คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3 นางฟ้าตกต้นไม้(?)
“น่าเบื่อจริง โซรีไม่อยู่ จางมีไม่อยู่ ข้าจะทำอะไรดีล่ะ” ดาเฮที่นั่งเงกรออยู่ในห้องบ่น สมองเริ่มประมวลผลหรือข้าควรจะไปเดินเที่ยวในเมืองเสียหน่อย แต่จะหลงไหมนะ เจ้าตัวแสบนั่งคิดเดินคิดไปเรื่อยๆ ตัดสินใจได้ว่า...เธอควรจะไปเดินสำรวจเมือง ไหนๆว่างอยู่แล้ว ดาเฮค่อยๆย่องลัดเลาะไปตามผนังวัง พอทหารโผล่มา ดาเฮหลบวูบ เกือบถูกจับได้แล้วไหมล่ะ ดาเฮคิดเสียวๆ เธอกลั้นหายใจวิ่งลงไปในครัว ลอดออกหลังประตูครัว ปีนขึ้นต้นไม้ลงจากกำแพงวัง
“สำเร็จล่ะ ข้าหนีออกมาได้แล้ว” ดาเฮกระโดดโลดเต้นอยู่หน้ากำแพง จะไปไหนดีนะ? ดาเฮเดินไปเรื่อยๆจนไปเจอตลาดใหญ่
“ที่นี่จะเป็นตลาดของเมืองเลยเข้าไปอีกหน่อย จะเป็นพระราชวังขององค์ราชาคังอิน...” ดาเฮได้ยินเสียงทุ้มนุ่มน่าฟังดังมาจากกลางกลุ่มคน
“ตรงนั้นเขามีอะไรกันหรือ พี่ชาย” ดาเฮกระตุกชายเสื้อของผู้ชายคนหนึ่ง
“อ้าว? นี่เจ้าไปอยู่ไหนมาถึงไม่รู้จัก เซียงกยองน่ะ” ผู้ชายคนนั้นเลิกคิ้วสงสัย ดาเฮคันปากยิบๆจะตอบไปว่าไปอยู่ในวังมาน่ะสิแต่ยั้งไว้ทัน
“ข้าเป็นคนต่างเมืองน่ะ พี่ชาย เพิ่งมาอยู่เมื่อไม่กี่วันมานี้เอง” ดาเฮตอบ
“ถ้าอย่างนั้นหรือ เซียงกยองน่ะ เป็นบุตรชายของพ่อค้าใหญ่ตระกูลหาน เป็นตระกูลที่ร่ำรวยมากแต่เซียงกยองเขาอย่างเผยแพร่ความรู้ที่มีให้แก่ชาวต่างเมืองจึงมาทำหน้าที่บรรยายน่ะ” ชายคนนั้นตอบยาวเหยียด
“อย่างนั้นหรือ ขอบคุณพี่ชายมากนะ ข้าลาล่ะ” ดาเฮหลบฉากออกไป อยากรู้ว่ามีอะไรดีนักหนา ถึงได้มีมีคนให้ความสนใจมากขนาดนี้ เอ? แต่ข้าจะเห็นได้อย่างไรนะ ดาเฮเหลือบไปเห็นต้นไม้ใหญ่ เธอจึงเกิดความคิด ไม่กี่อึดใจ ร่างเพรียวก็ขึ้นมานอนเล่นอยู่บนกิ่งใหญ่ที่จะมองเห็นข้างล่างได้อย่างชัดเจน ไม่แปลกใจนะว่าทำไม ตานี่ถึงโดนคนรุมล้อม เล่นหน้าตาดี มีเสียงทุ้มน่าฟัง ร่ำรวย นี่มันคุณสมบัติชายในฝันของหญิงสาวทั่วอาณาจักรชัดๆ เจ้าตัวแสบคิดอย่างซุกซน เสียงเขาน่าฟังดีแท้ ฟังแล้วง่วงนอน ดาเฮหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย ลมเย็นน่านอน หญิงสาวหลับไปทั้งๆที่อยู่บนต้นไม้ รู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหนน่ะ... ฟิ้ว! ว้าย! ตุ้บ! ดาเฮกระชากเปลือกตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่าร่างของตัวเองกำลังดิ่งวูบอย่างรวดเร็ว ตายแน่ๆ ดาเฮตายแน่ๆ โอ๊ย! เธอยังไม่อยากตายนะ!! ดาเฮหลับตาปี๋ ภาวนาไปเรื่อย ฟุ่บ! เธอตกลงบนอะไรนิ่มๆ แข็งๆ ที่ยังไงห็ไม่น่าใช่พื้น ไม่งั้นเธอคงตายไปแล้ว
“นี่เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า” เสียงทุ้มๆ ถามดาเฮจึงเปิดเปลือกตาขึ้นมา เห็นใบหน้าหล่อเหลาของชายที่เธอแอบดูมาตั้งแต่แรก อยู่ห่างไปแค่คืบ
“ข้า...!!!” ดาเฮพูดไม่ทันจบ เธอก็หมดสติไปเสียก่อน
“เจ้าๆ” เซียงกยองเอามือตบใบหน้าสวยเบาๆแต่เธอก็ไม่ฟื้นขึ้นมา
“ข้าจะทำยังไงดีเนี่ย” เซียงกยองพึมพำก่อนตัดสินใจอุ้มหญิงสาวปริศนากลับไปที่คฤหาสน์ของเขา
“เซียง! นี่ลูกไปอุ้มผูหญิงที่ไหนมา ทำไมนางสลบอย่างนี้!” หานฮยอกแจ แม่คนสวยของเซียงกยองพูดหน้าตื่นๆ
“แม่ ข้าเปล่าทำอะไรนางนะครับ พานางไปพักก่อนดีกว่า ไว้ข้าจะอธิบายให้ฟัง” เซียงกยองอุ้มดาเฮไปวางไว้ที่เก้าอี้นอนตัวใหญ่
“เอาล่ะ ทีนี้บอกแม่มาได้แล้วว่าลูกไปทำอะไรนางถึงสลบเช่นนี้” ฮยอกแจกอดอกมองลูกชายของเขา
“นางตกลงมาจากต้นไม้เหนือหัวข้าครับ ตอนที่ข้ากำลงับรรยายอยู่ ข้ารับนางไว้ นางลืมตาขึ้นมาจ้องข้าแล้วสลบไปครับ” เซียงกยองพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“อย่างนั้นรึ”
“พ่อ?” ฮันคยองเดินมานั่งข้างๆบุตรชาย
“ไปบรรยายมาวันนี้ เจ้าเก็บนางฟ้ามาองค์หนึ่งนะ ไม่แน่นะ นางอาจจะเป็นเนื้อคู่ของเจ้าก็ได้” คนอารมณ์ดีแหย่
“ไม่หรอกพ่อ” เซียงกยองไม่นึกขำไปด้วย
“อื้อ...” แต่เสียงใสๆดังขัดบรรยกาศครอบครัวเสียก่อน ฮยอกแจจึงลุกไปดู
“ฟื้นแล้วหรือหนู” ฮยอกแจยิ้มใจดี
“ท่านเป็นใครคะ แล้วข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” ดาเฮลืมตามองรอบตัวงงๆ สวรรค์หรือ? เธอตายแล้วหรือนี่?
“ข้าชื่อหานฮยอกแจ ส่วนนี่หานฮันคยองสามีข้าและหานเซียงกยองลูกชายข้า” ฮยอกแจตอบ
“พวกท่านเป็นผู้เฝ้าสวรรค์หรือ?” ดาเฮที่ยังมึนๆเบลอๆถาม
“ ฮ่าๆ เปล่าหรอก เจ้ายังไม่ได้ตายขึ้นสวรรค์หรอก ลูกชายข้าช่วยเจ้าไว้เสียก่อนจึงพามาที่นี่” ฮันคยองหัวเราะตบไหล่ลูกชายเบาๆ
“อย่างนั้นหรือ ข้าขอบคุณท่านมากนะคะ” ดาเฮลุกขึ้นโค้ง
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่เจ้าชื่ออะไร” ฮยอกแจถาม
“ข้าชื่อเจ้าห...อุ๊บ! ดาเฮค่ะ คิมดาเฮ” ดาเฮเอามือปิดปากไว้ทัน
“ดาเฮหรือ? เป็นลูกเต้าเหล่าใครล่ะ”
“พ่อข้าชื่อคิมคิบอม แม่ข้าชื่อคิมดงแฮค่ะ” ฮยอกแจสะดุดหูกับชื่อ2ชื่อนี้เล็กน้อย ช่างคุ้นนัก
“ข้าไม่เคยได้ยินเลย พ่อแม่เจ้าทำอะไรล่ะ” ฮันคยองเป็นฝ่ายถามแทน
“เอ่อ ข้าเป็นคนต่างเมืองน่ะค่ะ ท่านคงไม่รู้จัก” ดาเฮตอบลนๆ
“งั้นหรือ”
“ค่ะ ข้าไม่รบกวนท่านทั้ง2แล้วดีกว่าค่ะ ข้าขอลา” ดาเฮทำท่าจะเดินออกไปจากบ้าน
“เซียง เจ้าไปส่งนางหน่อยเถอะ” ฮยอกแจใช้
“ให้ถึงบ้านเลยนะ” ฮันคยองแหย่
“ครับ” เซียงกยองรับคำ เขาก็ตั้งใจจะทำอย่างนั้นอยู่แล้ว ปล่อยให้ผู้หญิงเดินคนเดียวตอนกลางคืนมันไม่ดีโดยเฉพาะคนหน้าตาดีอย่างดาเฮที่ดูท่าจะไม่รู้จักระวังตัว
“ส่งข้าแค่หน้าประตูพอแล้วนะคะ ข้ากลับเองได้” ดาเฮบอก
“แล้วเจ้าจะกลับเองถูกได้อย่างไร ตอนที่เจ้าเข้ามาที่นี่ ข้าอุ้มเจ้าเข้ามา” คำบอกที่ทำให้ดาเฮหน้าแดงวาบก่อนเอ่ยตอบ
“ข้าหาทางไปถูกแล้วกันค่ะ”
“อย่าดื้อน่า ข้าพาไป” เซียงกยองดุ
“รบกวนเจ้าด้วย” อย่างน้อยก็มีเพื่อนเดินกลับ แต่เราจะให้เขารู้ไม่ได้ว่าเราอยู่ในวัง ทั้งสองเดินมาเรื่อยๆจนถึงตลาด
“เจ้าส่งข้าตรงนี้ก็พอ ข้ากับเองได้แล้ว ขอบคุณมาก” ดาเฮทำหน้าลำบากใจ
“ทำไมล่ะ?”
“เอ่อ...ไม่รู้สิ ข้าไปก่อนล่ะ” ดาเฮถกกระโปรงวิ่งอ้าวหายลับไปกับความมืด
“ดาเฮ!” เซียงกยองเรียกไว้แต่ไม่ทัน ทำไมนางถึงไม่ให้ข้าไปส่งหรือว่าไม่ไว้ใจ? ข้าไม่เข้าใจเจ้าจริงๆเลย ดาเฮ เซียงกยองอมยิ้มน้อยๆ ก่อนเดินกลับบ้านไป
“ฟู่ เกือบไป” ดาเฮปีนกลับเข้ามาในวังได้อย่างปลอดภัย
“เกือบอะไรหรือ?” เสียงหวานๆดังข้างหลัง
“ว้าย!” ดาเฮสะดุ้งสุดตัว
“เก่งมากเลยจางมี เจ้าแกล้งดาเฮสำเร็จแล้ว” กาจางชูนิ้วโป้งให้จางมี
“นี่เล่นอะไรกัน?” ดาเฮมองไม่เข้าใจนัก
“ข้าจะสอนให้จางมีมีอารมณ์ขันขึ้นมาบ้างน่ะสิ” กาจางตอบยิ้มๆ
“ข้าแกล้งเจ้าได้แล้วนะ ดาเฮ” จางมีพูดอย่างภาคภูมิใจ
“แหมๆ เจ้าเก่ง” ดาเฮปรบมือให้
“แต่เจ้ายังไม่ตอบข้าเลยนะว่าทั้งวันนี้หายไปไหนมา” จางมีถาม
“ข้าเดินเล่นอยู่แถวๆนี้แหละ” ดาเฮตอบไร้พิรุธ
“งั้นหรือ แล้วที่พวกข้าเหนเจ้าปีนกำแพงวังออกไปล่ะ จะว่าอย่างไร” กาจางดักคอ
“เอ่อ..ข้า..” ดาเฮเกิดอาการน้ำท่วมปาก
“เจ้าหนีเที่ยวอีกแล้วหรือดาเฮ” จางมีถามซ้ำ
“แล้วเจ้าสองคนล่ะไปไหนกันมา” ดาเฮเปลี่ยนเรื่อง
“ข้าพาจางมีไปแปลงกุหลาบของเสด็จแม่น่ะ” กาจางยอมปล่อยผ่าน
“ข้าทำให้กาจางโดนหนามกุหลาบตำ” จางมีทำหน้ากังวลอีกครั้ง
“ข้าทำของข้าเอง เจ้าไม่เกี่ยวเสียหน่อย” กาจางบอก
“แต่...”
“เอาน่า เจ้าทำหน้าแบบนี้บ่อยเกินไปแล้ว ต่อไปถ้าเจ้าทำอีก ข้าจะให้เจ้าไปร้องเพลงให้เสด็จแม่ฟัง” กาจางขู่ด้วยสีหน้าจริงจัง
“บ้าสิ บทลงโทษอะไรของเจ้าเนี่ย:” จางมีหัวเราะคิกคัก
“ข้าเอาจริงนะ ไม่อย่างนั้นเต้นรำก็ได้ ถ้าเจ้าอยาก” กาจางแหย่
“ได้อยู่นะ” จางมีทำไม่รู้ไม่ชี้เต้นไปมารั่วๆ
“เยี่ยมไปเลย จางมี เจ้าเรียนรู้ได้ดีมาก” กาจางชม
“แหม เจ้าก็นะ เรื่องแบบนี้มันใช่เรื่องที่น่าชมที่ไหนล่ะ” จางมีเขินสะบัดค้อนให้ พูดไปเธอก็ไม่เชื่อเหมือนกัน คนอย่างเธอเนี่ยนะจะมาทำอะไรรั่วๆ ถ้าเสด็จแม่รู้จะว่าอย่างไรหนอ
“เอาเถอะ เจ้าเป็นแบบนี้แล้วน่ารักดี” กาจางบอกด้วยดวงตาวิบวับทำเอาใบหน้านวลแดงซ่านด้วความขวยอาย ชมอยู่ได้ ข้าเขินจะตายอยู่แล้วนะ คนบ้า เสียงหวานประท้วงในใจ
“เจ้าจะไปไหนก็ไปเลยนะ กโย” โซรีเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับองครักษ์ที่ทำเหมือนเป็นเงาตามตัวเจ้าหญิง
“แต่ข้าเป็นองครักษ์ของเจ้าหญิง” กโยฮันกวนหน้าตาย
“เป็นองครักษ์ไปอยู่ห่างๆก็ได้นี่” โซรีเริ่มเหนื่อยจึงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง เธอเรียนมาทั้งวันแล้ว ทำไมยังต้องมาเปลืองพลังงานเถียงกับกโยอีกนะ
“ข้าจะอยู่ตรงนี้” กโยฮันตอบกวนๆ
“เรื่องของเจ้า!!! ข้าจะเข้าไปข้างในแล้ว อยากนอนตรงนี้ก็ตามใจ” โซรีปิดประตูปัง
ทำไมวันนี้มันวุ่นวายอย่างนี้นะ....
สวัสดีค่า อัพมาหลายตอนแล้วยังไม่ได้ทักทายกันเลย ไรท์ชื่อเจลีนนะคะ แนะนำตัวอีกที ที่มานี่ไม่มีอะไรมากหรอกค่า แค่อยากได้คอมเม้นต์ นะคะนะ เม้นต์ให้ไรท์ชื่นใจหน่อยนะ สั้นๆก็ได้ สนุก ไม่สนุกบอกกันได้นะคะ///กราบงามๆ
ความคิดเห็น