ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Rose Princess

    ลำดับตอนที่ #11 : บทที่10 ความจริงที่ยอมเปิดเผย

    • อัปเดตล่าสุด 23 พ.ค. 57


    โอ๊ย!” กาจางร้อง เฟอร์เร็ตกลิ้งหลุนๆไปไกล

    อุ๊บ!” มันเอาเล็บจิกพื้นเอาไว้ได้

    เป็นอะไรหรือเปล่า?”

    ไม่ล่ะ เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?”

    ไม่เท่าไหร่กาจางลุกขึ้นช้าๆ ตอนนี้ระบมไปหมดทั้งตัวแต่เมื่อนึกถึงจางมี เขาก็ ฮึบ! ลุกขึ้นมาได้

    มาเร็วๆสิ เจ้าปีศาจหิน!” เฟอเร็ตต์เรียก

    เฮ้ย! เจ้าไปเรียกมันทำไม เดี๋ยวมันก็มาจริงๆหรอก

    อ้าว? ถ้ามาเร็วๆจะได้ช่วยราชินีได้เร็วๆเฟอเร็ตต์จอมยุ่งกระโดดหยองแหยงไปมา

    ข้าไม่สนแล้ว ในเมื่อกุหลาบพันปีอยู่ตรงหน้านั้นแล้วกาจางเดินดุ่มๆเข้าไปหากุหลาบพันปีที่โตมานานมากจนมันกลายเป็นกุหลาบหิน

    เจ้าเดินดุ่มๆเข้าไปอย่างนั้นมันก็ไม่ต่างจากร้องเรียกปีศาจหรอก จี๊ด!” เฟอร์เร็ตรู้สึกว่าตัวค่อยๆลอยสูงขึ้นรวมทั้งพื้นที่อยู่ใต้เท้าด้วย!

    เฮ้ย!” กาจางมองเห็นปีศาจหินตัวใหญ่มโหฬารโผล่ขึ้นมาจากพื้นดินทันทีที่เขาเด็ดดอกกุหลาบพันปีออกมา

    เหวอ!!!” เฟอร์เร็ตเกาะหัวมันแน่น ตึง!มันใช้มืออันใหญ่โตทุบลงบนพื้นข้างๆที่กาจางยืนทำให้เขาต้องกระโดดหลบแล้วกลิ้งหลุนๆ โดยไม่ลืมที่จะถนอมกุหลาบพันปีไว้ด้วย กาจางชักดาบออกมาฟันขาของปีศาจหินแต่ไม่เข้าแถมดังแกร๊งอีก

    ใช้ดาบก็ไม่ได้แล้วจะจัดการมันยังไงดีเนี่ยกาจางพึมพำพลางวิ่งหนี มือใหญ่โตของปีศาจไปด้วย

    ข้าจะลองหาทางเข้าไปข้างในตัวมันดูอาจกัดตับไตไส้พุงขาดได้บ้างจบคำ เฟอร์เร็ตก็มุดผ่านรูจมูกของปีศาจหินเข้าไปโดยกาจางก็เรียกไว้ไม่ทัน โธ่ มันเป็นหินจะมีตับไตไส้พุงได้ยังไงเล่า กาจางกระโดดเกาะขาของปีศาจหินแล้วไต่ขึ้นไป บางทีอาจต้องเล่ยนงานจากข้างในอย่างที่เฟอร์เร็ตบอก แต่เข้าทางจมูกคงไม่ไหว ทางปากแล้วกัน กาจางเหนี่ยวตัวลื่นบรึ๊บเข้าไปในตัวของปีศาจหิน ฟิ้ว ตุ้บ

    โอ๊ย ทำไมมันแข็งอย่างงี้เนี่ยกาจางสำรวจว่าเขาตกลงมาตรงไหน โชคดีที่ตกลงมาเจอหัวใจของปีศาจหินพอดี ว่าแต่จะทำลายมันยังไง กาจางเอาดาบแทงสวบ เลือดพุ่งปรี๊ดออกมา

    สำเร็จ!” กาจางเตรียมจะปีนออกแต่ในเมื่อหัวใจถูกแทง ปีศาจหินก็ล้มลงกระแทกพื้นตาย

    ตายให้มันเบาๆหน่อยไม่ได้รึไง กระเทือนหมดแล้วกาจางปีนออกทางปากของปีศาจหินเหมือนเดิม

    เฟอร์เร็ตกาจางเรียก เฟอร์เร็ตจึงวิ่งดุ๊กๆออกมา ตัวเปียกปอนไปหมดจนขนลู่แนบตัว

    เจ้าไปโดนอะไรมาเนี่ย ทำไมสภาพเป็นอย่างนี้?” กาจางถามขำๆ

    ข้าโดนน้ำมูกน่ะสิ เน่าไปหมดเฟอร์เร็ตพูดอย่างหงุดหงิด

    ไปกันได้แล้ว วันนี้คงต้องพักก่อน พรุ่งนี้ค่อยหาต่อกาจางเดินนำออกไป

     

    ผมจางมีเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเพิ่มอีกแล้ว กลีบกุหลาบก็ร่วงโรยมากขึ้น ป่านนี้กาจางจะเป็นยังไงบ้างฮีชอลพึมพำอย่างกลัดกลุ้ม

    ใจเย็นๆนะ ซิน ลูกข้ารักจางมี ยังไงเขาก็ต้องช่วยจางมีได้ลีทึกปลอบใจเพื่อนรักก่อนมองไปที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มที่เป็นสีแดงสดกับผิวที่ขาวราวหิมะ ปอยผมสีน้ำเงินเข้มมีมากขึ้นจนเป็น1ใน4 ของผมทั้ง

    จางมี ฟื้นเร็วๆนะดาเฮนั่งมองญาติสาวผ่านม่านน้ำตาที่ไหลเพิ่มขึ้นและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด บรรยกาศเต็มไปด้วยความหดหู่

    ขอออกไปข้างนอกหน่อยนะคะดาเฮเดินซึมๆออกไป เธอหวังว่าจะช่วยจางมีได้ ทำไมคนที่นอนอยู่ตรงนั้นถึงไม่เป็นเธอแทน เธอไม่ใช่ทายาทราชินีองค์ต่อไป ไม่มีความสำคุญเท่ากับชีวิตของจางมี ดาเฮเดินไร้ชีวิตเข้ามาในตลาด หวังว่าบรรยกาศความร่าเริงในตลาดจะช่วยให้เธอสบายใจขึ้นบ้าง ดาเฮมานั่งซึม น้ำตาหยดแหมะๆอยู่ริมทะเลสาบ ตอนนี้คนที่เธอคิดถึงก็คือเซียงกยองแต่เขาอยู่ที่ไหนกัน

    ดาเฮเสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลัง ดาเฮหันกลับไปมอง

    ดาเฮ! เป็นอะไร

    เซียง!” ดาเฮโผเข้ากอดเซียงกยองแน่นพลางปล่อยน้ำตาไหลออกมา เซียงกยองกอดปลอบลูบหลังดาเฮเบาๆ เขาสงสัยนักว่าอะไรทำให้ดาเฮคนร่าเริงของเขาต้องมีน้ำตา

    ไม่เป็นไรนะ ใจเย็นๆ เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นเองเซียงกยองปลอบเหมือนปลอบเด็ก

    เอ่อ-////-  ข้าดีขึ้นแล้วล่ะดาเฮยันตัวเองออกจากอ้อมกอดเบาๆ

    เป็นอะไร บอกข้าได้มั๊ย?” เซียงกยองถาม

    จางมี...โดนพิษกุหลาบ ถ้ากาจางหายามารักษาไม่ทัน จางมีก็ต้องตาย ฮึก...ดาเฮเริ่มสะอื้นอีก เซียงกยองเลือกที่จะปล่อยเรื่องสรรพนามให้ผ่านไปก่อน

    ใจเย็นๆ ยังไงญาติเจ้าก็ต้องหายเซียงกยองปลอบ

    อื้อ ข้าสบายใจขึ้นแล้วล่ะ ขอบคุณมากนะดาเฮยิ้มบางๆ ณ วินาทีนั้น เซียงกยองตัดสินใจพูดขึ้น

    แต่งงานกับข้าไหม ดาเฮ

    อะไรนะ? แต่งงาน มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะเซียงดาเฮถึงกับช็อก

    ข้าคิดมาดีแล้ว

    แต่เจ้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับข้าเลยนะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าเป็นใครดาเฮก้มหน้าลง

    แค่เจ้าเป็นเจ้าอย่างนี้ มันก็ดีที่สุดสำหรับข้าแล้ว

    เจ้าก็พูดได้สิ เพราะเจ้ายังไม่รู้ความจริง

    ความจริงคืออะไร เจ้าก็บอกข้ามาสิ

    แม่ข้าชื่อคิมดงแฮเป็นน้องสาวแท้ๆของราชินีฮีชอล ส่วนพ่อข้าชื่อคิมคิบอมเป็นญาติขององค์ราชาซีวอน...ข้าเป็นญาติของเจ้าหญิงจางมี...

    แสดงว่าเจ้าก็เป็นเจ้าหญิงอย่างสินะเซียงกยองพูดนิ่งๆ

    ใช่ ข้าเป็นเจ้าหญิง

    ทำไมเจ้าไม่บอกข้าตั้งแต่แรก

    ถ้าข้าบอกแล้วจะยอมเป็นเพื่อนกับข้าไหม จะยอมสนิทกับข้าไหม?”

    เจ้า ไม่สิ เจ้าหญิงไม่ควรหลอกข้าแต่แรก

    ข้าขอโทษ อย่าใช้สรรพนามห่างกับข้าเลยนะดาเฮจวนเจียนจะร้องไห้อีกครั้ง

    เราไม่ควรมายุ่งกันอีก ข้าขอลาเซียงกยองหันหลังเดินไป

    เซียง! ข้ารักเจ้าดาเฮวิ่งไปกอดเซียงกยองด้านหลัง

    ข้าก็รักเจ้าดาเฮ แต่ไม่ใช่ เจ้าหญิงดาเฮผู้สูงศักดิ์ ข้าไม่คู่ควรกับท่าน ข้าเป็นแค่คนธรรมดาสามัญชนเท่านั้นเซียงกยองพูดอย่างเจ็บปวดไม่แพ้กัน

    ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะเป็นใคร ข้ารักเจ้า เซียง ได้ยินไหมเซียงกยองแกะมือดาเฮบอกเบาๆ ถ้าสังเกตดีๆจะเห็นว่ามือใหญ่กำจนขึ้นข้อ ดาเฮทรุดลงร้องไห้ปานจะขาดใจ เธอค่อยๆพาหัวใจอันบอบช้ำกลับไปที่วัง เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วนั่งซึมอยู่ข้างๆร่างของญาติสาว

    ดาเฮ เธอเป็นอะไรหรือเปล่าโซรีเดินมานั่งข้างๆ หน้าเธอเองก็ไม่ดีเท่าไหร่นัก

    เธอนั่นแหละ เป็นอะไรหรือเปล่า โซรีดาเฮถาม

    คือว่า...ย้อนกลับไปที่โซรีลักโยฮันก่อนดาเฮออกไป

    แย่ที่สุดเลยที่จางมีเป็นแบบนี้โซรีถอนหายใจ

    ข้าถามองค์หญิงหน่อย เมื่อไหร่จะให้คำตอบข้าสักทีกโยฮันถาม

    เรื่องอะไร?” โซรีหันกลับมามอง

    เรื่องที่องค์หญิงติดไว้ว่าจะคบข้าน่ะสิ

    เจ้ายังมีอารมณ์มาพูดเรื่องนี้อีกอย่างนั้นเหรอโซรีตวัดสายตาใส่อย่างหงุดหงิด

    ข้าไม่มั่นใจว่าองค์หญิงรักข้าอย่างที่ข้ารักหรือเปล่า?”

    ข้าไม่อยากให้คำตอบตอนนี้!” โซรีตะโกนใส่หน้ากโยฮัน

    หึ ก็ได้! ถ้าองค์หญิงไม่ได้รักข้าจริงๆ ข้าจะไม่รบกวนอีก ขออภัยที่ทำให้รำคาญกโยฮันหมุนตัวเดินจากไป

    กโย ข้ารักเจ้า แต่ตอนนี้ทุกคนกำลังเศร้าอยู่ ข้าไม่สามารถมีความสุขอยู่คนเดียวได้จริงๆ โปรดเข้าใจโซรีเล่าจนจบอย่างเศร้าๆ

    โซรี เจ้าใจเย็นๆนะ ข้าว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้นเองดาเฮปลอบอย่างเศร้าไม่แพ้กัน

    แล้วเจ้าล่ะ เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้เศร้าอย่างนี้โซรีถามกลับ ดาเฮจึงเล่าให้ฟัง

    น่าแปลกจริงนะที่เราทั้ง3คน เกิดเรื่องร้ายๆพร้อมกัน

    แล้วเราก็จะผ่านมันไปด้วยกัน...

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×