บอกแล้ว…ว่าผมรัก

​
สวัสดีค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกคน

ไร้ต์กลับมาแล้วนะคะ หายน่าหายตาไปนานเลยค่ะเนื่องจากติดสอบ

รอบนี้ไร้ต์กลับมาพร้อมกับนิยายรักใสๆ อ่านเพลินๆ ฝากกดไลค์กดติดตามเป้นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ

 

แฟรงค์ริน

 

บทนำ

.

.

“มีนาคิดถึงพายุจังเลย คิดถึงมากๆ เลยรู้ไหมคะ ที่รักของเค้า”

“รู้สิค่ะ พายุเองก็คิดถึงมีนาเหมือนกัน แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย”

“ไม่ว่างหรือไปอยู่กับรินกันแน่คะ”

“ไม่เอาสิอย่างอนกันสิค่ะ มีนาก็รู้ ว่าพายุรักมีนาที่สุด ทนหน่อยนะคะ ถ้ารินหมดประโยชน์เมื่อไหร่ พายุสัญญาค่ะว่าพายุจะเลิกกับรินแน่นอน”

“สัญญาแล้วนะ”

“ค่า”

….

ชายหญิงคู่หนึ่ง กำลังยืนสวีทกันอยู่ตรงบันไดหนีไฟของมหาลัย พวกเขาทั้งสอง ไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกำลังจับจ้องทั้งสองคนอยู่พวกเขาทั้งสองทั้งกอดและหอมโดยไม่กลัวว่าจะมีใครเปิดประตูหนีไฟเข้ามาเห็น

เวรกรรมอะไรของรินอีกล่ะเนี่ย ดูภายนอกพายุมันก็ดีอยู่นะ แต่ได้เห็นกับตาแบบนี้หลายครั้งเข้า มันก็อดแค้นใจแทนรินไม่ได้เลยว่ะ

 

“อีกแล้วหรอกาย”

“ก็อย่างที่เล่านั้นแหละ ที่เดิมเลยด้วย”

“แล้วทำไมมึงไม่ทำให้ไอ้กายมันรู้ไปเลยว่ะว่ามึงก็ยืนอยู่ตรงนั้น”

“มึงคิดว่ากูคิดทันไหม”

“.....”

“แล้วมึงคิดจะบอกรินไหม”

“กูไม่กล้าบอกว่ะ คงต้องเป็นเมย์แล้วล่ะ ที่ต้องเป็นคนบอกริน”

“คิดว่าเมย์ไม่อยากบอกหรอ แต่เชื่อสิ ว่ารินไม่เชื่อที่พวกเราพูดหรอก ถ้ารินไม่ได้เห็นมันกับตานะ”

“....”

ทั้งสามคนถอนหายใจออกมากเฮือกใหญ่หลังจากที่คุยกันจบ เมย์รู้ดีว่าเพื่อนสนิทตัวเองเป็นคนยังไง ถ้าเธอไม่ได้เห็นเองกับตา เธอก็จะไปถามกับเจ้าตัวตรงๆ เลยว่าจริงหรือไม่จริง แต่ใครที่ไหนมันจะไปยอมรับเรื่องแบบนี้กันล่ะ

หลังจากวันที่กายไปเจอพายุและมีนาที่บันได้หนีไฟ ทั้งสองคนนั้นก็เริ่มนัดเจอกันถี่ขึ้น เมย์เองก็พยายามเรียกให้รินมาหา แต่รินก็ติดนูนนี่นั้นตลอด พอเวลามันเริ่มล่วงเลยไป จากที่ทั้งสองคนนั้นนัดเจอกันที่บันไดหนีไฟ ก็เริ่มพากันมานั่งพลอดรักกันที่ห้องเรียนให้ใครต่อใครได้เฉยชม

ทำไมฉันเกลียดไอ้นี้ได้ขนาดนี้นะ ปกติก็ไม่ชอบหน้ามันอยู่ล่ะ ยิ่งมันตัวแบบนี้ฉันยิ่งเกลียด...

​