คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
“รุก” เสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงของเด็กหนุ่มผู้มั่นใจว่าจะชนะ
“อืม” อีกคนที่อายุแก่กว่าโยกคิงหลบ
“จะหนีไปไหนพ่อ เดี๋ยวก็แพ้ ก็ให้มันรีบๆแพ้ไปเลย” เสียงแรกดังขึ้นอย่างกวนประสาท
“รุกฆาต” คนโยกคิงหลบโต้กลับ ไล่คิงของอีกฝ่ายจนมุม
“เอาอย่างไงล่ะ เฟริน”
“หนอยยยย..” เฟรินมองหน้ามาดัส เดอเบอโรว์
“รีบๆยอมแพ้เถอะน่า แล้วอย่าลืมทำตามสัญญาที่ให้ไว้ด้วย”
“สัญญาที่จะทำตัวให้เป็นผู้หญิงหนึ่งสัปดาห์เนี่ยนะ ฝันไปเถอะพ่อ อย่าคิดว่าท่านเฟริน เดอะเบอโรว์คนนี้จะยอมแพ้ง่ายๆ” เฟรินคิดแผนการอยู่ในใจเมื่อเหลือบไปเห็นสิ่งที่อยู่ใต้กระดานหมากรุก ‘เกมแพ้คนไม่แพ้ซะอย่าง’
“อ่ะพ่อ!” ตัวดีส่งเสียงเรียกคนเป็นพ่ออย่างตกใจ แล้วชี้มือไปยังสิ่งหนึ่งที่อยู่ใต้กระดาน มาดัสก็รีบหันไปดูตาม
เฟรินเล่นตามบทต่อไป
“นี้มันอะไร?” พูดจบก็กระชากกระดาษที่ถูกทับด้วยกระดานหมากรุกออกมาอย่างรวดเร็ว ตัวหมากรุกพร้อมทั้งกระดานก็คว่ำไปต่อหน้ามาดัส
“เฮ้ย!!” เสียงอุทานดังลั่นเกวียนเล็กๆที่จอดอยู่ริมทาง
“ว้า..” เฟรินยิ้ม ทำเสียงปนเสียดาย “เกมนี้ไม่มีผู้แพ้ผู้ชนะ หน้าเสียดาย”
มาดัสหัวเราะหึๆ “ช่ายน่าเสียดายเนอะ” แล้วเอามือฟาดหัวเฟรินจนล้ม
“โอ๊ย!!! เจ็บนะพ่อ ฟาดมานี้หัวลูกนะเฟ้ย หัวลูก! ไม่ใช่หัวหมา แล้วการเสียดายนี้ทำไมมาลงที่ผมล่ะ”
“ไอ้ที่เสียดายน่ะ เสียดายที่แกจะอดที่จะไม่ได้เจ็บตัว” เงื้อมือจะฟาดอีก แต่เฟรินขยับหนีออกห่างอย่างนกรู้
“แล้วนี้มันอะไร?” เฟรินก้มดูกระดาษที่ตนใช้เป็นกุญแจสำคัญของแผน
“ใบปลิวแจกลดราคาเครื่องเล่นที่สวนสนุก... ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น แกก็รู้ว่าข้าไม่คิดจะเอาเงินของข้าไปถลุงกับพวกเครื่องเล่นบ้าบอนี้หรอก”
“น่า..นะพ่อ” เจ้าตัวแสบเริ่มลูกอ้อน จากคติ ‘อ้อนเท่านั้นที่ครองโลก’ ก็มันยังใช้ได้ผลกับเจ้าชายน้ำแข็งแห่งคาโนวาลเลยนิ
“ผมสัญญาด้วยสัญญาของลูกผู้ชายว่า เมื่อพ่อพาผมเล่นเครื่องเล่นบ้าบอพวกนั้นจนหายอยากแล้ว ผมจะยอมทำตัวเป็นผู้หญิงให้หนึ่งสัปดาห์”
“จะจริงร้อ?... ฉันให้หนึ่งเดือน”
“หา?!? หนึ่งเดือน ตายอย่างเขียดแน่ ม่ายหวายเหรอพ่อ สองสัปดาห์ก็ได้ เอ้า!”
“เหอ สองสัปดาห์ Noway สเตร์นมยาน ไม่มีทาง สามสัปดาห์ขาดตัว! ลดกว่านี้ไม่ได้เดี๋ยวขาดทุน”(ตกลงมันต่อรองอะไรกันอยู่เนี่ย)
“สามสัปดาห์มันเยอะแฮะ สองสัปดาห์น่าพ่อ”
“ไม่!!” คำเดียวสั้นกระชับได้ใจความ
“งั้นพบกันครึ่งทางเหอะ สองสัปดาห์ครึ่ง เท่าไรหว่า?... สิบเจ็ดวัน”
“มันจะครึ่งได้ไง หนึ่งสัปดาห์มีเจ็ดวัน ฉะนั้นไอ้เศษที่เหลือรวมยอดเป็นสิบแปด”
“งั้นแสดงว่าพ่อตกลงล่ะสิ สิบแปดวันนะ” ขาดทุนแค่นี้มันเรื่องเล็กเพื่อจะได้ไปสวนสนุก
มาดัสนิ่งไปพักใหญ่ๆ เมื่อคำนวณได้เสียค่อยตอบ
“ตกลง ฉันให้แกไป... แต่” ยังพูดไม่จบเฟรินก็กระโดดเข้ามากอด
“เย้! พ่อใจดีที่สุดในโลกเลย แล้วมีอะไรแต่ล่ะพ่อ”
“แต่ฉันไม่ไปเล่นกับแกนะโว้ย ฉันจะส่งผู้คุมไปแทน” มาดัสควัก Pocket PC สีม่วงแปร๊ดขึ้นมากดเบอร์โทรศัพท์
“พ่อ เอาไอ้นั้นมาจากไหนล่ะ? แล้วใครจะมาคุมผม” เฟรินถาม
“ฉันเอามาจากยัยเศรษฐีปากมากที่เราเจอในตลาด ส่วนใครจะมาคุมแกถึงเวลาก็รู้เอง”
มาดัสเริ่มการติดต่อกับบุคคลทางโทรศัพท์สองสามคน เวลาผ่านไป
“เอาล่ะ เสร็จแล้ว” มาดัสพูดอย่างสบายใจ “ทีนี้เราก็ย้ายที่จอดเกวียนไปอยู่เมืองข้างหน้าโน้น ฉันนัดพวกเขาไว้ที่นั่น ว่าแต่แกอย่าลืมสัญญานะโว้ย”
“รับรองได้”
“และที่สำคัญ” มาดัสเบาเสียงลง “รักษาแหวนให้อยู่บนนิ้วให้ดี”
เฟรินพยักหน้ารับ ดวงหน้ากร้านของชีวิตที่สมบุกสมบันสะท้อนแสงแดดยามสาย ภายใต้ใบหน้านั้น เป็นหญิงสาวหน้ามนนามว่า เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะ ปริ้นเซส ออฟ บารามอส แอน เดมอส ส่วนที่แท้จริงที่ต้องปกปิดไม่ให้ใครรู้(แต่บางคนรู้แล้ว) หัวใจของเขา(เธอ) ตอนนี้กำลังเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมา หัวใจมันรู้ว่าใครจะมาทั้งๆที่สมองยังไม่รู้
ความคิดเห็น