Into the asylum

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

ชั้นที่1 หน้าล็อบบี้โรงพยาบาล

“โห เกรียมซะแทบไม่มีอะไรเหลือเลยนะเนี่ย” เมธัสชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผมยาวดำระต้นคอ นัยน์ตาสีแดงพูดขึ้น พร้อมกับมองไปรอบๆ

“ก็แหงสิ นายก็รู้โรงบาลนี้ถูกไฟไหม้ถามอะไรแปลกๆ” เสียงดังออกมาจาก ชายหนุ่มรูปร่างเล็กที่กำลังค้นหาของแถวล็อกเกอร์ล็อบบี้อยู่  “นายเจออะไรบ้างไหม ทามะ” เสียงหวานดังมาจาก หญิงสาวใบหน้ารูปไข่ริมฝีปากอวบอิ่ม ผมสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลัง ถามชายหนุ่มร่างเล็กข้างหน้าเธอ “….” ไม่มีเสียงตอบรับจากทามะ ทำให้หญิงสาวขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย “ดะ ไดอาน่าเธออย่างพึ่งไปยุ่งกับพวกเขาเลยดีกว่าน่าจะกำลังยุ่งอยู่” เสียงดังมาจากข้างหลังเธอหน้าประตูทางเข้า มีหญิงสาวรูปร่างเล็ก ผมสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลัง ใบหน้ารูปไข่ ดูขี้อายยืนเรียกเธออยู่

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ไดอาน่า แอมเบอร์ แถวหน้าล็อบบี้ก็มีแค่กระดาษเอกสาร และรูปภาพโดนเผาแค่นั้นแหละใช่ไหม ทามะ” เมธัสหันไปบอกยิ้มๆ แล้วหันหน้าไปหา ทามะที่กำลังจ้องรูปผู้ป่วยที่ดูไม่ค่อยออกอยู่

“เฮ้อ.. ฉันว่าแถวนี้ไม่มีอะไรแล้วละ เข้าไปข้างในกันเถอะ” ทามะบอกพร้อมกับส่องไฟฉายก้าวเดินเข้าไป ทำให้ทุกคนต้องรีบเดินตามเข้ามา ระหว่างทางขวามีตอนนี้เป็นบันไดและลิฟท์ สำหรับขึ้นไปชั้น2 และทางซ้ายมือลึกเข้าไปเป็นหน้าห้องจ่ายยา ที่ทางขวาเป็นที่นั่งรอสำหรับผู้ป่วย และสุดทางเดินเป็นห้องครัวบรรยายกาศที่อึดอัดและแสงที่มีแค่ไฟฉายทำให้ทุกคนเกิดอาการสั่นกลัวได้ไม่ยาก “ฉันรู้สึกทำไมมันหนาวขึ้น” แอมเบอร์บ่นพร้อมใช้มือลูบต้นแขน

“ถ้าปอดนักก็ออกไปสิ” ทามะพูดพร้อมกับเอาบุหรี่ออกมาสูบ “นี่!นายนะพูดแรงไปหน่อยไหม แล้วมาสูบอะไรตอนนี้ก็รูปฉันแพ้ควัน” ไดอาน่าแหวใส่ทามะ “หึ” ทามะเค้นเสียงในลำคอพร้อมกับโยนบุหรี่ทิ้งไป

“พวกนาย..พึ่งเข้ามาได้ไม่ถึง 10นาทีก็ทะเลาะกันแล้ว..อ๊ะประตูห้องจ่ายยาล็อก” เมธัสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปลงๆและเดินไปหมุนลูกบิดประตูห้องจ่ายยา

ปั้ง!! กึก แกร๊ก

เสียงประตูหน้าโรงบาลปิดลงอย่างแรงและ มีเสียงลงกลอนพร้อมกับล็อกที่ประตูห้องจ่ายยาได้ถูกปลด

“บ้าเอ้ยย!!” ทามะวิ่งไปที่หน้าประตูทางเข้าพร้อมกับกระแทกมันสุดแรงแต่เหมือนกับประตู ถูกของบางอย่างดันไว้จากข้างนอก “มาฉันช่วย” เมธัสวิ่งเข้ามาทั้งสองลองกระแทกประตูพร้อมกันอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผลแต่… “อุ๊บส์!!” หัวไหล่ของเมธัสมีรอยแดงและเขารู้สึกแสบร้อนมาก เขาเดินถอยออกมาพร้อมมองไปทีประตูด้วยสายตาตื่นๆ “นี่มันบ้าอะไรกัน” เขารำพึง “เวรเอ้ย” ทามะสบท พร้อมกับดึงเมธัสกลับไปแถวหน้าห้องจ่ายยา “พวกนายเข้าไปหายาในนั้นซะ ชั้นจะยืนรออยู่หน้าประตูนี่แหละ” ทามะพูดพร้อมกับเอาบุหรี่ขึ้นมาสูบอยู่หน้าประตู เมธัสมองหน้าของทามะแล้วส่ายหน้ายิ้มๆแต่ไม่ได้พูดอะไรแล้วเดิน เข้าไปภายในกับไดอาน่าและ แอมเบอร์

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!

                ขณะทีทุกคนกำลังที่ภารกิจของตัวเอง(!?) จู่ๆก็มีเสียงกรีดร้องขึ้นมาดังจากชั้นบน พร้อมกับไฟทั้งโรงบาลที่เปิดอุปกรณ์ทุกอย่างกลับมาทำงาน “!!!!!” ทุกคนตกใจทำอะไรไม่ถูก และเสียงกรีดร้องนั้นหายไป และทั้งโรงยาบาลก็กลับสู่ความมืดอีกครั้ง

.”นี่มันบ้าอะไรกัน” ไดอาน่าตะโกนอย่างเหลืออด “ชั้นอยากจะออกไปจากโรงบาลบ้าๆนี้ได้แล้ว” ขณะที่เธอกำลังเดินออกไป เธอก็รู้สึกสติสัมปชัญญะ ค่อยๆหายไป “อ๊ะ..!”เธอเอามือกุมหัวพร้อมกับมองไปที่ทุกคน ที่ดูมีอาการเหมือนเธอก่อนที่ทุกอย่างจะดำมืดลง….