คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนพิเศษ 1 แอนนี่ปฐมพยาบาล [S]
ตอนพิเศษ 1 แอนนี่ปฐมพยาบาล [S]
เอามาให้ฟังระหว่างอ่าน
“ก้มลง!” แอนนี่สั่ง เธอยืนอยู่ด้านหลังมิคาสะซึ่งกำลังประจัญหน้ากับนักสู้ร่างยักษ์ในเกราะเหล็ก มิคาสะยอมทำตาม ปัง! นักสู้คนนั้นเซไปหน่อย แต่คมขวานยังไม่ออกนอกเส้นทาง มันฟันมิคาสะเป็นแผลกลางลำตัว ดีที่มิคาสะถอยออกมาได้ทันทำให้แผลนั้นไม่ลึก แต่เลือดก็ไหลออกมามากจนน่าใจหาย มิคาสะมองหน้าแอนนี่เหมือนจะอยากถาม
นี่ช่วยแล้วเหรอ?
นักสู้ร่างยักษ์ยกขวานขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้แอนนี่พุ่งเข้ามาพร้อมกับแทงปลายใบมีดใส่รอยต่อของชุดเกราะ คมขวานฟันลงมาอย่างไม่เบามือ กดดันให้แอนนี่ต้องหลบฉากไปด้านข้าง คู่ต่อสู้นั้นตัวโตกว่าไรเนอร์ไม่มาก แต่เพราะชุดเกราะหนักที่หุ้มลำตัวทำให้แอนนี่จับเขาทุ่มไม่ไหว
แอนนี่กระโดดเข้าใส่จากด้านหลัง จับปืนมาคล้องคออีกฝ่ายไว้แล้วดึงให้รัดคอ คู่ต่อสู้เซถอยหลัง ก่อนจะกระแทกตัวแอนนี่ลงกับพื้น เธอจุกจนลุกไม่ขึ้น นั่นเพราะเธอไม่ได้สวมเกราะไว้เพื่อให้ขยับตัวได้สะดวก ครั้งนี้กลับทำให้เธอเป็นฝ่ายเสียเปรียบ นักสู้ร่างยักษ์ลุกขึ้นพลางเงื้อขวานขึ้นสูงและฟันลงมา แอนนี่ยกปืนขึ้นตั้งรับ เอาด้านที่มีใบมีดกันคมขวาน เคร้ง! ปืนเกือบหลุดมือทันทีที่ประทะกับขวาน อีกฝ่ายเงื้อขวานอีกครั้ง
มิคาสะถือโอกาสใช้นินจาเคนทั้งสองเล่มแทงใส่ใต้แขนทั้งสองข้างของนักสู้จากช่องโหว่ของเกราะที่ใต้รักแร้ เธอตวัดนินจาเคนอย่างรวดเร็ว ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะตกใจ แขนทั้งสองข้างของเขาก็ขาดสะบั้นลง
“อ๊ากกกก!!!” นักสู้ล้มลงคุกเข่า ขณะที่แอนนี่รีบลุกขึ้น ยกปืนขึ้นจ่อในระยะประชิดและยิงใส่กลางหน้าผาก
การต่อสู้ได้จบลงแล้ว คนคุมสนามก็ลากร่างไร้วิญญาณของนักสู้ทั้งสองออกไป แต่ในขณะที่แอนนี่กำลังจะเดินออกจากสนามไป มิคาสะก็ล้มลง
“?!?” ดูเหมือนการต่อสู้เมื่อครู่จะทำให้แผลที่ไม่ลึกนั้นฉีกออก แอนนี่ก้าวต่อไปอีกก้าว...แต่ก็เดินวกกลับมา เพราะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่หากจะให้พวกแพทย์สนามจัดการ
“ทำอะไร” มิคาสะถาม
“เป็นคนเจ็บก็หุบปาก” แอนนี่บอก พลางหามมิคาสะเดินออกจากสนาม
“ไม่ได้เจ็... โอ๊ย!” มิคาสะร้องทันทีที่แอนนี่เอานิ้วจิ้มแผลเธอเล่น?!
“ใช่ ไม่เจ็บเลย” แอนนี่ตอบ มิคาสะยอมหุบปากแต่โดยดี
แอนนี่วางมิคาสะลงบนม้านั่งหินที่ใหญ่พอให้คนนั่งได้สิบกว่าคน พวกแพทย์สนามดูเหมือนกำลังยุ่งอยู่กับการดูแลคนเจ็บคนอื่นๆ เธอตัดสินใจถูกแล้วที่ไม่รอแพทย์สนาม ถ้ารอจนพวกนั้นว่างสงสัยมิคาสะเลือดหมดตัวตายพอดี เธอหยิบเอาอุปกรณ์ปฐมพยาบาลมาพร้อมผ้าพันแผลเยอะ?
มิคาสะมองท่าทีของแอนนี่พลางนึก...เธอต้องกลายเป็นมัมมี่อีกแล้วใช่ไหมเนี่ย
“ฉันทำเอง” มิคาสะบอก เอือมมือไปแย่งกล่องปฐมพยาบาล
“นอนลง” แอนนี่สั่ง แต่มิคาสะไม่ฟัง เธอจึงจับหน้าผากมิคาสะแล้วกดให้นอน
“เฮ้ย!” มิคาสะพยายามจะลุก แต่พอเผลอดิ้นก็ชะงักเพราะเจ็บแผล
“อย่าขยับล่ะ” แอนนี่บอก เอาผ้าพันแผลม้วนหนึ่งอุดปากมิคาสะไว้และมัดข้อมือเธอไว้กับขาม้านั่ง ก่อนจะดึงเสื้อมิคาสะขึ้นอย่างไม่แคร์สื่อ มิคาสะร้องโวยวายเสียงอู้อี้ คนแถวนั้นก็น้อยเสียที่ไหน แถมไม่ได้มีแต่ผู้หญิงด้วย แต่เมื่อแอนนี่หันขวับไปมองแว้บเดียว ไม่มีใครกล้าหันไปมองการทำแผลหฤโหดของเธอทั้งนั้น แม้จะมีมิคาสะนอนโชว์ซิกแพ็คอยู่ก็ตาม
แผลนั้นจะว่าลึกก็ไม่ได้ลึกถึงช่องท้อง แต่ก็ลึกพอให้เลือดไหลออกมาไม่ยอมหยุด มิคาสะที่พยายามดิ้นก็หยุดดิ้นไปเพราะเริ่มหมดแรง ตัวเริ่มซีดเพราะขาดเลือด แอนนี่มองอยู่สักพักโดยไม่ทำอะไรก็นึกสนุกขึ้นมา เอานิ้วจิ้มลงไปในแผลฉกรรจ์นั้นจนเลือดไหลทะลักออกมา ร่างของมิคาสะกระตุกขึ้นเพราะความเจ็บ ก่อนจะส่งสายตาอาฆาตมาทางแอนนี่ เธอก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นหันไปรื้ออุปกรณ์ทำแผลในกล่อง
“เฮอฮำฮ้าอะไฮเฮี่ย” มิคาสะถามออกมาฟังไม่รู้เรื่อง พวกคนที่พยายามจะหลบตาจากแอนนี่ก็อยากรู้อยากเห็นเสียเหลือเกิน พอมีเสียงอะไรแทรกเข้าหูเสียหน่อย พวกนั้นก็หันมาสนใจอีก แอนนี่มองพวกนั้นพลางถอนหายใจ พวกอยากรู้อยากเห็นแบบนี้ ขู่ยังไงก็คงไม่สนใจ
“เดี๋ยวกลับไปทำแผลที่ห้องดีกว่านะ” แอนนี่บอก พลางจี้นิ้วลงมาที่แผลมิคาสะอีกครั้ง ผลึกสีฟ้าค่อยๆปรากฏขึ้นจากนิ้วของเธอและหุ้มปิดแผลของมิคาสะไว้ แต่เพราะแผลนั้นฉีกกว้างจึงต้องใช้เวลาอยู่สักพัก
แอนนี่แก้เชือกออกจากข้อมือของมิคาสะ ผัวะ! กำปั้นของมิคาสะชกใส่แขนของเธอทันที แต่ไม่แรง อาจเป็นเพราะมิคาสะเสียเลือดไปเยอะ เธอพยายามจะลุกขึ้นด้วยตัวเองแต่ผลึกที่หุ้มแผลเธอไว้นั้นไม่ได้มีไว้เพื่อใช้แทนผ้าพันแผล เหลี่ยมคมของผลึกจึงทิ่มเข้าไปในแผลเวลาเธอขยับตัว
“อึก!” มิคาสะหยุดขยับไปทันที ทำให้แอนนี่ที่เก็บของเพื่อกลับไปปฐมพยาบาลที่ห้องมองอย่างงงๆ
“ไม่ลุกล่ะ” แอนนี่ถาม มิคาสะขมวดคิ้วไม่ชอบใจ พลางหันหน้าหนี แอนนี่มองสีหน้าแบบนั้นแล้วก็นึกขำ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงกลัว แต่หลังจากโดนบังคับให้สู้คู่กับมิคาสะทุกครั้งทำให้เธอเริ่มจะชินกับสีหน้าน่ากลัวแบบนั้นไปแล้ว ที่ดูเหมือนมิคาสะโกรธเธอนั้นไม่ใช่ เธอโกรธตัวเองที่ลุกไม่ไหว แต่ที่แอนนี่ขำคือลุกไม่ไหวแล้วยังจะดื้ออีก
“อย่ามาแตะ” มิคาสะดุเมื่อเห็นแอนนี่เดินเข้ามา
“ทำไมต้องฟัง” แอนนี่เอาสายห้อยกล่องปฐมพยาบาลสะพายไหล่เฉียง ก่อนจะสอดมือไปใต้แขนและใต้ข้อพับเข่าเพื่อช้อนตัวอีกฝ่ายขึ้น กึด! มิคาสะบิดตัวให้หลุดจากมือแอนนี่ ก่อนจะดึงแขนขวาของแอนนี่มาขัดไว้ข้างหลัง ถ้าออกแรงอีกเพียงนิดเดียว ไม่แขนหักก็ไหล่หลุด มิคาสะเหยียบร่างของแอนนี่ลงไปนอนกับพื้น
“ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจาก คน – อย่าง – เธอ” มิคาสะกระซิบ ไม่ว่ายังไงความแค้นในใจของมิคาสะก็ไม่หายไป ทุกครั้งที่เธอนึกขึ้นได้ เธอก็จะหาทางเอาคืนแอนนี่ทุกรูปแบบ
“เฮ้ย! พวกเธอน่ะ ที่นี่มันห้องพักนักสู้นะ” นักรบคนหนึ่งร้องบอก “อยากสู้กันนักก็รอไปเจอกันในสนามเซ่”
มิคาสะยอมปล่อยแอนนี่แต่โดยดี แน่นอนว่าไม่ลืมกระทืบใส่ฝ่ามือข้างซ้ายด้วยส้นรองเท้าเต็มแรง ก่อนจะพยายามทำตัวเหมือนไม่ได้เจ็บแผลอะไรและยืนได้เป็นปกติ
“แฮ่... ” แอนนี่หอบหายใจพลางลุกขึ้น พร้อมด้วยใบหน้าเหมือนพร้อมจะฆ่าคน ก่อนจะเดินชนมิคาสะแล้วรีบออกจากอาคารไปโดยไม่สนใจเสียงล้มเสียงอะไรข้างหลังทั้งนั้น
“ไม่เป็นไรนะแอน... ” เบลทรูททัก ทุกครั้งที่เขาหรือไรเนอร์ว่างจากคำสั่งของคอเตช พวกเขาจะมาดูแอนนี่สู้ ดูเหมือนครั้งนี้ไรเนอร์จะไม่ว่าง แต่แทนที่แอนนี่จะอยู่คุย เธอกลับจ้ำๆหนีไปเสียอย่างนั้น “เป็นอะไรล่ะนั่น”
เบลทรูทตามแอนนี่ไปจนเห็นเธอนั่งโมโหอยู่คนเดียวใต้ต้นไม้ยักษ์ที่ถูกปลูกทิ้งไว้ต้นเดียวกลางลานกว้าง เขตนี้ที่จริงเป็นเขตของแกลดิเอเตอร์และผู้คุมเท่านั้น แต่เบลทรูทก็ขอร้องอ้อนวอนเข้ามาจนได้
“ดีนะที่มิคาสะช่วยเธอไว้ตอนสู้ ไม่งั้นเธอคงโดนผ่าครึ่งไปแล้ว” เบลทรูทเข้าไปคุยด้วย
“เหรอ”
“เธอเป็นอะไรของเธอกันเนี่ย” เบลทรูทถาม
“ไม่รู้สิ”
“มิคาสะไปไหนล่ะ ต้องออกจากสนามมาด้วยกันไม่ใช่เหรอ”
“ช่างเธอสิ”
“โอเค ความสัมพันธ์ติดลบ” เบลทรูทสรุป “โมโหอะไรกันมา”
“เปล่านี่”
“เฮ้อ... ” เบลทรูทถอนหายใจ “คืนดีกันไวๆล่ะ พวกเธอยังต้องสู้ด้วยกันอีกนานเลย แล้วก็นะแอนนี่... ถ้ามิคาสะเกลียดเธอจริงๆล่ะก็...ทำไมมิคาสะถึงช่วยชีวิตเธอเอาไว้ล่ะ”
“..........” แอนนี่นั่งเงียบไปเรื่อยๆจนเบลทรูทถอดใจยอมกลับไปแต่โดยดี
แอนนี่นั่งอยู่คนเดียวนานเสียจนดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ เธอเดินกลับไปยังโรงอาหารของนักสู้ทั้งหลายเหมือนเช่นคนอื่นๆที่กำลังทยอยเดินไป ภายในโรงอาหารนั้นมีโต๊ะแถวหลายโต๊ และโต๊ะหนึ่งก็เพียงพอให้นั่งกันได้ 4 คน หรือ 6 คนถ้านั่งเบียดกันหน่อย แอนนี่รับอาหารมานั่งโต๊ะประจำของเธอซึ่งยังไม่มีใครมา
“อ้าวแอนนี่ แล้วมิคาสะล่ะ” โรสเดินเข้ามาทักหลังจากแอนนี่กินไปได้ครึ่งหนึ่ง ปกติแล้วในโต๊ะนี้จะมีคนนั่งอยู่ 6 คน คือลูน ชาร์ล็อต โรส มาเรีย แอนนี่และมิคาสะ “ไปทิ้งคู่หูไว้ไหนซะล่ะเนี่ย”
“มิคาสะยังไม่กลับมาเหรอ” แอนนี่ถาม เริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ค่อยดี พอโรสส่ายหน้าเท่านั้นล่ะ เธอก็ลุกแล้ววิ่งออกจากโรงอาหารไป ทิ้งโรสให้ยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่คนเดียว
แอนนี่เจอมิคาสะนอนนิ่งอยู่ระหว่างทางจากสนามประลองไปยังห้องพัก เธอพยายามเขย่าตัวอีกฝ่ายแต่มิคาสะก็ไม่รู้สึกตัว ยิ่งเธอลองฟังเสียงหัวก็ยิ่งใจหายเพราะเธอไม่ได้ยินอะไรเลย จนลองวัดลมหายใจก็โล่งอกเพราะมิคาสะยังหายใจอยู่ แต่หัวใจเต้นเบามากก็เท่านั้น
ยัยบ้า มาทำให้ตกใจทำไม
แอนนี่ยอมยกโทษให้ชั่วคราว ก่อนจะอุ้มมิคาสะกลับไปยังห้องพักของอีกฝ่าย แล้วปฐมพยาบาลให้อย่างที่ควรจะเป็น? สลายผลึกของตัวเองออก แล้วเริ่มเช็ดแผล... แต่เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเองแล้วเนี่ย กันไว้ดีกว่าแก้ แอนนี่เดินออกจากหน้าเตียงไปหยิบของ จัดการทุกอย่างเสร็จสรรพก็กลับมาทำแผลให้มิคาสะต่อ
จึก! แผลใหญ่ก็ต้องเย็บ แต่ดูเหมือนแอนนี่จะเบามือไม่เป็น ทำให้มิคาสะสะดุ้งตื่น เคร้งๆ
มิคาสะจ้องหน้าแอนนี่ ก่อนจะมองดูสภาพตัวเอง ทั้งข้อมือทั้งข้อเท้าถูกล่ามโซ่ไว้กับหัวเตียงและท้ายเตียงอย่างแน่นหนา ไม่มีทางจะกระชากออกมาได้เด็ดขาด ถ้าทำเพราะมิคาสะจะได้ไม่หาเรื่องแอนนี่ อันนั้นเธอเข้าใจ ที่ไม่เข้าใจคือทำไมเธอโดนสวมปลอกคอไว้ด้วย ปลอกคอสีดำทำจากโลหะกับหนังคล้องคอเธอไว้โดยที่ล่ามไว้กับหัวเตียง แล้วมิคาสะก็หันกลับมาจ้องแอนนี่ใหม่ ถ้าสายตาของมิคาสะฆ่าคนได้ แอนนี่คงตายไปหลายรอบแล้ว
“ปล่อยฉัน... อู้!” แอนนี่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายก็เอาผ้าที่อยู่ใกล้มือไปมัดอุดปากเธอเอาไว้ก่อน
“ถ้าเธอดิ้น... ” แอนนี่พูด ก่อนจะจิ้มเข็มลงในบนแผลแรงๆ “มันอาจจะเจ็บ”
“อื้อ!!!” มิคาสะร้องเพราะหลังจากที่แอนนี่เริ่มทำแผลต่อ เธอไม่ได้เบามือลงจากครั้งแรกเลยแม้แต่น้อย
“หือ? พูดอะไรล่ะ” แอนนี่ถาม แต่ไม่ยอมเอาผ้าปิดปากออกให้ จะเอาออกได้ยังไงล่ะ ยิ่งเธอเย็บแผลมือหนักอยู่ เดี๋ยวมิคาสะได้เผลอกัดลิ้นตัวเองตายไปซะก่อน “หึ ร้องไปเถอะ”
แอนนี่เย็บเข็มลงไปอีกครั้ง ครั้งนี้แรงจนมิคาสะต้องพยายามขยับตัวหนี “อื้อ!!!”
โซ่ที่ล่ามขามิคาสะไว้กระตุกขึ้นเพราะแรงกระชาก มิคาสะเหมือนอยากเตะหัวแอนนี่เต็มทนแล้ว แต่คนธรรมดาจะไปกระชากโซ่เหล็กขาดได้อย่างไรกัน แอนนี่มองมาด้วยสายตายียวน เธอพยายามใช้เวลาเย็บแผลให้มิคาสะนานๆ แต่นานแค่ไหนเธอก็เย็บแผลจนเสร็จจนได้ ปัญหาต่อไปก็คือ...ถ้าปล่อยมิคาสะตอนกำลังคลั่งแบบนี้เธอตายแน่
แอนนี่เช็ดเลือดที่แผลด้วยผ้าชุบน้ำ ร่างที่ถูกล่ามอยู่ก็สะดุ้งเพราะน้ำในถังนั้นเย็นน้อยเสียที่ไหน เช็ดเสร็จแอนนี่ก็ยกข้าวของไปเก็บแล้วกลับมานั่งมองมิคาสะจากเก้าอี้ข้างๆ
ปล่อยดีหรือล่ามต่อไปดีล่ะ
แอนนี่ผุดรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าซึ่งเป็นเรื่องผิดปกติอย่างร้ายแรง? สำหรับคนอย่างเธอ มิคาสะมองแอนนี่อย่างไม่ค่อยไว้ใจ ครั้งล่าสุดที่แอนนี่ยิ้มหัวเราะนั้น เธอเกือบจะทำนรกแตกในกำแพงชิน่า
แอนนี่เกลี่ยผมที่ปรกหน้ามิคาสะออก มองอีกฝ่ายอย่างนึกสนุก ไม่ว่าตอนที่มิคาสะถูกปล่อยมาศพของเธอจะเละขนาดไหน ตอนนี้เธอก็ขอสนุกให้เต็มที่ก่อนเถอะ แอนนี่ลูบไล้นิ้วไปบนหน้าท้องซิกแพ็ค? ของมิคาสะอย่างเบามือ มิคาสะขยับตัวหนี ไม่ชอบความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นเลย แอนนี่ลองลูบนิ้วขึ้นๆลงๆก็ทำให้มิคาสะเกร็งตัวขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ โซ่ที่ล่ามข้อมือถูกกระชากแรงเสียจนน่ากลัวว่าหัวเตียงจะหลุดตามมาด้วย มิคาสะหายใจหอบขณะที่แอนนี่ลากนิ้วต่ำลงๆจนไปแตะถูกกางเกง
“อื้อ!!!” ทันทีที่มิคาสะเดาออกว่าแอนนี่จะทำอะไร เธอก็ดิ้นพล่าน ไม่ยอมอยู่นิ่งๆจนเตียงทำท่าจะหักเอา ทั้งดึงทั้งกระชาก ทั้งถีบทั้งเตะ มิคาสะทำทุกอย่างเพื่อให้ตนเองหลุดออกจากพันธนาการทั้งหลายนี้ “อ่อก!”
แอนนี่ไม่รู้จะทำยังไงให้อีกฝ่ายอยู่เฉยๆ เธอจึงชกใส่หน้าท้องอีกฝ่ายไปซักหมัดโดยลืมไปว่าตรงนั้นมีแผลใหญ่อยู่ โชคดีที่ไม่ไปทำให้แผลเปิดขึ้นมาอีก ส่วนมิคาสะก็นอนนิ่งกัดผ้าทนเจ็บอยู่เงียบๆ พอค่อยยังชั่วแล้วถึงได้ยอมปล่อยผ้า แอนนี่ดึงผ้าที่ผูกปิดปากไว้ออกมากางดูก็พบว่ามันมีรูโหว่ตรงกลาง นี่ถ้าไม่เอามาให้กัดสงสัยฟันหักไปแล้ว
“ยัยโรคจิต” มิคาสะพูดไหวก็ด่าก่อนเลย แอนนี่หันหนีเหมือนจะไม่ยอมรับคำด่า แม้เธอก็รู้ดีว่าที่เธอทำมันจริงอย่างที่มิคาสะพูด แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจให้เธอทำแบบนั้น เพราะนิสัยแบบนี้ไม่ใช่เธอเลย
“ถ้าฉันปล่อยเธอ... ”
“ฉันก็จะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ” มิคาสะขู่ทั้งๆที่ยังโดนล่ามไว้กับเตียง หมดความน่ากลัวไปในบัดดล
“งั้นก็อยู่อย่างนั้นต่อไป” แอนนี่บอก “ราตรีสวัสดิ์”
“แอนนี่!” มิคาสะเรียกชื่ออย่างมุ่งร้าย “ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ!”
“ก็ได้” แอนนี่ตอบอย่างง่ายดาย ทำให้มิคาสะเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ “แต่ฉันมีคำถาม และเธอต้องตอบให้ครบ”
“คำถาม?” มิคาสะทวนคำ
“เธอกลัวอะไร”
“..........”
“ถ้าไม่ตอบก็ไม่ปล่อย”
“ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น”
“เอเลนไม่ได้รักเธออย่างที่เธอเป็น ทำไมเธอถึงได้ยึดติดกับเขานัก” มิคาสะถึงกับสะอึก ดูเหมือนแอนนี่จะไปพูดแทงใจดำเข้าตรงจุดพอดี ใช่ เอเลนไม่เคยเห็นมิคาสะเป็นมากไปกว่าคนในครอบครัว ไม่มีอะไรเกินกว่านั้น
“ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงถามย้ำเรื่องนี้เหลือเกิน” มิคาสะย้อนถาม
“ก็ได้ ข้ามไป” แอนนี่เปลี่ยนไปคำถามอื่น “เธอช่วยฉันไว้ตอนสู้ทำไม”
“ฉันแค่ฆ่าศัตรู”
“แล้ว... ” แอนนี่พูดต่อ “ถ้าฉันปล่อยเธอ เธอห้ามทำร้ายฉัน”
“ไม่มีทาง!” มิคาสะตอบ
“ตามใจ” แอนนี่ลุก ทำท่าจะเดินออกจากห้องไป
“ก็ได้!” มิคาสะตะโกนบอก ขณะที่แอนนี่กำลังจะปิดประตู
“ถ้าผิดคำพูดล่ะ” แอนนี่ถาม
“จะทำอะไรก็เชิญ” มิคาสะตอบอย่างรำคาญพวกโซ่ตรวนพวกนี้เต็มทน แอนนี่ยอมหยิบกุญแจมาไขโซ่ที่ล่ามเท้าและมือไว้ให้ง่ายๆ ไม่ต้องมีอะไรประกันทั้งนั้น เพราะพอมือมิคาสะหลุดจากพันธนาการปุ้บ เธอก็กระโจนเข้าใส่แอนนี่ปั้บ แอนนี่ถอยหลบออกไปทันทีราวกับพร้อมอยู่แล้ว
ด้วยความลืมตัวมิคาสะกระโจนตามไป หมายจะฉีกแอนนี่เป็นชิ้นๆอย่างที่ปากพูดไว้ในทีแรก ปลอกคอที่มีโซ่ล่ามคอมิคาสะไว้กับเตียงก็ดึงกลับเต็มแรง ทำให้ร่างมิคาสะลอยขึ้นไปในอากาศ ขาลอยจากพื้นขณะที่คอถูกดึงแรงเท่ากับแรงที่มิคาสะกระโจนออกไป ก่อนที่ร่างของเธอจะร่วงกระแทกพื้น พยายามลุกขึ้นอย่างทุกลักทุเล แรงกระชากเหมือนจะทำให้สติของเธอหลุดไปตอนนี้เสียให้ได้ แอนนี่เดินกลับเข้ามาพร้อมแส้ที่ใช้ฟาดให้ม้าวิ่ง
“เมื่อกี้บอกว่ายังไงนะ” แอนนี่ถาม “จะทำอะไรก็เชิญใช่ไหม”
ไรท์เตอร์ : เชิญท่านจิ้นต่อเองตามสบายนะ ;p
ตอนพิเศษ 1 แอนนี่ปฐมพยาบาล [S] ...จบ
ความคิดเห็น