The Pirate King and Prince of Arablusta (Sungkyu x Woohyun)

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 (Welcome to Flying King Pirate)

Title : The Pirate King and Prince of Arablusta

Chapter : 1

Author : Darlingkiiz

Paring : Sungkyu x Woohyun

Rate : PG

Note : ตอนแรกว่าจะเขียนเรื่องนี้ด้วยคำราชาศัพท์เวลากษัตริย์กับองค์ชายคุยกัน แต่ดูเหมือนศัพท์บางคำจะค่อนข้างเข้าใจยากสำหรับผู้อ่าน เราเลยพยามใช้คำสามัญซะส่วนใหญ่คงไม่ว่ากันนะคะ (ไม่งั้นคงต้องเขียนคำแปลไว้ให้เกือบทั้งเรื่องอ่ะคับ กลัวจะอ่านกันลำบาก) แล้วก็ นี่เป็นเรื่องแรกที่เราเอามาอัพในเด็กดีนะคะ ยังใช้ไม่ค่อยเป็นเลย แหะ ๆ ยังก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ :3

*รีอัพจากบอร์ดคู่ค่ะ*

 

 

The Pirate King and Prince of Arablusta

 

 

“บ้าชิบ!! เจ้าพวกนี้นี่กัดไม่ปล่อยเสียจริง” เสียงหวานสบถกับตัวเอง ขาเล็กยังคงทำหน้าที่ในการวิ่งด้วยความเร็วที่ไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลยแม้แต่น้อย ดวงตาเรียวสอดส่องหาเส้นทางที่ไร้ซึ่งแสงสว่างเพื่อพลางตัว

 

เมื่อพบเป้าหมายแล้ว มือเล็กจึงทำการปลดฉลองพระองค์ตัวนอกออกและโยนทิ้ง สวมผ้าคลุมทับลงไปด้วยความชำนาญ และวิ่งไปหลบซ่อนในมุมตึกที่ไร้ซึ่งแสงสว่าง

 

ดวงหน้าหล่อเหลาเริ่มขึ้นสีไปพร้อม ๆ กับอาการหอบหายใจอย่างถี่กระทั้น มือเล็กยกขึ้นแตะหน้าอกตัวเองด้วยความเหนื่อย ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งไปกับพื้น ดวงตาเรียวฉายแววสดใสขึ้นทั้ง ๆ ที่ยังคงหายใจถี่รัวอยู่ ปากสีสดยกยิ้มอย่างพอใจ…

.

.

.

 

วันนี้ภายในอาณาเขตพระราชวังของหนึ่งในสี่จักรพรรดิแห่งอราบลัชต้าดูเหมือนจะวุ่นวายเป็นพิเศษ เมื่อองค์ชายสามแห่งจักรพรรดิที่หนึ่งได้ทำการลอบหนีออกจากวัง เหล่าองครักษ์และข้าราชบริพารในพระองค์จึงต้องกระจายกันออกตามหาองค์ชายสามทั้งในและนอกพระราชวัง

 

เมื่อการตามหาดำเนินมาถึงยามพลบค่ำ เหล่าองครักษ์ทั้งหลายที่ได้รับคำสั่งให้ออกไปตามหายังสถานที่นอกเขตพระราชฐานจึงโดนเรียกตัวกลับมายังภายในพระราชวังเพื่อรายงานผล

 

“นี่พวกเจ้าทำงานกันยังไง องค์ชายสามถึงได้หนีออกไปจากวังได้!!!” จักรพรรดิที่หนึ่งหรือที่รู้จักกันในนามกษัตริย์อีจุงยบตรัสขึ้นด้วยความโกรธา

 

“ขออภัยที่กระหม่อมทำงานหล่ะหลวม เชิญพระองค์ลงพระอาญากระหม่อมเถิดพะย่ะค่ะ” องครักษ์ประจำกายองค์ชายสามเอ่ยขึ้น

 

“เฮ้อ~ เอาล่ะ พวกเจ้าลุกขึ้นเถอะ จะไปโทษแต่พวกเจ้าก็ไม่ได้ ต้องโทษไอ้ลูกชายไม่รักดีของข้าถึงจะถูก ทั้ง ๆ ที่กำลังจะอภิเษกกับองค์หญิงแห่งเอเนซแท้ ๆ ดันมาหนีไปซะได้ ข้าล่ะปวดหัวเสียจริง” กษัตริย์จุงยบตรัส พลางยกมือขึ้นกุมขมับอย่างเสียไม่ได้

 

“หากพระองค์ไม่ว่าอะไร กระหม่อมจะขอเป็นคนไปตามองค์ชายกลับมาเองพะย่ะค่ะ” องครักษ์คนเดิมเอ่ยขึ้น ขอรับหน้าที่ในการตามหาองค์ชายกลับมาด้วยตนเอง

 

“ทั้งที่กระหม่อมเป็นถึงองครักษ์ประจำตัวองค์ชายแต่กลับปล่อยให้พระองค์ลอบหนีไปได้ ขอให้กระหม่อมได้รับผิดชอบเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

 

“ถ้าเช่นนั้น ข้าจะให้เวลาหนึ่งสัปดาห์ในการตามหาองค์ชายสาม หากยังไม่พบล่ะก็ ขอให้เจ้ากลับมาทำหน้าที่ในพระราชวังต่อไป เพราะข้ายังไม่อย่างเสียคนที่มีฝีมืออย่างเจ้าไป เข้าใจไหมมยองซู” กษัตริย์จุงยบตรัสอย่างลำบากใจ ไม่อยากให้องครักษ์ฝีมือดีต้องไปเสียเวลากับการตามหาองค์ชายสาม เพราะไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะต้องส่งคนจำนวนมากไปตามหาอยู่แล้ว

 

“น้อมรับพระบัญชาพะย่ะค่ะ” มยองซูเอ่ยรับ ก่อนจะเอ่ยกับตัวเองอย่างแผ่วเบาทั้ง ๆ ที่ยังคงก้มศีรษะรับคำสั่งคนเป็นนายอยู่

 

“องค์ชายอูฮยอน ข้าจะต้องตามหาท่านให้พบให้จงได้!”

.

.

.

ตึก ตึก ตึก!!

 

เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นเรียกให้คนที่กำลังนั่งคิดอะไรเพลิน ๆ ต้องหลุดออกจากภวังค์ มือเล็กกระชับดาบที่อยู่ข้างเอวเอาไว้ พร้อมที่จะดึงออกจากฝักทุกเมื่อหากผู้มาเยือนมีประสงค์ร้าย

 

ตึก ตึก ตึก!!

 

เสียงฝีเท้าเริ่มก้าวเข้ามาหาหนักขึ้นและเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนที่จะ…

 

ตึงงงงงงงงงงงงงงง!!

 

“เฮ้ยยย!!”  ร่างเล็กสบถเสียงดังทันทีที่ตัวเองล้มลงไปกองกับพื้นทั้งที่ยังไม่ทันจะรู้ตัวด้วยซ้ำ…นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย!!

 

“โทษทีนะ นายเป็นอะไรไหม?” ตัวต้นเหตุเอ่ยขึ้นก่อนจะยื่นมือมาข้างหน้าคนเจ็บ หวังจะช่วยพยุงให้ลุกขึ้น

 

คนที่กำลังกล่าวโทษอีกฝ่ายอยู่ในใจเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนตรงหน้าท่ามกลางแสงอันน้อยนิดที่สาดส่องมาจากถนนนอกตรอก เมื่อตัดสินใจได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาร้ายจึงยื่นมือออกไปให้พยุงแต่โดยดี

 

“ข้าไม่เป็นไร” คนสูงศักดิ์เอ่ยตอบอีกฝ่ายก่อนจะปัดสิ่งสกปรกที่ติดตามเสื้อผ้าของตัวเองออก

 

“ฉันคงได้รับโทษหนักแน่หากนายเป็นอะไรไป จริงไหม…องค์ชายสาม” อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มหยัน

 

“ท่านรู้ได้อย่างไร!!?” อูฮยอนตวาดลั่น กระชับดาบที่อยู่ข้างลำตัว

 

บุรุษปริศนาไม่ตอบอะไร ทำเพียงแต่เดินไล่ต้อนคนสูงศักดิ์ให้เดินถอยออกจากตรอกมืดนั้นเสีย ก่อนที่ร่างสง่าของตนจะเดินตามออกมาด้วยเช่นกัน

 

“จะ…เจ้า!” องค์ชายผู้ถือดีเอ่ยเสียงดังพร้อมกับยกมือขึ้นชี้หน้าอีกฝ่าย

 

ร่างสง่าในชุดคลุมยาวสีดำ ข้างกายแนบไปด้วยดาบมีชื่อสามเล่ม ใบหน้าคมประดับไปด้วยดวงตาสีอำพัน จมูกโด่ง และริมฝีปากได้รูปที่เขาจำได้อย่างแม่นยำในศึกที่ทัซเซนครั้งก่อน…ราชาโจรสลัด คิมซองกยู!!!

 

“นี่มันเสียมารยาทนะองค์ชาย ยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าคนอื่นแบบนี้ไม่สุภาพเอาซะเลยนะ” ซองกยูเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส พูดจากวนบาทาเบื้องล่างของคนตรงหน้าก่อนจะจับมือเล็กไว้และจุมพิตลงไปด้วยความรวดเร็วท่ามกลางความตะลึงงันของอีกฝ่าย

 

อูฮยอนสะบัดมือทิ้งทันทีที่อีกฝ่ายจุมพิตลงมา ก่อนจะชักดาบออกจากฝักแล้วปรี่เข้าหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

 

“ยังน่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยนะองค์ชาย…แต่ดูเหมือนว่าจะช้าไปหน่อย…”

 

อีกฝ่ายกระโดดหลบอย่างชำนาญ กล่าวถ้อยคำที่ดูเหมือนเป็นการชม หากแต่อูฮยอนไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด…คิมซองกยูเพียงแค่พูดเพื่อแกว่งอารมณ์ของเขาให้ขุ่นมัวเพียงเท่านั้น!!

 

“อย่าถือดีไปหน่อยเลยคิมซองกยู!!”

 

คนตัวเล็กยังคงกวัดแกว่งดาบใส่อีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ ส่วนคนที่โดนหมายหัวก็ยังคงทำเพียงแค่กระโดดหลบไปมาเช่นกัน

 

“ทำไมถึงไม่ชักดาบขึ้นมาสู้กับเราอย่างลูกผู้ชายล่ะ!!” อูฮยอนตวาดใส่อีกฝ่าย รู้สึกขัดใจทุกครั้งที่ได้ต่อสู้กัน คิมซองกยูไม่เคยคิดที่จะชักดาบขึ้นมาตัดสินกับเขาเลยสักครั้ง!

 

“แม้แต่สีหน้าตอนโกรธก็ยังคงน่ารักนะเนี่ย” ซองกยูไม่ตอบคำถาม ซ้ำยังพูดสิ่งที่ทำให้องค์ชายผู้สูงศักดิ์ถึงกับชะงัก ก่อนจะตวัดคมดาบใส่อีกฝ่ายเต็มกำลัง

 

ชั่วพริบตามือเรียวของอีกฝ่ายก็จับแน่นอยู่ที่ข้อมือเล็ก ทำให้การต่อสู้หยุดลงกระทันหัน

 

“เจ้า!!” คนโดนจับข้อมือไว้ตวาดอีกครั้ง พยายามสะบัดตัวเองให้หลุดจากพันธนาการ…ไม่ใช่เพียงข้อมือเท่านั้นที่โดนคนตรงหน้าจับเอาไว้ แม้แต่ร่างกายเขาก็โดนซองกยูโอบรัดแน่นอยู่เช่นกัน!!

 

“ไม่รู้ว่ากลิ่นกายหรือกลิ่นเครื่องประทินผิวของราชนุกูลชั้นสูงกันแน่นะที่ทำให้ท่านหอมได้ขนาดนี้” คนที่กำลังได้เปรียบเอ่ยด้วยน้ำเสียงสนุกสนานก่อนจะก้มประทับจมูกโด่งลงบนคอระหงส์

 

“อ๊าก!!! นี่เจ้าจะทำอะไรน่ะ” องค์ชายผู้ตกเป็นรองร้องเสียงหลง พยายามใช้ขาตะเกียกตะกายอากาศสุดชีวิต

 

“ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ” คนโดนถามหัวเราะเสียงดังแทนคำตอบ ก้มลงหอมแก้มคนที่เขาโอบกอดไว้อีกฟอดใหญ่ แล้วปล่อยให้อีกฝ่ายได้เป็นอิสระ

 

“อ๊ากกกก!! นี่เจ้าเป็นโรคจิตหรือไง ข้าเป็นผู้ชายนะ!!” คนที่เพิ่งถูกปล่อยให้เป็นอิสระกร่นด่าอีกฝ่ายพลางยกมือเล็กขึ้นขยี้แก้มตัวเองแรง ๆ

 

“แล้วยังไงล่ะ” อีกฝ่ายตอบกลับอย่างไม่สกทกสะท้าน

 

“เอาล่ะ ข้าไม่อยากเสียเวลามาสนทนากับเจ้าให้มากความ สิ่งที่ข้าอยากจะรู้คือ ราชาโจรสลัดอย่างเจ้ามาที่นี่เพื่ออะไร?”

 

เมื่อเห็นท่าว่าจะคุยกันไม่รู้เรื่อง องค์ชายผู้ชาญฉลาดจึงเริ่มพูดเข้าประเด็น

 

“ถ้าฉันบอกว่าอยากมาพบนายล่ะ” คนถูกถามตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

 

“ถ้าเช่นนั้นข้าจะคิดเสียว่าเจ้าเป็นพวกผิดเพศก็แล้วกัน” องค์ชายสามตอบกลับอย่างเหนื่อยหน่าย หันหลังให้กับคนตรงหน้าเพื่อยุติการสนทนาอันไร้ประโยชน์นี่เสียที

 

“ฮ่ะ ๆ ๆ ให้ตายสิ นายนี่มันน่ารักจริง ๆ แต่ว่านะ…” ซองกยูหยุดพูดเพียงครึ่งประโยค ก่อนจะตวัดขาขึ้นกระโดดไปยืนขวางด้านหน้าของคนที่กำลังจะเดินหนีเขาไป

 

“แต่ว่าอะไร” อูฮยอนเอ่ยถามด้วยความหงุดหงิด ไอ้โจรสลัดนี่กวนใจเขาเป็นบ้า หากสามารถสังหารคนตรงหน้าได้เขาคงจะรีปริดชีพไปเสียเดี๋ยวนี้เลย…คนบ้าอะไร กวนประสาทชะมัดยาด!

 

“ตอนที่ฉันวิ่งมาชนนาย…ฉันกำลังเล่นไล่จับกับทหารของนายอยู่แน่ะ”

 

จบประโยคดวงตาเรียวก็ถึงกับเบิกกว้างขึ้น โสตประสาทเริ่มรับรู้ถึงเสียงฝีเท้าจำนวนมากที่กำลังก้าวเข้ามาหาเขาและไอ้ตัวปัญหานี่

 

“ยอมให้จับซะดี ๆ นะไอ้โจรสลัดกิ๊กก็อก!!!” ทหารนายหนึ่งเอ่ยเสียงดัง

 

“ดูเหมือนว่าฉันจะหมดเวลาเล่นสนุกแล้วสิ ไว้เจอกันใหม่ก็แล้วกันนะองค์ชายอูฮยอน” ซองกยูเอ่ยเสียงดังก่อนจะก้มลงประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากนุ่มของคนที่เอาแต่นิ่งอึ้งอย่างรวดเร็ว แล้วกระโดดหนีขึ้นไปบนหลังคาบ้านในละแวกนั้นทันที

 

“องค์ชายสาม!!!!” ทหารทั้งหมดเปลี่ยนเป้าหมายมาที่คนตัวเล็กด้านหน้า วิ่งปรี่เข้าไปหา หมายจะจับกุม

 

“โธ่เว้ย! เจ้านี่มันตัวซวยชัด ๆ คิมซองกยู!!” องค์ชายสามแห่งอราบลัชต้าสบถเสียงดังก่อนจะวิ่งหนีทหารไปอีกครั้ง

.

.

.

เปลือกตาอันหนักอึ้งค่อย ๆ เปิดขึ้นอย่างช้า ๆ พยายามปรับโฟกัสของดวงตาให้เข้ากับท้องฟ้ายามราตรี กวาดสายตามองดวงดาวนับร้อยพันที่เรียงรายอยู่ต่อหน้า รู้สึกถึงคลื่นลมที่โบกพัดไปมาอย่างเบา ๆ พร้อมกับกลิ่นทะเลและการเคลื่อนไหวของคลื่นในแต่ระลอก

 

…เดี๋ยวนะ! ทะเล? คลื่น!!?...

 

คนตัวเล็กรีบผุดลุกขึ้นนั่งทันทีเมื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่บนพื้นดิน หากแต่กำลังอยู่บนเรือที่ขนอะไรบางอย่างอยู่ต่างหาก!!!

 

ดูเหมือนว่าเขาจะเหนื่อยจากการหนีทหารมาทั้งวัน จึงได้เผลอหลับไปในลังที่คลังสินค้า และคนขนสินค้าคงจะขนเขาขึ้นมาบนเรือด้วย…ถ้าเช่นนั้นก็คงต้องไปบอกให้คนข้างนอกพาเขากลับไปส่งยังฝั่ง

 

คิดได้ดังนั้น มือเล็กก็ทำการเปิดประตูที่อยู่อีกฟากออกทันที

 

“นี่ พวกเจ้าช่วยพาข้า…” คำร้องขอถูกพูดออกมาได้เพียงครึ่งประโยคเมื่อได้เห็นภาพเบื้องหน้าที่กำลังปรากฏต่อสายตาของเขา

 

“พวกเจ้า!!” มือเล็กชักดาบขึ้นมาทันทีที่เห็นชายหนุ่มราว 30 คนกำลังดื่มสุรากันอย่างสนุกสนาน พร้อมกับธงที่ปักอยู่กลางเสากระโดงเรือ…ธงรูปหัวกะโหลกไขว้สวมมงกุฎ!!

 

“โอ๊ะโอ่ ดูเหมือนองค์ชายผู้สูงศักดิ์จะทรงตื่นจากบรรทมแล้วสินะ ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ” หนึ่งในชายผู้มีผ้าคาดศีรษะสีขาวในหมู่สีดำกล่าวขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะ

 

“พวกเจ้าลักพาตัวข้ามางั้นหรือ?” คนที่กำลังตกอยู่ในวงล้อมถามขึ้น ชี้ดาบที่กระชับอยู่ในมือไปทางชายที่เขากำลังสนทนาด้วย

 

“ลักพาตัวงั้นหรือ? ใครจะไปทำเรื่องงี่เง่าแบบนั้นกันเล่า…องค์ชาย” ชายคนเดิมตอบกลับ ตวัดขาขึ้นกระโดดไปยังด้านหลังของอูฮยอน จับข้อมือเล็กและกระชากอย่างแรงจนดาบในมือของอีกฝ่ายร่วงหล่นลงบนพื้นเรือ

 

เฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

เสียงโห่ร้องดังไปทั่วทั้งเรือ เพื่อเพิ่มความสนุกสนานให้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

 

“ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ!!!” อูฮยอนตวาดลั่น

 

“ดูเหมือนว่าท่านจะกำลังออกคำสั่งผิดที่นะองค์ชาย” ชายคนเดิมกล่าวพร้อมกับกระชากแขนเล็กทั้งสองข้างให้มาไขว้กันอยู่ที่ด้านหลัง

 

“เจ้าต้องการอะไรกันแน่” อูฮยอนยังคงถามต่อโดยปราศจากความกลัวใด ๆ

 

“นี่โฮย่า! พอได้แล้วน่า เลิกเล่นได้แล้ว มาดื่มต่อเถอะ” ชายหนุ่มผู้มีผ้าคาดศีรษะสีขาวอีกคนเอ่ยปรามคนที่กำลังจับตัวอูฮยอนอยู่

 

“ปล่อยก็ได้ นายนี่น่าเบื่อเป็นบ้า -3-” เมื่อโดนปราม คนที่กำลังสนุกอยู่จึงจำใจต้องปล่อยผู้สูงศักดิ์ให้เป็นอิสระ

 

“ฉันชื่อ ดงอู เป็นมือซ้ายของกัปตัน ส่วนไอ้คนที่ล่วงเกินท่านเมื่อครู่ชื่อโฮย่า เป็นมือขวา แล้วก็เป็นรองกัปตันของเรือนี้ด้วย” คนที่เอ่ยปรามเหตุการณ์เมื่อครู่แนะนำตัวกับผู้สูงศักดิ์ตรงหน้า

 

“เจ้าช่วยข้าไว้ทำไม” คนเป็นองค์ชายเอ่ยถาม พลางก้มเก็บดาบที่ตกอยู่บนพื้น

 

“เพราะพวกเราไม่มีเหตุผลที่จะต้องทำร้ายท่านน่ะสิ ฮ่ะ ๆ ๆ” โฮย่าที่กลับไปนั่งดื่มยังโต๊ะตัวเดิมตอบกลับ

 

“ข้าไม่ได้ถามเจ้า!” อูฮยอนตะคอก ชำเลืองตามองอีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์

 

“เจ้านั่นมันกวนประสาทแบบนี้แหละ ขอท่านอย่าได้ถือสา แต่ก็อย่างที่เขาบอก พวกเราไม่มีเหตุผลที่จะต้องทำร้ายท่าน แล้วเราก็ไม่ได้จับตัวท่านมาแต่อย่างใด” ดงอูพูดพลางเดินนำอีกฝ่ายไปนั่งยังโต๊ะว่างทางด้านขวามือ

 

“แล้วเหตุใดข้าจึงมาอยู่บนเรือลำนี้ และถ้าข้าเดาไม่ผิด พวกเจ้าก็คงจะเป็นโจรสลัดมิใช่หรือ?”

 

“สงสัยว่าพ่อค้าที่เราติดต่อซื้อเสบียงด้วยจะเข้าใจผิดว่าลังที่ท่านนอนอยู่เป็นลังสินค้าจึงได้ขนขึ้นมาบนเรือ ฉันก็เพิ่งเห็นท่านตอนออกเรือมาแล้วเช่นกัน ส่วนพวกเราก็เป็นโจรสลัดอย่างที่ท่านเห็นนั่นแหละ” ดงอูอธิบายทุกอย่างให้อีกฝ่ายได้ฟังด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

 

“แล้วเหตุใดพวกเจ้าจึงไม่ทำร้ายข้าเสียล่ะ จริง ๆ แล้วถ้าพวกเจ้าจับข้าไปเป็นตัวระกันเพื่อเรียกค่าไถ่ก็คงสบายกันไปทั้งชาติ”

 

“ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ ดูเหมือนว่าท่านจะเข้าใจคำว่า โจรสลัด ผิดไปหน่อยแล้วล่ะ” ดงอูพูดเจือเสียงหัวเราะ

 

“ที่พวกเรามาเป็นโจรสลัด ไม่ใช่เพราะหวังลาภยศ หากแต่เป็นการพจญภัยอันน่าตื่นเต้นเร้าใจต่างหากล่ะ”

พูดจบก็ยกแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์กระดกลงคอทันที

 

“สักแก้วไหมท่าน?”

 

“เชิญเจ้าตามสบายเถอะ ข้าไม่ดื่ม” อูฮยอนบอกปัด แสร้งทำเป็นไม่อยากดื่ม หากแต่ความเป็นจริงแล้วเขาดื่มไม่ได้ต่างหากล่ะ!

 

“แล้วพวกเจ้าจะขึ้นเทียบฝั่งเมื่อไหร่?”

 

“ฉันก็ไม่รู้หรอก หากท่านอยากรู้ก็ต้องไปถามกัปตันด้วยตัวเอง พวกเราไม่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจ ฉันแค่ทำตามคำสั่งกัปตันก็เท่านั้น”

 

“แล้วกัปตันของเจ้าอยู่ที่ไหน” อูฮยอนเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น

 

“ถ้านายอยากจะพบล่ะก็…ฉันจะพาไปก็ได้ แต่ว่า…” โฮย่าที่เดินมาจากไหนไม่รู้พูดแทรกขึ้นมา ทิ้งตัวลงนั่งด้านข้างดงอู ก่อนจะหันมาสบตากับคนที่สนทนาอยู่ด้วยโดยเว้นระยะห่างเพียงคืบเดียวเท่านั้น!

 

“แต่ว่าอะไร!?” อูฮยอนถามกลับเสียงแข็ง จ้องอีกฝ่ายเขม็ง ไม่ยอมขยับเขยื้อนใบหน้าไปไหนเช่นกัน

 

“หลังจากที่นายได้พบกัปตันแล้ว นายอาจจะไม่ได้กลับไปยืนบนผืนดินเลยก็ได้น่ะสิ ฮ่ะ ๆ ๆ” อีกฝ่ายตอบกลับด้วยเสียงหัวเราะ ก่อนจะลุกเดินไปยังห้องด้านซ้ายมือ

 

“ถ้าอยากพบก็เดินตามมาก็แล้วกัน”

 

…ไอ้บ้านี่มันกวนประสาทชะมัด!! แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกเช่นกัน…

 

เห็นดังนั้น องค์ชายสามแห่งอราบลัชต้าจึงลุกตามโฮย่าออกไปทันที แต่มือเล็กก็ไม่ลืมที่จะกระชับดาบในมือเอาไว้ด้วยเช่นกัน

.

.

.

 

พลั่ก!!!!!!

 

หากแต่ยังไม่ทันที่จะได้ขยับไปไหน ร่างของเขาก็ต้องล้มลงไปกองยังพื้นเรือ พร้อม ๆ กับชายร่างมหึมาที่คร่อมทับร่างของเขาเอาไว้เสียก่อน

 

“ตายซะเถอะ!!!!!” คนที่คร่อมทับอยู่ตะโกนลั่นท่ามกลางความตกตะลึงของคนทั้งเรือ เงื้อมีดสั้นในมือขึ้นหมายจะปักลงกลางหัวใจขององค์ชายผู้สูงศักดิ์

 

“นายนี่สงสัยจะอยากตายสินะ~” เสียงเรียบเอ่ยขึ้นพร้อม ๆ กับมือเรียวที่จับมือของคนใจร้อนอย่างแรงจนคนที่โดนช่วยเอาไว้ได้ยินเสียงกระดูกที่โดนบดละเอียด ก่อนที่ร่างกายมหึมาจะถูกเหวี่ยงไปยังกำแพงเรือด้านซ้ายจนเกิดเสียงดังสนั่น

 

…ใครกัน!!...

 

คนตัวเล็กพยายามที่จะหันกลับไปมองคนที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แต่จู่ ๆ ก็ถูกกระชากร่างเข้าไปกอดจากทางด้านหลังเอาไว้แทน…

 

“เจ้าเป็นใคร แล้วทำบ้าอะไรน่ะ!?” อูฮยอนร้องเสียงหลง พยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของอีกฝ่าย

 

“นี่เป็นคนของฉัน! พวกนายรู้จักกฎของโจรสลัดอย่างเราดีใช่ไหม…ถ้าใครอยากได้ก็มาขโมยจากฉันไปสิ หึหึ” อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่กลับไปสนทนากับคนในเรือแทน

 

…เสียงนี้…

 

“หรือว่าเจ้า!!” อูฮยอนพยายามดิ้นแรงกว่าเดิมเมื่อรู้สึกคุ้นในน้ำเสียงของคนที่กำลังกอดเขาอยู่

 

“ขออภัยที่แนะนำตัวช้า…” อีกฝ่ายคลายอ้อมกอดลง ก่อนจะจับร่างเล็กให้หันไปเผชิญหน้ากันตรง ๆ

 

ทันทีที่เห็นหน้าของอีกฝ่าย ดวงตาเรียวก็ต้องเบิกกว้างขึ้นด้วยสีหน้าตกใจ…นี่มัน!

 

“ฉัน คิมซองกยู ยินดีต้อนรับสู่เรือ Flying King Pirate องค์ชายนัมอูฮยอน…”

 

.

.

.

TBC