คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 3ธิดามหาสมุทร
“ขึ้นมาร้องเพลงที่ริมฝั่งอีกแล้วเหรอ โซรี” ไซเรนสาวผมสีแดง หางสีม่วง ตาสีทอง หยุดร้องแล้วหันกลับมามองเจ้าของเสียงนั้น
“ก็ข้าชอบมาร้องเพลงที่นี่ อากาศก็ดี ทำไม? เจ้าไม่ชอบหรือไง?”
“ก็ชอบ..แต่ถ้าท่านเจ้าสมุทรรู้เรื่องว่าเจ้าแอบขึ้นมาริมฝั่ง เดี๋ยวท่านจะเป็นห่วงเอานะ” โนเบล ลูกม้าน้ำของโซรีบ่น
“ถ้าเจ้าไม่บอก ข้าไม่บอก แล้วท่านพ่อจะรู้ได้ยังไงล่ะ”
“เจ้าก็เป็นอย่างงี้ตลอด”
“เอาน่า ข้ารอให้เรือผ่านมาอยู่ ช่วงนี้มหาสมุทรช่างเงียบเหงานัก” บุ๋มๆ เสียงน้ำกระเพื่อมใกล้ๆตัวของโซรี
“โซรี เจ้าไม่รอพี่เลยนะ” พี่สาวคนรองอย่างจางมี ไซเรนผมสีน้ำเงิน ตาสีดำ หางสีฟ้าอ่อนกระโดดขึ้นมานั่งข้างๆอย่างร่าเริง
“ขอโทษค่ะ พอดีข้าเบื่อๆเลยขึ้นมาก่อน”
“โซรี! จางมี! กะแล้ว เจ้าทั้งสองขึ้นมาอยู่ที่นี่เอง” ดาเฮ พี่สาวคนโตผู้มีผมสีเหลือง ตาสีเขียว หางสีน้ำเงินเข้มโผล่พ้นผิวน้ำขึ้นมา
“พี่ดาเฮมานั่งด้วยกันสิคะ”
“พี่จะมาตามเจ้าทั้ง2ต่างหาก แอบขึ้นมาบนผิวน้ำอย่างนี้ไม่ดีรู้มั๊ย กลับไปที่วังกับพี่นะ”
“โธ่ พี่ดาเฮ อยู่บนผิวน้ำมันเป็นชีวิตของพวกเรานะคะ เราเป็นไซเรน ไม่ใช่นางเงือกที่ว่ายสวยๆพวกนั้น”
“พี่รู้ แต่มนุษย์อันตรายนัก อย่าประมาท” เธอรู้เรื่องของมนุษย์ดี
“ค่ะ แต่พี่จางมี โนเบลบอกว่าท่านพ่อเรียกพี่จางมีค่ะ”
“หรอๆ งั้นเดี๋ยวพี่ไปก่อนล่ะ” พี่สาวทั้งสองดำน้ำลงไป
“เฮ้อ โนเบล ข้าว่าข้าว่ายไปดูหน่อยดีกว่าว่าจะมีเรือผ่านมาบ้างมั๊ย” โซรีกระโดดลงน้ำพลางดำผุดดำว่ายอย่างรวดเร็วท่สุดเท่าที่ไซเรนอย่างเธอจะทำได้
“โซรี!!! อย่าว่ายเร็วนักสิถ้าเจ้าไปเจอเรือเข้ามันจะอันตรายนะ”
“มนุษย์น่ะเหรอ จะทำอะไรเราได้ มีแต่เราซะมากกว่าที่กุมชะตาชีวิตมนุษย์ไว้ในมือ ถ้าร้องก็ตาย ถ้าเงียบก็รอด” โซรีตอบ นั่นคือสิ่งที่ไซเรนอย่างเธอทำได้ดีที่สุด การทำให้มนุษย์จมน้ำตายไงล่ะแล้วอย่างนี้เธอต้องกลัวมนุษย์แสนอ่อนแอพวกนั้นด้วยรึไง เธอน่ะ ไซเรนดีเด่นเชียว
“ไม่ฟังคำเตือนของท่านดาเฮหน่อยเหรอ ท่านรู้เรื่องมนุษย์ดีที่สุดเลยนะ”
“โธ่ พี่ดาเฮก็ขี้กังวลเกินไป แค่เราลงน้ำ มนุษย์พวกนั้นก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว”
“แต่มนุษย์จับปลาไปได้มากมาย ขนาดปลาที่ไวกว่าเรายังถูกจับได้เลยนะ”
“ถ้าเจ้ายังพูดมาก ข้าไปเองก็ได้นะ”
“ไม่ได้! ข้าต้องไปกับเจ้า”
“งั้นก็เงียบๆไว้” โซรีเห็นวัตถุขนาดใหญ่เคลื่อนอยู่ไกลลิบๆ
“โนเบล เจ้าดูนั่น เรือ!”
“เดี๋ยวก็แล่นมาทางนี้ เราลงไปรอที่วังกันดีกว่า”
“ก็ได้ ข้าจะลงไปหาท่านพ่อด้วย” โซรีแหวกว่ายลงไปที่อาณาจักรแอตแลนติส บ้านของเธอ ท่านพ่อเล่าว่าแอตแลนติสเคยอยู่บนบกแต่เกิดโศกนาฏกรรมทำให้เมืองนี้จมลง เผ่าพันธุ์เงือกและไซเรนก็กำเนิดตอนนั้น เธอว่ายเข้าไปที่ท้องพระโรงใหญ่
“ท่านพ่อ ข้ามาแล้วค่ะ” โซรีว่ายเข้าไปกอดเจ้าสมุทรเยซอง
“เจ้าหายไปไหนมาทั้งวัน ลูกพ่อ”
“ลูกไปสำรวจผิวน้ำมาค่ะ มีเรือลำใหญ่กำลังมาทางนี้”
“เจ้าเป็นไซเรนที่ดีนักลูกพ่อแต่จงระวังอย่าให้ถูกมนุษย์ทำอะไรได้” เยซองเอ่ยอย่างเอ็นดู
“ใครๆก็เตือนว่าให้ระวังมนุษย์ พวกเขาอันตรายมากเลยหรอคะ เห็นเพียงแค่เราอ้าปากร้องเพลง มนุษย์แสนอันตรายก็พากันกระโดดน้ำลงมาหาต้นตอของเสียงตายกันหมด”
“พวกเขาอาจไม่มีวิธี แต่เขามีจิตใจกับสมองเช่นเดียวกับเรามันก็มากพอแล้วไม่ใช่เหรอลูก”
“ลูกไม่เข้าใจ”
“มันยังไม่ถึงเวลาที่จะเข้าใจ ซักวันลูกจะรู้เอง”
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะคะ?”
“ก็คงซักวัน” คำตอบของเยซองไม่ได้ทำให้คำถามในใจของโซรีกระจ่างขึ้นเลยแม้แต่น้อย
“นี่เราเดินทางกันมานานเท่าไหร่แล้ว” เสียงถามจากกัปตันเรือโจรสลัดอย่างโจวกโยฮัน
“3เดือนแล้วครับ กัปตัน”
“อืม...งั้นเหรอ”
“จะเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ กโย” คิมกาจางเพื่อนของโจรสลัดหนุ่มถาม
“เปล่า แต่เขตที่เรากำลังจะเข้าไปถึงทุกคนเรียกกันว่า ทะเลอาถรรพ์...”
“ทะเลอาถรรพ์? ทำไมล่ะ”
“ก็เพราะไม่เคยมีใครรอดจากทะเลตรงนี้ไปได้น่ะสิ” หานเซียงกยองเพื่อนอีกคนของกัปตันเหวี่ยงตัวลงมาจากดาดฟ้า
“ไม่มีใครรอดไปได้!!?? เฮ้ย! กโย อย่าบอกนะว่าที่เจ้าคิดจะมานี่เพราะจะล้างอาถรรพ์โดยการผ่านไปให้ได้” กาจางเบิกกว้าง เขารู้นิสัยเพื่อนของเขาดี
“ใช่ เจ้าก็รู้นี่ ข้าชอบความท้าทายมากแค่ไหน”
“ยิ้มแบบนั้น ไม่ได้คิดแค่จะพิสูจน์อาถรรพ์ล่ะสิ” เซียงกยองดักคอ
“ข้าจะจับเจ้าตัวอาถรรพ์กลับไปให้ได้”
“ฮ้าดชิ่ว! ใครนินทาข้า” โซรีทำจมูกฟุดฟิด
“อาจจะเป็นโนเบลก็ได้นะ เห็นหาเจ้าทั่วไปหมด” จางมีพูดพลางเอาหวีสางผม
“งั้นเหรอ ข้าไปดูหน่อยดีกว่า แต่ว่าพี่จางมีเห็นพี่ดาเฮมั๊ย?” จางมีส่ายหน้าเป็นคำตอบ
ความคิดเห็น