คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1
“ เฮ้อ “ ร่างสูงเรือนผมสีทอง ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาจากสายเลือดผสมระหว่างไทยกับอิตาลี ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน แผ่นหลังแกร่งพิงไปกับเบาะนุ่มของรถ มองดูแสงสียามค่ำของกรุงเทพด้ววยสายตาเรียบเฉย
อัณณ์ หรือ อัณณ์ธร อ็อสทาวิโอ ชายหนุ่มลูกครึ่งไทยอิตาลี ผู้มีมารดาเป็นคนไทยและพ่อเป็นคนอิตาลี แต่ทั้งคู่แยกทางกันตอนเขายังเด็ก และเขามาอยู่กับฝั่งแม่ โดยมีพี่ชายร่วมสายเลือดอีกหนึ่งคน
อัณณ์ เริ่มงานธุรกิจโดยบริหารบริษัทจิวาลี่ของแม่ตั้งแต่อายุ 25 จนตอนนี้เขาอายุ 30 บริษัทกำลังไปได้ดีมากๆ แต่นั้นแปลว่างานของเขาก็ต้องเพิ่มขึ้นเช่นกัน ตลอด 5 ปีมานี้เขาแทบไม่มีเวลาพักเลย หันไปไหนก็เจอแต่งานและงาน
เอี้ยดด! ตุ้บ!
เขาหันไปมองเหตุการณ์ตรงหน้าผ่านกระจกด้วยความฉงน เห็นรถยนต์คันหนึ่งจอดกะทันหัน ตามมาด้วยเสียงเหมือนชนอะไรบางอย่าง และรถยนต์คันนั้นก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว
“ มีอะไรเหรอธี “ อัณณ์ถามคนขับรถ
“ รู้สึกว่าจะชนแล้วหนีน่ะครับ คนโดนชนน่าจะเป็นเด็กขายพวงมาลัย “
“ จอดรถสิ “
“แต่คุณอัณณ์... “
“ ฉันบอกให้จอด “
รถบีเอ็มสีดำจอดข้างฟุตบาทที่ไม่ไกลจากร่างของเด็กขายพวงมาลัยที่ถูกชน เขาเดินฝ่าไทยมุงที่เอาแต่ยืนมองไม่สนใจช่วยเด็กเลยสักคน
ร่างสูงอุ้มร่างเล็กที่ร่างกายมอมแมม ที่ศรีษะมีเลือดออก และมีแผลตามร่างกาย ขึ้นมาบนรถคันหรูโดยไม่รังเกียจ
" ไปโรวพยาบาล เร็วๆ! “
“ ครับๆ “
รถบีเอ็มคันงามรีบพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาคมมองคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดด้วยความเป็นห่วงและสงสาร
“ ตามร่างกายไม่เป็นอะไรมากครับ นอกจากแผลถลอกและแผลที่ศรีษะ แต่ต้องรอดูอาการว่ามีการกระทบกระเทือนทางสมองหรือเปล่า คนไข้ต้องรอดูอาการสักหนึ่งวันนะครับ ถ้าไม่มีอะไรก็ให้กลับบ้านได้“
"โอเคครับ ขอบคุณครับหมอ “ ร่างสูงขอบคุณหมอใหญ่ ก่อนจะหันไปสนใจร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ใบหน้าหวานที่มีบาดแผลถลอก แต่กลับไม่สามารถบดบังความน่ารักที่มีไว้ได้ แก้มป่องๆนั้นทำให้เขารู้สึกเอ็นดู
มือหนาเอื้อมไปลูบใบหน้าหวานเบาๆอย่างเผลอไผล ขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกการขยับตัวของคนบนเตียง
“ อะ...อืม “ คนตัวเล็กขยับตัวด้วยความเมื่อย ลืมตาแป๋วจ้องมาที่เขา คิ้วขมวดกันด้วยความสงสัย
“ คุณเป็นใครเหรอ“
“ เอ่อ..ฉันเป็นคนที่พาเธอมาโรงพยาบาล เธอถูกรถชนน่ะ “
“ ว้าววว ไอติมถูกรถชนเหรอครับ แล้วรถเป็นอะไรไหม “
ร่างสูงมองคนตรงหน้าที่ทำตัวร่าเริงกระปรี้กระเปร่า แถมยังคำพูดแปลกๆนั้นอีก หรือจะเกิดการกระทบกระเทือนทางสมอง
“ นั่งรออยู่นี้แปปหนึ่งนะ เดี๋ยวฉันมา “
" โอเคครับ! “
อัณณ์ยืนขมวดคิ้วมองคุณหมอคนเดิมที่เข้ามาตรวจอาการคนไข้อีกรอบ คนตัวเล็กทำตามทุกอย่างที่หมอสั่งโดยไม่อิดออด
“ มาคุยกับผมข้างนอกดีกว่าครับ “ อัณณ์พยักหน้าแล้วเดิมต่างคุณหมอออกไปนอกห้อง
“ จากการตรวจแล้วไม่มีการกระทบกระเทือนใดๆนะครับ ผมสงสัยว่าเด็กคนนี้จะเป็นออทิสติกตั้งแต่เกิด เพราะจากบัตรประชาชนที่เราเจอในกระเป๋าของเด็กคนนี้ ผมก็ลองไปค้นชื่อในประวัติคนไข้ พบการรักษาเกี่ยวกับเด็กพิเศษน่ะครับ “
“ เหรอครับ...ขอบคุณครับหมอ อย่างนี้ก็กลับบ้านได้เลยใช่ไหมครับ “
“ อ๋อ ได้เลยครับ งั้นหมอไปก่อนนะครับ นี่ครับบัตรประชาชนของเด็กคนนั้น “ มือหนารับบัตรประชาชนเก่าๆมาจากหมอ ดวงตาคมไล่อ่านชื่อและประวัติต่างๆ
“ พีระณัฐงั้นเหรอ อายุ 18.... “
“ กร ฉันอยากให้แกช่วยหาประวัติเด็กคนหนึ่งให้หน่อย ชื่อพีระณัฐ วรวงษ์ อืม เร็วหน่อยก็ดี ขอบใจมากเพื่อน “ ร่างสูงวางสายจากเพื่อนสนิทที่เป็นนักสืบ ขาแกร่งเดินกลับเข้าไปในห้องที่มีคนตัวเล็กนั่งตาแป๋วอยู่
“ เฮ้อ อย่างนี้ก็ต้องพากลับบ้านก่อนสินะ “
ร่างเล็กมองบ้านหลังใหญ่อย่างตื่นๆ ใบหน้าหวานหลบอยู่หลังผู้ชายที่ท่าทางใจดีและเป็นคนพาเขามาที่บ้านหลังนี้
“ พี่ชาย ที่นี่ที่ไหนเหรอ “
อัณณ์มองร่างเล็กที่นั่งตัวลีบหลบข้างหลังเขา ตอนนั่งรถมาพอจะคุยกันได้ว่าเด็กคนนี้ชื่อไอติม ท่าทางก็เหมือนคนทั่วไป เพียงแต่จะพูดมาก และดูไร้เดียงสาเหมือนเด็ก7-8 ขวบเท่านั้น
“ บ้านฉันเอง ไม่ต้องกลัวหรอก “มือหนาลูบเรือนผมดำเบาๆ ไอติมเงยหน้ามองพี่ชายใจดี พออยู่กับคนๆนี้เขาก็รู้สึกปลอดภัยและอบอุ่น
“ นมครับ ช่วยไปเตรียมข้าวต้มให้เด็กคนนี้หน่อยได้ไหม “ อัณณ์บอกนมอิ่มที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็กๆ คนสูงวัยพยักหน้า เหลือบมองคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู
“ ว่าไงกร “ มือหนาหยิบโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ไหนกระเป๋ากางเกง เบอร์ที่โชว์ขึ้นมาทำให้เขารีบกดรับทันที
( ฉันได้เรื่องที่แกให้ไปสืบแล้ว )
“ แกนี่มันเร็วจริงๆ......ไอติม เดี๋ยวฉันมานะ นั่งรออยู่นี่แปปนึง “ ร่างเล็กพยักหน้าหงึก อัณณ์ลูบหัวด้วยความเอ็นดูแล้วเดินออกไปคุยด้านนอก
ดวงตาเล็กมองตามแผ่นหลังของร่างสูงไปจนลับสายตา แล้วหันมาสำรวจรอบบ้านอีกคน สะดุ้งตอนไปสบตากับผู้ชายชุดดำที่ยืนหน้าเข้มอยู่ไม่ไกล ทำไมคนพวกนี่น่ากลัวจัง....
“ ใครพาเด็กที่ไหนมาปล่อยไว้ “ เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือหัวทำให้ร่างเล็กเงยหน้าไปมองผู้ชายร่างสูงใหญ่พอๆกับพี่ชาย แต่ใบหน้าที่มีขนๆทำให้ไอติมรู้สึกกลัว
"เอ่อ...คุณอัณณ์พามาครับ “ บอดี้การ์ดหน้าเข้มตอบไป
“ หืม เดี๋ยวนี้ไออัณณ์มีรสนิยมกินเด็กแล้วเหรอ แต่ก็น่ารักใช้ได้ “ มือหนาเชยคางเล็กให้เงยหน้ามาสบตาคม ไอติมหลับตาปี๋ด้วยความกลัวเมื่อเห็นหน้าคนหน้าขนชัด น่ากลัว...พี่ชายช่วยด้วย
--------------------------
ความคิดเห็น