คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ชูการ์ฮอตขึ้นหรือเปล่านะ
ชูการ์ตื่นขึ้นมาอย่างไม่สดใสนัก เพราะเธอมองอะไรก็มัวไปหมด
“ครีม ช่วยหยิบคอนแทคเลนส์ให้หน่อยสิจ๊ะ” เมื่อได้ยินดังนั้นครีมรีบวิ่งไปหาในกระเป๋าของชูการ์ได้ คอนแทคเลนส์สีเขียวขึ้นมาคู่หนึ่ง
“ปกติชูการ์ใส่คอนแทคเลนส์ด้วยเหรอ” ครีมสงสัย ไม่เห็นเพื่อนคนนี้ใส่ซักที
“ดีนะที่วานิลลายัดใส่กระเป๋ามาให้ ฉันเองก็คิดว่าคงจะไม่ได้ใช้หรอกจ้ะ” ชูการ์โล่งอก การที่วานิลลาคะยั้นคะยอให้เอาของสวยๆงามๆพวกนี้มาก็มีประโยชน์เหมือนกันนะเนี่ย ครีมมาช่วยชูการ์ใส่คอนแทคเลนส์พอใส่เสร็จเท่านั้นละ ครีมก็ได้แต่อ้าปากค้าง เพื่อนเธอหน้าตาเหมือนบาร์บี้ยิ่งใส่คอนแทคเลนส์สีเขียวอย่างนี้ยิ่งน่ารัก ครีมแอบกรี๊ดเพื่อนตัวเองเบาๆ
“ทำไมหรอจ๊ะ ฉันใส่แล้วดูแย่มากเลยหรอ” ชูการ์เอ่ยอย่างกังวลใจเพราะเห็นเพื่อนเธอเงียบไปตั้งนาน
“ใครว่าล่ะ น่ารักมากจนน่าตะลึงมากกว่า” ครีมพูด
“อะไรกัน ชมอย่างนี้ฉันก็เขินนะจ๊ะ” ชูการ์ได้แต่ก้มหน้า
“รับรอง ถ้าพี่พริ๊นซ์มาเห็นตอนเนี้ยถ้าไม่ชอบก็คงเป็นเกย์แล้วล่ะ” ครีมแหย่
“อะไรกันจ๊ะ พี่เค้าชอบฉันเหมือนน้องสาวแค่นั้นแหละจ้ะ” ชูการ์พูดพร้อมหน้าแดง
“เอาเถอะ เรารีบออกไปอวดโฉมของชูการ์กันดีกว่า” ครีมพูดอย่างร่าเริงก่อนจะลากแขนชูการ์ออกไปนอกห้อง ตลอดทางมีแต่คนมองด้วยสายตาแปลกๆ
“ครีมไม่ได้พูดความจริงหรือเปล่าจ๊ะ ทำไมมีแต่คนมองฉันแปลกๆ”
“เพราะชูการ์สวยมากต่างหาก ฉันไม่ได้โกหก” ครีมพูดแทรกขึ้นมา
“ครีม หวัดดีจ้ะ แล้วคนข้างหลังเป็นใคร ไม่พาชูการ์มาด้วยเหรอ” ไวท์ทักพร้อมถาม
“พี่ไวท์จำไม่ได้จริงๆหรอคะ คนข้างหลังฉันก็ชูการ์ไงคะ” สิ้นเสียงของครีม ไวท์ก็อึ้ง
“ถ้าถอดแว่นแล้วสวยขนาดนี้ทำไมไม่ถอดแว่นตั้งแต่แรกล่ะ สวยกว่ายัยแคลร์ดาวคณะนั่นอีก” ไวท์พูดต่อ
“ฉันไม่มั่นใจน่ะค่ะ” ชูการ์เขินแล้วเขินอีก
“พริ๊นซ์ ไวน์ มานี่เร็ว ฉันมีคนจะแนะนำให้นายรู้จัก” ไวท์ตะโกนก่อนกวักมือเรียก
“ว่าไง ไวท์ โอ๊ะ ใครเนี่ย” ไวน์มองชูการ์งงๆ
“ก็ชูการ์ไง นายจำไม่ได้หรอ” พริ๊นซ์พูด ถึงชูการ์จะเปลี่ยนไปแค่ไหนก็ไม่มีวันที่เขาจะจำไม่ได้หรอก
“นายจำได้ยังไงน่ะ” ไวท์ถามอย่างสงสัย
“ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ก็น้องเค้าเป็น...” จู่ๆพริ๊นซ์ก็หยุดไปซะเฉยๆ
“เป็นอะไรหรอคะ พี่พริ๊นซ์” ครีมถาม
“ก็...เป็นคนพิเศษของพี่เอง” พริ๊นซ์พูดพร้อมส่งสายตาหวานไปให้ชูการ์
“สองคนนี้หวานข้ามหน้าข้ามตาตลอด” ไวน์แซว
“พี่ไวน์ก็ไปหวานกับครีมสิคะ” ชูการ์พูดอย่างไม่คิดมาก ทำให้ครีมกับไวน์หน้าแดงไปพร้อมกัน
“ปัญหาต่อไปที่ต้องคิดก็คือ วอดก้าก็ยิ่งมาเกาะแกะน่ะสิ” ไวท์พูดเบรกร่าเริงขิงทุกคน
“ช่างเถอะ ในเมื่อตอนนี้มันยังไม่เกิดนี่นา” ไวน์พูด
“นั่นไง พูดถึงผี ผีก็มา” ไวท์พูดพร้อมชี้นิ้วไปทางวอดก้าที่กำลังเดินมาทางนี้
“สวัสดีทุกคน ทำอะไรกันอยู่ แล้วน้องชูการ์ล่ะ” วอดก้าถาม
“เอ่อ...คือ..คือ...ว่า...ชูการ์ไม่สบายนอนอยู่ในห้องค่ะ”
“แล้วน้องข้างหลังเธอล่ะ เป็นใครมาจากไหน สวยเชียว” วอดก้าถามต่อ
“เอ่อ...ญาติฉันเองล่ะ เพิ่งจะแวะมาทักทาย” ไวท์พูด
“งั้นเหรอ สวัสดีครับ พี่ชื่อวอดก้านะ” วอดก้ากล่าวทักทายก่อนยื่นมือมาทำท่าเช็กแฮนด์
“อ่าค่ะ ฉันชื่อ...ชื่อเวนีก้าค่ะ” ชูการ์พูดอย่างตื่นๆแต่ก็ไม่ยอมเอามือไปจับมือวอดก้า
“น้องเขากลัวนายหมดแล้ว วอดก้า” พริ๊นซ์ปราม
“ทำไมวะ” วอดก้าหันมามอง
“ก็นายแกล้งน้องฉัน นิสัยไม่ดี น้องฉันพึ่งไปเรียนอเมริกากลับมา พูดไทยไม่ค่อยชัด ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคนอย่างนายหรอก” ไวท์ด่าเป็นชุด
“ช่างเถอะ ฉันไปหาน้องชูการ์ดีกว่า” วอดก้าทำท่าจะผละออกไป
“ประตูล๊อก ชูการ์นอนอยู่ อย่าไปรบกวนเลยค่ะ” ครีมแย้ง วอดก้าจึงจำยอมเดินผละไปอย่างหงุดหงิด
“โอ๊ย! เกือบไปนะชูการ์เอ้ยเวนีก้า” ครีมแหย่
“โธ่ ครีมก็ ก็ฉันไม่ได้รู้จะทำยังไงนี่จ๊ะ” ชูการ์แก้ตัวเสียงอ่อยๆ
“เอาเถอะ ตอนนี้ชูการ์ก็เป็นเวนีก้า น้องสาวพี่ไปก่อนนะ” ไวท์สรุป
“ค่ะ” ชูการ์รับคำ
“กิจกรรมวันนี้พวกเธอต้องไปทัศนศึกษาปลูกป่าชายเลน” ไวน์พูดอย่างเป็นงานเป็นการ ทุกคนต้องนั่งเรือไปป่าชายเลน
“อี๋ ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย” แคลร์ร้องบ่น
“ก็กิจกรรมมันกำหนดไว้แล้วนี่ครับ น้องแคลร์” พริ๊นซ์พูดอย่างหนักใจปนรำคาญ
“ก็ได้ค่ะ นี่แคลร์หยุดเพื่อพี่พริ๊นซ์เลยนะคะเนี่ย” แคลร์พูดอย่างน่าหมั่นไส้
“งั้นก็ดีแล้วล่ะครับ” พริ๊นซ์ตัดบทพร้อมหนีไปนั่งกับชูการ์เอ้ยเวนีก้า
“แล้วเธอจะขยับมาเบียดพี่พริ๊นซ์เขาทำไมยะ” แคลร์หันไปพูดกับเวนีก้า ซึ่งกำลังทำหน้างงๆ
“คะ พูดกับฉันหรอคะ” เวนีก้างง
“ก็ใช่สิยะ จะให้ฉันพูดกับหมาที่ไหนกัน” แคลร์ตอบอย่างหงุดหงิด
“กรุณาพูดจาให้เกียรติเวนีก้าด้วยนะครับ” พริ๊นซ์ออกโรงปกป้อง
“นี่พี่พริ๊นซ์ปกป้องมันเหรอคะ” แคลร์พูดอย่างไม่พอใจ
“ครับ ในเมื่อแคลร์ไปว่าเขาก่อน พี่ก็ต้องปกป้องเขา” พริ๊นซ์ตอบ
“แล้วชูการ์ล่ะคะ พี่เอามันไปทิ้งไว้ที่ไหน” แคลร์ถาม เพราะตั้งแต่เช้าเธอยังไม่เห็นนังนั่นเลย
“เอ่อ...ชูการ์ไม่สบายนอนพักอยู่ในห้องครับ เดี๋นวเสร็จแล้วพี่จะไปดู” พริ๊นซ์ตอบตะกุกตะกักเล็กน้อย
“ที่แคลร์ถามไม่ได้เอาไปไว้ที่ไหนอย่างนั้นค่ะ ฉันหมายความว่าพี่พริ๊นซ์ปกป้องเวนีก้าอย่างนี้ เดี๋ยวชูการ์ที่นอนอยู่ก็เสียใจหรอก” แคลร์พูเอย่างหวังดีประสงค์ร้าย
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ยังไงก็ไม่มีใครแทนที่ชูการ์ได้อยู่ดี” พริ๊นซ์ตอบ ทำให้เวนีก้าหน้าแดงแปร๊ด
“เขินไรยะ เค้าพูดถึงชูการ์ต่างหากย่ะหล่อน” แคลร์พูดอย่างอิจฉาชูการ์แล้วไปลงที่เวนีก้าแทน
“ไม่ได้เขินนะคะ อากาศมันร้อนต่างหาก” เวนีก้าแก้ตัว
“ช่างหล่อนเถอะ จะทำอะไรก็ทำ” แคลร์ไม่สนใจแล้วเขยิบไปนั่งที่อื่น
“ว่าไง ชูการ์จะให้คำตอบพี่ได้เลยหรือเปล่า” พริ๊นซ์ก้มลงกระซิบข้างหูชูการ์
“อ๊ะ...คะ...” ชูการ์หันไปเมื่อได้ยินเสียงทำให้ริมฝีปากแตะกันพอดี ทั้งสองคนตกใจอึ้งไปซักพักหนึ่ง ชูการ์ได้สติก่อนจึงถอนริมฝีปากออกก่อน
“ตกลง จะตอบมั้ยครับ” พริ๊นซ์ยังคงถามต่อ
“เรื่อง...อะไรหรอคะ” เหมือนจูบจะทำให้ชูการ์ลืมเรื่องทุกอย่างไปหมด
“ก็เรื่องที่ว่า...จะมาเป็นคนพิเศษของพี่ได้มั้ยครับ” พริ๊นซ์พูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“อ๊ะ ถึงแล้วหนิคะ รีบลงไปปลูกป่าชายเลนกันเถอะค่ะ” ชูการ์รีบเปลี่ยนเรื่องคุย เธอต้องมีเวลาคิดซักหน่อย ไม่ใช่ว่าไม่อยากเป็นแฟนกับพี่พริ๊นซ์ แต่...เขินนี่นา ไว้ค่อยให้คำตอบพรุ่งนี้แล้วกัน
ความคิดเห็น