คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 11 ความคืบหน้า
“กาจางตื่น! สายแล้ว วันนี้ต้องไปหาวัตถุดิบกันต่อนะ เดี๋ยวราชินีก็ไม่รอดกรอก” เฟอร์เร็ตเรียกเหยงๆ กาจางดีดตัวลุกขึ้น ใช่ว่าเขาเคยมาตกระกำลำบากแบบนี้เสียเมื่อไหร่
“แล้ววันนี้เราต้องไปหาอะไร” กาจางเทน้ำลูบหน้าเล็กน้อย
“ข้าว่าเราไปหาตาน้ำก่อนดีกว่า น้ำตามันหายากกว่า” เฟอร์เร็ตครุ่นคิด
“อย่างนั้นก็ไปกันเถิด ข้าไม่อยากเสียเวลาเพิ่มอีก”
“อ้าว! เจ้าเองนะที่ตื่นสาย”
“ช่างเถิด ไปกันได้แล้ว” กาจางออกตัวเดินไป เมื่อม้าถูกกินไปแล้วจะทำอย่างไรได้
“แล้วเจ้าจะเดินไป? เมื่อไหร่จะถึง”
“อย่างนั้นข้าต้องทำอย่างไร?”
“ไปจับตัวอะไรมาเป็นพาหนะสิ”
“แล้วข้าจะไปจับตัวอะไรเล่า เจ้าพูดง่ายๆนะ เฟอร์เร็ต”
“เอ้อ! จริงสิ ข้าลืมไป เอาอย่างนี้แล้วกัน ฮึบ!” จู่ๆร่างกายของเฟอร์เร็ตก็ขยายใหญ่ขึ้นๆ จนใหญ่พอที่จะให้กาจางขึ้นไปนั่งได้
“เจ้าทำอย่างนี้ได้แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก”
“ข้าลืม...”
“โธ่” กาจางพ่นลมหายใจพรืด
“เอาน่า ข้าก็บอกแล้วไง เกาะแน่นๆล่ะ ข้าจะวิ่งแล้ว” เฟอร์เร็ตเร่งความเร็วขึ้น ทางที่จะต้องไปต้องเข้าไปลึกในใจกลางป่า โชคดีที่ไม่มีปีศาจอะไรอีกแต่แค่ตาน้ำมันย้ายที่ได้แค่นั้นเอง ยังไม่รู้ว่ามันจะย้ายไปอยู่ที่ไหน
“ถามจริงๆ เจ้าไม่มีชื่อหรือ?”
“ก็ไม่จริงจัง เจ้าจะเรียกอะไรก็เรียกไปเถิด ชื่อที่เป็นทางการของข้า รอราชินีตั้งให้”
“อ้อ แล้วเจ้าทำอะไรได้บ้าง”
“เอ่อ..จริงๆข้าก็ไม่แน่ใจนักหรอก แม่เฒ่าที่หมู่บ้านบอกว่าข้าจะรับรู้ทุกอย่างที่ข้ามีต่อเมื่ออยู่กับราชินีแล้ว”
“ชีวิตเจ้าดูผูกพันกับจางมีนะ”
“ทีเจ้าล่ะ เห็นอะไรๆก็จางมี ไม่ได้ต่างกับข้านักหรอก”
“เจ้าห้ามแย่งเวลาที่จางมีจะอยู่กับข้า เข้าใจหรือเปล่า”
“อะไรกัน ข้าเป็นสัตว์ของราชินีนะ ข้าต้องอยู่กับราชินีมากกว่าเจ้าสิ”
“ข้าเป็นคนรักของจางมี”
“แต่ข้ามีชะตาผูกพันกับราชินี” ทั้งสองคนเริ่มเถียงกันไปมา แล้ววันนี้จะหาเจอไหม?
“ผมจางมีเปลี่ยนสีเพิ่มขึ้นทุกวัน ตอนนี้ครึ่งหนึ่งแล้ว ข้ากลัวว่าเวลาจะเหลือไม่มากเท่าไหร่แล้ว” เรียวอุคเอ่ยอย่างไม่สบายใจ หวังว่ากาจางจะกลับมาทัน
“แล้วลูกข้าจะเป็นอย่างไร” ถึงจะเข้มแข็งแค่ไหน ฮีชอลทนไม่ไหวแล้วเขาซบหน้าลงบนแขนแกร่งของสามี ทุกคนอยู่ในภาวะซึมเศร้าเหมือนทุกๆวัน เพียงแต่มันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“ดูสิคะ มีหนามเลื้อยขึ้นมาค่ะ!” ดาเฮชี้ ตอนนี้มีหนามกุหลาบเลื้อยขึ้นมาจากพื้นดินขึ้นมาครอบตัวของจางมีเอาไว้ ดาเฮกับโซรีรีบวิ่งเข้าไปดึงมันออกแต่ก็ไม่ได้ หนามกุหลาบยิ่งเลื้อยพันครอบจางมีแน่นจนแทบไม่เหลือช่องว่างให้เห็นจางมีอีก
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ ท่านแม่”
“แสดงว่าร่างกายของจางมีรับพิษของกุหลาบแล้วผสานกับตัวเองได้” เรียวอุคตอบ
“อย่างนั้นแสดงว่าจางมีจะไม่ตายน่ะสิ” ลีทึกเริ่มยิ้มออก
“ไม่ตายน่ะไม่ตายแน่ๆ แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไร?”
“ถ้าไม่ได้ยาถอนพิษ จางมีอาจกลายเป็นปีศาจที่มีอนุภาพมากแต่จะไม่สามารถควบคุมได้อีก” เรียวอุคถอนหายใจ ผลที่ได้อาจเลวร้ายยิ่งกว่าตายเสียอีก
“แล้วเราควรจะทำอย่างไร” ฮีชอลถามอย่างร้อนรน
“เพียงภาวนาให้กาจางกลับมาทันเท่านั้น”
“นี่มันนานแล้วนะ เจ้าเฟอร์เร็ต เจ้าหลงทางหรือเปล่า” กาจางนั่งทอดหุ่ยอยู่บนหลังเฟอร์เร็ต
“ข้าเดินถูกทางแล้วนะ แต่ทำไมถึงวนกลับมาที่เดิมไม่รู้”
“ภาพมายา!” กาจางพึมพำเมื่อนึกขึ้นได้ เขาเห็นทางอยู่ข้างหน้าโดยตลอดแต่ไม่สามารถเดินบนทางนั้นได้
“ใช่จริงด้วย อย่างนั้นเราจะต้องทำอย่างไร?”
“อย่างนั้นข้าจะลองดู” กาจางกระโดดลงจากหลังของเฟอร์เร็ตแล้วใช้ดาบแทงสวบเข้าไปในมิติมายานั้น เขาลากดาบผ่าภาพมายานั้นขาดวิ่นเผยให้เห็นป่าโดยที่มีตาน้ำที่ตามหามาโดยตลอดอยู่ตรงกลางนั้น
“รีบวิ่งไปเลยก่อนที่รอยขาดจะปิดลงเสียก่อน”
“ทราบค่ะ ท่านคยรักของราชินี” เฟอร์เร็ตตอบอย่างทะเล้นก่อนเร่งฝีเท้ากระโดดเข้าไประหว่างรอยแยก
“ฮิฮิฮิ เก่งนี่นาที่ผ่านเข้ามาในนี้ได้” เสียงเล็กๆดังขึ้น
“นั่นใคร?”
“ข้าเป็นคนรักษาที่นี่ ถ้าอยากจะได้ตาน้ำ คุยกับข้าก่อนสิ”
“ปรากฎกายให้ข้าเห็นเถอะ ท่านผู้รักษาตาน้ำ”
“จะให้ข้าออกไปทำไมล่ะ? แค่ตอบคำถามข้าให้ได้ก็แล้วกันนะ”
“ถามมาเถิด ข้าพร้อมแล้ว” กาจางพูดอย่างมุ่งมั่น
อย่างนั้น ฟังดีๆล่ะ”
มวลดอกไม่ทั้งหลายยอมสยบ
เมื่อพานพบหลงเสน่ห์ไม่หนีหาย
มีทั้งความสวยงามแสนอันตราย
ใครหลงกล้ายความยั่วยวนถอนไม่ทัน
มีพิษร้ายด้วยความงามและหนามคม
ใครสูดดมแม้หอมน้อยกลิ่นชวนฝัน
อาจเหมือนเจ้าที่หลงแล้วเช่นเดียวกัน
สิ่งสิ่งนั้นที่ข้าถามจงตอบมา
เสียงเล็กก้องกังวาลไปทั่วบริเวณ กาจางฟังคำกลอนปริศนาแล้วครุ่นคิด
“ข้าตอบได้ ข้าตอบดะ...อุ๊บ!” เฟอรฌร็ตไม่สามราถพูดได้เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นปิดเอาไว้
“ให้คนรักขององค์ราชินีตอบเอง ข้าอยากจะมั่นใจว่าผู้ที่เด็ดราชินีแห่งมวลดอกไม้ของพวกเราจะมีดีจริงๆ” เสียงนั้นมาอีก
“ถ้าข้าตอบผิดจะเป็นอย่างไร” กาจางถาม เขาจะไม่เสี่ยงเพราะถ้าไม่ได้ตามนี้ไป จางมีจะไม่รอด
“ถ้าเจ้าตอบผิด เจ้าจะไม่สามารถช่วยนางอันเป็นที่รักของเจ้าได้ ข้าให้เวลาเท่าที่เจ้าต้องการ” กาจางยิ่งฟังยิ่งเครียด เวลาของจางมีเหลือน้อยลงทุกที เขายังจะต้องไปหาน้ำตาแห่งป่าอีก
“อย่างนั้นข้าจะขอตอบ”
“ว่ามา”
“ข้าขอตอบว่า...จางมีหรือดอกกุหลาบ” กาจางตอบอย่างมั่นใจ เขาเชื่อว่าพลังแห่งความรักที่เขามีจะดลให้เขาตอบถูกและช่วยจางมีได้ เสียงนั้นไม่ตอบเพียงแต่เอ่ยกลอนออกมา
พลังรักของชายหนุ่มและหญิงสาว
ประกาศกร้าวอวดศักดาให้ถูกต้อง
พลังรักช่วยหญิงชายคนทั้งผอง
ให้ทั้งสองได้ครองรักชั่วนิรันดร์
ข้าขออวยพรให้ราชินี
สิ่งที่มีจะปรับได้ดังใจฝัน
ไปเถิดไปเจ้าจงช่วยนางให้ทัน
สิ่งที่ฝันจะเป็นจริงดั่งที่ปอง
พอจบกลอน น้ำทั้งหลายลอยขึ้น รวมกันมาลงบรรจุที่กาจางเตรียมเอาไว้อย่างน่าอัศจรรย์
“ข้าขอขอบคุณท่านมาก ข้าขอลา” กาจางกล่าวขอบคุณแล้วเรียกเฟอร์เร็ตให้ไปด้วยกัน เขาเองคงยังไม่สามารถหาน้ำตาแห่งป่าได้ในวันนี้ เพราะมันคือน้ำค้างในตอนเช้าที่เขาต้องรวบรวมจากที่ต่างๆ เขาต้องรับนอนพักและรีบตื่นให้เช้าเพื่อเก็บน้ำค้างให้สำเร็จทันเวลา ไม่อย่างนั้น เขาอาจจะต้องรออีกเช้าหนึ่งแล้วเขากลัวว่าจะไม่ทันการ เขาจะไม่ยอมเสียจางมีไปเด็ดขาด กาจางถอนหายใจอย่างเรี่ยวแรงในขณะที่เดินทางออกจากเขตป่ามายา
ก็อก ก็อก “ขออนุญาติครับ” เป็นกโยฮันนั่นเองที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง พอเห็น โซรีก็เบือนหน้าหนี กโยฮันจ้องไปนิ่งๆโดยไม่พูดอะไร
“มีอะไรหรือ กโยฮัน” คังอินถามขึ้น
“ผมจะขออนุญาติพาองค์หญิงโซรีออกไปพูดคุยด้านนอก”
“ เรียวอุค เจ้าจะว่าอย่างไร” ลีทึกถาม
“ข้าไม่ขัดข้องหรอกครับ” เรียวอุคเอ่ยยิ้มๆ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าลูกสาวจอมดื้อของเขารอให้กโยฮันมาง้ออยู่
“ท่านแม่!! พูดอย่างนั้นได้อย่างไรคะ?” โซรีสะบัดค้อนเคืองๆ
“จะไปคุยกับข้างนอกได้หรือยัง องค์หญิง” กโยฮันถามกวนๆ
“เชอะ ได้ นี่เพราะเจ้าขอร้องหรอกนะ ข้าถึงไป” โซรีเชิดหน้าขึ้นซ่อนรอยยิ้มแล้วเดินนำออกไปข้างนอกโดยมีดาเฮมองตามไปเศร้าๆ เมื่อไหร่เธอจะคืนดีกับเซียงได้บ้างหนอ?
ความคิดเห็น