คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3
ชั้นที่1 หน้าห้องจ่ายยา
“โอยย มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย” ทามะลุกขึ้นพร้อมกับมองไปรอบๆ “เฮ้! พวกนายหายไปไหนกันหมด” เงียบ..ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเล--- จากใครคนไหน “นี่มันไม่ตลกนะเว้ย! เลิกเล่นบ้าๆอย่างนี้ซะที” เสียงของเขาก็ถูกกลืนหายไปในความมืด “โธ่เว้ย! ไอ้โรงบาลบ้านี่มัน..” เขาสบทพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องจ่ายยา เขาเจออุปกรณ์ปฐมพยาบาลเบื้องต้น มอร์ฟีน และไม้เบสบอล ระหว่างที่เขากำลังเก็บของอยู่นั้นประตูหน้าห้องจ่ายยาก็ปิดลง พร้อมกับไฟทั้งโรงบาลสว่างขึ้นและเขาหันไปที่กระจกกั้นระหว่างภายนอก ก็พบกับเด็กทารก ที่รูปร่างผิดปกติจำนวนหนึ่งเกาะอยู่บนกระจกแล้วดูเหมือนมันจะ ยิ้มให้เขา
“นี่จะบ้าเรอะ! เล่นกันแบบนี้ไม่ตลกเลยนะเว้ย” เขาเดินไปกระแทกประตูก็ไม่เปิดให้ทำให้เขาเดินไปที่หน้าต่างที่มีเด็กเกาะอยู่ขณะที่เขากำลังง้างไม้เบสบอลอยู่ก็มีกระดาษ แผ่นหนึ่งตกลงมาหน้าเคาเตอร์ เขามองมันและยัดลงกระเป๋าเสื้อนอก ทันใดนั้นไฟทั้งโรงบาลก็ดับลงอีกครั้งและเด็กทารกเหล่านั้นก็หายไป..
เขาเดินออกมาที่หน้าห้องจ่ายยามองไปทางซ้ายมือสุดที่เป็นห้องครัว เขาเดินสูบบุหรี่เข้าไปอย่างหัวเสีย ภายในห้องครัวมีอุปกรณ์ทำครัวและอาหารเน่าๆ ไหม้ๆ วางอยู่เขาไม่สนใจของพวกนั้นเขาเดินไปเจอกระปุกเกลืออยู่หลายอันทำให่เขานึกถึงสิ่งที่เคยได้ฟังตอนเด็กๆได้ ‘เกลือใช้ไล่สิ่งชั่วร้ายได้นะ’ เขามองมันและหยิบมา 1ขวด พร้อมกับค้นของบนตู้พบแท่งช็อกโกแล็ต อีก3แท่ง ขณะที่เขากำลังจะเดินออกมาก็มีเสียงกุกกักที่เตาอบ เขายืนมองมัน ปั๊ง! ที่เปิดเตาอบถูกเปิดออกแล้วเด็กทารก ที่รูปร่างอัปลักษณ์จำนวนมาก ทะลักออกมาแล้วคลานมาทางเขาช้าๆแล้ว เขาวิ่งออกไปที่หน้าทางเข้าห้องครัว แต่ประตูมันล็อกอีกแล้ว!
“บ้าเอ้ย! ใครมันล็อกนักล็อกหนาวะเนี่ย เปิดสิวะ!” เขาถีบประตูอย่างแรงแต่มันก็ไม่เปิดให้ เขาหันหลังกลับไปก็เจอเด็กทารกไม่ต่ำกว่า30ตัวค่อยๆคลานเข้ามา “ไอ้พวกเด็กผีเอานี่ ไปกินซะ!” เขาสาดเกลือจำนวนมากลงพื้นทันที ทีเด็กพวกนั้นคลานมาโดนก็กรีดร้อง แล้วกลายเป็นน้ำเมือกเหนียวๆ ที่ส่งกลิ่นเหม็นออกมาอย่างแรง แต่เกลือเขาหมดลงแต่เด็กพวกนั้นยังไม่หมดลง เขาพยายามเอาไม้เบสบอลฟาดเด็กที่เข้ามาใกล้แต่ก็ไม่อาจจะทำได้หมด เขาถูกเด็กเหล่านั้นกอดขาแล้วค่อยปีนขึ้นมา แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรเด็กเหล่านั้นร้องไห้และกลายเป็นน้ำเมือกเหนียวๆไปซะก่อนเขา ถอนหายใจหนักๆแล้ว นั่งพักอยู่บริเวณ ห้องจ่ายยา...
ชั้น2 ห้องพักผู้ป่วย
แอมเบอร์ตื่นขึ้นมาพบว่าเธออยู่ในความมืด “ฮืออ~~มืดจังทุกคนอยู่ไหน” เธอคร่ำครวญ เธอเปิดไฟฉายของเธอส่องไปรอบๆ ไฟมันช่างดูริบหรี่เต็มทีเธอ เห็นกระเป๋ากีฬาใบหนึ่งวางไว้ ภายในนั้นมี ‘น้ำ 6ขวด ส้อม และมีดสเต็ก’ ขณะที่เธอจะได้ทำอะไรต่อนั้นไฟฉายของเธอก็ดับลง เธอพยายามคลำหาทางออกด้วยควาหวาดกลัว ก็เจอกับประตูห้องเธอเปิดออกไป ทางซ้ายและขวาเป็น ห้องผู้ป่วยทั้งหมดถูกปิดตาย ขณะที่เธอกำลังจะก้าวออกไปนั้นมีมือที่ไหม้เกรียมมาจับขาของเธอไว้!! “กรี๊ด!!ปล่อยชั้นะ”เธอดึงขาของเธอสุดแรงแต่ไม่อาจสูแรงของมันได้เธอล้มลงขณะที่มันกำลังเข้ามาใกล้ เธอหยิบขวดน้ำสาดใส่แขนของมัน “อ้ากกกกกกกกกกกก!!” เสียงของมันร้องอย่างทรมาณมือของมันคลายออก แอมเบอร์ใช้จังหวะนี้สะบัดขาแล้ววิ่งหนีลงไปบันได ชั้น1ทันที
ชั้น1 หน้าห้องจ่ายยา
แอมเบอร์ วิ่งลงมาจากบันไดชั้น2ก็เจอทามะนอนพักอยู่บริเวณห้องจ่ายยา
“ทามะ! ทามะ! ตื่นสินี่ชั้นเองแอมเบอร์” เธอเขย่าตัวเรียกชายหนุ่ม “อื่ออ..เธอเองหรอ แล้วคนอื่นละ” ทามะลุกขึ้นมาถาม
“ชะ..ชั้นไม่รู้เมื่อกี้มีตัวอะไรมาดึงขาพอชั้นหนีออกมาได้ก็ลงมาเจอนายนอนอยู่ที่นี่” แอมเบอร์พูดอย่างกระวนกระวายใจ ขณะที่เขาทั้ง2 กำลังคุยกันอยู่นั้นก็มีกระดาษ แผ่นหนึ่งร่วงหล่นลงมา ทามะหยิบมาอ่านได้ความว่า
ภารกิจที่1
รายละเอียด: ตามหาพวกพ้องของตัวเองให้ครบ
คำใบ้: มนุษย์ก็เหมือนกับพืชต้องตัดแต่งสิ่งที่เกินจำเป็นตลอดเวลา
ทุกทางออกต้องมีการเสียสละ….
“มนุษย์เหมือนกับพืช…มันหมายความว่ายังไงทามะ” เธอถามอย่างสงสัย “ชั้นไม่รู้หรอก แต่ตอนนี้ชั้นจะออกไปจาที่นี่แล้ว” ทามะโยนกระดาษทิ้งแล้วหันหลังให้แอมเบอร์เดินไปที่ประตู
“แล้วคนที่เหลือละ” เธอถาม “นายจะทิ้งทุกคนไว้ที่นี้งั้นหรอ” แอมเบอร์พูดอย่างไม่พอใจ ทามะหันมาถอนหายใจ “เฮ้ออ..ถ้าเธอคิดว่าเธอเป็นนางเอกอย่างในหนังสือนิยายก็ไปสิ คิดว่าตัวเองจะรอดจากที่บ้าๆนี่ได้ก็เอาเลย แต่ชั้นคนนึงแหละที่ไม่ เพราะชั้นไม่ใช่พระเอก และไม่มีวันจะเป็นด้วย” ทามะพูดจบก็หันหลังไปกลับไปที่ประตู แต่ประตูนั้นก็เปิดไม่ออก “….” ทามะเงียบและเดินกับมา “อย่าให้ชั้นออกจากที่นี่ไปได้นะ จะไปจ้างคนมาทุบทิ้งเดียวนี้แหละ” เขาบ่นพึมพำ แล้วเดินไปหาแอมเบอร์ “เอ้าแม่นางเอกไปสิ ไปช่วยเพื่อนๆของเธอ ชั้นจะตามไปแต่จะไม่ทำอะไรที่ให้ตัวเองเป็นอันตรายหรอกนะ” เขาบอกอย่างหัวเสีย
แอมเบอร์ยิ้มแล้วลากแขนของทามะขึ้นไปที่ชั้น2
ความคิดเห็น