คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 12 การตัดสินใจครั้งประวัติศาสตร์
“มีอะไรจะพูดกับข้าก็ว่ามา” โซรีพูดเชิดๆ
“ข้าจะมา...เอ่อ..มา...ขอโทษ” กโยฮันพูดเบาๆ
“อะไรนะ?” โซรีถามซ้ำ
“ข้าจะมาขอโทษ”
“เอ? ข้าไม่ได้ยินเลย พูดใหม่สิ” โซรีเอามือป้องหู เอียงหน้าเข้าใกล้ๆอย่างเย้าแหย่
“ข้าบอกว่าข้าขอโทษ มาฟังใกล้ๆสิ หากไม่ได้ยิน” กโยฮันคว้าตัวองค์หญิงจอมซนเข้ามาใกล้ๆ
“ข้าได้ยินแล้ว ปล่อยข้านะ” โซรีดิ้นไปดิ้นมา
“แต่ข้ายังพูดไม่ชัดเลยนี่ แถมยังไม่หมดเรื่องที่จะคุยด้วย”
“อย่างนั้น รีบๆพูดมาสิ”
“ข้าจะขอโทษที่ไม่ฟังองค์หญิง แล้วข้าจะตามใจองค์หญิง พร้อมให้คำตอบข้าเมื่อไหร่” กโยฮันพูดต่อ โซรีตวัดหน้ากลับมาอย่างรวดเร็วทำให้ใบหน้าสวยห่างจากใบหน้าหล่อเพียงลมหายใจพาดผ่าน กโยฮันก้มลงประกบริมฝีปากโซรีที่หลับตาพริ้ม โซรีรู้สึกถึงสัมผัสร้อนที่ลิ้มชิมริมฝีปากบางของเธอ สมองของเธอขาวโพลนไปหมด จนกระทั่งกโยฮันถอนริมฝีปากออกไป
“ข้าคงไม่ต้องการคำตอบแล้ว ในเมื่อ องค์หญิงจูบตอบข้า” กโยฮันแลบลิ้นเลียริมฝีปากเบาๆ
“เจ้ามันเจ้าเล่ห์ที่สุด ทั้งๆที่ข้าจะพูดแล้วแท้ๆ” โซรีทุบอั้กเข้าให้
“อย่างนั้นองค์หญิงก็พูดมาสิ”
“ข้าแค่จะบอกว่า ข้าเองก็ขอโทษที่เอาแต่ใจและประวิงเวลาให้นานมาขนาดนี้ ทั้งๆที่ข้าก็...รักเจ้าเช่นเดียวกัน ข้าตกลงยอมคบเจ้าก็ด..” พูดยังไม่ทันจบ ริมฝีปากร้อนก็ฉกวูบลงมอีกคราแต่คราวนี้มีลิ้นร้อนที่รุกล้ำเข้ามาในโพรงปากอ่อนนุ่มด้วย โซรีตอบกลับอย่างไม่ประสีประสา กโยฮันชิมริมฝีปากหวานจนเมื่อองค์หญิงน้อยทุบเพราะขาดอากาศหายใจ จึงต้องผละออกไป
“เจ้าเอาเปรียบข้าตลอดเลย” โซรีประท้วงก่อนขยับตัวเบาๆ กฌยฮันจึงยอมปล่อยแต่ก็เอามือใหญ่ไปกุมมือเล็กไว้ เพื่อเข้าไปข้างในด้วยกัน
“เจ้าทำอะไรลูกสาวข้า ห้ะ!! กโย ดูสิ ปากช้ำเชียว ” เยซองลุกขึ้น
“โธ่ ท่านพ่อ ไม่ได้มีอะไรเสียหน่อย แค่ออกไปตกลงอะไรกันบางอย่างเท่านั้น” โซรียืนบิดไปบิดมา
“ข้าดีใจกับเจ้าด้วยนะ โซรี กโยฮัน” ดาเฮฝืนยิ้มให้บางๆ
“โธ่ ดาเฮ ข้าสงสารเจ้าเหลือเกิน”
“ข้าอยากกลับไปหาท่านพ่อและท่านแม่ของข้า ตอนนี้ข้ารู้สึกหดหู่เหลือเกิน” ดาเฮถอนหายใจ
“อย่างนั้นเจ้าก็ไปเถิด เดี๋ยวข้าดูแลทางนี้ให้เอง” โซรีรับปาก
“แล้วข้าจะทิ้งจางมีไปได้อย่างไร”
“กลับไปหาดงแฮและคิบอทเถิด ดาเฮ ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวป้ากับลุงจะดูแลจางมีเอง” ฮีชอลบอก
“แต่สายเลือดราชวงศ์...ผิวของท่านป้าจะเป็นรอย”
“ไม่เป็นไรหรอก ลุงเองก็ยังอยู่หรือหากเจ้าไม่สบายใจ รีบไปรีบมาเถิด” ฮีชอลกับซีวอนพยายามกล่อม
“ก็ได้ค่ะ ท่านป้า ท่านลุง ข้าจะรีบไปแล้วรีบกลับมา”
“เดี๋ยวป้าจะจัดรถม้าให้นะจ๊ะ ดาเฮ” ลีทึกสั่งให้ทหารเตรียมรถมาให้ดาเฮ เธอรีบไปเก็บกระเป๋า ขึ้นรถมา ออกเดินทางไปทันที
“ดาเฮไปแล้วสินะ กโย” โซรีมองรถม้าที่หายลับไป
“ข้าว่าเราควรไปหาเซียงกยอง”
“เจ้าคิดเช่นเดียวกับข้าแต่รอตอนเช้าเถิด” โซรีกับกโยฮันยืนคุยกันอยู่ตรงระเบียงท่ามกลางฟ้ามืดสลัวและดวงดาว
ณ ป่าลึกด้านใน
“ไปเร็ว เฟอร์เร็ต เดี๋ยวจะไม่ทันการ” กาจางรีบลุกขึ้น
“ได้ๆ” 1 คน 1 ตัว รีบลุกและนำภาชนะไปรองใบไม้ต่างๆเพื่อให้ได้น้ำค้างหรือน้ำตาแห่งป่ามา
“เร็วๆสิ กาจาง”
“เร็วอยู่”
“เร็วอีก กาจางเร็วอีก”
“อย่างนั้นก็มาช่วยกันสิ!!.
“เออจริง ข้าลืมไป” เฟอร์เร็ตแปลงร่างเป็นหญิงสาวที่มีชุดเป็นขนๆแล้ววิ่งมาช่วย
“ทำไมไม่แปลงแต่เรกเล่า ปล่อยให้ข้าเหนื่อยอยู่คนเดียว”
“คนเราลืมกันได้”
“เจ้าไม่ใช่คนเสียหน่อย” ทั้ง2คนเถียงกันไปมา ในขณะที่วิ่งเก็บน้ำกันมือเป็นระวิง
“แฮกๆ เหนื่อย” กาจางนอนแผ่หลาอยู่บนพื้นหญ้าหลังจากที่เก็บได้มากพอ
“เหนื่อยอยู่นะ”
“เจ้าไม่ได้ช่วยอะไรข้านี่ จะไปเหนื่อยอะไร”
“เอาน่า ข้าเป็นผู้หญิงนะ”
“เจ้ามันสัตว์เพศเมียต่างหาก”
“แล้วจะเถียงข้าทำไม เสียเวลาช่วยราชินี”
“อย่างนั้นรีบแปลงร่างกลับแล้วกลับวังของข้าได้แล้ว” ทั้ง2รีบออกเดินทาง ต้องใช้เวลาอีกประมาณวันหรือสองวัน เพราะฉะนั้นต้องรีบไปให้ทันเวลา
“ในตลาดนี่วุ่นวายดีนะ” โซรีกับกโยฮันใส่ผ้าคลุมเดินอยู่กลางตลาด
“อย่ามัวแต่เที่ยวเล่นเลย องค์หญิง วันนี้เราต้องมาแจ้งข่าวให้เซียงกยอง”
“ข้ารู้แล้วล่ะน่า จะช่วยเพื่อนทั้งที” โซรียู่ปากงอนๆ ชอบเห็นว่าเธอเล่นจนไม่มีความรับผิดขอบอยู่เรื่อย
“นั่น! เหมือนข้าเห็นเซียงกยอง”
“ใช่จริงๆด้วย กโย เจ้าตาไวมาก รีบไปกันเถอะ” โซรีลากข้อมือกโยฮันพรวดเข้าไปกลางวงที่เซียงกยองกำลังอธิบายให้ชาวต่างเมืองทั้งหลายฟัง
“เซียงกยอง! เจ้ามากับข้า เดี๋ยวนี้เลยนะ” โซรีคว้ามือเซียงกยองอีกคนแล้วลากออกไป
“องค์หญิงกับองครักษ์มาหาข้า มีอะไรหรือเปล่าครับ?” เซียงกยองพูดซึมๆ
“ตอนนี้ดาเฮหนีกลับเมืองไปแล้วนะ ยังไม่รู้เลยว่าจะกลับมาอีกหรือไม่”
“ใช่ พวกข้าจะมาแจ้งว่าเจ้าหญิงดาเฮกลับไปแล้ว ถ้าเจ้าไม่รีบตามไป บางทีท่านพ่อท่านแม่ของเจ้าหญิงอาจจับเจ้าหญิงอภิเษกกับผู้อื่นเพื่อขึ้นเป็นราชินี” กโยฮันช่วยยืนยัน เซียงกยองเริ่มมีท่าทีลังเล
“อย่างนั้นพวกข้าขอตัว คงจะแจ้งอะไรได้เท่านี้” โซรีตีหน้าเศร้าก่อนคว้ามือกโยฮันลากออกไป
“เอ่อ..ข้าจะสามารถไปตามดาเฮได้ที่ไหน” เซียงกยองตะโกนไล่หลัง
“อยู่ที่พระราชวังเมืองข้างๆ เจ้าต้องรีบไป ก่อนจะไม่ทัน”
“ตกลง ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้” เซียงกยองรีบเดินกลับไปเก็บกระเป๋า ปล่อยให้โซรีกับกโยฮันตีมือกันอย่างสมใจ แผนสำเร็จ...
“ทำไมป่าถึงลึกขนาดนี้ เฟอร์เร็ต”
“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร ข้าพาเจ้าออกไปได้ก็แล้วกัน” เฟอร์เร็ตเร่งความเร็ว
“อย่างนั้นก็รีบเถอะ เดี๋ยวจางมีจะแย่เสียก่อน” ทั้ง2เร่งเดินทางอย่างไม่คิดจะหยุดพัก
“ผมของจางมีเหลือแค่ปอยเดียวแล้วที่ยังไม่เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน” ซีวอนพึมพำอย่างหนักใจ
“แถมยังมีไอสีแดงน้ำเงินลอยออกมาจากร่างจางมีด้วย”
“ร่างกายของจางมีปรับตัวรับพิษกุหลาบได้อย่างเต็มรูปแบบแล้ว เหลือเวลาอีกไม่มากนักก่อนที่จะกลายเป็นปีศาจ”
“กาจาง รีบกลับมาสิลูก ทุกคนรอเจ้าอยู่นะ”
“ข้าเชื่อค่ะว่าพี่กาจางจะกลับมาทัน”
“แต่เจ้าหญิงดาเฮยังไม่กลับมา...”
“ข้ากลับมาแล้วต่างหาก” ดาเฮเปิดผั๊วะเข้ามา
ความคิดเห็น