คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : รู้บ้างสิว่าเป็นห่วง
“เอ่อ...คุณคือเทมส์7(‘s)ชื่อดังใช่มั้ยครับ ?” ตำรวจเดินเข้ามาถาม เมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดของผู้หญิงบางคนดังแว่วมา
“ใช่ครับ ผู้จัดการของผมอยู่ที่ไหนครับ ?” เทมส์ถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนปนกังวล
“อยู่ทางโน้นครับ” ตำรวจชี้ไปที่รถพยาบาลที่จอดอยู่ข้างๆกับกลุ่มรถตำรวจ เทมส์รีบวิ่งไปทันทีก็เห็นวิคตอเรียนอนสลบอยู่ในรถพยาบาล เสื้อผ้าของเธอขาดรุ่งริ่ง เสื้อถูกปลดกระดุมจนเผยให้เห็นไหล่โผล่ออกมา กระโปรงขาดเล็กน้อย เทมส์หงุดหงิด ตามองไปที่คนร้ายที่ตำรวจจับอยู่ข้างรถ เขาแทบอยากจะกระโจนไปฆ่าคนร้ายคนนั้นเหลือเกิน
“เธอเป็นอะไรมากมั้ยครับ!?” แต่เทมส์ก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองแล้วหันกลับมาดูวิคตอเรีย
“เธอไม่เป็นอะไรมากค่ะ ไม่ได้บาดเจ็บอะไร แค่โดนยาสลบเท่านั้นเองค่ะอีกซักพักก็คงฟื้น” พยาบาลหน้าขึ้นสีเล็กน้อยตอบ
“งั้นผมพาเธอกลับก่อนนะครับ” เทมส์พูดแล้วจัดการอุ้มวิคตอเรียไปยังรถออดี้สีเงินวาวของเขา สาวๆแถวนั้นมองวิคตอเรียด้วยความอิจฉา เทมส์วางวิคตอเรียไว้เบาะหลังแล้วขึ้นรถขับออกไปทันทีตรงไปยังแมนชั่น
“เฮ้อ! ไม่ระวังตัวซะเลย วิคกี้ รู้บ้างสิว่ามีคนเป็นห่วงอยู่...” เทมส์ถอนหายใจเบาๆและบ่นพึมพำไปตลอดทางจนถึงแมนชั่น เขาลงจากรถอุ้มวิคตอเรียที่นอนสลบไม่รู้เรื่องเข้าแมนชั่น
“นี่ มีใครอยู่มั้ย ? เปิดประตูให้ทีสิ” เทมส์ตะโกนเรียกเพราะไม่มีเปิดประตู ประตูเปิดออกก็เห็นมิวเซียมยืนอ่านหนังสืออยู่
“อ้าว มิวเซียม นายอยู่คนเดียวหรอ แล้วคนอื่นล่ะ?” เทมส์เดินเข้าบ้านแล้ววางวิคตอเรียลงบนโซฟานุ่ม
“อืม ฉันอยู่คนเดียว สมูตตี้ วานิลลา เชอร์เบท ออกไปช็อปปิ้ง ชูการ์ออกไปเดตกับพี่พริ๊นซ์ ส่วนไอเฟลเห็นบอกว่าจะไปพาน้องเลม่อนขึ้นสวรรค์” มิวเซียมพูดออกมาเป็นชุดแล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อพักสายตาจนสังเกตเห็นวิคตอเรีย
“นั่นวิคตอเรียนี่ ทำไมนอนสลบอย่างนั้นล่ะ นายวางยาสลบเหรอ?” มิวเซียมถามเรียบอย่างไม่คิดอะไรมากขยับแว่นเล็กน้อยมองเทมส์
“เฮ้ย! บ้าเหรอ ฉันไม่ใช่ไอเฟลนะ วิคกี้โดนคนร้ายวางยาสลบถูกจับไปข่มขืนน่ะ แต่โชคดีที่ตำรวจไปเจอเข้าพอดี” เทมส์พูด
“กลับมาแล้วจ้า!!” วานิลลาเปิดประตูผลั้วะเข้ามาพร้อมกับสมูตตี้และเชอร์เบท
“อ้าว นั่นวิคตอเรียหนิ ทำไมเสื้อผ้าเป็นอย่างนั้นล่ะ นายทำอะไรเธอน่ะเทมส์ หะ!” สมูตตี้ตกใจเมื่อเห็นสภาพวิคตอเรีย
“ฉันเปล่านะ วิคกี้ถูกลักพาตัวไปข่มขืนน่ะสิ แต่โชคดีที่ตำรวจไปเจอเข้าพอดี” เทมส์อธิบาย นี่เพื่อนๆของเขาเห็นเขาเป็นแบบไอเฟลหรอเนี่ย
“อ๋อ งั้นนายก็พาวิคกี้ไปพักผ่อนที่ห้องนายก่อนแล้วกัน เพราะเดี๋ยวห้องฉันคงรกน่ะ ของที่ซื้อมามีเยอะจะตาย” วานิลลาว่า เทมส์ก็พยักหน้าหงึกหงักรับคำก่อนจะอุ้มวิคตอเรียขึ้นไปชั้นบนตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง เขาวางวิคตอเรียไว้บนเตียงนอนนุ่ม
“เมื่อไหร่เธอจะตื่นซะทีล่ะ วิคกี้ ฉันเป็นห่วงนะ เฮ้อ” เทมส์ถอนหายใจ แล้วเดินไปหยิบผ้าชุบน้ำมาวางบนหน้าผากของวิคตอเรีย เผื่อจะทำให้เธอรู้สึกตัวบ้างแต่ไม่เลย เธอยังคงนอนแน่นิ่งอย่างเช่นเดิม เทมส์จึงคอยดูแลนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง จนเริ่มง่วง และผล็อยหลับไปในที่สุด เวลาผ่านไปจนถึงเวลา 3 ทุ่ม หญิงสาวที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงเริ่มขยับตัวช้าๆ เปลือกตาค่อยๆเปิดออก
“หือ ที่นี่ที่ไหน ปวดหัวจังเลย” วิคตอเรียเอามือแตะหน้าผากจนรับรู้ถึงผ้าเย็นที่เทมส์เอามาวางไว้ให้ เธอมองไปรอบๆ ที่นี่ที่ไหน? จนสายตามาหยุดอยู่ที่ผู้ชายคนหนึ่งที่นอนฟุบหน้าอยู่ที่เตียงที่เธอนั่งอยู่
“เทมส์...เทมส์ใช่มั้ย?” เธอพูดเสียงเบาแล้วหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อสังเกตผู้ชายตรงหน้า
“เทมส์...” เธอเรียกชื่ออีก ผู้ชายตรงหน้าก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ
“วิคกี้ เธอตื่นแล้วเหรอ ตั้งแตเมื่อไร ฉันขอโทษที่เผลอหลับไปนะ พอดีฉันง่วงอ่ะ” เทมส์พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นวิคตอเรียลุกขึ้นมานั่งเมื่อไหร่ไม่รู้ ก็รีบลุกขึ้นประคองวิคตอเรียให้นั่งพิงกับหัวเตียง
“ฉันจะไปห้างนี่นา...แล้วทำไม..ถึง..มาอยู่..ที่นี่ได้” วิคตอเรียพูดติดๆขัดๆ เพราะงัวเงียมาก แล้วก็ปวดหัวอีกด้วย
“เธอเกือบถูกลักพาตัวไปข่มขืนแต่ยังดีที่ตำรวจเห็นเลบช่วยไว้ทันน่ะ เธอโดนวางยาสลบด้วย เลยอาจจะมึนๆนิดหน่อยนะ” เทมส์เล่าให้ฟัง
“ฉัน...งอนนายแล้ว” วิคตอเรียล้มตัวลงนอนแล้วซุกหน้าลงใต้ผ้าห่ม
“อ่า แล้ววิคกี้งอนฉันเรื่องอะไรอ่ะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” เทมส์ทำหน้างงๆ
“ก็ฉัน...อยากให้คนที่ไปช่วยฉัน...เป็นนายนี่" วิคตอเรียพูดเบาจนแทบจะกระซิบแต่เทมส์ก็ได้ยินชัดแจ๋ว
“ฉันขอโทษนะที่ไม่ใช่คนที่ไปช่วยเธอ แต่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยอ่ะ ฉันขอโทษนะ” เทมส์พูดแล้วก้มหน้าสำนึกผิด วิคตอเรียเหลือบมองท่าทางเหมือนหมาหงอยของเทมส์ก็อดจะใจอ่อนไม่ได้
“เอาเป็นว่า ช่างมันละกัน แล้วก็ฉันขอโทษที่ไม่ได้ซื้อกาแฟนมมาให้นาย ขนมด้วย ทำให้นายไม่ได้กินอะไรเลย ขอโทษนะ” วิคตอเรียว่า
“ตอนนี้ฉันไม่สนใจไอ้กาแฟหรือขนมอะไรก็ไม่รู้หรอกนะ ฉันสนเธอมากกว่า” เทมส์พูดติดจะจริงจัง
“อย่ามาพูดล้อเล่นนะ เทมส์ สนใจมากกว่าอะไรกัน” วิคตอเรียพึมพำเบาๆแล้วส่ายหน้าไปมา
“ฉันพูดจริงๆนะ เธอไม่เชื่อฉันรึไง” เทมส์พูดแล้วยื่นหน้าหล่อๆเข้าไปใกล้จนวิคตอเรียหน้าแดงแปร๊ด ทำให้เทมส์ยิ่งได้ใจ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆ
“น..นายจะทำอะไรอ่ะ” วิคตอเรียพูดเสียงสั่นๆ มือดันแผงอกเทมส์ไว้อย่างระแวง
“เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ” เทมส์ยิ้มชอบใจ ก้มลงหอมแก้มวิคตอเรียดังฟอดก่อนจะผละออกไป
“น..นาย..นายขโมยหอมแก้มฉันอีกแล้วนะ !” วิคตอเรียเอามือกุมแก้มด้วยความตกใจและความเขิน เธอวิ่งไล่เทมส์ไปทั่วห้อง
“แรงดีซะขนาดนี้ หายดีแล้วล่ะสิ ดูเหมือนวิธีหอมแก้มของฉันจะได้ผลน้า” เทมส์ยิ้มทะเล้นยักคิ้วกวน แต่ด้วยความที่ไม่ได้ดูทางข้างหน้า ทำให้...โครม!!!
“โอ๊ยย !!” เทมส์ร้องลั่น เมื่อตัวเองวิ่งชนประตูที่วานิลลาเปิดเข้ามาพอดี
“อ่า..ขอโทษนะ เทมส์ พอดีจะมาดูวิคกี้น่ะ ว่าอาการเป็นยังไงบ้าง แล้ว เอ่อ..ทำอะไรกันน่ะ” วานิลลาพูด
“555 สมน้ำหน้า กรรมตามสนองเอง” วิคตอเรียหัวเราะ แต่แล้วเธอก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดๆที่หัว ทำให้เธอเซวูบ ทรุดลงไปนั่งกับพื้นทันที
“วิคกี้ !!!!” เสียงที่เธอได้ยินสุดท้ายก่อนสลบ คือ เสียงเทมส์ที่เรียกชื่อเธอ
มาอัพแล้วค่า ขอโทษด้วยนะค่าที่อัพช้ามากๆๆๆๆเลย ไรเตอร์มีการบ้านเยอะกันน่ะค่ะ ยังไงก็ฝากติดตามต่อๆไปด้วยนะคะ จะมาอัพบ่อยๆค่า นี่ไรเตอร์ ซานไดร์ทเองน้าค่า ^^
ความคิดเห็น