คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5
ชั้น4 ห้องพักผู้ป่วย
“ชั้นนี้ก็มืดสนิทอีกตามเคย” เมธัสพูดพร้อมกับปรับแสงไฟฉายให้เล็กลงเพื่อให้ส่องได้ไกลขึ้น ขณะที่ทั้ง3เดินไปเรื่อยๆแอมเบอร์ดูเหมือนสักเกตุเห็นอะไรบางอย่าง
“เมธัส ทามะ นายเห็นหน้าห้อง408นั่นไหมเหมือนมีคนนอนอยู่เลย” แอมเบอร์พูดพร้อมกับชี้นิ้วอันสั่นเทาของเธอไป
“ชั้นก็ไม่ได้ตาบอดหรอกนะ เธออยากรู้ก็เข้าไปสิ…หือเมธัส” ทามะหันไปพูดประชด แต่ก็แปลกใจเล็กน้อยเพราะตอนนี้เมธัสได้เดินเข้าไปหาร่างที่นอนอยู่เพียงลำพัง
“ไดอาน่า นั่นเธอใช่ไหม ตื่นสิพวกเรามาช่วยแล้ว” เมธัสก้มลงไปปลุกเธอ ดูเหมือนเธอจะได้สติ เธอลุกขึ้นนั่งและมองไปยังทุกๆคน
“ทำไมนายถึงมั่นใจว่าเป็นเธอ เมธัส” ทามะถามขึ้น “ไม่คิดว่าตัวเองถูกหลอกรึไง”
“ฉันแค่คิดว่า เราทุกคนถูกส่งไปอยู่ในแต่ละชั้นของโรง’บาล และทุกคนต้องเจอเหตุการณ์อันตรายมาก่อนคนละครั้ง และคนที่รอดมาได้ก็เป็นเธอ แอมเบอร์ จากนั้นพวกนายหลังจากเจอกันก็ได้รับภารกิจตามหาเพื่อนซึ่ง เราจะได้เจอเพื่อนของเราก็ในแต่ละชั้นก่อนอย่างแน่นอน แล้วค่อยเจอเหตุการณ์บ้าบออะไรนั่นตามมา แต่ที่ชั้น1ไม่มีเพราะเป็นชั้นส่งมอบภารกิจแต่ที่ชั้นที่2กลับมีเพราะนายช่วยแอมเบอร์ไว้แล้วไงละทามะ” เมธัสอธิบายความคิดตัวเองออกมายาวยืด ซึ่งแต่ละคนดูจะไม่สนใจกันเท่าไหร่ เมธัสส่ายหน้าแล้วพูดยิ้มๆ “เดียวพวกนายก็ดูกันเองละกัน”
“พวกนายปลอดภัยดีใช่ไหม… อ๊ะแอมเบอร์! เกิดอะไรขึ้นกับแขนของเธอ บอกชั้นมาเดียวนี้!” ไดอาน่าหันไปหาแอมเบอร์พร้อมกับวิ่งไปเขย่าไหล่ของเธอ แต่เธอหลบตาไม่ได้ตอบอะไรไดอาน่าอีก
“ก็แค่เสียสละนิดหน่อย” ทามะพูดยักไหล่
ขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวายกันอยู่นั้นประตู ห้อง410 ก็เปิดออกพร้อมกับมี ชายหนุ่มคนหนึ่ง เดินร้องไห้ออกมา “ฮึกๆ”
เมธัสขมวดคิ้วลุกขึ้นมาพร้อมกับส่องไฟฉายไปหาเด็กคนนั้น “นายเป็นใครหน่ะ”
ชายหนุ่มไม่ตอบแต่หลังจากโดนแสงไฟฉายเขากรีดร้อง และวิ่งเหมือนจะเข้ามาหากลุ่มพวกเขา ขณะที่เขาใกล้เข้ามาเรื่อยๆก็เห็นป้ายชื่อที่หน้าอกเขาเขียนว่า ‘ไมเคิล’
“อ๊ะชั้นรู้จักคนไข้คนนี้” ไดอาน่าพูดขึ้น เมธัสมองไปทางเธอ “งั้นเธอช่วยไปจับล็อกเขาไว้หน่อยฉันมียาระงับประสาทเพื่อเราจะคุยกันได้ง่ายขึ้นตัวแค่นั้นแรงเธอไหวอยู่แล้ว”
“หมายความว่ายังไงยะ! แต่คนไข้คนนี้ห้ามใช้ความรุนแรงกับเขาเด็ดขาด…อ๊ะเมธัส” ไดอาน่าค้อนขวับไปที่เมธัส แต่ก็ต้องตกใจที่ชายหนุ่มสูงถูก คนไข้ ‘ไมเคิล’ เหมือนจะกอดรัดและทึ้งตัว
ขณะที่ทุกคนกำลัง วุ่นวายทำอะไรไม่ถูก ทามะเดินเข้ามาแตะไหล่คนไข้คนนั้น พร้อมกับยื่นแท่งช็อกโกแลตไปให้
“อือ…” ชายหนุ่มคนนั้นค่อยๆหยุดลงแล้วหันไปหยิบแท่งช้อกโกแลตของทามะ พร้อมกับยิ้มหัวเราะ คิกคักแล้วเดินหายกับเข้าไปในห้อง410
ทามะเดินตามชายหนุ่มคนนั้นเข้าไปแต่ก็ไม่พบตัว ขณะที่กวาดสายตาไปรอบๆห้อง ก็เจอของสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาเบิกตา กว้าง
“ชั้นว่าชั้นเจอของดีแล้วละ” ทามะพูดขึ้น เมธัสที่เดินตามเข้ามาพร้อมกับไดอาน่าและแอมเบอร์ “!!นั่นมัน”
“ปืนไรเฟิล T20 เป็นปืนที่ได้รับการปรับปรุงจาก M1 Garand บระจุกระสุนได้20นัด…ทำไมปืนสงครามโลกถึงมาอยู่ที่นี่”เมธัสพูดขึ้นพร้อมกับตรวจเช็คซองกระสุน พบว่ากระสุนเต็มบรรจุ “หึ ไอ้เด็กนั่นให้ไว้สินะ” เขาพูดพึมพำกับตัวเอง
“นายคิดว่าจะใช้มันได้งั้นหรอ” ทามะถามขึ้น “เอามาแล้วใช้ไม่ได้ก็ไม่ต่างกับขยะหรอกนะทิ้งๆไปซะเถอะ”
“ปืนนี้เป็นไรเฟิลระบบการยิงแบบ Semi-auto คล้ายๆกับ Dragunov ที่เราใช้กันในปัจจุบันนั่นแหละแล้วชั้นก็เรียนยิงปืนมาก่อนแล้วด้วย” เมธัสพูดพร้อมกับโหลดกระสุนขึ้นรังเพลิงแล้วเอาปืนพาดไว้ที่ไหล่ “ไดอาน่าเอากระเป๋าของชั้นไปถือแทนสิเธอน่าจะไหวนะ”
“นี่นายเห็นชั้นเป็นตัวอะไรกัน ให้ผู้หญิงแบกกระเป๋า2ใบเนี่ยนะ!?” เธอบ่นอิดออดแต่ก็รับกระเป๋าไปสะพายโดยดี “โอ้ยนายแบกบ้านมาเรอะไงเนี่ยทำไมมันหนักอย่างนี้”
“งั้นเธอเอากระเป๋าเธอมาชั้นแบกเอง”
หลังจากทุกคนจัดการหน้าที่ของตนเองเสร็จ ก็มานั่งประชุมกันที่กลางห้อง410
“เราจะเอายังไงกันต่อดีละ” แอมเบอร์เปิดประเด็น
“ชั้นบนนี้เป็นดาดฟ้าแล้ว แต่ฉันมีห้องหนึ่งที่ยังไม่ได้สำรวจอยู่ชั้น3นะ” เมธัสพูดขึ้น
“เราควรจะเข้าไปงั้นหรอ…” แอมเบอร์พูดขึ้นเหมือนเด็กที่ถูกแม่สั่งให้ไปหาหมอคนเดียว
“ชั้นคนหนึ่งแหละที่จะไม่ไป ใครจะไปหาที่ตายในนั้นก็เชิญ” ทามะพูดขึ้นพร้อมกับลุกออกจากวงสนทนา
“นายจะไปไหนทามะ” ไดอาน่าถามขึ้น “ก็ไปขอความช่วยเหลือที่ดาดฟ้าหนะสิ จะได้ออกไปจากที่บ้าๆนี่สักที” ทามะพูดและเดินออกจากห้องไปในทันที เมธัสมอง2สาวที่เหลือแล้วพยักหน้า "ตามเขาไปก่อนเถอะ”
ความคิดเห็น