คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 9 สัตว์คู่บุญ? ราชินีกุหลาบ?
กาจางรีบวิ่งเข้าไปที่สวนแล้วเอาโหลแก้วครอบดอกกุหลาบสีน้ำเงินนั้นอย่างทะนุถนอม โดยที่ไม่ต้องทำอะไร ดอกกุหลาบก็หลุดเข้ามาในโถอย่างง่ายดายแต่ขากลับ มีหนามกุหลาบมากมายขยับมาขวางไว้ เหมือนไม่ยอมให้กาจางออกไป ในเมื่อดอกกุหลาบดอกนี้เป็นราชินีของดอกกุหลาบทั้งมวล คงไม่ยอมให้ออกไปได้ง่ายๆ
“ขอร้องล่ะ ข้าต้องนำดอกกุหลาบดอกนี้ออกไปจริงๆ ไม่อย่างนั้นคนที่ข้ารักต้องตายแน่ๆ ได้โปรด” กาจางยอมคุกเข่าอ้อนวอน อย่างไรเขาก็ต้องนำดอกกุหลาบออกไปให้ได้ เหมือนกุหลาบทั้งหลายจะยินยอม กาจางจึงรีบเดินออกมา ขณะที่เดินกลับไปที่วัง กลีบดอกกุหลาบดอกหนึ่งก็ร่วงโรยลงในโหล น่าแปลกที่กลีบที่ร่วงออกมานั้นเป็นสีขาว!!!
“ ทึกกี้! เจ้าดูสิ ปอยผมหนึ่งของจางมีกลายเป็นสีน้ำเงินไปแล้ว!” ฮีชอลร้องอย่างตกใจ ผิวของลูกสาวเขาค่อยๆเผือดขึ้น
“รอกาจางอีกหน่อยเถอะ ซิน” ลีทึกพยายามทำใจเย็น
“ข้าจะไปบอกซีวอน” ฮีชอลผลุนผลันออกไป
“เฮ้อ ทำไมต้องเกิดเรื่องร้ายๆขึ้นด้วยนะ” ลีทึกพึมพำอย่างกลัดกลุ้ม
“จางมี!!!” ดาเฮ โซรีและกโยฮันพรวดพราดเข้ามาในห้อง
“จางมีเป็นอย่างไรบ้างคะ” ดาเฮถามนำก่อน
“ยังทรงๆน่ะ ดาเฮ”
“ทำอย่างไรจางมีถึงจะหายคะ ท่านป้า” โซรีพลอยเครียดไปด้วย
“ป้าเองยังไม่แน่ใจนัก ตามเรียวอุคมาหน่อยสิ โซรี”
“ค่ะ ท่านป้า” โซรีรีบวิ่งออกไปเพื่อไปตามแม่ของเธอพร้อมกับกโยฮัน
ปัง! กาจางรีบวิ่งเข้ามาในห้อง ในมือถือโหลกุหลาบมาด้วย
“จางมี ข้ามาแล้วนะ” กาจางวางโหลไว้บนโต๊ะอย่างเบามือก่อนนั่งลงบนเตียงข้างๆจางมี พลางกุมมือบางไว้แต่ต้องปล่อยเพราะความร้อนที่แผ่ออกมา
“ ข้ามาแล้วท่านพี่” เรียวอุครีบเดินเข้ามาพร้อมกับโซรี กโยฮันและเยซอง
“จางมีโดนราชินีกุหลาบเข้า เราต้องรักษาอย่างไร” ลีทึกถามโดยไม่ให้เสียเวลา
“วัตถุดิบที่ต้องนำมารักษา หายากเหลือเกิน? ” เรียวอุคพึมพำอย่างเหนื่อยใจ ตั้งแต่เขาทำอาหารและปรุงยามา ไม่เคยทำอะไรที่ยากเย็นขนาดนี้
“ยากแค่ไหน ข้าจะหามาให้ได้ครับ ท่านน้า ได้โปรดบอกมาเถิด” กาจางพูดอย่างมุ่งมั่น
“แต่เวลาที่เจ้าเหลือมันน้อยเหลือเกิน กุหลาบคงร่วงโรยโดยเหลือเวลาไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ดี” เรียวอุคถอนหายใจ เขาจะช่วยอย่างเต็มที่
“ท่านน้า บอกมาเถอะครับ” กาจาง แม้จะตกใจกับเวลาที่เหลือน้อยแต่ต่อให้เหลือเวลาแค่วันเดียว เขาก็จะช่วยจางมีให้ได้ แม้ต้องแลกด้วยชีวิต
“วัตถุดิบที่ต้องใช้ก็คือ สายเลือดราชวงค์ เกศาราชินี ตาน้ำแห่งป่า โลหิตบริสุทธิ์และยาถอนพิษกุหลาบ เดี๋ยวข้าจะปรุงให้แต่เจ้าต้องไปหาตาน้ำแห่งป่ากับกุหลาบพันปีและน้ำตาแห่งผืนป่า ซึ่งเป็นส่วนประกอบของยา ถอนพิษกุหลาบ” เรียวอุคบอก กาจางรับคำแล้วรีบไปเตรียมของ เตรียมตัวเพื่อออกเดินทาง ยิ่งรักษาเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีกับจางมีเท่านั้น
“ให้ข้าไปด้วยมั๊ย กาจาง” กโยฮันถาม
“ไม่ต้องหรอก เจ้าอยู่ดูแลโซรีไปเถอะ ข้าไปล่ะ” กาจางเหวี่ยงตัวขึ้นม้าและควบออกไป ยิ่งเข้าไปในป่าลึกเท่าไหร่ ก็ยิ่งมืด วังเวงและน่ากลัวมากขึ้นเท่านั้น แล้วเราจะไปหายารักษาจางมีจากที่ไหนกัน กาจางคิดเครียดๆ ตอนนี้เขาต้องจุดคบเพลิงส่องทางแล้ว
ฟึ่บ! เสียงใบไม้ ต้นไม้สั่นไหว เหมือนมีใครอยู่ตรงนั้น
“นั่นใคร! เผยตัวออกมาเดี๋ยวนี้” กาจางตะโกน
ฟึ่บ! กุกๆกัก เสียงนี้เกิดขึ้นรอบตัวกาจางมากยิ่งขึ้น มีดวงตาวาวๆสีเหลืองสะท้อนความมืดออกมามากมายหลายคู่ กาจางส่องคบเพลิงไปรอบๆอย่างไม่ไว้ใจ
ฟุ่บ! “ ไม่เห็นต้องตกใจข้าเลย ข้าน่ารักออกนะ” มีเสียงเล็กๆดังจากหลังม้า กาจางหันขวับไปมอง มันเป็นตัวเฟอร์เร็ต สีน้ำตาลแดง นั่งยิ้มแป้นอยู่ด้านหลัง กาจางตกใจจนร่วงจากหลังม้า หัวกระแทกหินสลบไป
“อ้าว? ซะอย่างนั้น?” เฟอร์เร็ตสีน้ำตาลส่ายหัวไปมาก่อนเรียกพรรคพวกมาแบกกาจางกลับไปที่รังของพวกมัน
“โอ๊ย! หัวข้า” กาจางตื่นขึ้นมามึนๆ
“เฮ้! เจ้าฟื้นแล้ว” เสียงเล็กๆเสียงเดิมทัก
“เจ้าเป็นใคร? ที่นี่ที่ไหน?” กาจางมองหญิงสาวที่นั่งกระพริบตาปริบๆ อยู่ตรงหน้าเขา
“อ๋อ! ข้าเป็นเฟอรฺเร็ตต์ ที่นี่คือบ้านของข้ากับพรรคพวก” หญิงสาวตอบยิ้มๆ
“เฟอร์เร็ตต์สีน้ำตาลตัวนั้น คือเจ้าอย่างนั้นหรือ?”
“ใช่น่ะสิ เจ้าจะตกใจข้าทำไมล่ะ?”
“ข้าจะเสียเวลาไม่ได้แล้ว คนที่ข้ารักถูกพิษกุหลาบ ข้าต้องไปหายา รักษานาง” กาจางยันตัวลุกขึ้น
“อา เจ้าคือคนที่มาตามหายาถอนพิษให้ราชินีกุหลาบสินะ ข้าขอตามไปด้วยได้หรือเปล่า” เฟอร์เร็ตต์ถาม
“แล้วเจ้าจะตามไปทำไม”
“ข้าเป็นสัตว์คู่บุญที่เกิดมาพร้อมราชินีน่ะสิ ข้าจะต้องช่วยราชินี”
“เฮ้อ ตามใจเจ้า กลับร่างเป็นเฟอร์เร็ตต์แล้วนำทางให้ข้าด้วยแล้วกัน” กาจางเดินตรงไปที่ม้าที่ถูกผูกอยู่แล้วเหวี่ยงตัวขึ้นไปโดยเฟอร์เร็ตต์เกาะอยู่บนไหล่
“ไปกันเลยเถอะ ว่าแต่เจ้าชื่ออะไร คนรักของราชินีใช่ไหม?”
“ข้าเชื่อกาจาง คิมกาจาง ถ้าราชินีที่เจ้าหมายถึงคือจางมีก็ใช่ ข้าคือคนรักของนางแต่ตอนนี้จางมียังเป็นแค่เจ้าหญิงเท่านั้น” กาจางตอบ
“ราชินีก็ราชินี เป็นราชินีแห่งกุหลาบมาตั้งแต่กำเนิด” เฟอร์เร็ตต์พูด
“เฮ้อ ช่างเจ้าว่าแต่ข้าจะไปหา ตาน้ำแห่งป่า กุหลาบพันปี น้ำตาแห่งป่ากับโลหิตบริสุทธิ์ได้จากที่ไหน”
“โห วัตถุดิบหายากๆทั้งนั้น แต่ก็ยังโชคดี เจ้าไม่ต้องหาโลหิตบริสุทธิ์หรอก ราชินีเองนั่นแหละที่มีเลือดบริสุทธิ์ ถ้าจะหาวัตถุดิบ อีก3อย่าง เจ้าก็ต้องไปตามทางที่ข้าบอกนะ” เฟอร์เร็ตต์พูดยาวเหยียด
“แล้วข้าจะไว้ใจเจ้าได้อย่างไรว่าเจ้าจะไม่พาข้าไปเอาวัตถุดิบที่ผิดมาทำร้ายจางมี”
“อ้าว! ข้าบอกแล้วว่าข้าเป็นสัตว์คู่บุญกับราชินีจะทำร้ายราชินีไปทำไมล่ะ ถ้าราชินีตาย ข้าก็ตายพร้อมๆกันนั่นแหละ” เฟอร์เร็ตต์ขมวดคิ้วใส่กาจาง
“งั้นก็รีบบอกทางเถอะ จางมีเองก็เหลือเวลาไม่มากแล้ว ข้าต้องรีบนำวัตุดิบต่างๆไปช่วยนาง”
“ได้ อย่างนั้นเจ้าควบม้าตรงไปในผืนป่าที่มืดๆนั่นแหละ กุหลาบพันปีจะอยู่ใจกลางผืนป่าแห่งมนต์ดำ โดยมีปีศาจหินกับสัตว์ร้ายมากมายรออยู่ในนั้น เจ้าพร้อมจะไปเสี่ยงเพื่อช่วยราชินีรึเปล่าล่ะ” เฟอร์เร็ตต์ลองเชิง
“ข้าพร้อม แม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็จะนำยากลับมาให้ได้” กาจางมุ่งมั่นและควบม้าพุ่งตรงเข้าไปในความมืด
“เดี๋ยวข้าจะคอยระวังให้เจ้า แถวนี้สัตว์ร้ายมันเยอะ” เฟอร์เร็ตต์ตั้งท่าเตรียมพร้อม
“ระวัง!!! ทางซ้าย ทิศสองนาฬิกา” เฟอร์เร็ตต์เตือนกาจางชักดาบออกมาแทงสวนไป
“ทางขวา!!!” ฉึก!
“ทางซ้าย!!!” ฉึก!!
“ระวังหลัง!!!” ฉับ!
“สัตว์ร้ายมันชักเยอะแล้วนะ เฟอร์เร็ตต์ใกล้จะถึงรึยัง” กาจางถาม
“ใกล้แล้ว แต่ยิ่งใกล้เข้าไปจะยิ่งอันตราย ที่น่ากลัวที่สุดก็คือปีศาจหินนั่นแหละ” เฟอร์เร็ตต์ใช้ดวงตากลมโตจ้องไปรอบๆ ป่าตรงนี้ดูมืดและเงียบแปลกๆ สัตว์ร้ายที่เจอตอนแรกๆก็หายไปหมด
“กาจางระวัง กระโดด!!” ขาของม้าถูกสัตว์ร้ายงับและถึงลงไปในน้ำ โชคดีที่กาจางกระโดดออกมาทัน
“เกือบไป” กาจางถอนหายใจโล่งอก แต่ว่า...ครืน...ครืน...พื้นดินที่กาจางยืนอยู่ก็เริ่มสั่นแล้วเริ่มแยก
“เฮ้ย!” กาจางรีบวิ่งกระโดดไปตามก้อนหินก่อนที่จะตกหน้าผาลงไปโดนไอ้ตัวที่งาบม้าเขาไปกินฆ่า ปึกๆๆๆ แต่กๆๆๆกึกๆๆๆ เสียงก้อนหินแตกดังไล่หลังมาอย่างกระชั้นชิด
“เฟอร์เร็ตต์ไปไหน?” กาจางเรียก
“ข้าก็เกาะอยู่บนหัวเจ้าน่ะสิ จะไปไหนได้ล่ะ อย่าก้าวพลาดนะ ข้าไม่อยากตายก่อนเจอราชินี”
“ข้าก็ไม่อยากตาย ข้าจะเอายากลับไปรักษาจางมี” กาจางกระโดดครั้งสุดท้าย ปึก!!! ตกลงมาบนพื้นได้อย่างปลอดภัย
ความคิดเห็น