คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แผนหรือไม่ใช่แผน
วันนี้ชูการ์ดันตื่นสายเพราะเมื่อคืนมัวแต่นั่งคิดเรื่องเกี่ยวกับการประกวด แล้วคุณป๊ะป๋าซัลเฟอร์ก็ดันไม่ปลุกซะด้วยเพราะไม่อยากรบกวนการนอนของลูก
“คุณพ่อคะ! พาชูการ์ไปมหาวิทยาลัยหน่อยสิคะ ชูการ์สายแล้ว” ชูการ์วิ่งตึงๆลงมาจากบันไดก่อนจะคว้ามือคุณพ่อวิ่งออกไปทันที เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัยก็สายแล้ว ประตูก็ปิดแล้ว แล้วเธอจะทำยังไงล่ะทีนี้ รั้วก็สูงซะด้วยสิ จะปีนยังไงดีนะเนี่ย เสียงกรีดร้องในใจของชูการ์ที่ยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่ที่หน้ารั้วมหาวิทยาลัย เอานะ ปีนก็ปีน ชูการ์คิดก่อนจะเริ่มปีนรั้วมหาวิทยาลัยอย่างช้าๆและไม่มั่นใจ รวมทั้งกลัวตกด้วย พอปีนไปได้ถึงข้างบนสุด เธอก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่าแล้วจะลงยังไงล่ะทีนี้ ชูการ์แย่แล้ว ฮือ ~ ชูการ์นั่งตัวสั่นอยู่บนรั้ว จนสุดท้ายความอดทนของเธอก็หมดลงจึงตัดสินใจกระโดดลงจากรั้ว ฟุ่ป! ชูการ์ตกลงบนอะไรซักอย่างที่เธอประเมินแล้วว่าไม่ใช่พื้น เธอค่อยๆลืมตาขึ้น
“โอ๊ย ~” มีเสียงร้องเบาๆจากใต้ตัวเธอ
“ว้าย ~ ขอโทษค่ะ” ชูการ์รีบลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอกำลังนั่งอยู่บนตัวของรุ่นพี่สุดหล่อจากคณะนิเทศน์ศาสตร์ ใช่แล้ว รุ่นพี่พริ๊นซ์เดือนคณะที่ทำให้เธอตื่นสายนี่ไงเล่า
“น้อง เป็นอะไรรึเปล่าครับ โอ๊ย ~” พริ๊นซ์ถามก่อนจะลุกขึ้นแล้วกุมท้องเพราะชูการ์ตกลงมานั่งตรงนั้นพอดี
“รุ่นพี่เป็นอะไรรึเปล่าคะ ฉันขอโทษจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจจะตกลงมาทับนะคะ ฉันพารุ่นพี่ไปห้องพยาบาลนะคะ” ชูการ์ไม่รอคำอนุญาติ ได้แต่ลากพริ๊นซ์ไปห้องพยาบาลโดยลืมไปว่าเธอจะต้องเข้าเรียน เธอปีนรั้ว มหาลัยเพื่อที่จะเข้าเรียนเลยนะ! ทั้ง 2 คนมาถึงห้องพยาบาลกันแล้ว ชูการ์ค่อยๆพยุงพริ๊นซ์เข้าไปนั่งเพื่อให้ พี่พยาบาลเอาที่ประคบมาให้ พอเห็นพริ๊นซ์ประคบเองลำบาก ชูการ์จึงดึงมาทำให้
“ไม่ต้องลำบากน้องหรอกครับ พี่ทำเองก็ได้ น้องไปเรียนเถอะ” พริ๊นซ์บอกอย่างเกรงใจ รวมทั้งถ้าให้ชูการ์ทำให้กลัวว่าหัวใจจะเต้นแรงจนน้องเขาได้ยินน่ะสิ
“ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันเป็นคนทำให้รุ่นพี่เจ็บ ฉันก็ต้องรับผิดชอบสิคะ” ชูการ์แย้ง ทั้งๆที่เธอเป็นคนทำให้รุ่นพี่เขาเจ็บแท้ๆ ทำไมต้องเกรงใจด้วย
“งั้นหรอครับ งั้นฝากด้วยแล้วกันนะครับ” พริ๊นซ์รับคำก่อนจะปล่อยให้ชูการ์เอาน้ำแข็งประคบไปเงียบๆผ่านไปซักพัก
“เสร็จแล้วค่ะ ดีขึ้นมั้ยคะ” ชูการ์เรียก ทำให้พริ๊นซ์ลืมตาขึ้นมามอง
“อ้อ! ดีขึ้นแล้วละครับ ขอบคุณนะ” พริ๊นซ์ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ขอโทษนะคะ พี่คือพี่พริ๊นซ์เดือนคณะนิเทศน์ศาสตร์ใช่มั้ยคะ” ชูการ์เผลอหลุดปากออกไปด้วยความอยากรู้
“ครับ พี่ชื่อพริ๊นซ์ แล้วน้อง ???” พริ๊นซ์ทำเป็นไม่รู้จักชูการ์
“ชูการ์ค่ะ อยู่ปี 1” ชูการ์ตอบอย่างนอบน้อม
“หรอครับ น้องคือชูการ์7(‘s)สินะครับ” พริ๊นซ์ยังคงเนียนต่อไป
“ค่ะ จะพูดอย่างนั้นก็ใช่แหละค่ะ” ชูการ์ยิ้มเขินๆเมื่อคนตรงหน้ารู้จักเธอด้วย
“งั้นพี่ไปเรียนก่อนนะ น้องก็ด้วยล่ะ เดี๋ยวจะสายเอา” พริ๊นซ์เตือนด้วยความหวังดี
“จริงด้วย!!! สายแล้ว ฉันไปก่อนนะคะ” แล้วชูการ์ก็รีบวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว
“ว่าไง พริ๊นซ์ ได้ยินว่าเมื่อเช้านางฟ้าหล่นใส่หรอ” ไวท์และไวน์ที่เดินสวนเข้ามาในห้องพยาบาลทัก
“เออน่า! แล้วนี่มาทำอะไรกัน” พริ๊นซ์หันไปมอง
“ก็มาเยี่ยมเจ้าชายที่บาดเจ็บจากภารกิจช่วยเหลือนางฟ้าน่ะสิ” ไวท์ยิ้มล้อ
“ถึงจะเจ็บตัว แต่ก็มีความสุขใช่มั้ยล่ะ น้องชูการ์ประคบให้ด้วยหนิ” ไวน์พูดต่อ
“นี่ไวท์กับไวน์เข้ามามองตั้งแต่ตอนนั้นเลยหรอ -///- ” พริ๊นซ์หน้าแดงนิดๆ
“ชอบเขาล่ะสิ” ไวท์คาดคั้น
“ก็เปล่าซะหน่อย” พริ๊นซ์ปฏิเสธ
“ถ้าไม่พูดความจริง ระวังวอดก้าคาบไปกินนะ เฮ้ย!” ไวท์พูดถึงวอดก้าเดือนคณะอักษาศาสตร์ที่เหมือนจะมีท่าทีชอบชูการ์ตั้งแต่วันรับน้อง
“แล้ววอดก้ามาเกี่ยวอะไรด้วย” พริ๊นซ์แอบสนใจ
“แล้วทำไมต้องสนด้วยล่ะ ถ้าไม่ได้ชอบเค้า” ไวท์ยังคงไล่ต้อน
“เออ! ฉันชอบน้องชูการ์ พอใจรึยัง” พริ๊นซ์สารภาพความจริงพร้อมกับไวท์กับไวน์ที่เฮแล้วแท็กมือกัน
“เจ้าชายเลิกปากแข็งแล้วเว้ย!!” ไวน์ล้อต่อ
“แล้วไปชอบน้องเขาได้ยังไง พึ่งเจอกันไม่กี่วันเองนะ” ไวท์ยังคงสงสัย
“จริงๆฉันไม่ได้พึ่งเจอน้องชูการ์ตอนนี้ เรารู้จักกันมาตั้งนานแล้ว ตอนเด็กๆฉันเคยไปเล่นกับน้องเขา แต่ก็ก่อนฉันไม่ได้หน้าตาอย่างนั้ ฉันเตี้ยๆดำๆใครจะคิดว่าโตมาแล้วมันจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ฉันชอบน้องเขา ตั้งแต่ตอนนั้น แต่ฉันก็ไม่กล้าจะบอกเพราะถ้าบอกไปตอนนั้น ฉันกับน้องเขาคงเหมือนโฉมงามกับเจ้าชาย อสูร แต่โชคชะตาก็เหมือนจะเข้าข้าง ฉันเลยได้เป็นพี่รหัสของน้องเขา สภาพก็เหมือนตอนนี้ ฉันคอย ช่วยเหลือแต่ไม่กล้าจะเจอหน้าน่ะ” พริ๊นซ์ได้แต่ถอนหายใจบางๆ ถึงจะบอกว่าเป็นเดือนคณะจะฮอต สาวๆ ที่ไหนก็กรี๊ด แต่คนที่อยากให้กรี๊ดไม่เห็นจะมีท่าทีอะไรเลย อยู่กับฉันก็น่ารักเท่าๆที่ทำกับคนอื่น ในเมื่อเป็น อย่างนี้จะกล้าสารภาพรักได้ยังไง
“แต่ตอนนี้นายหล่อมากเลยนะ ไม่เห็นมีคราบเด็กเตี้ยๆดำๆคนนั้นเลย” ไวท์ปลอบใจ
“น้องเค้าจำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเป็นคนที่เล่นกับเขาตอนเด็กๆ” พริ๊นซ์ยังคงหดหู่
“อยากเป็นแฟนกับน้องเขามั้ยล่ะ ฉันจะช่วย” ไวน์เสนอ
“นายจะช่วยฉันจริงๆงั้นเหรอ” พริ๊นซ์ไม่มั่นใจ
“เอาน่า อย่างน้อยไวน์ก็เป็นแฟนกับครีม เพื่อนน้องชูการ์นะ” ไวท์ช่วยเกลี้ยกล่อม
“ก็จริง ถ้านายช่วยฉันได้ก็ตกลง” พริ๊นซ์รับคำ
ทางชูการ์ที่ตอนนี้รีบวิ่งเข้าไปนั่งกับที่ในห้องเลกเชอร์
“ชูการ์ ~ เธอไปไหนมา” ครีมกระซิบถามเมื่อเห็นชูการ์เข้ามานั่งที่
“ฉันไปห้องพยาบาลมา พารุ่นพี่ไปประคบมาน่ะจ้ะ” ชูการ์กระซิบต่อ
“รุ่นพี่หรอ ? ใครอ่ะ” ครีมสงสัย ชูการ์ผู้รักเรียนยิ่งชีพเนี่ยนะจะพาคนไปห้องพยาบาลในขณะที่ตัวเองกำลังจะสาย
“ก็.....รุ่นพี่พริ๊นซ์ เดือนคณะนิเทศน์จ้ะ” ชูการ์กระซิบสีหน้าเขินๆ
“ห้ะ! พอดีไปมั้ยเนี่ย พี่พริ๊นซ์รุกเร็วเหมือนกันนะนั้น” ครีมพึมพำกับตัวเอง
“อะไรนะจ๊ะ พี่พริ๊นซ์ทำไมนะจ๊ะ” ชูการ์ฟังไม่ถนัดเท่าไหร่นักได้ยินแค่พี่พริ๊นซ์เร็วๆซักอย่าง
“อ้อ! พี่พริ๊นซ์มาเร็วเหมือนกันนะ พี่เค้ามีเรียนคาบบ่ายหนิ” ครีมแก้ตัวหน้าแหยๆ
“อ่อ จ้ะ ต้องไปขอบคุณพี่เขามากๆเลยที่ช่วยมารับฉันไว้ จนพี่เขาต้องเจ็บตัว” ชูการ์พูดอย่างรู้สึกผิด
“พี่เค้าคงเต็มใจช่วยแหละ” ครีมปลอบใจก่อนจะนึกขึ้นได้
“เอ้อ! เกือบลืมแน่ะ พี่รหัสของเธอเอาอาหารเช้ามาให้แน่ะ” ครีมนึกขึ้นได้ก่อนจะยกถุงขนมที่มีคนเอามาวางไว้ให้ชูการ์ตั้งแต่เช้าออกมา
“จริงเหรอ พี่เจ้าชายเอาของมาให้ฉันหรอจ๊ะ มีจดหมายรึเปล่า” ชูการ์ตื่นเต้นขึ้นมาทันที
“มีๆ ฉันเก็บไว้ให้น่ะ” ครีมนำจดหมายสีฟ้าออกมาให้ชูการ์
“น้องชูการ์ครับ นี่พี่เจ้าชายเองนะครับ พี่เอาขนมกับน้ำมาให้ เห็นมีคนบอกว่า มาสายจนไม่ได้กินข้าวเช้าหนิ กินซะนะครับ เดี๋ยวจะเสียสุขภาพเปล่าๆ ปล.เป็นห่วงนะครับ” เนื้อความในจดหมายทำให้ชูการ์แอบเขินโดยเฉพาะคำว่า เป็นห่วงนะครับในตอนท้าย พี่เจ้าชายน่ารักเกินไปแล้วนะ ถ้าดีอย่างนี้บ่อยๆชูการ์ก็หวั่นไหวแย่สิคะ ชูการ์คิดในใจก่อนจะหันกลับไปเรียนด้วยอารมณ์ที่ดีสุดๆ
ความคิดเห็น