คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 โบรัม??
“โบรัม?” กาจางพึมพำ
“พี่กาจางหายไปไหนมาคะ โบรัมหาตั้งนาน” เด็กผู้หญิงแก้มยุ้ยๆหน้าตาน่ารักฉีกยิ้มวิ่งเข้ามาหา
“เกิดอะไรขึ้นหรือ?” จางมีสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆ เด็กหญิงอายุประมาณ 5 ขวบ
“พี่สาวเป็นใครคะ?” ดวงตาแป๋วๆมองขึ้นไปสบ
“พี่เป็นเพื่อนกับพี่กาจางค่ะ นามว่าจางมี” จางมีตอบ เธอรู้สึกเอ็นดูและถูกชะตากับเด็กผู้หญิงคนนี้มากๆ
“ค่า โบรัมนะคะ” เด็กหญิงยิ้มจนตาปิด
“จ้า” จางมีจับแก้มโบรัมเบาๆ
“อ้าว? พอเจอเพื่อนใหม่ก็ลืมข้าสียแล้ว จางมี โบรัม” กาจางเอ่ย
“เปล่าเสียหน่อย เจ้าคิดมากไปได้นะ กาจาง” จางมีส่ายหน้าไปมาจนผมนุ่มสะบัดตาม
“โบรัมก็เปล่านะคะ” แก้มยุ้ยๆขยับขึ้นลงตามจังหวะพูด
“ข้าล้อเล่น” กาจางลูบหัวโบรัมเบาๆแล้วเลยไปลูบหัวจางมีต่อ
“พี่กาจางลูบหัวพี่จางมีด้วย พี่กาจางเอ็นดูพี่จางมีหรือคะ?” โบรัมถามตาใส
“เปล่าครับ พี่ไม่ได้เอ็นดูพี่จางมี พี่แค่รู้สึกว่าพี่จางมีน่ารักเลยลูบหัว” กาจางหยอดจางมีที่ยืนหน้าแดงทำอะไรไม่ถูก
“พี่จางมีเป็นอะไรคะ” โบรัมเป็นห่วง มือน้อยๆเอื้อมมากระตุกชายกระโปรงพองฟูเบาๆ
“เปล่าค่ะ พี่แค่ร้อนเฉยๆ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ” จางมีเสหลบตา
“ไปหาคุณพ่อคุณแม่ด้วยกันไหมคะ พี่กาจาง พี่จางมี”
“ก็ได้จ้า” พอได้รับคำตอบ เด็กหญิงตัน้อยก็จูงมือทั้งสองวิ่งดุ๊กๆไปตามทางเพื่อไปหาพ่อแม่ของเธอ
“คุณแม่ขา” เด็กหญิงกระโดดกอดหมับที่เอวบางๆของชายร่างเล็กผอมเพรียวที่มีใบหน้างดงามและดวงตาสวยเฉี่ยว
“กลับมาเร็วนะลูก อ้าว? องค์ชาย ถวายความเคารพครับ” เขาลุกขึ้นโค้งตัวต่ำ
“โธ่ น้าจียงครับ ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นก็ได้” กาจางอ่อนใจกับคนที่แสนขี้เล่น
“ว่าแต่สาวน้อยน่ารักคนนี้เป็นใครกัน? สวัสดีครับ ข้าจียงครับ” จียองพูดพยายามให้สมเป็นชายมากที่สุด
“นี่จางมี เจ้าหญิงจากฝั่งโน้นครับ”
“โอ้ เจ้าหญิงต่างแดนแสนน่ารักที่เขาร่ำลือกันนั่นเอง” เป็นคำพูดที่จางมีทำหน้าปั้นยาก เขาไปร่ำลืออะไรเธอเอาไว้น่ะ?
“ค่ะ คุณน้า” จางมีถอนสายบัวอย่างงดงามให้จียงที่ทำตาเหลือก ร้องห้ามแทบไม่ทัน
“เจ้าหญิงไม่ต้องทำความเคารพข้าหรอกครับ เหากินหัวกันพอดี ข้าแค่ขุนนางธรรมดา” จียงร้องเสียงหลง
“ค่ะ” จางมีมองภาพนั้นขันๆ คุณน้าจียงทำท่าเข้มแข็งเสียเหลือเกิน ทั้งๆที่เป็นแม่คนไปแล้วแท้ๆ
“แล้วอาซึงฮยอนล่ะครับ” กาจางถามถึงสามีของจียง
“อ้อ ช่างมันเถอะ จะไปไหนก็ไป” จียงเบ้หน้าใส่
“พูดอย่างนี้อยากโดนทำโทษหรือจียง” ไม่ทันสิ้นคำ ชายผู้มีหน้าตาหล่อเหลา ร่างสูงใหญ่ เจ้าของเสียงต่ำๆอันเป็นเอกลักษณ์ก็ก้าวเข้ามา
“หึ! เจ้าทำอะไรข้าได้อย่างนั้นหรือ?” จียงเชิดหน้าขึ้น มาดแมนที่พยายามจะสร้าง...หายวับไปกับสายลม
“หึ! ทำได้ไม่ได้ก็ทำให้เจ้าท้องโบรัมได้แล้วกัน” ชเวซึงฮยอนกระตุกยิ้ม
“เจ้า...ฮึ่ย!!!” จียงทำใจยอมรับไม่ได้เสียที
“ขออภัยองค์ชาย ถวายความเคารพครับ” ซึงฮยอนก้มลงต่ำ
“ท่านทั้งสองนี่เหมือนกันจริง ไม่ต้องทำความเคารพข้าหรอกครับ” กาจางห้าม เขาเด็กกว่า ถ้าให้ผู้ใหญ่มาเคารพมันจะแปลกๆ
“แล้วลมอะไรหอบมาถึงบ้านข้าได้ล่ะ องค์ชาย” จียงถามพลางลูบหัวร่างป้อมในอ้อมแขน
“ลมที่นั่งอยู่บนตักคุณน้านี่แหละครับ ข้ากับจางมีนั่งอยู่ที่ริมทะเลสาบ โบรัมเลยชวนมาที่นี่” กาจางตอบ
“ไปรบกวนอไรองค์ชายหรือเปล่า” ซึงฮยอนถาม
“ไม่ครับแค่ทำจางมีตกใจเล็กน้อย” กาจางยักคิ้วให้
“กาจาง เจ้าก็พูดเกินไป มันไม่ขนาดนั้นเสียหน่อย” จางมีกระตุกชายเสื้อกาจางอายๆ
“องค์หญิงนี่น่ารักนะ” จียงชม
“ขอบคุณค่ะ” จางมียิ่งอายหนัก
“พวกข้าคงต้องขอตัวก่อน ท้องข้าร้องจ๊อกแล้วล่ะ” กาจางพูดทะเล้นๆ
“อยู่ทานข้าวที่นี่ก่อนก็ได้นี่ครับ โบรัมก็อยากให้องค์ชายอยู่ใช่ไหม?” จียงหอมแก้มนิ่มๆไปหนึ่งที เจ้าตัวน้อยหัวเราะคิกคัก
“โบรัมอยากให้พี่จางมีกับพี่กาจางอยู่นะคะ” โบรัมยิ้มจนกาจางยอมใจอ่อน
“เดี๋ยววันนี้ ข้าว่าจะพาจางมีไปเดินตลาดในเมืองเสียหน่อย” กาจางลสาวเท้าเข้าไปลูบหัวโบรัม
“เอ๋? ตลาดหรือ? น่าสนใจมากๆเลยกาจาง” จางมีตื่นเต้น เธอจะได้รู้ว่าเมืองนี้ นอกรั้วพระราชวังจะเป็นอย่างไรกันบ้าง
“แต่ช่วงนี่ผู้คนจะเยอะนะองค์ชาย พอดีมีเทศกาล” ซึงฮยอนบอก
“เยอะยิ่งดีครับ พวกข้าจะได้ปะปนไปได้ หากมีพวกทหารองครักษ์มาด้วยก็เที่ยวไม่สะดวกกันพอดี” กาจางหันไปพยักเพยิดกับจางมี ทั้งหมดทานข้าวกันด้วยเวลาไม่นานนักเพราะกาจางอยากจะรีบพาจางมีไปที่ตลาดเร็วๆ
“ช้าๆหน่อยเถิด กาจาง ข้าเหนื่อยแล้ว” จางมีหอบแฮกๆ กาจางลากเธอวิ่งมานานแล้วนะ
“ขอโทษที ข้าอยากพาเจ้าไปเร็วๆ” กาจางหยุดกึกโดยไม่บอกล่วงหน้า ทำให้จางมีชนแผ่นหลังกว้างไปอย่างแรง
“โอ๊ย!!” จางมีร้อง กาจางรีบหันกลับมาดูด้วยความตกใจ เมื่อเห็นร่างบางกำลังจะร่วงลงไปบนพื้น เขาจึงรีบรับร่างนั้นไว้แต่ก็ทรงตัวไว้ไม่อยู่จึงล้มลงไปด้วย ใบหน้าของทั้งสองห่างกันแค่ลมหายใจพาดผ่าน ตาทั้งสองคู่สบกันราวกับตกอยู่ในภวังค์ ริมฝีปากของคนที่อยู่ด้านบนค่อยๆเคลื่อนลงมา จางมีจ้องตอบด้วยดวงตากลมใสของเธอ มือของจางมียกขึ้นมากั้นไว้เบาๆ ทำเอาเขาได้สติ ลุกเด้งผึงขึ้นมาโดยไม่ลืมที่จะฉุดจางมีขึ้นด้วยใบหน้า ใบหูแดงไปหมด
“ข้าขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินเจ้าจริงๆ” กาจางพูดโดยไม่หันกลับไปมอง
“ไม่เป็นไรหรอก ยังมิได้เกิดอะไรขึ้นเสียหน่อย เจ้าอย่าคิดมากสิ” จางมียิ้มบางๆ พลางถอนหายใจ เธอน่ะเขินแสนเขินแต่ถ้าแสดงออกไปยิ่งน่าอายกว่าเดิม
“อย่างนั้นหรือ แต่ข้าก็ต้องขอโทษอยู่ดี” กาจางหันกลับมา
“น่า ไปตลาดกันเถอะ” จางมีเป็นฝ่ายชวนแทนเพื่อตัดบท จะย้ำทำไมหนอ แค่นี้เธอก็เขินจะตายอยู่แล้ว
“ได้สิ ตามข้ามานะ” กาจางจับมือจางมีเอาไว้โดยเหตุผลที่ให้คือ ข้ากลัวว่าเจ้าจะหลง คนมันเยอะ ซึ่งจางมีเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเห็นว่าคนเยอะจริงๆ แถมเธอก็หาทางกลับไม่ถูกเสียด้วย เธอไม่ใช่ดาเฮที่จะหาเรื่องเที่ยวเล่นไปได้ทุกที่แถมยังกลับถูกทุกครั้ง
“ทำไมเงียบไป ไม่สนุกหรือ??”
“ข้าคิดอะไรนิดหน่อยน่ะ” จางมียิ้ม
“ถ้าอย่างนั้น รอข้าตรงนี้สักครู่” กาจางรีบวิ่งหายไปกับฝูงชน เขาจะไปซื้อสายไหมมาให้จางมี
“สายไหมครับ สายไหม ขายถูกๆ” เจ้าของร้านร้องชักชวน
“ขอสายไหมสองไม้ครับ” กาจางพยายามก้มหน้าไม่มอง เกิดมีคนจำได้ก็วุ่นวายกันหมดพอดี
“ ครับ เอ? แต่น้องหน้าคุ้นๆนะครับ” เจ้าของร้านเพ่งมองกาจางที่ก้มหลบ
“ข้าหน้าโหลน่ะ พี่ชาย ใครๆก็บอกอย่างนั้น” กาจางหัวเราะแหะๆ รับสายไหมสองไหมสองไม้มาถือไว้แล้ววิ่งกลับไปหาจางมี ยื่นสายไหมให้
“ให้ข้าหรือ??” จางมีมองอะไรชมพูๆฟูๆเสียบไม้ในมือของกาจาง มันคืออะไร?
“ใช่ เจ้าทานสิ อร่อยนะ” กาจางกดหน้าลง จางมีมองๆแล้วลองงับไปคำหนึ่ง
“ อร่อย!! มันคืออะไรน่ะ?” จางมีค่อยๆละเลียดกินอย่างเอร็ดอร่อย
“สายไหมน่ะ เจ้าไม่รู้จักหรือ?” กาจางมอง ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ที่จางมีจะไม่รู้จัก คงไม่เคยแอบหนีออกมาเที่ยวเหมือนพวกเขา
“อื้อ ไม่รู้มันแปลกนักหรือ?” จางมีบะสายตามามองหน้ากาจาง
“เพราะเจ้าไม่เคยหนีออกมาเที่ยวน่ะสิ ถึงไม่รู้” กาจางเห็นจางมที่กินเลอะปากเลอะแก้ม เขาเอานิ้วโป้งปาดน้ำตาลออกให้ จางมีรู้สึกถึงความร้อนของร่างกายที่มารวมกันที่หน้าหมด
“จางมี เจ้าหน้าแดงนะ” กาจางทัก
“ร้อนด้วย” กาจางเอามือมาแตะเบาๆ
“อย่างนั้นหรือ อากาศคงร้อน” จางมีพูดปัดไปอีกเรื่อง
“จะกลับหรือยัง เจ้าไหวหรือไม่”
“ไหวสิ เอ้อ! กาจาง คือ...ข้าอยากได้...เอ่อ..อยากได้” จางมีพูดตะกุกตะกัก
“อยากได้อะไรหรือ? บอกข้าได้นะ” กาจางถามอย่างใจดี
“คือ...ข้าอยากได้...ตุ๊กตา” จางมีพึมพำเบาๆ
“อะไรนะ?” กาจางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเพื่อฟังให้ชัด
“ข้าอยากได้ตุ๊กตา” จางมีกลั้นหายใจตอบดังๆ
“อ๋อ...ได้สิ เดี๋ยวข้าไปดูให้นะ” กาจางยิ้มอย่างเอ็นดู สุดท้ายเจ้าหญิงสาวก็ยังคงเป็นเด็กหญิงตัวน้อยอยู่ดีนะ ถึงจะชอบทำตัวว่าโตแล้วก็ตาม กาจางวิ่งไปซื้อตุ๊กตาสองตัวมาให้ ผู้หญิงตัวหนึ่ง ผู้ชายตัวหนึ่ง เขาเก็บตัวผู้ชายเอาไว้แล้วยื่นตัวผู้หญิงให้
“ข้าขอตัวผู้ชายได้ไหม” จางมีถาม
“ได้สิ ข้าจะถือว่าตัวผู้หญิงนี่คือเจ้านะจางมี” กาจางยื่นตัวผู้ชายไปให้
“ข้าจะถือว่าตัวนี้เป็นเจ้าเช่นกัน กาจาง ขอบคุณนะ” จางมีกับกาจางเดินเคียงคู่กันกลับเข้าไปในวัง
ความคิดเห็น