คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เอาแต่ใจ
เช้าวันใหม่อากาศแจ่มใส แสงทองส่องลงมาที่หน้าต่าง หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงหลับตาพริ้ม ริมฝีปากยิ้มกว้างเหมือนฝันดี ในขณะที่ผู้ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงที่นอนฟุบหน้ากับเตียงนอนนิ่งไม่เคลื่อนไหว เสียงนกร้องจิ๊บๆร้องปลุก หญิงสาวที่อยู่บนเตียงค่อยๆขยับตัว บิดตัวน้อยๆเพื่อคลายความปวดเมื่อยแล้วลืมตาขึ้นช้าๆ มองไปรอบห้อง ก็เห็นเทมส์นอนฟุบอยู่ใกล้ๆ
“นี่ เทมส์” เธอเรียกครั้งที่หนึ่ง ก็ได้รับความเงียบตอบกลับมา
“เทมส์ๆ ตื่นๆ” เธอลองเรียกอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิมเล็กน้อย ก็ได้รับความเงียบกลับมาเช่นเดิม
“เทมส์ ตื่นๆๆ !!” ครั้งนี้เธอโน้มตัวเข้าไปตะโกนข้างๆหูของเทมส์
“เฮ้ยๆๆๆ !!” เทมส์ตกใจเงยหน้าหันขวับขึ้นทันที จมูกของเขาเลยชนเข้าให้กับจมูกของวิคตอเรียพอดิบพอดี
“อ่ะ...” วิคตอเรียร้องตกใจ เทมส์ไม่รอให้โอกาสหลุดลอยไปง่ายๆ เอาจมูกถูไปมาอย่างชอบใจแล้วเลื่อนไปหอมแก้มข้างขวาของวิคตอเรียแล้วผละออกก่อนจะโดนลูกหลง
“น..นาย ขโมยหอมแก้มฉันอีกแล้วนะ..อุ๊บส์..!” เธฮยังพูดไม่ทันจบ มือของเทมส์ก็ตะปบเข้าให้ที่ปากเธอเสียก่อน
“เธอนี่มันพูดมากจริงๆเลยนะ ชอบโวยวายนักรึไง สงสัยฉันจะต้องหาวิธีอะไรมากำหราบนิสัยเธอหน่อยแล้วล่ะน้า เธอช่วยคิดหน่อยสิ” เทมส์ยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างคิดอะไรดีๆออก
“อื้อออออ อื้อๆๆ !” วิคตอเรียร้องประท้วง
“แน่ะ ฉันพูดยังไม่ทันขาดคำเธอก็จะพูดอีกแล้ว อืม...ฉันว่าฉันคิดอะไรดีๆออกนะ เอาเป็นว่า..ถ้าเกิดว่าเธอพูดมากเนี่ย ฉันจะจับเธอหอมแก้ม ดีมะ ?” เทมส์ว่าแล้วยักคิ้วให้วิคตอเรียที่ตอนนี้คิ้วขมวดจนจะเป็นปมได้อยู่แล้ว
“อื้อออ !” วิคตอเรียส่ายหน้ารัวๆ ซึ่งก็คือ ไม่เอานั่นเอง
“ไม่รู้อ่ะ ฉันชอบวิธีนี้ ยังไงก็เอาวิธีนี้นั่นแหละ ^^” เทมส์ยิ้มอารมณ์ดีอย่างผู้ชนะแล้วเอามือที่ปิดปากวิคตอเรียออก
“ไอ้บ้า ไอ้ลามก ไอ้..!” พอปากเป็นอิสระ เธอก็ว่าๆๆๆๆอย่างไม่เกรงใจ เทมส์เลยก้มลงหอมแก้มทันที แต่เธอก็ยังไม่หยุด เทมส์ก็หอมอีก
เป็นอย่างนี้ไปซักพัก....
“แฮ่กๆๆ...” วิคตอเรียหอบน้อยๆจากการที่ว่าๆๆนั่นเอง แล้วก็โดนเทมส์หอมแก้มไปหลายทีเลยด้วย
“ไม่ด่าต่อล่ะ ฉันยังอยากหอมแก้มเธออีกหลายทีเลยนะ” เทมส์ยิ้มกวน
“ท้านักเหรอ ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต วิปริต ไอ้...”
“ถ้าเธอยังไม่หยุดพูด จากหอมแก้มจะกลายเป็นจูบ”
“ไอ้...”
“หรือเธออยากจะลอง ??” เทมส์ยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ วิคตอเรียสะบัดหน้าหนีอย่างหงุดหงิดแล้วจะลุกไปอาบน้ำ แต่เสื้อผ้าไม่มีนี่สิ แล้วเธอจะใส่อะไรล่ะ
“เธอใส่ชุดนี้นะ ของวานิลลาน่ะ แล้วก็ต่อจากนี้เธอต้องมาอยู่กับฉันที่นี่นะ” เทมส์พูดอย่างอารมณ์ดี เอาเสื้อผ้าวางไว้ตรงหน้าวิคตอเรีย
“แล้วทำไมฉันจะต้องย้ายมาอยู่กับนายที่นี่ด้วยเล่า ที่อยู่ฉันก็มี ไม่ใช่ยาจก ขอทานซะหน่อยเหอะ” วิคตอเรียเถียงอย่างเอาชนะ
“เอาน่า ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจัดการย้ายเสื้อผ้ากับของใช้จำเป็นของเธอมาให้เรียบร้อยแล้ว”
“ห้ะว่าไงนะ แล้วนายรู้ที่อยู่ฉันได้ยังไงเนี่ย โรคจิตเหรอไง ?”
“บ้า ใครโรคจิต แค่ที่อยู่เธอน่ะ หาง่ายจะตาย อย่าลืมสิว่าฉันเป็นใคร”
“นายไม่รู้ว่านายเป็นใครแล้วฉันจะไปรู้เรอะ -_- ?”
“อย่ากวนดิ พูดมากน่ะเธอ แล้วจะไปอาบน้ำไม่ใช่รึไง”
“ก็ใช่ แล้วนายจะให้ฉันใส่ชุดเนี่ยจริงๆอ่ะนะ ?” วิคตอเรียมองชุดที่เทมส์วางไปตรงหน้าเธอตั้งนานแล้ว มันเป็นชุดกางเกงขาสั้นสีสดใสขาบาน พองน่ารัก ท่อนบนเป็นเสื้อกล้ามสีขาวกับเสื้อกั๊กสีเขียวอ่อน
“แน่นอน ฉันเป็นคนเลือกให้เธอเลยนะ ดีใจหน่อยสิ” เทมส์ว่าอ้อนๆ
“ไม่ต้องมาอ้อนเลย ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว เออ แล้วนายไม่อาบเหรอ ฉันยังไม่เห็นนายอาบเลยนี่นา” วิคตอเรียว่าอย่างสงสัย
“ทำไม จะชวนไปอาบด้วยกันเหรอ ?”
“บ้า โรคจิต -///- ” วิคตอเรียว่าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างเขินอายกับประโยคที่เทมส์พูดเมื่อกี้นี้
เวลาผ่านไป....ครึ่ง ชม.
“นี่เธอจะอาบน้ำจนถึงพรุ่งนี้เย็นเลยป่ะ ฉันจะอาบต่อนะ เร็วๆหน่อยดิ !” เทมส์ตะโกนเสียงดัง
“เออ รู้แล้วๆ เสร็จแล้ว กำลังจะออกไปน่า” วิคตอเรียตะโกนพร้อมเปิดประตูห้องน้ำเดินออกมา เทมส์หันไปมองก็เป็นต้องชะงักค้าง
“ทำไมนายทำหน้าแบบนั้นอ่ะ ฉันดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอ งั้นฉันไปเปลี่ยนก่อนนะ” วิคตอเรียหน้ามุ่ยแล้วหันหลังกลับ
“ไม่ๆ เธอใส่ชุดนี้แล้วก็ดู...น่ารักดี” เทมส์พูดเขินๆแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันทีปล่อยให้วิคตอเรียหน้าแดงอยู่ตรงนั้น แปลกจังเลย ปกติคนชมก็บ่อยนะ แต่พอเทมส์ชมเธอกลับอายจนอยากจะมุดดินหนีซะงั้นอ่ะ วิคตอเรียคิดในใจ แต่แล้วก็นึกอะไรขึ้นได้
“กี่โมงแล้วเนี่ย วันนี้เทมส์มีถ่ายละครนี่นา” วิคตอเรียยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู
“เฮ้ย !! นี่มัน 9 โมงแล้วนี่นา พี่ตังเมนัดไว้ 8 โมง ตายๆ ตายแน่ๆเลยเรา โอ๊ย โดนว่าแน่ๆลยอ่ะ” วิคตอเรียเอามือกุมหน้าผากเหมือนคนคิดหนัก
“นี่ โวยวายอะไรเสียงดัง หนวกหูน่า” เทมส์เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่พันท่อนล่างอยู่ คิ้วขมวดบ่งบอกถึงความสงสัยปนรำคาญนิดๆ
“จะไม่ให้ฉันโวยวายได้ยังไงเล่า นี่มัน 9 โมงแล้ว นายมีถ่ายละครตอน 8 โมงนะ !” วิคตอเรียว่าแล้วหันขวับเตรียมจะต่อว่าเทมส์ แต่ก็เจอแผงอกที่เปียกชื้นด้วยหยดน้ำที่อยู่ห่างจากหน้าของเธอไม่กี่เซน ทำเอาเธอถึงกับพูดไม่ออกซะงั้น
“ท..ทำไม นายไม่ไปใส่เสื้อเล่า เป็นพวกชอบโรคจิตรึไง” วิคตอเรียพูดทั้งหน้าแดงก่ำพร้อมหันหน้ากลับ ท่าทางของวิคตอเรียทำเอาเทมส์หัวเราะออกมาเบาๆ
“คำก็โรคจิต สองคำก็โรคจิต เธอนี่ทำไมชอบว่าฉันจังนะ” เทมส์ยิ้มน้อยๆ
“ช่างฉันเถอะ รีบๆแต่งตัวสิ เราจะได้ไปกัน”
“ไปกัน ? ไปไหนอ่ะ?” เทมส์แกล้งไม่รู้เรื่อง
“นายมีถ่ายละครไง สายแล้วเนี่ย อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย”
“ไม่เอาอ่ะ ฉันอยากพัก ไม่ไปได้มั้ยอ่ะ นะๆ” เทมส์พูดอ้อนๆพร้อมเดินเข้าใกล้วิคตอเรียจนเธฮถอยหนีไปชนกำแพง เขาก็ตามมาปิดทาง
“น..นาย จะเดินมาใกล้ทำไม เขยิบออกไปหน่อยสิ -///- ” วิคตอเรียถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียวพอเจอเทมส์โหมดนี้เข้า
“หึๆ” เทมส์หัวเราะชอบใจ เขาชอบจริงๆเวลาที่วิคกี้หน้าแดงแล้วทำอะไรไม่ถูก มันทำให้รู้สึกอยากแกล้ง
“หัวเราะอะไรอ่ะ ถอยออกไปเลยนะ” วิคตอเรียยู่หน้าใส่พร้อมเอามือดันแผงอกกันไว้ก่อนอย่างระแวง
“วันนี้ฉันขอพักผ่อนนะ ไม่ไปซ้อมละครได้มั้ย” เทมส์ก้มลงกระซิบข้างหูวิคตอเรียที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำ
“นายอย่าทำแบบนี้สิ เอาเปรียบกันชัดๆอ่ะ” วิคตอเรียหน้ามุ่ย พร้อมหันหน้าหนี
“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะอ่ะฉันอยากหยุดนี่ อยากพักบ้างอ่ะ” คราวนี้เทมส์เปลี่ยนหงอยแทน ทำเอาวิคตอเรียรีบว่า
“ไม่ใช่ ฉันจะบอกว่า นายน่ะเป็นดารานะ จะหยุดตามใจชอบได้ยังไงอีกอย่างนะฉันจะบอกพี่ตังเมได้ยังไงอ่ะ โดนว่ายับเยินแน่ๆ”
“ไม่เป็นไรน่า ฉันเชื่อว่าผู้จัดการคนเก่งของฉันทำได้อยู่แล้วล่ะ”
“ไม่ต้องมาทำตาปริบๆเลย ฉันจะโทรบอกพี่ตังเมแล้ว” วิคตอเรียส่ายหน้า เธอต้องไม่ใจอ่อนสิ วิคตอเรียท่องในใจ แล้วหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา แต่แล้วก็ถูกเทมส์แย่งจากมือไปเฉยๆ
“เฮ้ย เทมส์ นายคืนโทรศัพท์ฉันมานะ ฉันจะโทรหาพี่ตังเมแล้ว อย่าทำอย่างงี้สิ” วิคตอเรียกระโดดจะคว้าแต่ก็ไม่ถึง
“ไม่ล่ะ จะไปพักแล้ว” เทมส์ยึดโทรศัพท์แล้วเดินเข้าห้องแต่งตัว
“นี่ คืนโทรศัพท์ฉันมานะ บอกให้คืนมาไงเล่า !!” วิคตอเรียทุบประตู
“เอางี้ ฉันจะคืนให้เธอ แต่เธอต้องรับข้อเสนอของฉัน” เทมส์ตะโกนออกมาจากห้อง
“อะไรเล่า !!”
“ข้อแรก เธอต้องให้ฉันพักวันนี้”
“ก็ได้ !!”
“ข้อสอง เธอต้องให้ฉันทำอะไรก็ได้ที่ฉันอยากทำ”
“เช่น !!?”
“ เช่น ฉันอยากหอมแก้มเธอ เธอก็ต้องให้”
“ไม่ !!”
“งั้นก็ไม่ต้องเอา..”
“เออ ก็ได้ แค่นี้ใช่ป่ะ !!!”
“ใช่ แค่นี้ล่ะ แล้วก็เริ่มจากตอนนี้เลย” เทมส์เดินออกมาจากห้องพร้อมใส่เสื้อผ้าแล้ว มือถือโทรศัพท์วิคตอเรีย แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
“ฉันอยากจูบเธอ และเธอก็ต้องให้ด้วย”
“ม..ไม่ ไม่แน่ๆ อุ๊บส์ !!...” เธอยังพูดไม่ทันจบประโยค เทมส์ก็ฉกมาที่ริมฝีปากเธอซะก่อน เขาจูบเธออย่างอ่อนโยน ทำเอาเธอเคลิ้มไปหมด สมองเบลอจนนึกอะไรไม่ออก
“อื้ออ ~ ” วิคตอเรียร้องประท้วง เทมส์จึงยอมถอมริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง
“นาย...จูบ..ฉัน.. 0///0” วิคตอเรียเบิกตากว้าง
ความคิดเห็น