คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผู้จัดการหน้าใหม่
บทที่ 1 ผู้จัดการหน้าใหม่
เมื่อเริ่มต้นวันใหม่ คนที่ตื่นสายที่สุดมักเป็นเขาเสมอๆ เทมส์ลืมตาตื่นขึ้น เขาคว้านาฬิกาขึ้นมาดูโดยไม่ขยับตัว
“...บ่ายสองโมงสี่สิบ?” เทมส์พึมพำก่อนจะจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจพลางอ้าปากหาวอย่างอ่อนเพลีย เขาตื่นสายไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะเมื่อวานกว่าจะถ่ายเสร็จก็ตีสาม แถมวันนี้ก็ไม่มีงานอะไรช่วงเช้าจนถึงสามโมงครึ่ง ติ๊ง ~ เสียงๆหนึ่งดังขึ้นดึงความสนใจของเขา เขามองไปทางต้นเสียง มันคือโทรศัพท์มือถือนั่นเอง
“มีคนส่งข้อความมา?” เทมส์คิดหน่ายๆก่อนจะเปิดขึ้นดูข้อความ
มิวเซียม: ฉันรู้ว่านายพึ่งตื่น มีกราแตงอยู่ในตู้เย็น เอาไปอุ่นซะล่ะ ไอ้เราก็นึกว่าใคร...ที่แท้ก็เจ้าโบราณวัตถุเดินได้นี่เอง จากนั้นเขาก็ทำตามเจ้าเพื่อนตัวดีเมล์มาบอกน่ะล่ะ
“อา...มีถ่ายแบบโฆษณาเครื่องดื่ม มีถ่ายละคร เรื่องรักกันปลายหน้าผา (?) ไอ้ชื่อละครใครคิดวะครับเนี่ย ?” แม้บางทีจะมีงานที่ไม่อยากรับ เช่น กินน้ำรสชาติห่วยแตก แต่ต้องยิ้มอย่างสดชื่นว่าอร่อย...อะไรแบบนั้นล่ะ บางทีผมว่ามันทรมานมากเลยนะ ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง
“ฮัลโหลครับ นี่เทมส์ครับ”
“เบอร์นายก็ต้องนายรับสิวะ”
“ไอเฟล ?”
“เออ คิดว่าใครล่ะ นายไม่ได้เมมเบอร์ไว้เรอะ?”
“อืม ไม่ได้เมม ขี้เกียจ”
“บ้า! ขี้เกียจเนี่ยนะ ?”
“เออ ช่างฉันเถอะ มีธุระอะไร ?”
“ถ้าไม่มีอะไรฉันจะโทรมาหานายทำไม สู้โทรหาสาวๆดีกว่า”
“ครับๆ สรุปมีอะไรครับ ?”
“คือ...ผู้จัดการนายอะ บังเอิญเจอยัยเชอร์เบทแล้วเหมือนจะไปสร้างความรำคาญอะไรเนี่ยละ ตอนนี้หมอนั่นหัวแตกเย็บไป 7 เข็ม”
“หะ ? ผู้จัดการอะนะ!”
“เออสิ ตอนนี้อยู่...” เทมส์ตัดสายทันทีไม่ต้องบอกก็รู้แล้วว่าโรงพยาบาลไหน
“เชอร์เบท! เธอทำอะไร ?”
“โทษทีนะ พอดีตอนกำลังเหม่อๆผู้จัดการนายก็โผล่มาอ่ะดิ ฉันก็เลยตกใจฟาดไป” เทมส์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ตอนนี้ผู้จัดการของเขายังไม่ฟื้นเลย ทันใดนั้นเอง ผู้หญิงคนหนึ่งก็วิ่งด้วยความเร็วสูงเข้าไปหาร่างผู้จัดการ
“คุณลุง ~ ฟื้นเซ่!” เธอคนนั้นเข้าไปเขย่าตัวผู้จัดการของเขา
“นี่เธอเป็นหลานเขาเหรอ” เทมส์ถาม
“อือ” เธอคนนั้นตอบ
“งั้นเธอมาเป็นผู้จัดการให้ฉันแทนคุณลุงของเธอ เพราะคุณลุงของเธอคงต้องพักฟื้นอีกนาน” เทมส์ว่า ก็ต้องอีกนานอยู่แล้ว ฝีมือเชอร์เบทน้อยซะที่ไหน
“แต่ฉันทำไม่เป็นนี่นา” เธอคนนั้นตอบ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็เป็นเอง เธอชื่ออะไร”
“วิคตอเรีย” สุดท้ายเธอก็ยอมเป็นผู้จัดการเขาจนได้ ถ้าเทมส์กลายเป็นคนตกยากสาวๆคนไหนจะไม่ให้เขาอยู่ด้วย คงอารมณ์ประมาณว่า ‘กรี๊ดดดดด ท่านเทมส์’ แน่นอน
“งั้นผมไปถ่ายละครต่อนะครับ ผู้จัดการ” เทมส์พูดยิ้มๆ
“อือ” วิคตอเรียรับคำสั้นๆอย่างประหม่าแล้วเดินตามเทมส์เข้าไปดูเขาแสดง เนื่องจากกองถ่ายดูราบรื่นดี วิคตอเรียจึงเดินออกไปข้างนอกสตูดิโอ เพื่อหาร้านขนมหวานและเธอก็มาสะดุดตาเข้าในร้าน la chocolate ภายในร้านตกแต่งอย่างสวยงามให้ความรู้สึกหวานและเบาสบาย
“จะรับอะไรดีครับ ?” พนักงานเข้ามาถามอย่างเป็นมิตร เขามีหน้าตาหล่อเหลาจนไม่น่ามาเป็นพนักงานร้านขนมธรรมดา
“พอจะแนะนำให้ฉันได้มั้ยคะ”
“แน่นอนครับ ผมแนะนำ ปาเว่ ช็อกโกแลต แผ่นหินที่มีหน้าตาเรียบนี่ มันเป็นเมนูที่คนซื้อเยอะมากที่สุด”
“ตกลงค่ะ อ้อ คุณพอจะบอกฉันได้มั้ยคะว่าแถวนี้มีร้านกาแฟรึเปล่า”
“ถ้ากาแฟล่ะก็...ที่นี่มีนะครับ จะรับหรือเปล่า”
“ค่ะ งั้นขอกาแฟนมแบบเผินกับช็อกโกแลตปาเว่นะคะ”
“กรุณารอซักครู่ครับ” หลังจากที่ซื้อเสร็จเรียบร้อยเธอก็เดินกลับไปที่สตูดิโอเพื่อนำกาแฟนมไปให้เทมส์ ส่วนช็อกโกแลตน่ะ แบ่งกันกินละกันนะ > <
“วิคตอเรีย เธอไปไหนมา ? ผมนึกว่าโดนลักพาตัวไปแล้วนะ!” ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป เธอก็โดนเทมส์ตะหวาดเข้าให้แล้ว
“ก็แบบ...พี่ตังเมบอกว่านายชอบกินกาแฟนมหลังถ่ายทำนี่นา”
“ที่แท้ก็เรื่องนี้เองเหรอ...”
“แต่ไอ้ลักพาตัวเนี่ย นายกังวลมากไปรึเปล่าอ่ะ”
“ไม่ ไม่มากหรอก ก่อนหน้านี้ผู้หญิงที่เข้าใกล้ฉันโดนลอบทำร้ายนะ!”
“แต่ไม่เห็นมีข่าว...”
“มันจะไปมีได้ยังไง ? อย่าลืมสิว่าเราเป็น7(‘s) บางข่าวที่เราไม่อยากให้มีใครรู้มันจะมีคนรู้ได้ไง ?”
“จริงด้วย ~” วิคตอเรียได้แต่นั่งก้มหน้าสำนึกผิด ถ้าเธอโดนลักพาตัวไปเทมส์ต้องทำเป็นเรื่องใหญ่แหงๆดูจากนิสัยเขาก็รู้
“ขอโทษนะเทมส์”
“ยกโทษให้ ไหนๆเธอก็ซื้อกาแฟนมมาแล้วนี่ ~” คราวนี้เขาทำหน้าเหมือนหมาน้อยขอขนม น่ารักโคตร >0< น่าร้ากกกกกก
“อ..อะนี่” เขารับกาแฟนมไปจากฉันแล้วทำหน้าแบบฟินสุดๆ แบบนี้สงสัยเขาจะชอบมันมากจริงๆ
“อ้อ จริงสิเทมส์ ฉันซื้อช็อกโกแลตมา นายจะกินด้วยกันมั้ย”
“ผมกินด้วยได้เหรอ *-*”
“ได้สิ!”
“เย่ๆ ผมรักวิคกี้ที่สุดเลย!”
“หา...นี่นายก็เรียกฉันว่าวิคกี้เหรอ ?”
“ไม่ได้เหรอครับ ^^” ฉันเชื่อว่าถ้าคุณเห็นหน้าเขาตอนนี้จะปฏิเสธไม่ลง
“ก็ได้!” และฉันก็ตกลงจนได้สิน่าถึงแม้มันจะเร็วไปก็เถอะ...นิสัยเทมส์สรุปว่า มาดขรึม มาดเท่ มาดน่ารัก อะไรกันแน่ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“เอาละ ของหวานพร้อม ผมพร้อมแล้วที่จะถ่ายละครต่อ”
“งั้นก็ดีนี่ ว่าแต่ละครที่ว่าที่เป็นยังไงเหรอ?”
“ก็...เรื่องรักกันปลายหน้าผาทำตามทฤษฎี เมื่อเราตกอยู่ในอันตรายและเห็นเพศตรงข้ามจะรู้สึกตกหลุมรักน่ะ พระเอกกับนางเอกถูกจับมาทดลองทำทฤษฎีนี้เลยแกล้งทำเป็นรักกันไม่งั้นจะถูกผลักตกหน้าผา” เทมส์อธิบายอย่างไม่ใส่ใจอะไร
“ดูไม่น่าสนุกเลยแฮะ”
“ผมก็ว่างั้นอ่ะ แต่ทำไงได้ก็มันต้องแสดง เขาจ้างด้วยเงินจำนวนมากนี่” สรุปว่าหมอนี่ก็ทำเพื่อเงินสินะ ?
“วิคกี้ ผมรู้นะว่าเธอกำลังคิดอะไร กำลังคิดว่าผมเห็นแก่เงินใช่มั้ย”
“เปล่านะ! ก็...ไม่เชิงหรอก”
“ก็จริงอยาที่พวกเรา7(‘s)ไม่ต้องทำอะไร อาศัยบารมีสมูทตี้ก็มีกินมีใช้ทั้งชาติ แต่จะให้ผมไปรบกวนน่ะ ผมว่าไม่ค่อยดีหรอก”
“ก็จริงของนาย ขอโทษที่เหมือนจะเข้าใจผิด”
“เหมือนจะ ? 555+ ใช้คำพูดตลกดีนะ”
“แฮะๆ” หลังจากที่คุยกันอีกพักหนึ่ง ฉันก็ได้เห็นการประสานงานของเหล่าทีมสไตลิสต์ เทมส์ถูกจับแต่งหน้าใหม่ วิคตอเรียจึงเกิดความสงสัยว่าต้องแต่งหน้าซักกี่ครั้งก่อนถ่าย
“งั้นเดี๋นวไปเอาชุดให้นะคะ”
“ฝากด้วยนะจ๊ะวิคกี้” พี่ตังเมบอก ดูเหมือนว่าชุดที่ใส่จะเป็นแค่เสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ธรรมดาๆ จะว่าไปเสื้อผ้าในนี้ก็น่าใส่มากเหมือนกัน และฉันก็ไปสะดุดตาที่ชุดชุดหนึ่งเขียนป้ายว่า ‘เมื่อเทมส์กลายเป็นสาวน้อย’ อย่าบอกนะว่าเขาเคยใส่ชุดนี้จริงๆ... มันเป็นสีชมพูลูกไม้สีขาว ดูรวมๆออกแบบเหมือนชุดตุ๊กตา โดยส่วนตัวฉันคิดว่าเขาแต่งขึ้นนะแต่ไม่คิดว่าเขาจะแต่งหรอก
“วิคกี้ ชุดเทมส์ได้ยังจ๊า ~ ~ ~”
“ค่า! พี่ตังเม จะไปเดี๋ยวนี้ละ” ชุดของเทมส์ที่ใช้คราวนี้เป็นเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงยีนส์ธรรมดา ทีแรกฉันนึกว่าบทของเทมส์จะดูเป็นสุภาพชน แต่...เทมส์ : มีธุระอะไร ? ฉันไม่อยากร่วมการทดลองไร้สาระ เขาทำท่าไม่สุภาพสุดๆ...ทำเอาฉันอึ้งไปเลย เขาก็แสดงได้ดีนะเนี่ย...แต่นางเอกดูไม่ค่อยตั้งใจแสดงเท่าไหร่ ถ้าจะให้พูดตามตรง เธอดูตื่นเต้นกับการแสดงร่วมคู่กับเทมส์แห่ง7(‘s)ละมั้ง เวลาผ่านไปแล้วผ่านไปเล่า นานถึง 5 ชั่วโมง แต่ยังไม่มีท่าทีว่าจะถ่ายเสร็จ เขาไม่ง่วงกันบ้างรึไงนะ ? ฉันจะหลับอยู่แล้วเนี่ย......ฟี้...ฟี้...ฟี้...
ความคิดเห็น