คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 เกือบไปแล้วจริงๆ
“ฟู่ เกือบไป” องค์หญิงจอมซนอย่างดาเฮเป่าปากโล่งอก
“เกือบอะไรหรือ?” เซียงกยองจ้องด้วยสายตาคมกริบ
“อ่า...เกือบไปที่..เอ่อ..เอ่อ...เกือบกระโดดลงไปช่วยผู้หญิงคนนั้นแล้วน่ะ” ดาเฮยิ้มแห้งๆ
“อย่างนั้นหรือ?” เซียงกยองยังไม่ปักใจเชื่อนัก
“พาข้าไปเที่ยวหน่อยสิ” ดาเฮรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วลากเซียงกยองออกไป
“อร่อยมากเลยค่ะ น้าซองมิน ฝีมือไม่ตกเลย” โซรีชม
“อย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะจ้ะ มากินบ่อยๆนะ น้าชักเบื่อลูกชายคนนี้เต็มทน” ซองมินแกล้งเบ้หน้า
“ทำไทพูดอย่างนั้นล่ะ ท่านแม่” กโยฮันถามเคืองๆ
“ฮ่าๆ เจ้าเป็นหมาหัวเน่าแล้ว กโย” โซรีแลบลิ้นใส่
“ถ้าอย่างนั้นข้าไปอยู่กับเจ้าแล้วกัน ไหนๆโดนไล่แล้ว”
“บ้าสิ เจ้าจะมาอยู่กับข้าได้อย่างไร” โซรีแหว
“ข้าโดนไล่ออกจากบ้านแล้ว จะไม่สงสารกันหน่อยหรือ?”
“ไม่! น้าซองมินอย่าไล่กโยออกจากบ้านเลยนะคะ” โซรีหันไปขอซองมินที่คลี่ยิ้มบางๆ
“ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยไหมล่ะ องค์หญิงน้อย” คยูฮยอนบอก เออดี ยังไงลูกสะใภ้ก็ต้องย้ายเข้ามาอยู่ดี
“ไม่ดีกว่าค่ะ” องค์หญิงตกใจ อาคยูฮยอนคิดอะไรอยู่นะ?
“ข้าลากลับเลยดีกว่าค่ะ หายมานาน ท่านแม่จะเป็นห่วงเอา”
“ให้กโยไปส่งดีกว่าจ้ะ องค์หญิง” ซองมินเปิดทางให้ลูกชาย
“เกรงใจค่ะ ข้ากลับเองดีกว่า” โซรีปฏิเสธ
“ข้าไปส่ง” กโยฮันถือโอกาสสาวเท้าเข้าไปจับมือบางแน่น
“ปล่อยข้านะ ข้ากลับเอง” โซรีเม้มปากขัดใจ
“เอาเถอะ ข้าจะพาไปเที่ยว” กโยฮันก้มลงกระซิบ
“ไม่เอา ข้าจะกลับวัง” องค์หญิงน้อยเชิดหน้าหนี
“อย่างนั้นก็ไป” ไม่รอคำอนุญาต องครักษ์หนุ่มลากองค์หญิงแสนแสบของเขากลับวังทันที
“กโย นั่นจางมีกับพี่กาจางนี่” โซรีชี้ เธอเห็นจางมีที่ตัวเปียกและมีเสื้อคลุมทับอยู่กับกาจางที่เดินมาแบบตัวเปียกเช่นกัน
“จางมี!!! พี่กาจาง!!!” โซรีส่งเสียงเรียกทำให้ทั้งสองคนหันมา
“อ้าว โซรี กโย เจ้าไปไหนกันมา” กาจางส่งเสียงทักทาย
“กโยน่ะ ลากข้าไปที่บ้านมา แล้วพี่ล่ะ?”
“ไปเที่ยวตลาดกันมา”
“แล้วทำไทตัวเปียก?”
“เป็นความซุ่มซ่ามของข้าเองจ้ะ ถึงได้ทำให้กาจางลำบากกระโดดลงไปช่วยข้า” จางมีก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด
“ไม่ใช่หรอก เป็นข้าเองที่ดูแลเจ้าไม่ดี” กาจางรีบพูด
“เฮ้อ ทำไมคิดมาก?”
“แล้วดาเฮ?”
“เพราะข้าเห็นดาเฮเลยจะทักจึงลื่นตกตลิ่งแล้วดาเฮก็หายไปกับผู้ชายคนหนึ่ง” จางมีเล่าให้ฟัง
“แน่ใจนะว่าดูไม่ผิดครับ” กโยฮันพูดขึ้นบ้าง
“ถูกแน่นอนจ้ะ” จางมียืนยัน
“อย่างนั้นเราไปแอบดูกันเถอะ” โซรีชวนอย่างตื่นเต้นสุดๆ
“อย่าดีกว่าจ้ะ ดาเฮจะเดือดร้อน” จางมีเป็นห่วง
“แต่ข้าก็อยากรู้นะจางมีว่าญาติเจ้าไปไหน” กาจางช่วยพูด
“แต่ว่า...”
“ไปกันเถอะ” โซรีไม่รอฟัง ลากจางมีกลับไปที่ตลาดทันที
“แล้วเราจะหาเจ้าหญิงดาเฮได้อย่างไร เจ้าลากมานี่รู้หรือไร?” กโยฮันเดินดุ่มๆตามเจ้าหญิงของเขาไป
“ไม่รู้ แต่ข้าเชื่อว่าจะต้องเจอ เชื่อข้าสิ” โซรีทำเป็นเก่งเดินอย่างมั่นอกมั่นใจ บางคนที่จำได้รีบโค้งแทบไม่ทัน
“ให้ข้าเดินแบบสงบๆหน่อยไม่ได้รึไง โค้งอยู่ได้” โวรีบ่น
“แล้วจะหาดาเฮเจอได้อย่างไรล่ะจ๊ะ?” จางมีที่โดนลากมานานเริ่มหอบด้วยความเหนื่อย
“ไม่รู้สิ ถือว่าเดินเที่ยวแล้วกันนะ” โซรีดื่มน้ำอย่างสบายอารมณ์
“นั่นมันหานเซียงกยอง บุตรชายของคหบดีใหญ่แต่ที่เดินข้างๆนั่น เจ้าหญิงดาเฮหรือเปล่า?” กโยฮันชี้
“ใช่เลย กโย เจ้าเก่งมาก” โซรีวิ่งปรู๊ดตามไปแต่ข้อมือใหญ่รั้งไว้ก่อน
“หลงกันพอดี ไปกับข้าดีกว่า” กโยฮันลากมือโซรีวิ่ง
“ดาเฮ! เจ้าหยุดนะ” โซรีส่งเสียงไปก่อน เมื่อเห็นดาเฮเดินอยู่กับเซียงกยอง
“ไม่หยุด...เพคะ” ดาเฮเปลี่ยนสรรพนามกระทันหัน เธอรู้ว่าเซียงกยองต้องรู้จักโซรี
“มาคุยกันให้รู้เรื่องเลยนะ ดาเฮ!” โซรีกับกโยฮันวิ่ง ตามมาติดๆด้วยกาจางและจางมีที่ยังหอบแฮ่กๆ
“ไม่เพคะ หม่อมฉันไม่มีอะไรจะคุยด้วย” ดาเฮตะโกนกลับไป
“นี่เจ้ารู้จักเจ้าหญิงโซรีด้วยหรือ?” เซียงกยองที่โดนจับมือวิ่งถาม
“ไม่ได้รู้จักมากนักหรอก” ดาเฮยิ้มแห้งๆ พลางเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
“หยุดนะ ดาเฮ” จางมีมาดักไว้ข้างหน้า ดาเฮเบรกเอี๊ยด!
“มาคุยกันให้รู้เรื่องเลย” จางมีคว้าข้อมือของดาเฮแล้วเดินไปอีกมุมหนึ่ง โซรีรีบวิ่งตาม
“ทำไมเจ้ารู้จักกับบุตรชายคหบดีใหญ่คนนี้ได้?” จางมีเปิดประเด็น
“ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่รู้จักเขาโดยบังเอิญ” ดาเฮยิ้มไร้พิรุธ
“แล้วทำไมเขาไม่มีทีท่าเคารพเจ้าบ้างเลยล่ะ?” โซรีถามบ้าง
“ ข้าไม่ได้บอกเขาว่าข้าเป็นเจ้าหญิงนี่” ดาเฮยังยิ้มอยู่
“เจ้าไปหลอกเขาได้อย่างไรกันดาเฮ!” จางมีดุ
“แหะๆ จางมี ข้าไม่อยากให้มันวุ่นวายนี่นา”
“ข้าจะฟ้องอาคิบอมกับน้าดงแฮ” จางมีบ่น
“แหะๆ บอกท่านแม่ได้แต่อย่าบอกท่านพ่อนะกว่าข้าจะมากับเจ้าได้ มันยากนะ” ดาเฮต่อรอง ยังไงท่านแม่เธอก็ใจดีแต่ท่านพ่อเนี่ยสิ ต้องเรียกเธอกลับแน่ๆ
“ก็ได้...แต่เจ้าต้องลดเรื่องเล่นลงบ้าง รู้หรือเปล่า?”
“ข้าจะจำไว้นะ” ดาเฮยิ้ม แล้วทั้งสามก็เดินกลับไปหาคนที่รออยู่ เห็นเซียงกยองทำความเคารพกาจาง
“ไม่ต้องคำนับข้าหรอกน่า เราก็อายุเท่าๆกันนั่นล่ะ ทำตัวตามสบายเถอะ” กาจางเป็นเจ้าชายที่ไม่ถือตัว เซียงกยองนึกชื่นชมในใจ
“ครับ องค์ชาย”
“แล้วเจ้ามารู้จัก อ...ดาเฮ ได้ยังไง” กโยฮันถาม
“ดาเฮตกลงมาจากต้นไม้ ตอนที่ข้ากำลังบรรยายให้ชาวเมืองฟังอยู่” เซียงกยองพูดด้วยรอยยิ้มเอ็นดูเล็กๆ
“ดาเฮ! นี่เจ้าปีนต้นไม้หรือ ถ้าเซียงกยองรับเจ้าไว้ไม่ทันจะเป็นยังไง!?” จางมีดุ
“แหะๆ ข้ากลับนี่นา ถ้าไม่หลับก็ไม่ตกลงมาหรอก” ดาเฮแก้ตัว
“จะกลับกันเลยหรือไม่? นี่ก็เริ่มเย็นแล้วนะ เดี๋ยวเสด็จแม่เป็นห่วง” กาจางมองฟ้าที่เริ่มมืดลง
“นั่นสิจ๊ะ เย็นแล้วนะ”
“ไม่เอา!” สององตค์หญิงตัวแสบจากต่างเมืองเห็นพ้องต้องกันโดยมิได้นัดหมาย
“ไหนๆ อุตส่าห์ได้รู้จักกับผู้บรรยาย ผู้พาเที่ยวประจำเมืองทั้งที กโย เจ้าอย่าขัดข้าเชียว” โซรีหันไปส่งสายตาเขียวปั้ดให้องครักษ์หนุ่มที่กำลังจะอ้าปาก
“ข้ายังไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อย องค์หญิง” กโยฮันส่งสายตากวนๆไปให้ โซรียิ่งถลึงตาใส่
“เจ้ามันน่าหงุดหงุด ไป ดาเฮ ไปเที่ยวกันดีกว่า” สององค์หญิงจอมแสบทำท่าจะลากกันไปแต่องค์ชายเพียงหนึ่งเดียวห้ามไว้ก่อน
“พวกเจ้าเอาจางมีไปด้วยสิ ข้าติดงานราชการเล็กน้อย” แม้แต่องค์ชายก็เพี้ยนไปด้วย ไม่รู้ว่าซื่อหรือโง่ ให้เจ้าหญิงจางมีไปกับสองแสบ...
“ถ้าอย่างนั้น จางมีไปกันเถอะ” โซรีจับข้อมือบางของจางมีแล้วดึงวิ่งไปด้วยกัน
“อ๊ะ! องค์หญิง จางมี พวกเจ้ารอข้าด้วยสิ” ดาเฮวิ่งตามไปติดๆ
“อ๊ะ! โซรี ช้าๆหน่อยจ้ะ เดี๋ยวลื่นล้มนะ” จางมีวิ่งตามหอบแฮ่กๆ
“ไปไหนกันดีล่ะ ดาเฮ เจ้าเดินเที่ยวไปทั่วแล้วไม่ใช่หรือ” โซรีหันหน้ามาถาม
“ต้องถามเซียงสิ ข้าไม่ใช่เจ้าถิ่นเสียหน่อยเพคะ” ดาเฮเติมเพคะผิดๆถูกๆ ไม่เคยใช้นี่นา
“ข้าขอตัวกลับวังนะจ๊ะ เผื่อเสด็จแม่ส่งจดหมายมา” จางมีพูดขอตัว
“แต่ว่า...ไม่ไปเที่ยวด้วยกันจริงๆหรือ จางมี” ดาเฮทำหน้ามุ่ย
“เจ้าต้องกลับไปกับข้าด้วยนะ ดาเฮ” จางมีพูดนิ่มๆแต่ดาเฮก็รู้ว่าต้องทำตาม
“ก็ได้ องค์หญิงกลับกันเถอะเพคะ”
“เฮ้อ อดเที่ยวเลย กลับก็ได้” โชคดีที่เซียงกยองไม่ได้ยินบทสนทนานี้ ไม่อย่างนั้นความแตกแน่ๆ องค์หญิงทั้งสามเดินกลับวัง จางมีกลับเข้าไปในห้องนอนของเธอ นกเหยี่ยวของฮีชอลคาบจดหมายมาส่งในทันที จางมีให้น้ำและอาหารมัน เธอเปิดจดหมายออกอ่าน
ถึงจางมีลูกรัก
ลูกคงสบายดี เจ้าชายกาจางคงดูแลลูกดีมากใช่ไหม แม่อยู่ทางนี้สบายดีเช่นกัน พ่อของเจ้าสบายดีเช่นกัน แต่ทำงานตลอดเวลา แม่อยากส่งมาถามข่าวคราวของลูกว่าเป็นเช่นไร
ลงชื่อ
แม่สุดสวยของลูก
ความคิดเห็น