คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่6 เจ้าหญิงวุ่นวายกับนายองครักษ์
“ใช่ จริงๆด้วยสิ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก กโยคงจะลากไปบ้านของเขาแหละ” กาจางตอบ
“นั่นกโยฮันหรือ”
“ใช่ กโยเป็นลูกของหัวหน้าองครักษ์กับรองหัวหน้าองครักษ์คนก่อนน่ะ”
“อ้อหรือๆ” จางมียิ้มบางๆ
“ปล่อยข้านะ กโย !!!” โซรีทั้งดิ้นทั้งร้องแต่คนตรงหน้าไม่ปล่อย เขาลากเธอเดินดุ่มๆ เข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่
“เจ้าจะลากข้ามาที่บ้านเจ้าทำไมน่ะ” โซรีถาม
“เอาน่า” กโยฮันลากโซรีเข้ามาในบ้าน
“กโย! เจ้าไปลากองค์หญิงอย่างนั้นได้อย่างไร” เสียงหวานติดแบนนิดๆของชายร่างอวบขาวๆเหมือนกระต่าย
“โธ่ แม่ครับ ข้าแค่จะพาโซรีมาทานข้าวเฉยๆ” กโยฮันโอดครวญ
“แล้วทำไมต้องลากแขนองค์หญิงด้วย” ซองมินยังมองอย่างไม่ไว้ใจนัก กโยฮันนิสัยเหมือนพ่อคยูฮยอนไม่มีผิด จะให้ไว้วางใจได้อย่างไร
“ก็องค์หญิงของแม่น่ะสิครับที่ไม่ยอมมาดีๆ” กโยฮันลื่นไหลเอาตัวรอดไปได้อีกครั้งโดยมีองค์หญิงถลึงตาใส่อยู่ด้านหลัง
“อย่างนั้นหรือ อย่าให้แม่รู้นะว่าไปแกล้งองค์หญิงเธออีก จะโดนมิใช่น้อย” ซองมินหันหลังกลับ เดินนำไป
“น้าซองมินคะ...อุ๊บ!! อื้อๆ” เจ้าหญิงโซรีพูดยังไม่ทันจบก็โดนกโยฮันปิดปากไว้
“เงียบเลย ไม่อย่างนั้นจะหาว่าข้าไม่เตือนมิได้” กโยฮันกระซิบ แม่กระต่ายของเขาโหดไม่ใช่น้อย
“อ่อยอ้าอ๊ะ เอ้าอะอำอะไออ้า(ปล่อยข้านะ เจ้าจะทำอะไรข้า)” โซรีดิ้นๆแต่ไม่พ้นมือหนาที่โอบไว้แทบทั้งตัว
“ลองไหมล่ะ” กโยฮันยียวน
“อ้าเอ็นเอ้าอิ๋งอ๊ะ เอ้าอะอำแอบอี๊อับอ้าไอ้ไอ้(ข้าเป็นเจ้าหญิงนะ เจ้าจะทำอย่างนี้กับข้าไม่ได้)” องค์หญิงน้อยดุ
“ไป เข้าไปในบ้านกันดีกว่า” กโยฮันลากมือขาวๆของคนดื้อเข้าไปในบ้าน
“ก็ได้ นี่มันเพราะอยากเข้าไปหาน้าซองมินหรอกนะ” องค์หญิงคนสวยถอนสายบัวเคารพอดีตหัวหน้าและรองหัวหน้าองครักษ์รุ่นก่อน น่าแปลกที่น้าซองมินเป็นหัวหน้าแล้วน้าคยูเป็นรอง แต่มีเรื่องเล่ากันว่าน้าซองมินที่เป็นหัวหน้าโดนรองหัวหน้าอย่างน้าคยูปราบตลอดแล้วก็ไปไหนไม่รอดเกิดเป็นคนแสนกวนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนี่เอง
“มองอย่างนั้น มีอะไรหรือเปล่า?” กโยฮันดอดอกมอง
“กินข้าวกันเถิด กโย ลูกอย่าไปแหย่องค์หญิงมาก ถ้าชอบนางก็รวบหัวรวบหางเลยสิ” คยูฮยอนกระซิบลูกชายด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“แล้ววันนี้องค์หญิงไม่มีเรียนหรือจ๊ะ” ซองมินถามอย่างใจดี
“มีสิแม่ แต่ไม่ยอมเรียน ข้าถึงได้พามาที่นี่” กโยฮันแทรกโซรีที่กำลังจะเอ่ยปากตอบทำให้สาวเจ้าสะบัดค้อนเคืองๆ มันน่านัก น่าหงุดหงิดที่สุดเลย โซรีทำหน้าบึ้ง แก้มพองๆ แล้วเดินออกไปด้านนอก กโยฮันจึงหันมามองเดินตาม
“อย่าทำอย่างนั้นน่า องค์หญิง” กโยฮนเอามือมาจะจับแก้มนวลแต่โดนปัดออกก่อน
“ทำไม? ข้าจะทำ เจ้าจะทำไม” องค์หญิงน้อยตีรวนไม่ฟังเสียดื้อๆ
“เพราะว่าทำอย่างนั้นมันจะทำให้ข้าอดใจไม่ไหวน่ะสิ” กโยฮันก้มลงหอมแก้มโซรีอย่างรวดเร็ว ฟอด! แล้วถอนออกอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน โซรีเหลือกตาตกใจ เอามือกุมแก้มที่โดนหอมค้างไปเหมือนโดนใครตีแสกหน้า
“ถ้าองค์หญิงไม่ได้สติ ข้าจะหอมอีกข้างนะ” กโยฮันทำท่าจะก้มลงไปอีกจึงโดนโซรีดันหน้า
“บ้าจริง! เจ้าเป็นคนอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เห็นเอะอะก็ลากข้าไปเรียนตลอด” โซรีเท้าสะเอวเงยหน้ามององครักษ์ที่เติบโตมากับเธอตั้งแต่เด็กแถมยังไม่เคยเกรงใจเธอสักครั้ง
“แต่ข้าเป็นกับเจ้าคนเดียวเท่านั้นไม่ใช่หรือ?”
“ข้าโชคร้ายน่ะสิ!”
“อยากรู้หรือเปล่าล่ะว่าทำไมข้าถึงเป็นแบบนี้” ดวงตาคู่คมที่เคยเจ้าเล่ห์ฉายแววจริงจังพร้อมแฝงความนัยบางอย่างที่ทำให้โลหิตทั่วทั้งกายพร้อมใจกันขึ้นมารวมที่หน้า
“อะไรของเจ้า ทำไมต้องจริงจังด้วย พูดอย่างนี้ข้ากลัวนะ” โซรีหันหน้าหนี ไม่ยอมฟังแต่ติดมือหนาที่จับคางบอบบางเอาไว้ไม่ให้ขยับไปไหน
“มองตาข้าสิ แล้วบอกข้าว่าเจ้าเห็นอะไร” กโยฮันจริงจังกว่าครั้งไหนๆที่ผ่านมา ที่ชอบแกล้ง ที่ชอบแหย่ ไม่เกรงใจแม้อีกฝ่ายเป็นเจ้าหญิงเพราะอยากจะลืมว่าฐานะของเขามันต่ำต้อยกว่าจนเทียบไม่ได้ แค่ได้อยู่ใกล้ๆ ได้พูดคุยก็มีความสุขแล้วครั้งนี้เขาจะพูดความในใจออกไปให้ได้
“ข้าเห็นว่า...ว่าเจ้า...เจ้าหิวแล้วใช่ไหมล่ะ” โซรีพูดทำเป็นเล่นทั้งๆที่เขินจนหน้าแทบระเบิด
“หึๆ องค์หญิงคงรู้แต่จะปฏิเสธใช่ไหม ข้ารู้” กโยฮันแกล้งหันหน้าหนี
“นี่เจ้าโกรธข้าหรือ กโย หายโกรธข้านะ” โซรีพยายามงอนง้อแต่กโยฮันยังคงเมิน สักพัก เมื่อหมดความอดทน โซรีจึงพูดขึ้นมาว่า
“...ข้าเขินนี่นา...เจ้ายังไม่ได้บอกอะไรข้าเลยนะ”
กโยฮันจึงหันกลับมาแล้วพูดหน้าตาย “ข้ารักเจ้า รักมานานแล้ว”
“นี่!! -////- อย่าพูดออกมาด้วยหน้าเช่นนี้สิ ข้ายังไม่ได้เตรียมใจเลยนะ” โซรีโวยวายแก้เขิน
“ แล้วว่าอย่างไรล่ะ?? ข้าพูดแล้วนะ”
“มาถามอย่างนี้ได้ยังไงเล่า เจ้ายังไม่ได้...เอ่อ...จีบข้าเลยนะ” โซรีหันหน้าหนีแล้วกลั้นยิ้ม กโยฮันส่ายหน้าไปมา จีบมาโดยตลอด ยังไม่รู้อีก
“แล้วอนุญาตไหมล่ะ?”
“บ้าจริง! เจ้าต้องให้ข้าพูดด้วยหรือ?”
“พูดมาเถอะ”
“โอ๊ย! ให้ตั้งแต่เจ้าถามว่าเห็นไหมแล้ว...” โซรีก้มหน้างุด กโยฮันดึงโซรีเข้ามากอดอย่างแนบแน่น ใบหน้าสวยจึงซุกอยู่ตรงอกแกร่งพอดี
“นี่ข้าอนุญาตให้จีบนะ ไม่ได้ให้กอดเสียหน่อย” เสียงหวานประท้วงอู้อี้
“นี่เป็นวิธีการจีบแบบข้าอย่างไรล่ะ”
“เจ้านี่มัน...ตลอดเลยนะ” โซรีมุดจากวงแขนที่รดแน่นไม่ยอมปล่อย
“เอาน่า เจ้าไม่ได้ว่าอะไรข้านี่”
“ไม่รู้ไม่ชี้ เข้าไปทานข้าวกับน้าซองมินดีกว่า” องค์หญิงน้อยแลบลิ้นปลิ้นตาใส่แล้ววิ่งเข้าไปข้างใน
“เฮ้ย’!!! หวา!!!” ซองมินกับคยูฮยอนตกลงมานอนบนพื้นตรงหน้าโซรี้
“อย่าบอกนะว่าท่านทั้งสอง...-///-“
“ยินดีต้อนรับอย่างเป็นทางการ ว่าที่ลูกสะใภ้”
“คยู! เจ้าไปล้อองค์หญิงท่าน แก้มแดงก่ำไปหมดแล้ว” ซองมินตีแขนแกร่งของสามีไปหนึ่งที ข้อหาล้อลูกสะใภ้(ในอนาคต)
“ไปทานข้าวกัน อ้าว? พ่อกับแม่มาแอบฟังตั้งแต่เมื่อใด?” กโยฮันไม่ตกใจนัก
“เข้าไปทานข้าวกันเถิด องค์หญิง”
“ค่ะ น้าซองมิน” แล้วสองสาวก็เดินกระหนุงกระหนิงเข้าไปในบ้าน
ย้อนกลับมาที่ตลาด
หลังจากที่ว่าจะกลับวังก็ยังคงไม่ได้กลับเพราะจางมีนั้นเป็นห่วงเพื่อนสาวว่าจะเป็นอย่างไรจึงได้วนเวียนอยู่ในตลาดแห่งนี้
“เราควรไปช่วยโซรีหรือไม่?” จางมีถาม
“ไม่เป็นไรหรอก กโยแค่แหย่โซรีเล่น ไม่ต้องกังวล” กาจางลูบหัวจางมี ทั้งสองเดินจูงมือกันไปนั่งริมทะเลสาบพลางทานขนมที่ซื้อมา ผ่านไปสักพัก จางมีก็ได้ยินเสียงคุ้นๆดังมาจากข้างหลังไม่ไกลนัก เธอจึงหันไปมอง เห็นดาเฮเดินคุยหัวเราะมากับผู้ชายคนหนึ่ง
“อ๊ะ! ดาเฮ” จางมีลุกยืนขึ้นแต่ลื่นตลิ่ง ตกลงไปในทะเลสาบ ตู้ม!!!
“จางมี!!!!!” เสียงกาจางที่ร้องอย่างตกใจดังพอให้ดาเฮและเซียงกยองหันมามอง นั่นมันกาจางกับจางมีนี่นา แถมจางมียังตดน้ำอีก ไม่ได้การละ จางมีว่ายน้ำไม่เป็น ต้องไปช่วย ดาเฮรีบวิ่งตรงไปจะกระโดดน้ำตามถ้าไม่ติดเซียงกยองที่รั้งตัวไว้เสียก่อน
“เจ้าจะทำอะไร ดาเฮ” เซียงกยองดุ ทำไมดาเฮถึงได้เป็นห่วง เธอรู้จักกับเจ้าชายกาจางกับผู้หญิงที่ตกน้ำอย่างนั้นหรือ? เขาเริ่มสงสัย
“จะกระโดดลงไปช่วยจาง...เอ่อ...ผู้หญิงคนนั้นน่ะสิ”
“เจ้ารู้จักพวกเขาหรือไร?”
“เอ่อ...ไม่รู้จักหรอก แค่เห็นคนจมน้ำก็ต้องช่วยสิ ใช่ไหม?” ดาเฮแถไปเรื่อย
“นั่นเจ้าชายกาจาง รู้ไว้ก็ดี” เซียงกยองสอน
“ตกลง ข้าจะจำไว้ ไปกันเถอะ” ดาเฮเห็นกาจางช่วยจางมีขึ้นมาได้แล้ว เธอจึงรีบลากเซียงกยองออกไป เธอเชื่อว่ากาจางจะสามารถดูแลญาติสาวของเธอได้แน่นอน
“จางมี!!! เจ้าฟื้นสิ จางมี!!!!” กาจางที่กระโดดลงไปช่วยจางมีขึ้นมา กำลังกดหน้าท้องแบนราบให้สำลักออกมาแต่ใบหน้าสวยยังคงซีดเซียวและนิ่งสนิท กาจางตัดสินใจช่วยชีวิต ก้มลงประกบปากส่งลมอุ่นๆ ถ่ายทอดพลังชีวิตให้เธอฟื้นขึ้นมา เขายอมทุกอย่างจริงๆที่จะให้เธอฟื้นกลับขึ้นมา ได้โปรดเถิด สวรรค์
“แค่กๆ” ในที่สุดปากสวยก็สำลักน้ำออกมา
“จางมี เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง!!!” กาจางถามอย่างร้อนรน เมื่อเห็นเปลือกตาบางขยับลืมขึ้น
“กาจาง..ข้า...ฮือ...” น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะ จางมีโผเข้าหากาจางแล้วร้องไห้สะอื้นอย่างหนัก เธอไม่เคยจมน้ำมาก่อนและไม่รู้จะทำอย่างไร นึกว่าจะตายเสียแล้ว ในวินาทีนั้นเธอคิดถึงทุกคน คิดว่าจะไม่ได้เจออีกแล้ว ดีที่กาจางช่วยเธอขึ้นมาได้...
“ขอบคุณมากนะ กาจาง ขอบคุณจริงๆที่ช่วยชีวิตข้า” จางมีพูดเสียงเครือๆ
“ไม่เป็นไร ข้ายินดีช่วยเจ้าเสมอ” กาจางลูบหลังเบาๆ เสียงสะอื้นดังจากร่างบางเป็นระยะ กาจางปลอบจนเธอสงบลง
“ว่าแต่เมื่อสักครู่ข้าเห็นดาเฮจริงๆนะ” จางมียังคงนึกสงสัย ญาติของเธอคนนี้ ตอนกลางวันหายไปตลอด พอถามว่าไปไหนก็ไม่ยอมบอก สงสัยคงต้องจับมาคาดคั้นอย่างจริงจังแล้ว
ความคิดเห็น