คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่14 คนที่รักสุดหัวใจไม่ว่าอะไรก็ตาม
“เจ้าอยากได้พลังไหมล่ะ พลังที่เป็นของเจ้ามาโดยตลอด ขณะนี้ถึงเวลาแล้ว” เสียงก้องไปทั่วบริเวณ
“พลัง? พลังอะไรกัน ข้าเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาเท่านั้น”
“พลังที่เจ้ามี เพียงแต่เจ้าไม่รู้...เอ่ยมาสิ เอ่ยยอมรับข้า”
“ข้าขอทราบนามของท่าน...”
เสียงนั้นเอ่ยตอบ
หากต้องการพลังให้เอ่ยตอบ ข้าจพมอบมันให้ดังใจฝัน
นี่คือสิ่งอันตรายแสนสำคัญ พลังนั้นมากมายต้องระวัง
เอ่ยนามข้าเอ่ยออกมาให้ชัดถ้อย เพียงเล็กน้อยที่ต้องการอย่าเพียงหวัง
เอ่ยนามข้าเอ่ยออกมาให้ข้าฟัง นามข้าดังจางมีที่คุ้นเคย
“จางมี? ชื่อของข้าอย่างนั้นหรือ?”
“เจ้าเอ่ยนามของข้าออกมาแล้ว จำไว้ ข้าคือเจ้า เจ้าคือข้า ขอให้โชคดี” จางมีเห็นแสงสว่างอยู่ปลายทางของความมืด เธอรีบพุ่งไปให้ถึง จู่ๆเธอก็เปิดเปลือกตาขึ้นมาแล้วกลอกมองรอบๆ เธอเห็นกาจางนั่งอยู่ข้างเตียง กุมมือร้อนจี๋ของเธอเอาไว้ เธอกำลังจะร้องเรียกเขาแต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะความเจ็บปวดกับพลังแปลกๆมันพลุ่งหล่านทั้งตัวเธอไม่หยุด จางมีผุดลุกผุดนั่ง นอนลงสลับกันไปมา ดิ้น เผื่อมันจะบรรเทาความรู้สึกภายในได้
“จางมี เจ้าฟื้นแล้ว!!!” กาจางยิ้มยินดี แม้ตกใจกับดวงตาสีแดงเข้มอยู่ไม่น้อย
“กาจะ....กรี๊ด!!!!” พออ้าปากพูดก็ต้องกรีดร้องออกมาเสียก่อน
“จางมี เจ้าเป็นอะไร บอกข้ามา!!!” กาจางตกใจ เฟอร์เร็ตกระโดดผลุงเข้ามาที่เตียง จางมีกระอักของเหลวสีแดงเข้มออกมา เฟอร์เร็ตก้มลงดื่มมันเพื่อเป็นการเสร็จสิ้นพันธะสัญญา จางมีวาดมือไปด้านซ้าย เถาของดอกกุหลาบตรงไปปักผนัง จางมีก้มลงมองมือตนเอง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ? เธอกลายเป็นตัวอะไรไปแล้ว? จางมีมองหน้ากาจางที่ตกใจอย่างเจ็บปวด กาจางอาจไม่รักปีศาจอย่างเธออีกแล้วก็ได้ จางมีวิ่งตรงไปที่หน้าต่างแล้วกระโดดลงไป
“จางมี!” กาจางวิ่งตามไปดู เห็นจางมีที่มีกลีบกุหลาบมาต่อกันเป็นสะพานให้จางมีเดินข้ามไป
“จางมี!!!!!”
“ราชินี!!! รอข้าด้วย” เฟอร์เร็ตเรียก เมื่อได้สติกาจางรีบวิ่งลงจากระเบียงวัง ถ้าหากเขารีบ อาจจะตามทัน กาจางวิ่งเข้าไปถึงป่าลึกแต่เข้าไปไม่ได้เพราะต้นไม้ทั้งหลายพันไว้เป็นประตู กาจางได้แต่เดินคอตกกลับไปที่วัง จางมีแอบมองลอดรั้วหนามออกไปอย่างตัดใจ ถ้าทำอย่างนี้ ทุกคนในเมือง กาจาง เสด็จพ่อและเสด็จแม่จะปลอดภัย
จางมีปล่อยพลัง หวังให้ทุกอย่างมันดีขึ้น ชุดของเธอที่สร้างจากกุหลาบค่อยๆปรากฏขึ้น รวมถึงผมที่มีกุหลาบเลื้อยพันกันเป็นมงกุฎ เปลี่ยนให้เจ้าหญิงจางมีกลายเป็นราชีนีผู้สูงศักดิ์ เธอสร้างอาณาจักรและบัลลังก์ขึ้นมา ต่อไปนี้ หากอะไรจะเกิดก็เกิดเถิด
“ราชินีอย่าเศร้าสิคะ ใจเย็นๆค่ะ” เฟอร์เร็ตกระโดดเข้ามาบนที่เท้าแขน
“เจ้าเป็นใคร มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”
“ข้าเป็นเฟอร์เร็ต สัตว์คู่บุญของราชินีค่ะ ได้โปรดอย่ากลัวข้าเลย”
“สัตว์คู่บุญของข้าหรือ? เจ้าชื่ออะไรล่ะ”
“ข้ายังไม่มีชื่อค่ะ รอราชินีตั้งให้”
“แต่ข้าไม่ใช่ราชินี ข้าเป็นเพียงเจ้าหญิงธรรมดาเท่านั้น”
“ราชินีเป็นราชินีของหมู่มวลกลุหลาบและดอกไม้ทั้งหลายค่ะ เป็นชะตาผูกพันท่านกับพลังนี้มาแต่กำเนิด โปรดตั้งชื่อให้ข้าเป็นการแสดงความยอมรับ”
“อย่างนั้นข้าขอตั้งชื่อให้เจ้าว่า ทีโรส”
“ข้าชอบชื่อนี้จังเลยค่ะราชินี” เฟอร์เร็ตกระโดดขึ้นมาซุกบนตัวจางมีอย่างภัคดี
“ข้าดีใจที่เจ้าชอบ ถ้าอย่างนั้นข้าขอถามอีกข้อหนึ่งได้ไหม”
“ข้ายินดีตอบค่ะ”
“ข้าควรจะทำอย่างไร ข้าอยากกลับไปหากาจางและทุกคนแต่ข้ากลัวจะทำอันตรายพวกเขา”
“ผู้ที่เข้าใกล้กุหลาบต้องระวังทุกคนค่ะแต่กุหลาบมักมีบททดสอบของมันเสมอ ซึ่งเจ้าชายกาจางต้องผ่านเข้ามาหาราชินีให้ได้ค่ะ”
“แล้วถ้าเขาไม่...”
“เจ้าชายกาจางรักราชินีมากนะคะ มากเท่าที่ยอมสละชีวิตให้ได้ เขาต้องมาแน่นอนค่ะ” ทีโรสให้กำลัง
“จางมี ไปแล้วครับ” กาจางเดินเศร้าๆมาแจ้งข่าวให้ทุกคนฟัง
“จางมีลูกแม่” ฮีชอลเสียงสั่นเครือ
“ข้าจะไปตามจางมีกลับมาครับ” กาจางให้คำสัญญา
“ข้าขอไปด้วย” ดาเฮพูดอย่างมุ่งมั่น
“พ่อไม่ให้ไป”
“อย่าไปเลยดาเฮ มันอันตราย”
“แต่ว่า...”
“อย่าเลยจ้ะ ดาเฮ” ลีทึกห้ามอีกคนทำให้โซรีที่กำลังจะขอบ้าง เงียบไปโดยปริยาย
กาจางเดินไปทรุดนั่งครุ่นคิดอยู่มุมห้อง มันเกิดอะไรขึ้นกับจางมีกันแน่? จางมีไม่น่าจะอยากหนีเขาไปแบบนั้น บางทีมันอาจเป็นบททดสอบ ในเมื่อเขาคิดจะเด็ดราชินีแห่งดอกไม้ทั้งหลายแล้ว ก็ควรมีอุปสรรค เมื่อคิดได้ดังนั้น กาจางก็สบายใจขึ้น เขาผุดลุกเดินดุ่มๆออกไปนอกห้อง
“ทึกกี้ เจ้าว่าลูกเราคิดอะไรได้?”
“ข้าเองก็ไม่รู้หรอกแต่ข้าก็หวังให้กาจางคิดทางที่จะพาจางมีกลับมาได้”
กาจางคว้าดาบเดินลงไปในสวน นั่งมองประตูที่ปิดแน่นหนา
“ข้าจะเข้าไปได้อย่างไรหนอ” กาจางพึมพำก่อนแตะที่ประตูเบาๆพลางไล้กลีบกุหลาบอย่างอ่อนโยน ราวกับให้ความรู้สึกนั้นส่งไปถึงจางมี ซึ่งเธอก็ได้รับจริงๆ ถึงกับน้ำตาซึมออกมา เธอเองก็อยากออกไปหากาจางเช่นกันแต่ต้องรอให้เขาผ่านบททดสอบเสียก่อน
“จางมี!!! ข้ารู้ว้าจ่าอยู่ในนั้น ออกมาหาข้าเถิด”
“ข้าเองก็อยากออกไปนะแต่ได้โปรดทดสอบให้ผ่านเถิด” จางมีหมุนตัวจากไปด้วยน้ำตานอง
“จางมี!!!!” กาจางตะโกนเรียกจนไม่มีเสียงเหลืออยู่ เขาเริ่มท้อใจ
“เจ้าอยากเข้าไปหาราชินีอย่างนั้นใช่ไหม” ดอกกุหลาบเลื้อยมาถาม
“ใช่ ข้าอยากเข้าไปหานาง ให้ข้าเข้าไปเถอะนะ”
“ข้าให้เข้าไปได้อยู่แล้วแต่เจ้าต้องหาทางเข้าไปต่อเอง ในนั้นอันตรายมากนัก”
“แล้วจางมีอยู่ข้างใน จะเป็นอย่างไร” กาจางถามร้อนรน
“ไม่ต้องกังวลหรอก ผืนป่าและมวลดอกไม้จะเป็นฝ่ายปกป้องราชินี ไม่ใช่ทำร้ายนาง” กุหลาบตอบก่อนคลายตัวดึงประตูให้เปิดออก
“ข้าขอให้เจ้าโชคดี ผืนป่าไม่สามารถปล่อยให้ใครมาเด็ดหัวใจของเราไปไก้โดยไม่ดูให้รอบคอบเสียก่อน ถ้าเจ้าคือคนที่มีชะตาผูกพันกับราชินี ผืนป่าจะอำนวยพรให้เจ้าครองคู่เคียงรักกันตลอดไป” ก่อนประตูจะปิดลง
ความคิดเห็น