คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
ชั้น3 ห้องวิจัย
“โอยยย..มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย” เมธัสตื่นขึ้นมา เขาสะบัดหน้าไล่ความึนงงออกไป พร้อมกับเปิดไฟฉายที่มีติดตัวส่องไปรอบๆ เขาพบกระเป๋ากีฬาวางอยู่ 1ใบ เขาไม่รอเช้าเปิดกระเป๋าเจอ ‘น้ำ 1ขวด มีดพับ 1เล่ม และถ่านไฟฉายสำหรับ 4คน’ เขาปิดกระเป๋าพร้อมกับลุกขึ้นยืนและเดินสำรวจรอบๆห้องก็เจอกับ อุปกรณ์การแพทย์ ยาระงับประสาทและสารเคมีจำนวนหนึ่ง “เก็บไปให้หมดคงไม่เสียหาย” เขาเก็บทั้งหมดลงกระเป๋าแล้วเปิดประตูแต่มันกับเปิดไม่ออก
ระหว่างที่เขากำลังพยายามอยู่นั้นก็มีกระดาษแผ่นหนึ่งร่วงลงมาบนหัว เขาหยิบมันขึ้นมาอ่านเป็นประวัติของคนไข้ มีรายละเอียดคร่าวๆดังนี้
ข้อมูลผู้ป่วยทั้ง10คน
เจน
จอห์น
ซาร่า
ฟิลิป
เดวิด
มิเชล
โซเฟีย
คองก์
มาเทียส
อุร
ทั้งหมดนั่น ไม่มีลักษณะโดดเด่น แต่มีจุดรวมคือทุกคนเป็นซึมเศร้า
“โรคซึมเศร้าอย่างนั้นหรือ…” เมธัสพลิกกระดาษแผ่นนั้นไปมาจนไม่เห็นว่ามีอะไรผิดปกติ ก็ถือมันไว้พร้อมกับเปิดประตูที่ตอนนี้เปิดได้แล้ว ภายนอกมีห้องฝั่งตรงข้ามที่เป็นห้องวิจัยอีกห้อง ทางซ้ายและขวาเป็นความมืดที่มองไม่เห็นและไม่มีห้องใดๆเพิ่มอีกเลย เมธัสหยักไหล่แล้วเดินไปห้องตรงข้าม ส่องไฟฉายผ่านกระจกประตูเข้าไป ก็พบกับศพที่ถูกผ้าคลุมไว้และศพที่ถูกชำแหละจำนวนมาก เขาผงะถ่อยหลังออกมาพร้อมกับส่ายหน้า ให้กับความคิดตัวเองเมื่อสักครู่ ขณะนั้น ที่เขากำลังยืนอยู่
กรี๊ดดดด!!
เสียงกรีดร้องดังมาจากทั้งโรงพยาบาลพร้อมกับไฟทั้งหมดที่เปิดขึ้นอีกครั้งเขามองซ้าย ขวาพบบันไดอยู่ทางสุดทางซ้ายมือ และสุดทางตันด้านขวามีเงาดำหนึ่งค่อยๆเคลื่อนที่เข้าใกล้ ‘วิ่ง!’ เป็นสิ่งเดียวที่เขาคิดออกในตอนนี้ เขาวิ่งหันหลังให้เงานั้น ไปทางบันไดสุดกำลัง ขณะที่จะถึงอีกเพียงไม่กี่เมตร ขาของเขาก็เหมือนถูกมือที่มองดึงทำให้เขาล้มลง และรู้สึกว่าหลังของเขาเสมือนมีใครนั่งทับและทันใดนั้นกระดาษที่เขาถือไว้ก็ลอยขึ้นมาและกระแทกปิดหน้าของเขา “อื้อ~~!!” เขาพยายามดึงแผ่นที่ปิดหน้าเขาก็ไม่เป็นผล ขณะที่รู้สึกอึดอัดอย่างหนัก ‘ใช่!เรามีมีดพับ’ เขานึกได้ดังนั้นจึงใช้มือข้างเดียวของเขา เปิดกระเป๋าและควานหาของในนั้นอย่างยากลำบาก แต่ดูเหมือนสวรรค์จะไม่เข้าข้างจู่ๆ มือเขาของก็ขยับไปได้และสติของเขาก็ค่อยๆหายไปอย่างช้าๆ…เขาสลบไปแล้ว
ชั้น4 ห้องพักผู้ป่วย
ไดอาน่า ตื่นขึ้นมาในห้องพักห้องหนึ่ง “ทุกคนหายไปไหนกันหมด” ไดอาน่าพูดด้วยความร้อนรน ห้องนี้ยังสว่างอยู่ เธอมองไปรอบๆก็เห็น อาหารกระป๋อง 2กระป๋อง ถ่านหนึ่งก้อนแล้ว มีดแสลัก 1เล่ม วางอยู่ข้างๆกระเป๋าย่าม เธอจัดการเปลี่ยนถ่านก้อนใหม่ใส่ลงไป แล้วเหน็บมีดไว้ข้างตัว จากนั้นก็ยัดกระป๋องลงกระเป๋ายาม “ตอนนี้คงยังไม่ต้องกิน” เธอรำพึง พร้อมกับเดินไปที่หน้าประตู แต่…กลอนก็ล็อกไว้ “นี่!ใครอยู่ข้างนอกบ้างไหม นี่!ฮัลโหล เปิดประตูให้ชั้นที” เธอเคาะประตูอย่างดังพร้อมกับตะโกนเรียกแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากภายนอก ทั้นใดนั้นก็มีกระดาษร่วงลงมาข้องหน้าเธอ ได้อ่านมันได้ความว่า
ข้อมูลผู้ป่วยพิเศษ: ไมเคิล
เป็นโรค2บุคลิก หรือ ไบโพลาร์ เป็นโรคซึมเศร้า และหัวรุนแรงขั้นรุนแรง
ห้ามใช้กำลังกับเขาเด็ดขาด!!
“ไมเคิล…งั้นหรอ” และประตูข้างหน้าเธอได้เปิดออก เธอเดินออกไปแต่ไฟทั้งโรงบาลได้ดับลงอีกครั้ง เธอรีบเปิดไฟฉายพบว่าห้องทุกห้อง อยู่ในความมืด ยกเว้น! ห้อง408ทางขวามือเธอนั่นเอง เธอค่อยๆก้าวเดิน ไปทีละก้าวเสียงเท้าที่ดังสะท้อนไปมาทำให้น่าใจสั่น ขณะที่ใกล้ถึงห้อง408
ปั้ง!!
เสียงพังประตูออกมาพร้อมกับคน..ไม่สิ สิ่งที่อาจเหมือนคนวิ่งออกมากระโดนคร่อมเธอแล้วเอามือบีบคอ “กรี๊ดดด!ออกไปจากชั้นเดียวนี้” ไดอาน่ากรีดร้องดิ้นรน ใบหน้าของมันถูกไฟไหม้จนจับเค้าโครงไม่ได้ และที่สำคัญเสื้อของมันยังติดไฟอยู่!! เธอดิ้นอย่างหนักพร้อมกับเอามีดแกะสลักแทงเข้าไปยังหน้าของมันแต่ กลับไม่เป็นผล เขาหยุดบีบคอ จับหน้าของเธอขึ้นมา แล้วกรี๊ดร้องใส่ ทำให้เธอหูอื้ออึงไปชั่วขณะ และเอาไปหน้าอันไหม้เกรียมถูเสียดสีกับหน้าของเธอ ไดอาน่าใช้แรงเฮือกสุดท้ายดึงมีดออกมาแล้วแทงซ้ำพร้อมกับ ใช้ขากระแทกตัวเขาออกไป แต่เขากับหายไป…เธอนอนสลบอยู่หน้าทางเข้าห้อง 408
ความคิดเห็น