ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Rose Princess

    ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3 นางฟ้าตกต้นไม้(?)

    • อัปเดตล่าสุด 28 มี.ค. 57


    น่าเบื่อจริง โซรีไม่อยู่ จางมีไม่อยู่ ข้าจะทำอะไรดีล่ะดาเฮที่นั่งเงกรออยู่ในห้องบ่น สมองเริ่มประมวลผลหรือข้าควรจะไปเดินเที่ยวในเมืองเสียหน่อย แต่จะหลงไหมนะ เจ้าตัวแสบนั่งคิดเดินคิดไปเรื่อยๆ ตัดสินใจได้ว่า...เธอควรจะไปเดินสำรวจเมือง ไหนๆว่างอยู่แล้ว ดาเฮค่อยๆย่องลัดเลาะไปตามผนังวัง พอทหารโผล่มา ดาเฮหลบวูบ เกือบถูกจับได้แล้วไหมล่ะ ดาเฮคิดเสียวๆ เธอกลั้นหายใจวิ่งลงไปในครัว ลอดออกหลังประตูครัว ปีนขึ้นต้นไม้ลงจากกำแพงวัง

    สำเร็จล่ะ ข้าหนีออกมาได้แล้วดาเฮกระโดดโลดเต้นอยู่หน้ากำแพง จะไปไหนดีนะ? ดาเฮเดินไปเรื่อยๆจนไปเจอตลาดใหญ่

    ที่นี่จะเป็นตลาดของเมืองเลยเข้าไปอีกหน่อย จะเป็นพระราชวังขององค์ราชาคังอิน...ดาเฮได้ยินเสียงทุ้มนุ่มน่าฟังดังมาจากกลางกลุ่มคน

    ตรงนั้นเขามีอะไรกันหรือ พี่ชายดาเฮกระตุกชายเสื้อของผู้ชายคนหนึ่ง

    อ้าว? นี่เจ้าไปอยู่ไหนมาถึงไม่รู้จัก เซียงกยองน่ะผู้ชายคนนั้นเลิกคิ้วสงสัย ดาเฮคันปากยิบๆจะตอบไปว่าไปอยู่ในวังมาน่ะสิแต่ยั้งไว้ทัน

    ข้าเป็นคนต่างเมืองน่ะ พี่ชาย เพิ่งมาอยู่เมื่อไม่กี่วันมานี้เองดาเฮตอบ

    ถ้าอย่างนั้นหรือ เซียงกยองน่ะ เป็นบุตรชายของพ่อค้าใหญ่ตระกูลหาน เป็นตระกูลที่ร่ำรวยมากแต่เซียงกยองเขาอย่างเผยแพร่ความรู้ที่มีให้แก่ชาวต่างเมืองจึงมาทำหน้าที่บรรยายน่ะชายคนนั้นตอบยาวเหยียด

    อย่างนั้นหรือ ขอบคุณพี่ชายมากนะ ข้าลาล่ะดาเฮหลบฉากออกไป อยากรู้ว่ามีอะไรดีนักหนา ถึงได้มีมีคนให้ความสนใจมากขนาดนี้ เอ? แต่ข้าจะเห็นได้อย่างไรนะ ดาเฮเหลือบไปเห็นต้นไม้ใหญ่ เธอจึงเกิดความคิด ไม่กี่อึดใจ ร่างเพรียวก็ขึ้นมานอนเล่นอยู่บนกิ่งใหญ่ที่จะมองเห็นข้างล่างได้อย่างชัดเจน ไม่แปลกใจนะว่าทำไม ตานี่ถึงโดนคนรุมล้อม เล่นหน้าตาดี มีเสียงทุ้มน่าฟัง ร่ำรวย นี่มันคุณสมบัติชายในฝันของหญิงสาวทั่วอาณาจักรชัดๆ เจ้าตัวแสบคิดอย่างซุกซน เสียงเขาน่าฟังดีแท้ ฟังแล้วง่วงนอน ดาเฮหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย ลมเย็นน่านอน หญิงสาวหลับไปทั้งๆที่อยู่บนต้นไม้ รู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหนน่ะ... ฟิ้ว! ว้าย! ตุ้บ! ดาเฮกระชากเปลือกตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่าร่างของตัวเองกำลังดิ่งวูบอย่างรวดเร็ว ตายแน่ๆ ดาเฮตายแน่ๆ โอ๊ย! เธอยังไม่อยากตายนะ!! ดาเฮหลับตาปี๋ ภาวนาไปเรื่อย ฟุ่บ! เธอตกลงบนอะไรนิ่มๆ แข็งๆ ที่ยังไงห็ไม่น่าใช่พื้น ไม่งั้นเธอคงตายไปแล้ว

    นี่เจ้าเป็นอะไรรึเปล่าเสียงทุ้มๆ ถามดาเฮจึงเปิดเปลือกตาขึ้นมา เห็นใบหน้าหล่อเหลาของชายที่เธอแอบดูมาตั้งแต่แรก อยู่ห่างไปแค่คืบ

    ข้า...!!!” ดาเฮพูดไม่ทันจบ เธอก็หมดสติไปเสียก่อน

    เจ้าๆเซียงกยองเอามือตบใบหน้าสวยเบาๆแต่เธอก็ไม่ฟื้นขึ้นมา

    ข้าจะทำยังไงดีเนี่ยเซียงกยองพึมพำก่อนตัดสินใจอุ้มหญิงสาวปริศนากลับไปที่คฤหาสน์ของเขา

    เซียง! นี่ลูกไปอุ้มผูหญิงที่ไหนมา ทำไมนางสลบอย่างนี้!” หานฮยอกแจ แม่คนสวยของเซียงกยองพูดหน้าตื่นๆ

    แม่ ข้าเปล่าทำอะไรนางนะครับ พานางไปพักก่อนดีกว่า ไว้ข้าจะอธิบายให้ฟังเซียงกยองอุ้มดาเฮไปวางไว้ที่เก้าอี้นอนตัวใหญ่

    เอาล่ะ ทีนี้บอกแม่มาได้แล้วว่าลูกไปทำอะไรนางถึงสลบเช่นนี้ฮยอกแจกอดอกมองลูกชายของเขา

    นางตกลงมาจากต้นไม้เหนือหัวข้าครับ ตอนที่ข้ากำลงับรรยายอยู่  ข้ารับนางไว้ นางลืมตาขึ้นมาจ้องข้าแล้วสลบไปครับเซียงกยองพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

    อย่างนั้นรึ

    พ่อ?” ฮันคยองเดินมานั่งข้างๆบุตรชาย

    ไปบรรยายมาวันนี้ เจ้าเก็บนางฟ้ามาองค์หนึ่งนะ ไม่แน่นะ นางอาจจะเป็นเนื้อคู่ของเจ้าก็ได้คนอารมณ์ดีแหย่

    ไม่หรอกพ่อเซียงกยองไม่นึกขำไปด้วย

    อื้อ...แต่เสียงใสๆดังขัดบรรยกาศครอบครัวเสียก่อน ฮยอกแจจึงลุกไปดู

    ฟื้นแล้วหรือหนูฮยอกแจยิ้มใจดี

    ท่านเป็นใครคะ แล้วข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรดาเฮลืมตามองรอบตัวงงๆ สวรรค์หรือ? เธอตายแล้วหรือนี่?

    ข้าชื่อหานฮยอกแจ ส่วนนี่หานฮันคยองสามีข้าและหานเซียงกยองลูกชายข้าฮยอกแจตอบ

    พวกท่านเป็นผู้เฝ้าสวรรค์หรือ?” ดาเฮที่ยังมึนๆเบลอๆถาม

    ฮ่าๆ เปล่าหรอก เจ้ายังไม่ได้ตายขึ้นสวรรค์หรอก ลูกชายข้าช่วยเจ้าไว้เสียก่อนจึงพามาที่นี่ฮันคยองหัวเราะตบไหล่ลูกชายเบาๆ

    อย่างนั้นหรือ ข้าขอบคุณท่านมากนะคะดาเฮลุกขึ้นโค้ง

    ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรฮยอกแจถาม

    ข้าชื่อเจ้าห...อุ๊บ! ดาเฮค่ะ คิมดาเฮดาเฮเอามือปิดปากไว้ทัน

    ดาเฮหรือ? เป็นลูกเต้าเหล่าใครล่ะ

    พ่อข้าชื่อคิมคิบอม แม่ข้าชื่อคิมดงแฮค่ะฮยอกแจสะดุดหูกับชื่อ2ชื่อนี้เล็กน้อย ช่างคุ้นนัก

    ข้าไม่เคยได้ยินเลย พ่อแม่เจ้าทำอะไรล่ะฮันคยองเป็นฝ่ายถามแทน

    เอ่อ ข้าเป็นคนต่างเมืองน่ะค่ะ ท่านคงไม่รู้จักดาเฮตอบลนๆ

    งั้นหรือ

    ค่ะ ข้าไม่รบกวนท่านทั้ง2แล้วดีกว่าค่ะ ข้าขอลาดาเฮทำท่าจะเดินออกไปจากบ้าน

    เซียง เจ้าไปส่งนางหน่อยเถอะฮยอกแจใช้

    ให้ถึงบ้านเลยนะฮันคยองแหย่

    ครับเซียงกยองรับคำ เขาก็ตั้งใจจะทำอย่างนั้นอยู่แล้ว ปล่อยให้ผู้หญิงเดินคนเดียวตอนกลางคืนมันไม่ดีโดยเฉพาะคนหน้าตาดีอย่างดาเฮที่ดูท่าจะไม่รู้จักระวังตัว

    ส่งข้าแค่หน้าประตูพอแล้วนะคะ ข้ากลับเองได้ดาเฮบอก

    แล้วเจ้าจะกลับเองถูกได้อย่างไร ตอนที่เจ้าเข้ามาที่นี่ ข้าอุ้มเจ้าเข้ามาคำบอกที่ทำให้ดาเฮหน้าแดงวาบก่อนเอ่ยตอบ

    ข้าหาทางไปถูกแล้วกันค่ะ

    อย่าดื้อน่า ข้าพาไปเซียงกยองดุ

    รบกวนเจ้าด้วยอย่างน้อยก็มีเพื่อนเดินกลับ แต่เราจะให้เขารู้ไม่ได้ว่าเราอยู่ในวัง ทั้งสองเดินมาเรื่อยๆจนถึงตลาด

    เจ้าส่งข้าตรงนี้ก็พอ ข้ากับเองได้แล้ว ขอบคุณมากดาเฮทำหน้าลำบากใจ

    ทำไมล่ะ?”

    เอ่อ...ไม่รู้สิ ข้าไปก่อนล่ะดาเฮถกกระโปรงวิ่งอ้าวหายลับไปกับความมืด

    ดาเฮ!” เซียงกยองเรียกไว้แต่ไม่ทัน ทำไมนางถึงไม่ให้ข้าไปส่งหรือว่าไม่ไว้ใจ?  ข้าไม่เข้าใจเจ้าจริงๆเลย ดาเฮ เซียงกยองอมยิ้มน้อยๆ ก่อนเดินกลับบ้านไป

    ฟู่ เกือบไปดาเฮปีนกลับเข้ามาในวังได้อย่างปลอดภัย

    เกือบอะไรหรือ?” เสียงหวานๆดังข้างหลัง

    ว้าย!” ดาเฮสะดุ้งสุดตัว

    เก่งมากเลยจางมี เจ้าแกล้งดาเฮสำเร็จแล้วกาจางชูนิ้วโป้งให้จางมี

    นี่เล่นอะไรกัน?” ดาเฮมองไม่เข้าใจนัก

    ข้าจะสอนให้จางมีมีอารมณ์ขันขึ้นมาบ้างน่ะสิกาจางตอบยิ้มๆ

    ข้าแกล้งเจ้าได้แล้วนะ ดาเฮจางมีพูดอย่างภาคภูมิใจ

    แหมๆ เจ้าเก่งดาเฮปรบมือให้

    แต่เจ้ายังไม่ตอบข้าเลยนะว่าทั้งวันนี้หายไปไหนมาจางมีถาม

    ข้าเดินเล่นอยู่แถวๆนี้แหละดาเฮตอบไร้พิรุธ

    งั้นหรือ แล้วที่พวกข้าเหนเจ้าปีนกำแพงวังออกไปล่ะ จะว่าอย่างไรกาจางดักคอ

    เอ่อ..ข้า..ดาเฮเกิดอาการน้ำท่วมปาก

    เจ้าหนีเที่ยวอีกแล้วหรือดาเฮจางมีถามซ้ำ

    แล้วเจ้าสองคนล่ะไปไหนกันมาดาเฮเปลี่ยนเรื่อง

    ข้าพาจางมีไปแปลงกุหลาบของเสด็จแม่น่ะกาจางยอมปล่อยผ่าน

    ข้าทำให้กาจางโดนหนามกุหลาบตำจางมีทำหน้ากังวลอีกครั้ง

    ข้าทำของข้าเอง เจ้าไม่เกี่ยวเสียหน่อยกาจางบอก

    แต่...

    เอาน่า เจ้าทำหน้าแบบนี้บ่อยเกินไปแล้ว ต่อไปถ้าเจ้าทำอีก ข้าจะให้เจ้าไปร้องเพลงให้เสด็จแม่ฟังกาจางขู่ด้วยสีหน้าจริงจัง

    บ้าสิ บทลงโทษอะไรของเจ้าเนี่ย:” จางมีหัวเราะคิกคัก

    ข้าเอาจริงนะ ไม่อย่างนั้นเต้นรำก็ได้ ถ้าเจ้าอยากกาจางแหย่

    ได้อยู่นะจางมีทำไม่รู้ไม่ชี้เต้นไปมารั่วๆ

    เยี่ยมไปเลย จางมี เจ้าเรียนรู้ได้ดีมากกาจางชม

    แหม เจ้าก็นะ เรื่องแบบนี้มันใช่เรื่องที่น่าชมที่ไหนล่ะจางมีเขินสะบัดค้อนให้ พูดไปเธอก็ไม่เชื่อเหมือนกัน คนอย่างเธอเนี่ยนะจะมาทำอะไรรั่วๆ ถ้าเสด็จแม่รู้จะว่าอย่างไรหนอ

    เอาเถอะ เจ้าเป็นแบบนี้แล้วน่ารักดีกาจางบอกด้วยดวงตาวิบวับทำเอาใบหน้านวลแดงซ่านด้วความขวยอาย ชมอยู่ได้ ข้าเขินจะตายอยู่แล้วนะ คนบ้า เสียงหวานประท้วงในใจ

    เจ้าจะไปไหนก็ไปเลยนะ กโยโซรีเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับองครักษ์ที่ทำเหมือนเป็นเงาตามตัวเจ้าหญิง

    แต่ข้าเป็นองครักษ์ของเจ้าหญิงกโยฮันกวนหน้าตาย

    เป็นองครักษ์ไปอยู่ห่างๆก็ได้นี่โซรีเริ่มเหนื่อยจึงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง เธอเรียนมาทั้งวันแล้ว ทำไมยังต้องมาเปลืองพลังงานเถียงกับกโยอีกนะ

    ข้าจะอยู่ตรงนี้กโยฮันตอบกวนๆ

    เรื่องของเจ้า!!! ข้าจะเข้าไปข้างในแล้ว อยากนอนตรงนี้ก็ตามใจโซรีปิดประตูปัง

    ทำไมวันนี้มันวุ่นวายอย่างนี้นะ....

    สวัสดีค่า อัพมาหลายตอนแล้วยังไม่ได้ทักทายกันเลย ไรท์ชื่อเจลีนนะคะ แนะนำตัวอีกที ที่มานี่ไม่มีอะไรมากหรอกค่า แค่อยากได้คอมเม้นต์ นะคะนะ เม้นต์ให้ไรท์ชื่นใจหน่อยนะ สั้นๆก็ได้ สนุก ไม่สนุกบอกกันได้นะคะ///กราบงามๆ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×