คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอน 1 พรรคพวก(ที่รัก)
ตอน 1 พรรคพวก(ที่รัก)
โรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กปิดได้หลายวันแล้ว พวกเพื่อนทั้งหลายก็แยกย้ายกันกลับถิ่นที่มาของแต่ละคนและนัดเจอกันตอนเปิดเรียน แต่ตอนนี้เหตุการณ์ก็เปลี่ยนไปแล้ว
เฟรินกำลังเล่นเกมใน Pocket PC ที่จิ๊กมาจากมาดัส เมื่อรู้สึกว่ามีใครคนหนึ่งมาบังแสง และมันทำให้เขามองไม่เห็นเหตุการณ์ในเกม ส่งผลให้...
“ไอ้เวรห้าร้อย” เฟรินว๊ากขึ้น “จะยืนบังแสงอีกนานไหมฟระ”
อาเธอร์เลิกคิ้ว “นายมีปัญหาเหรอ? หรือจะให้ฉันไปยืนบนหัวนาย”
“ไงเฟรี่ อากาศดีออกไม’รมณ์บ่จอยงั้นล่ะ ขนาดลอรี่ยังไม่หาเรื่องฉันเลย”
เพี้ยว! ฉึก มีดสั้นบินมาเกาะข้างเกวียนห่างจากหูเฟรินที่อ้าปากค้าอยู่ห้าเซนติเมตร
“หัดระวังปากของนายบ้างน่ะ ลูคัส” ปากของลอเรนซ์กล่าว ขณะที่มือยังถือมีดอีกสี่เล่ม
“เอาน่า” ลูคัสพูด ฉันรู้ว่านายไม่อยากมา แต่ฉันอยากมานี้นา งานของเราคือคุ้มครองเจ้าหญิงแห่งบารามอส แล้วฉันก็อยากเห็นตัวเจ้าหญิงด้วย แถมได้เที่ยวสวนสนุกอีก”
“ไม่ได้มีอีกอย่างหรือไง?”
“ทั้งฉันและนายก็มาที่นี้ด้วยเหตุผลเดียวกันนี้”
เฟรินที่กำลังนั่งปลงสังเวชกับชะตากรรมตัวเองที่ต้องมีไอ้อาเธอร์(โรคจิต) ลูคัส(กวนทีน) และลอเรนซ์(นักบวชนิสัยซาตาน) พาไปสวนสนุก และก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้ว่าพวกนี้มาทำหน้าที่คุ้มครองเจ้าหญิง สำหรับอาเธอร์นั้นรู้แล้วว่าเขาคือเฟลิโอน่า แต่ไม่รู้ว่าทำพิธีชุบตัวสำเร็จ ส่วนลูคัสกับลอเรนซ์ก็ไม่รู้สักอย่าง
หมดสนุกก็คราวนี้
แล้วตัวแสบก็กล่าวคำกลบเกลื่อนความกังวลของตัวเอง
“พี่มีเหตุผลอะไรที่มาเหมือนกันล่ะ” เฟรินถาม ตั้งใจจะถามแค่ลูคัสกับลอเรนซ์ แต่ไอ้คนที่เขาไม่ได้ถามก็ดันนึกว่าถามคำถามกับทุกคน เนื่องจากไม่ได้ระบุชื่อ
อาเธอร์ไม่ได้พูดอะไร แต่ส่งสายตาชนิดที่ในความคิดเฟรินเรียกว่า ‘บ้ากาม’
ลอเรนซ์มองมาที่เฟรินซักพักแต่ไม่ตอบอะไร ปล่อยให้ลูคัสพูดแทน
“โรเวนเขาขอมาน่ะ”
โรเวน! เฟรินคิดด้วยความกลัว
“ส่วนโซมาเนีย กับ ชิวาสบอกว่าไม่ว่าง”
กะเอาผู้คุมกฎทั้งสี่คนมาคุมเจ้าหญิงแค่องค์เดียว อะไรจะปานนั้น สายตาของเฟรินตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ Pocket PC แล้ว กวาดตามองรอบๆ ก็เจอสิ่งที่หัวใจเรียกร้องก่อนที่สมองรับรู้
คาโล วาเนบลี เดอะ ปริ้นซ์ ออฟ คาโนวาล และ คิลมัส ฟิลมัส เดอะ คิลเล่อร์ ออฟ ซาเรส กระโดดลงจากเกวียนเล่มหนึ่งที่จอดไกลออกไป เฟรินโบกมือให้เพื่อนรักทั้งสอง คิลโบกตอบกลับมา แต่เจ้าชายน้ำแข็งกลับหันหลังไปช่วยพยุงใครคนหนึ่งลงจากเกวียน และสิ่งนั้นทำให้เฟรินโกรธจนน้อยใจ
เรนอน เดอะ ปริ้นเซส ออฟ คาโนวาล วางมือลงบนมือของคาโล และลงถึงพื้นเรียบร้อยผิดกับเฟลิโอน่าลิบลับ
“อ้าว!!” เสียงของลูคัสดึงสติของเฟรินกลับมา
“ทำไมพาเรนอนมาด้วย สงสัยคงมาเที่ยวมากกว่าทำงาน.. นี่ เฟรี่ ฝ่ายนั้นพาหญิงมาด้วยทำไมนายไม่พามามั่ง?”
เฟรินหัวเราะในลำคอก่อนถาม “โรเวนมาหรือเปล่า?”
“อยู่โน้น” อาเธอร์เป็นคนตอบพร้อมกับชี้มือไปทางเจ้าชายแห่งเจมิไนที่กำลังคุยกับมาดัสอยู่
‘ทำ ไมคุมเยอะจังฟระ’ เฟรินคิด แค่คาโลกับคิลก็พอแล้ว แต่ไหนๆก็ไหนๆเรียกมาอีกคนคงไม่เป็นไร
คิดได้เจ้าตัวดีก็หยิบ Pocket PC ขึ้นมาติดต่อทันที โอนสายผ่านระบบดาวเทียมไปยังเบอร์ส่วนตัวที่ขอจากบุคคลนั้นมา
“ตรู๊ด... สวัสดีค่ะ วิเวียนค่ะ ตอนนี้ไม่ว่าง กรุณาฝากข้อความค่ะ...”
“เอ่อ.. วิเวียน ผมเองเฟริน คือว่าตอนนี้เรากำลังออกเดินทางไปยังสวนสนุก คิดว่าถ้าวิเวียนว่างจะชวนให้มาด้วย แต่ถ้าไม่มาผมก็ไม่ว่าน่ะ อื้อ! อีกอย่าง ถ้ามาก็เอาเงินมาด้วยเพราะผมไม่มีเงินจ่ายค่าเครื่องเล่นให้เจ้าหญิง.. ง่า แค่นี้แหละ”
“เฟริน นายทำอะไรอยู่” คิลกระโดดขึ้นมาบนเกวียนพอดีกับที่เฟรินวางสาย
“เปล่า” ปากตอบโดยอัตโนมัติ
“นายแอบอะไรไว้? เอาออกมาน่า”
“ป้าว ป่าว ไม่มีอะไร”
ก็จะให้บอกอย่างไงว่าเพิ่งโทรไปหาเจ้าหญิงแห่งเวนอนมาเป็นสมาชิกร่วมเดินทางอีกคน
“หัวขโมยยังไงก็เป็นหัวขโมยวันยังค่ำ ซ่อนของที่ขโมยมาล่ะสิ” คาโลเข้ามาร่วมตั้งวงสนทนาด้วย
ไม่ใช่เรื่องนั้นโว้ย! คิดอยู่ในใจโดยหารู้ไม่ว่าเรนอนแอบย่องขึ้นเกวียนอีกด้าน
“คุณเฟรินค่ะ” โทนน้ำเสียงแหลมสูงปรี๊ดดังขึ้นข้างหู ทำให้เฟรินสะดุ้งโหยง
“คุณเอา Pocket PC มาจากไหนค่ะ ตั้งแต่เมื่อไร?”
คาโลกับคิลก็ถึงบางอ้อด้วยความเข้าใจผิดๆ ที่เฟรินไม่รู้ว่าจะแก้อย่างไง ได้แต่กลบเกลื่อนว่า
“ฝีมือพ่อฉัน”
“จะพูดก็พูดมาเถอะว่าฝีมือนายไม่เอาไหน อยากได้แต่ไม่มีปัญญาไปเอา ให้พ่อไปขโมยมาแล้วค่อยขโมยต่อจากพ่ออีกที” คำพูดจากคาโล
“ฉันไม่เหมือนนายเหรออยู่แต่ในวัง ไม่ได้ออกมาหาประสบการณ์ข้างนอก พอเจอใครสร้างปัญหาเข้าหน่อยก็จับแช่แข็งเป็นว่าเล่น” เฟรินโต้
“เป็นผู้หญิงหัดพูดจาให้มันดีๆหน่อย” หลุดปากไปเพราะลืมตัว และลืมว่ามีคนไม่รู้ความลับนั่งตาปริบๆอยู่ใกล้ๆ
“ผู้หญิง?” เรนอนทวนงงๆ สามหนุ่มกลืนน้ำลายเอื๊อก “คุณเฟรินเป็นผู้ชายน่ะค่ะ”
“ง่า เรนอน” คิลเปรยขึ้น “คือคาโลมันพูดย่อๆว่า ผู้ชายขี้โมโหเหมือนเป็นผู้หญิงไปได้ ให้พูดดีๆอย่ากวนนัก”
“อ๋อ” (เจ๊แกก็ซื่อจริง)
เจ้าตัวดีรีบเปลี่ยนเรื่อง
“คิล กะอีแค่ไปสวนสนุกทำไมคนมันเยอะจังฟระ?”
“ก็มีคำสั่งจากไฮคิงของนา..”
“คิล!!!” คาโลเตือน
“เออ.. เรนอน ลงไปจากเกวียนก่อนนะ” คิลพูดเสียงอ่อนๆ
“ได้ค่ะ” น้ำคำฟังดูไม่โกรธ แต่เล่นสะบัดหน้าพรืดจนเฟรินรู้สึกคอเคล็ดตาม แล้วหน้างอลงจากเกวียน
“นายตามเรนอนไปเถอะ เดี๋ยวปลาที่ตกได้หลุดจากเบ็ด” เฟรินพูดอย่างรู้ดี
คิลไม่รอช้า โดดลงจากเกวียนออกไป เฟรินมองซ้ายขวา เมื่อแน่ใจว่าปลอดคนแล้วก็โดดเข้าไปกอดเจ้าชายที่อยู่ข้างๆ
“ทำบ้าอะไรของนาย” คาโลเอ่ยเครียดๆ แล้วดันคนที่กอดอยู่ออกไป
“ฉันรู้แล้วว่าแกต้องมา เป็นห่วงใช่ไหมล่า”
“ถ้าไม่ได้เป็นคำสั่งไฮคิงที่สั่งพ่อฉันแล้วฉันก็โดนให้มา ฉันไม่มาเหรอ น่ารำคาญ”
“บ่นเข้าไป บ่นมากจะแก่เร็วนะเฟ้ย”
คาโลชักขี้เกียจตอแยด้วย ทำท่าจะลงจากเกวียน เฟรินรีบเข้ามาดึงแขน
“ไปไหน?”
“หาโรเวน” ตอบสั้นๆตามนิสัย
“ไปทำไม”
“ถามการเดินทาง”
“อยู่ด้วยกันสักพักไม่ได้หรอ? หรือว่าฉันมันไม่น่าสนใจ” พูดจบก็ทำท่าจะถอดแหวนให้ร่างกลับเป็นหญิง แต่มือใหญ่คว้าไว้ไม่ให้ถอด พร้อมพูดว่า
“อย่าวุ่น ไอ้ที่ฉันกับคิลต้องมานี่เพราะต้องระวังให้นายไม่ทำมันหลุดหรือหาย”
“เพราะคำสั่งพวกนายเลยมากันใช่ไหม? แล้วทำไมมีเรนอนเข้ามาพวงด้วย”
“คิลมันขอให้พามาด้วย”
“อธิบายมาดี๊ ทำไมคนคุมถึงมากันเยอะ ตอนไปเดมอสมีอยู่แค่สี่คนเอง”
“รู้ไปแล้วจะทำอะไร เล่นให้มันเสร็จๆแล้วฉันจะได้กลับบ้าน”
(แปลความว่า: ถึงนายรู้เหตุผลว่าทำไมมากันมากมายแล้วจะทำอะไรได้ เพราะมันก็แก้ไขหรือไล่พวกเขากลับไม่ได้ เป็นคำสั่งจากไฮคิง จะเล่นเครื่องเล่นก็อย่าชักช้าเดี๋ยวเกิดอะไรขึ้นมาแล้วแย่ เล่นเสร็จจะได้หายห่วง”
“แล้วแกไม่เล่นด้วยหรอ?” เฟรินถาม “แต่ฉันไม่มีเงินจ่ายให้น่ะ”
“เล่นกันตามสบาย ฉันไม่สนไอ้พวกเครื่องเล่นบ้าบอนั้นหรอก” พูดจบก็กระโดดลงจากเกวียนไป
เครื่องเล่นบ้าบอรึ เดี๋ยวแกจะได้เห็นนรกบนรางแน่ คาโล ท่านเฟรินไม่มีวันปล่อยให้แกมองชาวบ้านเล่นหรอก
ความคิดเห็น