[Yaoi] เมียเด็ก : Love Child [3P ]

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

ไฟนั่งกอดอกอยู่บนเตียง ฟังเสียงน้ำที่ดังออกมาจากห้องน้ำ นั่งนิ่งอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำที่ประตูไม่ได้ปิดไว้ นี่ไง....ทำเป็นไม่ปิดประตู จะยั่วเขาใช่ไหม 

ไอติมที่กำลังมีความสุขกับน้ำอุ่นๆต้องสะดุ้งเมื่อเงยหน้าไปเจอคนตัวใหญ่ยืนทำหน้าน่ากลัวอยู่ตรงหน้าเขา

ไฟมองสำรวจร่างบางตั้งแต่ใบหน้าหวานที่แดงกร่ำ เรื่อยลงมาที่แผ่นอกขาวที่ประดับด้วยเม็ดตุ่มไตสีชมพู  หน้าทองที่
แบนราบ เอวคอด  ขาเรียวไร้คนแม้แต่เส้นเดียว เด็กไออัณณ์ถือว่าใช้ได้ เข้าใจหานี่นา....ปกติน้องชายตัวเองไม่ใช่คนใจบุญที่ช่วยคนอื่นไปทั่ว รายนั้นสนใจแต่งานและงาน แต่ถึงขั้นพาเด็กคนนี้มาอยู่บ้าน มันก็ต้องมีอะไรดีใช่ไหมล่ะ?

“ มีอะไรรึเปล่าครับ “ ไอติมก้มหน้าถามเสียงเบาด้วยความกลัว

“ นี่ ฉันให้นายสองล้าน ออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ ฉันรู้ว่านายจะมาหลอกน้องชายฉันใช่ไหม “

“ ครับ? “ ไอติมมองร่างสูงด้วยความไม่เข้าใจ

“ อ่อ ไม่อยากได้เงินสินะ ...... “ ร่างสูงเดินย่างสามขุมไปที่ร่างเล็กที่ยืนตัวสั่นอยู่ เล่นละครได้เก่งดีนี่

“ อะ....ออกไป “ ร่างเล็กถอยหลังด้วยความกลัว

“ เลิกทำตัวไร้เดียงสาได้แล้ว! เห็นแล้วรำคาญหูรำคาญตา “ ไฟจับข้อมือบางกระชากเข้ามาหาตัวจนใบหน้าหวานแนบชิดอกแกร่ง เห็นท่าทางทำตัวไร้เดียงสาแต่เบื้องหลังเน่าเฟะทำให้เขารู้สึกสะอิดสะเอียน และหวนนึกถึงสมัยเด็กที่พ่อแม่ทะเลาะกัน เพราะผู้ชายหน้าสวยที่เขาเคยชื่นชมและเป็นครูสอนพิเศษของเขา ทั้งใจดี และอ่อนโยน แต่สุดท้ายก็เป็นคนที่แย่งพ่อไปจากแม่ของเขา......

แม่ของเขาต้องหนีกลับมาเมืองไทย และก็ไปอยู่เชียงใหม่เพื่อหาความสงบ  ส่วนพ่อของเขาก็เสพสุขกับไอผู้ชายนั้น จนตอนนี้ก็ยังอยู่ด้วยกัน เห็นว่าจะแต่งงานในอีกสามสี่เดือนข้างหน้า....มีความสุขกันเหลือเกิน

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นไอติมทำให้เขานึกถึงช่วงเวลาที่เลวร้ายนั้น และเขาจะไม่ให้มันเกิดกับน้องชายของเขา เด็กคนนี้ต้องมาหลอกน้องชายของเขาแน่!

มือหนาจับคางเล็กให้เงยหน้าขึ้นมารับจุมพิตอันรุนแรงไร้ความอ่อนโยน ฟันคมขบลงบนริมฝีปากเล็กจนเกิดเลือด ไอติมพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดแกร่งด้วยความกลัว น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาเล็ก

“ อย่ามาทำบีบน้ำตา  “ ร่างสูงกระซิบเสียงลอดไรฟัน มือหนาบีบแขนเล็กจนเป็นรอยแดง ผลักร่างเล็กไปกระแทกผนัง ก่อนจะตามมาประชิดตัวอีกครั้ง

แขนแกร่งจับขาเล็กมาผาดเอว มืออีกครั้งก็รูดรั้งความต้องการของคนตัวเล็กที่กำลังชูชันเต็มที่เหมือนของเขาที่มันกำลังกระตุกด้วยความต้องการ 

“ อย่า ฮืออ “ ไอติมหลับตาด้วยความกลัว ยิ่งใบหน้านั้นเข้าใกล้เขาก็ยิ่งกลัว แต่มือหนาที่กำลังสัมผัสทำให้ร่างเล็กรู้สึกแปลกประหลาด เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยได้พบเจอ

“ ฮึก.... “ ร่างเล็กเอามือปิดใบหน้าเมื่อมือหนารูดรั้งด้วยความเร็ว ความรู้สึกแปลกๆเริ่มตีตื้นเข้ามา ก่อนสมองของเขาจะขาวโพลน ปลดปล่อยออกมาจากร่างกายเต็มหน้าท้องแกร่ง ขาเล็กค่อยๆทรุดลงบนพื้นห้องน้ำอย่างหมดแรง  หอบหายใจถี่ ใบหน้าหวานยังคงน้ำตาไหลออกมา ความกลัวกับความรู้สึกแปลกๆผสมปนเปไปหมด

“ เล่นละครเก่งใช้ได้นี่  “ มือหนาจับร่างเล็กให้ลุกขึ้น จับให้ร่างเล็กหันหน้าเข้าผนัง มือหนารวบมือเล็กทั้งสองข้างไว้ไม่ให้หนีไปไหน

“ พอแล้ว ผมกลัวแล้ว ฮึก “

“ หุบปาก! “ แม้ร่างเล็กจะอ้อนวอนเท่าไหนไฟก็ไม่สน มือหนาบีบก้นแน่นก้มกลึงด้วยแรงอารมณ์ทั้งหมดจนสะโพกขาวเกิดรอยแดง  เขาสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางที่ปิดสนิทเหมือนยังซิงอยู่

“ อ๊า! เจ็บ ฮือ! เอาออกไป “ ร่างเล็กร้องด้วยความเจ็บ พยายามจะดิ้นออกจากมือแกร่งที่จับเขาไว้ ไฟขมวดคิ้วเมื่อเห็นท่าเจ็บปวดของร่างเล็กแบบนั้น

“ ฮึก เจ็บ....พี่ชายช่วยด้วย “ ร่างเล็กเอ่ยเสียงแหบแห้ง

นิ้วเรียวสอดได้ไม่ถึงครึ่ง ความคับแน่นที่รัดเขาไว้อย่างรุนแรง  เสียงสะอื้นที่ร้องด้วยความเจ็บปวดทำให้เขาสถบออกมาแล้วถอนนิ้วออกจากช่องทางหวาน

“ โธ่เว้ย “ พอเห็นใบหน้าที่ร้องไห้แทบขาดใจทำให้เขาทำอะไรแทบไม่ลง

“ แค่ข้างนอกก็ได้วะ “ มือหนาจับเอวเล็กไว้ ก่อนจะถูแท่งร้อนที่ผงาดเต็มที่กับร่องก้นอุ่น

“ อ่า.... “ ร่างสูงขยับเสียดสีด้วยความเสียวซ่าน มือหนาบีบหน้าอกเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว ไอติมหลับตาแน่น ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ

“ ซี้ดด ก้นนายนี่มันยอดจริงๆ อ๊า! “ ร่างสูงกระตุกปลดปล่อยออกมาเลอะสะโพกเนียน จับใบหน้าหวานมารับจูบอย่างกระหาย

มือหนาจับเอวเล็กไว้เมื่อคนตัวเล็กจะล้มไปกองกับพื้นอีกครั้ง เขาอุ้มร่างเล็กพาไปยังใต้สายน้ำฝักบัวเพื่อชำระคราบต่าง ดวงตาเล็กมองใบหน้าคมแล้วหลุบต่ำด้วยความกลัว ห้องน้ำตกอยู่ในความเงียบได้ยินเพียงเสียงของสายน้ำ

ร่างสูงหมุนปิดฝักบัวแล้วพาไอติมออกมาจากห้องน้ำ วางร่างเล็กที่นิ่งเงียบลงบนเตียง โยนผ้าเช็ดตัวให้ครตัวเล็ก ส่วนเขาก็จัดการหาบ็อกเซอร์มาใส่นอน ปกติเขานอนก็แค่ใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียว สบายจะตาย

“ แต่งตัวซะสิ “ แต่งตัวเสร็จแล้วหันมามองเด็กตัวเล็กบนเตียงก็ยังนั่งก้มหน้านิ่งตัวสั่นด้วยความหนาว

ร่างสูงเดินไปตรงหน้าร่างเล็กก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตามใบหน้าหวาน และลำตัวขาวอย่างอ่อนโยนโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้

หยิบเสื้อเชิ้ตแขนยาวของตัวเองใส่ให้คนตัวเล็กที่เพียงเหลือบมองเขาแล้วก้มหน้าลงไปอีกครั้ง จะกลัวอะไรนักหนาวะ ในชีวิตไม่เคยทำให้ใครแบบนี้ แม้แต่น้องชายตัวเอง

“ ฟังนะ “

ร่างสูงย่อตัวลงในระดับที่มองเห็นใบหน้าได้ชัด

“ ห้ามบอกเรื่องที่เกิดในห้องน้ำให้ใครฟังเด็ดขาด แม้แต่ไออัณณ์ ถ้านายบอก เจอนี่แน่ “ ร่างสูงพูดเสียงเข้มจนร่างเล็กรีบ
พยักหน้าตกลงด้วยความกลัว

“ พี่ชาย....เมื่อไรพี่ชายจะกลับมา “ ไอติมพูดเสียงเบา

“ จะไปรู้มันไหม ดึกขนาดนี้คงนอนที่โกดังไปแล้วมั้ง นายก็นอนได้แล้ว “ ไฟล้มตัวนอนบนเตียงเพื่อพักผ่อน แต่เด็กนั่นยังนั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง

“ บอกให้นอนไง “ ไอติมสะดุ้งเมื่อเสียงทุ้มดังขึ้น ร่างเล็กสั่นน้อยๆก่อนจะพูดเสียงเบา

“ หิว... “

“ ฮะ?  อะไรนะ “ ร่างสูงถามอย่างไม่แน่ใจ

“ หิวข้าว.... “

มือหนาตีหน้าผากตัวเองเบาๆ ป่านนี้แม่นมคงนอนไปแล้ว เขาไม่อยากจะไปรบกวนเวลาดึกดื่นๆ แปลว่าเขาต้องทำอะไรให้ไอเด็กนี่กินใช่ไหม

“ นายนี่ยุ่งชะมัด “ ไอติมหลับตาปี๋เมื่อได้ยินเสียงทุ้มดุ กลัวจัง เมื่อไรพี่ชายใจดีจะกลับมา...

“ ชิบ! “ ร่างสูงสถบเมื่อเทไข่ลงในกระทะแล้วน้ำมันกระทุโดนมือเขา  ไอติมเหลือบตามองคนที่ทำท่าเก้กังอยู่หน้าเตา แล้วกลับมาก้มหน้ามองโต๊ะอีกครั้ง

ความจริงไฟยากจะปล่อยให้เด็กนั่นหิวตายไปเลย แต่แค่รำคาญเวลาจะนอนแล้วดันไปเจอร่างเล็กที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่หน้าเตียง สุดท้ายเลยต้องพาลงมาหาอะไรกินข้างล่าง  สิ่งที่เขาพอจะทำได้ก็มีแค่ไข่เจียวนี้แหละ จะกินได้ไม่ได้ก็เรื่องของมัน

“ เอ้า! กินซะ “

มือเล็กรับจากมาจากร่างสูง มองไข่ที่กึ่งดำก่อนจะใช้ช้อนตักขึ้นมากิน

“ แค่กๆ ขม “

“ ห้ามคาย กินให้หมด หิวไม่ใช่เหรอ “ ร่างสูงบอกเสียงนิ่งทำให้คนตัวเล็กต้องกล้ำกลืนกินไข่ดำๆที่แสนจะขมด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า สุดท้ายไอติมก็จัดการข้าวบนจานหมด มือเล็กเช็ดน้ำตาที่จะไหลออกมาเบาๆ ไฟส่ายหัวด้วยความรำคาญเมื่อเห็นเด็กจะเป่าปี่อีกครั้ง

“ อิ่มแล้วก็ไปนอนได้แล้ว วางจานไว้นั้นแหละ เดี๋ยวตอนเช้าคนใช้เขาก็จัดการเอง “ ร่างเล็กรีบวิ่งตามร่างสูงที่เดินลิ่วขึ้นไปชั้นบน

“ คราวนี้ก็นอนซะ “

ไอติมสอดตัวลงในผ้าห่ม นอนหลังให้กับคนตัวสูงน่ากลัว ซุกหน้าลงกับหมอนร้องไห้ออกมาเงียบๆ

“ พี่ชาย กลับมาไวๆนะครับ”

ไฟขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงเล็กพึมพำทำกลางความมืด เขากำผ้าห่มแน่นด้วยความรู้สึกที่ว่าจะเกลียดเด็กนั่นที่เอาแต่พร่ำเพ้อถึงน้องชายเขา หรือจะอิจฉากันแน่นะ.....

 
----------------------------