คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6
ชั้นดาดฟ้า
ทุกคนกำลังเดินสำรวจรอบๆ บริเวณชั้นดาดฟ้าที่มืดสนิทและอากาศอันหนาวเย็นนอกจาก ราวตากผ้าเก่าๆ ก็ไม่มีอะไรดูเป็นประโยชน์อีก
“ทามะสัญญาณมือถือเป็นไงบ้าง” เมธัสเดินเข้าไปหาทามะที่ กำลังชูโทรศัพท์ขึ้นฟ้าแล้วบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย
“มันไม่มีเลยหนะสิ ทำไมที่นี่มันเป็นอะไรกันแน่เนี่ย” ทามะพูดขึ้นก่อนเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง “ฉันว่าที่นี่ไม่ปกตินายลองมองดูรอบๆภายนอกสิ” เมธัสพูดทำให้ทามะหันไปมองรอบๆตึก
นอกจากตึกภายนอกโรงบาลนอกจากมืดทึบแล้ว ไม่ว่าตึกไหนๆที่มองเห็นได้ในระยะสายตาก็ดำมืดราวกับทั้งเมืองนี้เป็นเมืองร้าง ไม่มีแม้แต่เสียงการจราจร เสียงลมที่พัดผ่าน ราวกับเป็นสิ่งยืนยันว่าทั้งเมืองนี้มีแค่พวกเขา 4 คนไม่สิต้องบอกว่ามีสิ่งมีชีวิตแค่ 4 ชีวิตต่างหาก
“ชะ ชั้นว่าเรากลับเข้าไปข้างในเถอะ อยู่ที่นี่ต่อก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา” แอมเบอร์พูดขณะที่พิงไหล่ไดอาน่าที่พยักหน้าเห็นด้วย
“ทามะเราค่อยๆไปสำรวจหาเบาะแสไปที่ละชั้นก่อนเถอะ” เมธัสพูดพร้อมกับเดินกลับไปหา2สาว โดยที่มีทามะที่หน้าดูอารมณ์เสียไม่น้อยเดินตามา
ที่ชั้น 3
“ก็ห้องนี้แหละ” เมธัสส่องไฟฉายผ่านหน้าต่างประตูเข้าไปโดยที่ศพทั้งหลายยังนอนอยู่ที่เดิม “อี๊ย นี่เราต้องเข้าไปในห้องพวกนั้นหรอเนี่ย” ไดอาน่าทำหน้าขยะแขยง เมธัสลองบิดกลอนประตูดูก็พบว่ามันเปิดได้ แต่ทันใดนั้น..
แช๊ะ! ตู้ม! โอ้ย!
“!!!!”
ทุกคนหันไปมองยันต้นเสียงพร้อมกับเห็นทามะกุมมือที่มือมีแผลไฟไหม้อยู่พร้อมกับมีเศษโทรศัพท์ที่ระเบิดกระจายอยู่บนพื้น
“นายเล่นบ้าอะไรของนายเนี่ย หาเรื่องไม่เข้าเรื่องเลย!” ไดอาน่าตะคอกใส่แต่สีหน้าดูเหมือนจะซะใจซะมากกว่า
“ฉันไม่รู้ว่านายคิดอะไรอยู่แต่เอานี่ไปซะ แล้วใช้มอร์ฟีนของนายรักษาแผลเอาเองนะ” เมธัสพูด พร้อมกับโยนเข็มฉีดยาและเศษผ้ายาวๆไปให้ โดยไม่หันไปมอง
“อึก..ขอบใจ”ทามะพูดขึ้นเบาๆ พร้อมกับเริ่มทำแผลตัวเอง ทำให้ทุกคนต้องแอบเลิกคิ้วแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
เมธัสเดินนำทุกคนเข้ามาในห้อง แต่ก่อนจะได้ทำอะไร ประตูห้องก็ปิดลงซะก่อน ปั๊ง!แกรก! ประตูถูกล็อก พร้อมกับศพข้างหน้าพวกเขามีการเคลื่อนไหวและค่อยคลานมาหาพวกเขา เมธัสเห็นศพเหล่านั้นมีรอยสักที่เหมือนโดนไฟจี้อยู่บนหัวของพวกมันทุกคน “ชั้นว่าบนหัวของพวกมันมีเขียนอะไรแปลกๆ” เมธัสบอกทุกคนในห้อง
พลั๊ก!
ก่อนที่จะได้ทำอะไรเมธัสถูกเท้าข้างหนึ่งถีบถล่ำเข้าหาศพหนึ่งที่อยู่ใกล้สุด มันค่อยเกาะเขาของเมธัสแล้วตะเกียดตะกายขึ้นมาบนตัว
“ทามะ นายทำบ้าอะไรของนายอีก!” ไดอาน่าแหวใส่ทามะแทบในทันที “ก็ส่งพระเอกออกไปจัดการไง” ทามะพูดขึ้นพร้อมกับยืนมองเมธัส “นายนี่…”ไดอาน่ากำหมัด “เดียว!ไดอาน่า” เสียงของเมธัสดังขึ้น เขาสังเกตเห็นที่หัวของศพนี้มีรอยสลักไว้ว่า ‘โซเฟีย’
เขาคุ้นๆชื่อนี้ว่าเคยเห็นที่ไหน…ใช่ในใบเอกสารผู้ป่วยที่เขาได้มาตั้งนานแล้ว…เธอเป็นอะไร…โรคซึมเศร้าและหวาดกลัว ‘ฉันว่าวิธีนี้อาจได้ผล’ เมธัสคิดในใจ “พวกเธอไม่ต้องทำอะไรอย่าเข้ามาใกล้ชั้นนะ” เมธัสบอกทุกคน “แต่..” ไดอาน่าเหมือนกำลังจะพูดแต่เห็นสิ่งที่เมธัสทำก็เงียบลงไป
เขาค่อยๆก้มลงจับไหล่ของศพนั้นไว้ “พอเถอะ” เขาพูดกับศพนั่น ดูเหมือนศพนั้นค่อยๆหยุดการกระทำแล้วค่อยๆส่งเสียงร้องไห้ “ไม่มีใครจะทำอะไรเธออีกแล้ว เธอปลอดภัยแล้ว ไปเถอะหลับตาลง แล้วที่เหลือชั้นจะจัดการต่อเอง” เขาพูดพร้อมกับลูบศรีษะอันล้านเลี่ยนของศพนั้น มันค่อยๆสลายไป… ทุกคนมองเมธัสอย่างไม่เชื่อสายตา “บ้าน่า..” ทามะพูดขึ้น ขณะที่ทุกคนกำลังสับสนศพทั้งหลายก็เริ่มคลานมารุมเกาะ ที่ขาของพวกเขาทั้ง3
เมธัสลุกขึ้นยืนพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “พวกนายอย่าทำอะไรพวกเขา แค่ทำให้พวกเขารู้สึกสบายใจที่สุด เชื่อชั้นสิ”
“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะแต่ว่า…” ไดอาน่าที่เอามือ ข้างหนึ่งยันหัวของศพนั้นไว้ พูดด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน แต่กลับเหลือบมองไปที่แอมเบอร์ก็พบว่า เธอกำลัง กุมมือศพตัวหนึ่งแล้วพูดว่า “คุณช่างน่าสงสารเหลือเกิน ไม่ต้องห่วงชั้นจะช่วยคุณเอง และพวกคุณทุกคนด้วย หลับให้สบายเถอะค่ะ” ทำให้ศพรอบๆตัวแอมเบอร์ค่อยๆสลายหายไป แอมเบอร์ลุกขึ้นมามองไปที่เมธัส “เป็นไงละรางวัลการแสดงละครของชั้น” เมธัสยิ้มก่อนจะชูนิ้วโป้งไปให้ “สุดๆจริงแอมเบอร์”
ไดอาน่าเห็นดังนั้นจึงเริ่มสูดลมหายใจก่อนกำลังจะเอ่ย “เอ่อคือ…..”
“โว้ยย!! ออกไปจากชั้นเดียวนี้” พลั๊ก เมธัสหันไปมองต้นเสียงเจอทามะที่ถีบศพนั้นออกไปด้วยความแรงก่อนจะวิ่งไปถีบประตู ปั๊ง!ปั๊ง! “ปล่อยชั้นออกไปจากที่นี่”
“ทามะ นาย!...ไม่ทันแล้วหล่ะ” เมธัส ที่ร้องเรียกทามะหันไปเห็นพวกศพนั้นคลุ้มคลั่ง และกระโจนเข้าหาทามะอย่างรุนแรง
“อึก! ออกไปจากชั้นนะเว้ย” ทามะถูกศพพวกนั้นรุมทึ้ง ถูกกัดถูกข่วนอย่างรุนแรง ฝ่ายไดอาน่าก็ไม่แตกต่างกันเท่าไหร่ ทันใดนั้น
ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง!
เสียงปืนดังออกจากกระบอกปืนของเมธัส 4 ครั้งพร้อมกับศพ 3 ร่างบนตัวทามะละลายหายไปเป็นน้ำเหนียวๆ และบนตัวของไดอาน่าก็เป็นอย่างเดียวกัน “พวกนายลุกขึ้นมาเดียวนี้แล้ว วิ่ง!ให้เร็วที่สุด” เมธัสพูดพร้อมกับยิงปืนอีก1นัด ไปที่กลอนประตูแล้วถีบออกไป ศพที่เหลืออยู่ในห้องต่างคลุ้มคลั่ง กรีดร้องแล้วทั้งคลานและกระโจนหาพวกเขาไม่หยุดหย่อน
ตึกๆๆ
“นะ นายจะไปไหนหนะ” ไดอาน่าถามขณะวิ่งอยู่ “ชั้นจะไปตั้งหลักที่ชั้นดาดฟ้า เพราะทีนั่นเป็นที่เดียวที่ไม่มีตัวประหลาด กระสุนเหลืออีก 15นัดพอยิงพวกนั้นอยู่แล้ว” เมธัสอธิบายแผนการของเขาขณะวิ่งอยู่บนบันไดระหว่างชั้น 4ไปชั้น 5
แต่สวรรค์ก็ไม่เป็นใจให้เขาง่ายๆอีกแล้ว
พลั๊ก! โอ้ย!
ทามะและแอมเบอร์ที่ตามหลังมามีความรู้สึกเหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นดึงไว้ ขณะที่พวกเขากำลังวิ่งอยู่ทำให้สะดุดล้มกลิ้งตกบรรไดไปอยู่ที่ชั้น4
“แอมเบอร์!ทามะ!” ไดอาน่ารีบกลับลงตามมาดูอาการ “เดินไหวไหม?” เมธัสถามทังสอง
“อืมไม่แน่ใจ…อุ๊บส์!” ทามะตอบพร้อมกับพยายามลุกขึ้น แต่ความเจ็บปวดที่มากมายออกมาจากขาขวาของเขาทำให้เขาทรุดลงอีกครั้ง
“สงสัยจะกระดูกร้าวนะ…ไดอาน่าเธอคิดอะไรออกบ้างไหม” เมธัสหันไปถาม
“อืม..ใช่ชั้น5มีราวตากผ้าอยู่ เดียวฉันไปเอาชิ้นส่วนให้พวกนายดามขาไว้ละกัน” ไดอาน่าพูดขึ้นอย่างนึกขึ้นได้
“ฝากด้วยละกัน” เมธัสพูดพร้อมกับนั่งลงรออยู่ที่บันได
ความคิดเห็น