็นผุยผง ดันตี้ยิ้ม
"จบแล้วหรอ .....หึหึ นี่ฉันยังเอาไม่ได้เอาจริงเลยนะเนี่ย" ดันตี้คว้าเสื้อ กางเกง เดินท่านายแบบบนแคทวอร์ค(ท่าเดินเหมือนพี่มัน)
"โอย...........ไอ้พวกนี้มันมาจากไหนกันโว้ย...................." ว่าแล้วก็ถีบประตู บ้านนอกชิบเป๋งเปิดประตูดีๆก็ไม่เป็น
ดันตี้ออกมานอกบ้านของเขาพบว่าร้านของเขายับเยินมากเพราะการโจมตีของปีศาจ
"ฮึ่ม......บ้านน้อยหลังนี้สุขขีเสียจริงของตู"
"พวกแกต้องชดใช้" ขอเวลาแป๊บหนึ่งดันตี้จา....ใส่เสื้อผ้าก๊า.........
ผ่านไป 3 ชั่วโมง
"ฮัดเช้ย............." โธ่.....จามซะละ หวัดกินสิท่า ก็เล่นชอบแก้ผ้าโทงๆ นักนี่ ดันตี้ปราบพวกมันได้หมดและแล้ว เขารู้สึกถึง ไอสีม่วง.....!?
"เคี้ยะๆๆๆๆๆ" เจ้าปีศาจถือเคียวหายตัวได้ ผลุบๆ โผล่ๆ มันพุ่งตรงเข้ามา และต่อสู้กับเขาทันที
ดันตี้ฟันดาบไป มันรับดาบด้วยเคียวของ มัน กระแทกอาวุธใส่กัน ดัง เคร้ง เคร้ง เคร้ง ไม่มีทีท่าว่าใครจะเป็นต่อ แต่ดันตี้เร็วพอๆกับที่มันหายตัวได้ เขาได้ฟันมันหนึ่งทีอย่างรุ่นแรง ผลก็คือ ทำให้เจ้าปีศาจตนนั้น ...........
ผ้าคลุมสีดำของมันขาดออก เห็นร่างข้างในที่ สวมใส่บิกินี่สีม่วงสะท้อนแสง ไว้
"เอิ๊ก.........." ดันตี้ของเราเข่าอ่อนทรุดนั่งลงกับพื้น ดวงตามองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย .........
โอ้ว......ม่ายนะ ดันตี้ จะเป็นอย่างไรต่อไป ............ แล้วจะเอามาลงต่อในตอนหน้า........
ความคิดเห็น