[SF] Birthday Present (Sungkyu x Woohyun)

เนื้อเรื่อง

Title : Birthday Present
Author : Darlingkiiz
Paring : Sungkyu x Woohyun
Rate : มีฉากไม่ดี๊ไมดี~~~
Talk : สามารถเมนชั่นมาขออ่านฉากที่โดนตัดออกไปได้ที่ @Darlingkiiz ในทวิตเตอร์ค่ะ

BIRTHDAY PRESENT

ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ประตูห้องแต่งตัวถูกกระแทกปิดอย่างแรงด้วยน้ำมือเมนโวคอลคนเล็กแห่งวงอินฟินิทท่ามกลางความมึนงงของสมาชิกร่วมวงทีเพิ่งเดินลงมาจากเวที คนเป็นหัวหน้าวงส่ายหน้าระอากับพฤติกรรมของคนก่อเรื่อง หันไปพยักหน้าให้น้อง ๆ ในวงเดินตามกันเข้าไปในห้องที่เพิ่งถูกปิดเมื่อครู่อย่างเหนื่อยอ่อน…แผลงฤทธิ์อีกแล้วสิน่า นัมอูฮยอน!

ทันทีที่ซองกยูเปิดประตูเข้ามาก็โดนคนที่เข้ามาอยู่ก่อนแล้วสะบัดหน้าใส่ แถมยังทำปากขมุบขมิบเหมือนกำลังสาปส่งอะไรบางอย่าง

“อูฮยอนนนนนน เล่นเกมกันไหม~” นางฟ้าของวงเดินเข้ามาคุยกับคนที่ทำหน้าเหม็นบูดใส่ลีดเดอร์ของวง พยายามเปลี่ยนบรรยากาศในห้องให้กลับมาดูสดใสเหมือนตอนก่อนแสดง

“…” คนตัวเล็กไม่เพียงแต่ไม่ตอบกลับ หนำซ้ำยังสะบัดหน้าใส่ดงอูอีกคน เชิดหน้าขึ้นอย่างเด็กเอาแต่ใจ ประกาศให้รู้กันทั้งวงว่าเขากำลัง ‘ไม่พอใจ’ อย่างแรง

“นามู…” คู่กรณีเอ่ยเรียกชื่อคนตัวเล็กอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วหมุนเก้าอี้ที่อูฮยอนนั่งอยู่ให้หันมาเผชิญหน้ากัน

“มีอะไรก็พูดกันดี ๆ อย่าพาลคนอื่น” ซองกยูพูดเสียงเย็น ท้าวแขนสองข้างลงกับโต๊ะ ทำท่าใช้อำนาจเต็มที่อย่างที่แล้ว ๆ มา

“เหอะ!”

แต่ปฏิกิริยาตอบรับจากอีกคนกลับไม่เป็นไปตามที่คิด คนตัวเล็กทำเสียงขึ้นจมูกใส่ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจนคนที่ท้าวแขนอยู่ถึงกับเซ

“ผมอยากอยู่เงียบ ๆ คนเดียว!” อูฮยอนตะคอกกลับเสียงดัง จ้ำเท้าไปยังประตูโดยไม่มองหน้าใครทั้งสิ้น

“อูฮยอน…อูฮยอน!” ดงอูตะโกนเรียกคนที่เพิ่งเดินหนีออกไปจากห้อง ทำท่าจะก้าวตามไป แต่กลับโดนมือเรียวของคนเป็นพี่ใหญ่รั้งเอาไว้เสียก่อน

“ไม่ต้องตาม…ถ้าไปคอยง้อทุกครั้งเดี๋ยวก็ติดเป็นนิสัย” ซองกยูพูดแกมขมขู่นิด ๆ จนคนเป็นพี่รองของวงต้องหยุดฝีเท้าแล้วกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม

“ฮยองจะไม่ไปง้อจริงดิ” คนตัวสูงที่สุดในวงเอ่ยถาม ไม่เชื่อว่าคนอย่างคิมซองกยูจะตัดใจไม่ไปง้อคนขี้งอนได้ลงคอ…ก็คิมซองกยูน่ะเอาใจอูฮยอนแค่ไหนใคร ๆ ก็รู้

“เพราะเมื่อก่อนฉันง้อทุกครั้งเขาถึงได้เป็นแบบนั้นยังไงล่ะ ให้คิดได้เองมั่งก็แล้วกัน” พูดพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทิ้งตัวลงกับโซฟาอย่างอ่อนแรง…กับไอ้แค่เขาไม่ส่งสายตากลับไปให้ตอนแสดงแล้วมาทำฟึดฟัดใส่แบบนี้มันไม่ดูงี่เง่าเกินไปหน่อยหรือไง!

“แต่ผมไม่คิดว่ามันจะง่ายแบบนั้นนะฮยอง” หน้าตาของวงเอ่ยแนะนำด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“อะไรทำให้นายคิดแบบนั้น” คนเป็นหัวหน้าวงถามกลับ…ทั้ง ๆ ที่รู้คำตอบอยู่ในใจ

“ผมว่าคนเรามันไม่ได้เปลี่ยนกันง่ายขนาดนั้นหรอกนะ แล้วยิ่งคนอย่างอูฮยอนฮยองน่ะ…” แอลตอบกลับแบบไม่เต็มประโยคดี ละคำตอบในท้ายประโยคไว้ให้อีกคนที่มีคำตอบในใจอยู่แล้วได้เติมคำลงในช่อว่างด้วยตัวเอง

ใช่…คนเรามันเปลี่ยนนิสัยกันไม่ได้ง่าย ๆ

แล้วยิ่งคนอย่างนัมอูฮยอนแล้วล่ะก็…ลืมไปได้เลย!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

“เอ้า!! ชน!!!”

เสียงแก้วบรรจุน้ำสีอำพันกระทบกันดังขึ้นเป็นระยะ ๆ ท่ามกลางเสียงดนตรีและเสียงเอะอะโวยวายรอบทิศจากผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาอวยพรวันเกิดให้กับลีดเดอร์ของวงอินฟินิท แต่เจ้าของวันเกิดกลับนั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับราวกับท้องเสียมาเป็นอาทิตย์

ดวงตาคมหรี่มองคนที่ไม่ยอมปริปากพูดกับเขามาเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ นั่งกระดกโซจูอย่างเอาเป็นเอาตายตรงหน้า แล้วก็ต้องส่ายหน้าระอาเมื่อเห็นใบหน้านวลขึ้นสีแดงก่ำอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน…คออ่อนแล้วยังจะทำเก่งอีกนะ นัมอูฮยอน!

“ผมว่าฮยองพอเถอะ” เสียงเตือนจากน้องเล็กของวงเรียกให้คนที่กำลังท้าดื่มโซจูหันมาจ้องทางต้นเสียงโดยพร้อมเพรียงกัน

“นายจะรู้อะไรเล่า ไอ้หนูนี่หนิ!” คนตัวสูงที่สุดของวงเอ่ยปรามน้องเล็กแล้วหันหน้ากลับมาแสยะยิ้มให้กับคนที่กล้ามาท้าตัวเอง ก่อนจะเกทับไปอีกหนึ่งที

“ยังไงซะผมก็ไม่มีทางแพ้ฮยองหรอก!” พูดพลางกระดกโซจูรวดเดียวหมดแก้ว

“ฉันก็ไม่มีทางแพ้นายเหมือนกันอีซองยอล! อึ่ก!” คนตัวเล็กพูดพลางสะอึก ก่อนจะยกแก้วโซจูขึ้นมา พยายามผะอืดผะอมกระดกลงไปจนเกือบจะหมดแก้ว แต่กลับถูกมือเรียวคว้าเอาไว้เสียก่อน

“พอได้แล้ว!” คนเป็นเจ้าของวันเกิดออกคำสั่ง จับแก้วที่อูฮยอนถืออยู่วางลงกระแทกกับโต๊ะอย่างแรงจนผู้ท้าแข่งอีกคนถึงกับสะดุ้ง…ซวยแล้วไหมครับ -_-;;;

“ไม่เอา! ผมยังแข่งไม่เสร็จเลย เอาแก้วผมคืนมา!” คนตัวเล็กพูดอย่างเด็กเอาแต่ใจด้วยความเมา คว้ามือสะเปะสะปะไปทั่วจนคนที่มองอยู่ถึงกับส่ายหน้าระอา

“นายเมาแล้วนะนามู” ซองกยูพยายามทำใจเย็น รวบมือเล็กเอาไว้ด้วยกัน แล้วลากคนเมาออกไปจากงานเลี้ยงวันเกิดของตัวเอง แต่อีกฝ่ายกลับขืนตัวไว้กับเก้าอี้ ทำท่าเอาแต่ใจเต็มที่

“ไม่เอา ไม่อาววววววววววววววววววววววววว”

ผลั่ก!!!!

ในที่สุดความอดทนเมื่อชั่วโมงก่อนก็สิ้นสุดลง คนเป็นเจ้าของวันเกิดจัดการอุ้มเด็กขี้เมาขึ้นพาดบ่า โค้มศีรษะลงขอโทษทุกคนที่มาร่วมแสดงความยินดีในวันครบรอบวันเกิดตัวเองแล้วเดินออกไปจากงานท่ามกลางเสียงโวยวายของคนที่กำลังดิ้นอยู่บนบ่าแกร่ง

“ผมจะกินต่อ จะกินต่อ ว๊ากกกกกกกกก!!!”

------------------------------------------------------------------------------------------------------

“ให้มันได้อย่างนี้สินัมอูฮยอน!” เจ้าของวันเกิดสบถใส่คนที่กำลังนอนดิ้นไปมาบนเตียงอย่างเอือมระอา มือเรียวทำการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของคนที่เมาไม่รู้เรื่องรู้ราวออกหวังจะเช็ดตัวให้

“ผมจะกินต่อ จะกินต่อ ๆ ๆ ๆ ๆ” คนตัวเล็กยังคงโวยวายไม่เลิก ตวัดสายตาจ้องเขม็งมาทางอีกคนอย่างเด็กเอาแต่ใจ

“ผมจะออกไปกินต่อ! อ๊ะ!” สะบัดหน้าใส่พร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง แต่แล้วก็ต้องล้มตัวลงไปนอนอีกครั้ง…ปวดหัวเป็นบ้า!

“เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้ นอนอยู่นิ่ง ๆ นั่นแหละ” ซองกยูพูดด้วยสีหน้าระอาเหลืออด หันตัวกลับหลังเตรียมจะออกไปหยิบผ้ามาเช็ดตัวให้คนเมาได้สร่างเสียที แต่กลับโดนเด็กเอาแต่ใจปาหมอนใส่เสียอย่างนั้น

“ไม่ต้องมายุ่งกับผมเลย!”

ตึงงงงงงงงงงงงง

เพียงเท่านั้น เส้นอารมณ์ของคนที่พยายามอดกลั้นมานานก็ขาดผึง

เรียวคิ้วขมวด ความหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ฉายบนใบหน้าคมอย่างโจ่งแจ้งแบบที่น้อยครั้งนักจะได้เห็น ก่อนที่ริมฝีปากได้รูปจะโลมรันผิวเนื้อนวล ครอบครอง หยอกล้อยอดอกสีหวาน ฝ่ามือใหญ่ไล้ลงต่ำ เคล้าคลึงจุดไหวสัมผัส หมายจะใช้ความเร่าร้อนหลอมละลายโทสะจากอีกคน

อุณหภูมิที่สูงขึ้น หยาดเหงื่อบนผิวสีเรื่อ และเสียงหอบเครือที่แว่วเข้าหู เรียกรอยยิ้มคืนมาให้คนเป็นเจ้าของวันเกิดได้บ้าง

บางที…นัมอูฮยอนที่เป็นแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน…

ในขณะที่คนหนึ่งกำลังรู้สึกยินดีกับสีหน้าอดกลั้นและร่างเล็กที่บิดเร่า อีกคนก็กำลังต่อสู้อย่างยากลำบากกับราคะที่กำลังแผดเผา

---------------------------------ตัดดดดดด-------------------------------
(สามารถเมนชั่นมาขออ่านฉากที่โดนตัดออกไปได้ที่ @Darlingkiiz ในทวิตเตอร์ค่ะ)

 

.

.

.

แสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านเรียกให้คนที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราตื่นขึ้น ดวงตาคมค่อย ๆ เปิดขึ้นอย่างช้า ๆ พยายามปรับโฟกัสของดวงตาให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะหันกลับไปมองคนข้างกายที่กำลังนอนหลับไม่รู้เรื่องด้วยร่างกายเปลือยเปล่าที่มีรอยจ้ำสีแดงปรากฎอยู่แทบจะทั่วทุกอณูของร่างกาย

มือเรียวสวยยกขึ้นลูบใบหน้านวลอย่างเบามือ ปัดผมที่ปรกอยู่อย่างระเกะระกะให้เข้าที่เข้าทาง รู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำอะไรรุนแรงกับอีกฝ่ายที่ไม่ได้อยู่ในสภาพที่มีสติสัมปัชชัญญะครบถ้วนดี

ต้องโทษตัวเองที่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ไม่นึกว่าการที่ไม่ได้พูดคุยกันเพียงหนึ่งอาทิตย์จะทำให้เขาคลุ้มคลั่งได้ถึงเพียงนี้…

“นามู…พี่ขอโทษ” เอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่ออกมาจากใจหวังจะให้อีกคนได้รับรู้

เพ่งมองใบหน้าเนียน เขยิบเข้าไปใกล้คนที่กำลังหลับอยู่ให้มากขึ้น เอื้อมมือไปวางบนแก้มนุ่ม ส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดไปยังอีกคน

แล้วดวงตาคมก็สังเกตเห็นเปลือกตาที่ควรนิ่งนั้นขยับน้อย ๆ เท่านั้นเขาก็เข้าใจทันทีว่ากำลังตกอยู่ในสภาวการณ์ใด

คนที่ตื่นก่อนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด โน้มตัวลงแตะริมฝีปากบนหน้าผากเกลี้ยงเกลา ก่อนจะเลื่อนใบหน้าจนลมหายใจรินรดแก้มเนียน หยุดริมฝีปากให้ห่างจากใบหูของคนตรงหน้าเพียงนิดเดียว

“เลิกโกรธพี่ได้แล้วนะคนดี สัญญาเลยว่าจะไม่เมินนายอีก ไม่ว่าจะบนเวทีหรือหลังเวทีก็ตาม”

สิ้นประโยคแก้มนวลก็เริ่มขึ้นสี เปลือกตาบางเริ่มขยับยุกยิก หากแต่ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมาคุยกันดี ๆ เสียที

“นายคงไม่ให้อภัยพี่แล้วจริง ๆ สินะ” ซองกยูแสร้งพูดเสียงหงอย ลุกขึ้นเดินลงจากเตียง ทำท่าจะผละออกไปจนคนที่แกล้งหลับใจหายวูบ รีบคว้ามือเรียวเอาไว้แทบไม่ทัน

“ดะ เดี๋ยว ฮยอง! ผมขอโทษ!” คนตัวเล็กหลับหูหลับตาพูดแบบไม่เว้นจังหวะหายใจจนคนโดนเรียกต้องหันมามองด้วยรอยยิ้ม ก่อนโน้มตัวลงไปหอมแก้มพอง ๆ เสียฟอดใหญ่

“ขอโทษที่ผมเอาแต่ใจนะ” อูฮยอนเอ่ยคำขอโทษอีกครั้งก่อนช้อนตาขึ้นมามองอีกฝ่ายที่กำลังสบมาทางเขาเช่นกัน

“แปลว่าเราดีกันแล้วใช่ไหม หืม?” คนเป็นพี่เอ่ยถามเสียงนุ่ม ย่อตัวนั่งลงยอง ๆ ตรงหน้าคนตัวเล็ก ยกมือขึ้นมาลูบหัวทุยอย่างเบามือด้วยความเอ็นดู

“อื้อ!” คนตัวเล็กครางรับ พยักหน้าขึ้นลงเบา ๆ เป็นคำตอบ

“แล้วก็…”  อูฮยอนพูดต่อ เว้นจังหวะในท้ายประโยคให้อีกคนได้สงสัยเล่น ก่อนจะส่งคำตอบเป็นมอร์นิ่งคิสรับอรุณวันใหม่ไปให้ด้วยรอยยิ้ม

“สุขสันต์วันเกิดฮะ กยูฮยอง”

พูดจบก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้อีกคนได้แต่นั่งค้างทำตาปริบ ๆ ด้วยความงุนงง ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาแล้วหันไปมองทางประตูห้องน้ำที่เพิ่งถูกปิดลงด้วยฝีมือคนตัวเล็กที่น่ารักที่สุดในโลกในสายตาของเขา…

นัมอูฮยอน…ของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดในชีวิตของคิมซองกยู

 

------------------------------------------END---------------------------------------