คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 ความสัมพันธ์เริ่มคืบหน้า
ปังๆๆๆๆๆ เสียงทุบประตูดังรัวๆ
“มาแล้วค่ะ มาแล้ว” จางมีวิ่งพรวดพราดออกมาจากห้องไปที่ประตู
“กาจาง?” จางมีพูดเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตู
“จางมี!! ดีจังที่เป็นเจ้ามาเปิด ข้าว่าข้าจะมาชวนพวกเจ้าไปดูพระอาทิตย์ขึ้นน่ะ” กาจางยิ้มกว้าง
“อย่างนั้นหรือ แต่ดาเฮกับโซรียังไม่ตื่นน่ะสิ” จางมีครุ่นคิด
“ก็ไม่เป็นไรนี่ เจ้าไปกับข้าสองคนก็ได้นะ” กาจางจับข้อมือบางแล้วกระตุกให้วิ่งตามไป
“หวา...” จางมีรีบจับชายกระโปรงวิ่ง ตึก ตึก ตึก ทั้งสองมาถึงข้างๆทะเลสาบใหญ่ พระอาทิตย์สะท้อนผืนน้ำระยิบระยับ สีส้มของขอบฟ้าตัดกับสีฟ้าของผืนน้ำ จางมีมองภาพนั้นอย่างหลงใหล ยิ่งมองไปก็ยิ่งคิดถึงอาณาจักรนัก สวยงามมิผิดกันเลยแม้แต่น้อย กาจางเห็นจางมีเงียบไปเลยหันมามอง
“จางมี? เป็นอะไร?” กาจางเอามือโบกไปมาหน้าจางมีที่ยังเงียบอยู่
“จางมี!!!” กาจางเรียกดังขึ้น ก็ยีงเงียบ
“จาง!!!-มี!!!” กาจางแหกปากดังลั่นทะเลสาบ
“ห้ะ??? คะ??? อะไรหรือ กาจาง” ใบหน้าสวยสะบัดกลับมาอย่างตกใจจนผมนิ่มสยาย
“เปล่าหรอก จู่ๆเจ้าเงียบไป”
“อ๋อ ข้าไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่คิดถึงบ้าน เสด็จพ่อ เสด็จแม่นิดหน่อยเท่านั้น” จางมียิ้ม
“ก็ส่งจดหมายไปสิ”
“ส่งอยู่ทุกวันนะ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก” จางมีโคลงหัวไปมา
“ได้ยินเช่นนั้น ก็ดี” กาจางยิ้ม
“พระอาทิตย์ขึ้นไปแล้ว เราเข้าไปข้างในกันเถอะ โซรีกับดาเฮคงตื่นแล้วล่ะ” จางมีบอก
“ได้สิ วิ่งแข่งกันกลับไหมล่ะ”
“ได้นะ” พร้อม!!! เริ่ม!!! ทั้งสองออกตัววิ่งแข่งกันเข้าไปในพระราชวัง เสียงหัวเราะดังไปตลอดทาง
“ไปไหนกันมา ไม่เรียกเลยนะ” โซรีหยอก
“เรียกแล้วนะแต่พวกเจ้าไม่ตื่นกัน” จางมีตอบ
“ตกลงไปไหนกันมา?” ดาเฮถาม
“ข้าพาจางมีไปดูพระอาทิตย์ขึ้นน่ะ” กาจางตอบ
“อ๋อ ข้าเห็นจนเบื่อแล้วล่ะ”
“แน่ใจหรือ เห็นไม่เคยตื่นทันเลย” กาจางแหย่
“พี่กาจาง!” โซรีสะบัดค้อน
“ข้าไปเที่ยวในเมืองนะ” แล้วดาเฮก็วิ่งหายไป
“อ้าว ดาเฮ เจ้าเอาอีกนะ” จางมีเรียกไว้ไม่ทัน
“ข้าไปด้วยดีกว่า” โซรีจะแวบหลบฉาก เธอก็ไม่อยากเป็นกขค.นักหรอก ถ้าไม่ติดเห็นคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดเดินมาแต่ไกล
“จะไปไหนหรือ เจ้าหญิง” แววตาคมกริบฉายแววรู้ทัน
“ข้าเปล่า ข้าจะเข้าห้องต่างหาก” โซรีดื้อดึงไม่ยอมแพ้
“อย่างนั้นหรือ แล้วไป” เชื่อเสียที่ไหนล่ะ
“เอาน่า กโย อย่าไปแกล้งโซรีให้มากนักเลย” กาจางส่ายหัวขำๆ คู่นี้ทะเลาะกันมาตั้งแต่เด็กๆ ยังไม่เลิกซักที
“ครับ องค์ชาย” กโยฮันตีหน้าตายแหย่
“แกนี่มัน...” กาจางขำ
“เจ้าสองคนนี่สนิทกันดีจังเลยนะ” จางมีมองยิ้มๆ
“ใช่สิ ก็พวกข้าสามคนโตมาด้วยกันน่ะ” กาจางตอบ
“เช่นเดียวกับข้าและดาเฮเลย”
“ข้าขอตัว” กโยฮันเดินจากไปอีกคน
“ไหนๆก็ว่างอยู่แล้ว เราจะไปทำอะไรกันดีล่ะ” กาจางถาม
“ข้าก็ไม่รู้สิ แล้วแต่เจ้าละกัน”
“อา...งั้นไปห้องสมุดของเสด็จแม่กันเถอะ ข้าพาไป ท่าทางเจ้าจะเป็นคนชอบอ่านหนังสือ”
“ห้องสมุดหรือ!!! ไปๆ ข้าอยากไป” จางมีตื่นเต้น
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเลยเถอะ เราต้องเดินไปอีกปีกหนึ่งกว่าจะถึง ข้าจะนำทางไป” กาจางออกตัวเดินนำ
“วังของเจ้านี่สวยมากเลยนะ”
“อย่างนั้นหรือ?? แล้ววังของเจ้าล่ะ”
“คล้ายๆกัน แต่จะเน้นสีชมพูแดงกับของสวยๆงามๆ เสด็จแม่ชอบน่ะ”
“คล้ายๆเสด็จแม่ของข้า เอ้อ! มีเรื่องตลกเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับวังของข้า”
“อะไรหรือ?”
“คือเส็จแม่เคยให้ติดกระจกไปทั่ววัง เดินไม่กี่ก้าวเจอ ไม่กี่ก้าวเจอ ท่านบอกว่าอยากจะเห็นตัวเองบ่อยๆ แต่ไม่กี่วันมันก็ถูกถอดออกหมด...”
“อ้าว ทำไมล่ะ?” จางมีทำหน้าสงสัย
“ก็เสด็จแม่บอกว่ามันหลอนน่ะสิ อยู่ไหนก็เห็นตัวเอง” กาจางขำ พอนึกภาพตามจางมีก็อดหัวเราะไปด้วยไม่ได้ ทั้งสองคนค่อยๆนิทกันอีกนิด
“ถึงแล้ว” กาจางผลักประตูน้ำตาลบานใหญ่เข้าไป
“โห!!!” ภาพที่จางมีเห็นคือ หนังสือๆๆๆ เต็มไปหมด เธอจะมาสิงในนี้ทุกวันเลย
“เสด็จแม่อนุญาตแล้ว เสด็จพ่อด้วย เจ้าเข้าไปดูได้เลยนะ จะหยิบยืมไปอ่านในห้องบ้างก็ได้” กาจางบอก
“ขอบใจนะ” จางมียิ้มจนแก้มนวลแดงปลั่ง
“ยินดี เจ้าลองไปดูสิ” กาจางชี้ชวนให้ดูหนังสือชั้นต่างๆ
“กาจาง ดูเล่มนี้สิ น่าสนใจมากๆเลย ประวัติศาสตร์ของอาณาจักรเจ้านี่ ข้ายืมไปอ่านได้ไหม” จางมีดึงหนังสือเล่มหนาปึ้กออกมาแต่ด้วยความหนักของหนังสือจึงทำให้ร่างบางซวนเซเหมือนจะหล่นลงจากบันได ฟุ่บ! กาจางรับเอาไว้ได้
“ระวังหน่อยสิ เจ้าก็ซุ่มซ่ามเหมือนกันนะ” กาจางแหย่
“ข้าเปล่า หนังสือมันหนักต่างหาก” จางมีมองหนังสือที่ยังกอดไว้แนบอก
“ข้าช่วยดีกว่า ของหนักๆไม่เหมาะให้คนตัวบางๆอย่างเจ้าถือหรอก” กาจางวางจางมีลงอย่างนุ่มนวลพลางแย่งหนังสือไปถือไว้
“ข้าม่ได้บอบบางเสียหนิ่ย เจ้าก็พูดเกินไป ข้าถือเองดีกว่า” จางมีจะแย่งกลับมาแต่กาจางไม่ให้
“เจ้าเอาคืนข้ามาเลยนะ” จางมีจะดึงกลับมา
“น่า อย่าดื้อสิ ข้าแค่พยายามจะเป็นเจ้าบ้านที่ดีเท่านั้นเอง อย่าขัดข้าเลย นานๆข้าจะมีสาระที” กาจางพูดติดตลก จางมีจึงได้ยอมสักที ทั้งสองเดินออกจากห้องสมุดไป
“อ้าว? กาจาง? จางมี?”
“ถวายความเคารพค่ะ ท่านป้า” คนที่ทั้งสองเจอคือราชินีลีทึกนั่นเอง แหม จางมีเรียบร้อยน่ารักมีสัมมาคารวะขนาดนี้ ซินเลี้ยงลูกยังไงนะ
“ไม่ต้องก็ได้จ้ะ จางมีเรียกป้าทึกกี้ดีกว่านะ หรือจะเรียกแม่เลยก็ได้จ้ะ” ลีทึกยิ้มๆ ไหนๆในอนาคตก็จะต้องเรียกอยู่แล้ว
“แต่ว่าจะไม่สุภาพรึเปล่าคะ” จางมีกังวล
“ม่หรอก เจ้าอย่าคิดมากเลย เสด็จแม่เอ็นดูเจ้านะ” กาจางบอก
“แล้วนี่ไปไหนกันมา”
“ไปบุกห้องสมุดของเสด็จแม่มาครับ จางมีได้หนังสือมาด้วย” กาจางตอบอย่างทะเล้น
“ขอโทษนะคะ” จางมีทำหน้าลำบากใจ
“เปล่าๆ ป้าไม่ได้ว่าจ้ะ” ลีทึกโบกมือแล้วพูดต่อ
“เอาออกมาอ่านหมดเลยก็ได้จ้ะ”
“ขอบคุณนะคะ ท่านป้า” จางมียิ้ม กาจางโชคดีที่มีแม่น่ารักเช่นเดียวกับแม่ของเธอ
“ไปหาที่นั่งอ่านกันดีไหม ริมทะเลสาบเมื่อเช้าก็ได้นะ” กาจางถาม
“ก็ได้ เจ้าพาข้าไปหน่อยนะ ข้าขอแวะห้องก่อน ข้าจะไปเอาหมึกกับกระดาษมาเขียนจดหมายถึงเสด็จแม่ด้วย ขอบคุณนะ” จางมีร้องขอ
“ได้เลย” ลีทกมองภาพความสนิทนี้อย่างมีความสุข จางมีคงได้มาเป็นลูกสะใภ้ของอาณาจักรนี้เร็วๆแน่ อย่างนี้ต้องไปบอกซินแล้ว องค์ราชินีคนสวยเดินไปตามทาง
“รอข้าสักครู่นะ” จางมีเดินเข้าไปหยิบหมึกและกระดาษในห้องออกมา กาจางเองก็มีในมือหนึ่งชุดเช่นกัน
“ไปกันเถอะ” ทั้งสองพากันลงมาที่ทะเลสาบ จางมีทรุดนั่งลงบนพื้นหญ้าหนานุ่มเขียวขจี รอบๆเป็นดอกไม้สีขาวเหลือง เธอกางหนังสือเล่มโตออกอ่านอย่างเพลินใจ กาจางมองภาพนั้นด้วยสายตาอ่อนโยน เจ้าหญิงกับดอกไม้สีเหลืองช่างเข้ากันเหลือเกิน เขาควักพู่กันออกมาเพื่อจะเก็บภาพนี้เอาไว้ กาจางลงมือวาดรูปอย่างขะมักเขม้น แล้วภาพนี้จะเป็นภาพที่สวยที่สุดที่เขาเคยวาดมา ผีเสื้อตัวน้อยบินมาเกาะเรือนผมสีดำนุ่มของจางมี
“เจ้าผีเสื้อตัวน้อย บินไปไหนมาหรือ?” เธอชูนิ้วให้มันบินมาเกาะ
“เจ้าคงเหนื่อยแล้วสินะ เกาะพักอยู่บนนิ้วข้าก่อนเถิด” จางมีละสายตาจากหนังสือมามอง มีนกน้อยอีกตัวบินมาเกาะที่ไหล่บาง ส่งเสียงร้องเพลงเจื้อยแจ้ว
“เจ้านกน้อย จะมาอยู่ด้วยกันหรือ?” จางมีพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอเริ่มร้องเพลงคลอไปกับนกเสียงใส เจ้านกเอาหัวทุยๆถูกับแก้มของจางมีอย่างรักใคร่
“จั๊กจี้นะ” จางมีเอานิ้วถูกใต้ปีกของนกเป็นเชิงหยอกล้อ จิ๊บๆ นกน้อยร้องอย่างร่าเริง กาจางมองภาพนั้นนิ่ง เขาลงสีภาพ แสงเงาอย่างสวยงาม เป็นภาพที่ไม่ว่าใครมองก็ต้องหลงใหล ผีเสื้อบินไปในท้องฟ้าสีคราม จางมีเงยหน้ามองภาพนั้นแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ นกตัวนั้นก็เช่นกัน มันบินกลับไปที่ต้นไม้ ไปหาพ่อกับแม่ที่คอยอยู่ กาจางลุก กำลังจะเดินเข้าไปหาจางมีที่นั่งเหม่อมองฟ้าไกล เขาเดินช้าๆ ฝีเท้าเบาที่สุดเพื่อไม่ให้จางมีตกใจ หญ้าและดอกไม้เอนลู่ตามแรงลมผ่าน ความสงบเกิดขึ้น ณ ที่แห่งนี้ ถ้าไม่ติดที่....
“พี่กาจางขา!!!!!!!!!!!!!!” เสียงใสๆดังมาแต่ไกล....
ความคิดเห็น