คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : ตอนพิเศษ 5 ศึกนครแห่งขุนเขา [ยูมิล x คริสต้า]
ตอนพิเศษ 5 ศึกนครแห่งขุนเขา [ยูมิล x คริสต้า]
บนถนนสายหนึ่งในนครแห่งขุนเขาเมื่อตะวันลาลับฟ้าไปแล้ว ถนนสายนี้มีโคมไฟแขวนอยู่เป็นระยะๆ ส่องสว่างให้เห็นร่างของเด็กสาวร่างเล็กเดินผ่านฉับๆไปโดยไม่สนใจแวะพักกลางทาง เธอสวมฮู้ดปกคลุมปิดหน้าและแต่งกายแบบสามัญชน ทั้งๆที่จริงๆแล้วมันไม่ใช่อย่างที่เห็น
ยูมิลยืนรออยู่ใต้เสาแขวนโคมไฟเสาหนึ่ง สองสามวันก่อนเธอได้รับจดหมายจากขานกพิราบ ดูเหมือนพิราบตัวนั้นจะถูกฝึกให้ตามหาตัวเธอโดยเฉพาะ ภายในจดหมายนั้นมีใจความเพียงแค่สถานที่นัดพบ เวลา วันและชื่อผู้ส่ง
“ฮิสตอเรีย” ยูมิลทักผู้ที่นัดเจอเธอ “มีเรื่องจะคุยกับฉันงั้นเหร... อุ้!?”
ไม่ทันที่ยูมิลจะพูดจบกระโยคคริสต้าก็โผเข้ากอดโดยไม่บอกไม่กล่าว ยูมิลก็มองอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง จึงเกาหัวแล้วปล่อยให้อีกฝ่ายกอดต่อไปจนกว่าจะพอใจ
“มีเรื่องอะไรรึเปล่า” ยูมิลถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายถอนกอดแล้ว
“ฉันกำลัง...จะต้องแต่งงาน”
“ห๊ะ!?! แต่งงา... อุ้บ! อู้???” ไม่ทันที่ยูมิลจะตะโกนปลุกชาวบ้านตื่น เธอถูกถึงคริสต้าดึงลงมาตะครุบปากไว้ก่อนจะลาไปหลบในสวนสาธารณะที่จะไม่ไปรบกวนเวลานอนของใครเข้า ยูมิลดิ้นจนหลุดและหอบหายใจเพราะโดนปิดจมูกไม่ให้หายใจไปครู่ใหญ่ “หมายความว่ายังไงกัน นี่มันเรื่องอะไร”
“เจ้าชายจอห์นแห่งเกาะอังกฤษเดินทางมาพร้อมกองเรือเมื่อสามสี่วันก่อน พวกเขาต้องการสงครามเพราะเห็นว่าฉันไล่นักการทูตของพวกเขากลับไปในครั้งก่อน”
“นั่นไม่ใช่ความผิดเธอ ทูตบ้านั่นมันไม่ได้ให้เกียรติกับเธอเลย สมควรที่จะโดนแล้ว” ยูมิลตอบ
“พวกเขามีเงื่อนไข หากเราไม่ต้องการสงคราม ฉันจะต้องแต่งงานกับเจ้าชายจอห์น แล้วจะไม่มีใครต้องเจ็บตัว” คริสต้าเล่าต่อ “ฉันไม่มีทางเลือก”
“ทำไมล่ะ! พวกนั้นมันก็แค่เต่าในกระดอง พวกนั้นทำอะไรตลอดสองร้อยปีที่พวกเราสู้ ฆ่าและตายเพราะไททัน พวกนั้นไม่เคยโผล่หัวมาสนใจ คิดว่าพวกนั้นจะชนะสงครามรึไง”
“..........” คริสต้าไม่ตอบอะไร เธอเพียงแค่ชี้ให้ดูปราสาทกลางเมืองซึ่งเคยงดงาม บัดนี้กลายเป็นซากปรักหักพังแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม มีรอยไฟไหม้และการกระแทกทำลาย
“ปืนใหญ่เหรอ?”
“ระยะ 800 หลาจากกลางทะเล พวกนั้นถล่มเมืองเราได้โดยไม่ต้องขึ้นฝั่งด้วยซ้ำ เราไม่มีปืนใหญ่ที่ดีขนาดนั้นไปสู้ ไททันกำแพง 23 คนตายเพราะกระสุนปืนใหญ่แบบระเบิดตอนที่พยายามปกป้องเมือง ทั้งหัว...และท้ายทอย ไม่เหลือ” คริสต้าบอก “คุณฮันซี่มาที่นี่เมื่อวาน เธอบาดเจ็บและเล่าว่านครแห่งทะเลสาบยอมจำนนแล้ว พวกนั้นพร้อมโจมตีตลอดเวลาและมีกองทัพเรือมากกว่าที่ถล่มปราสาทนั้นหลายเท่า ระหว่างชัยชนะกับชีวิตคนเธอเลือกอะไรเหรอยูมิล”
“จะให้จัดการพวกนั้นใช่ไหม” ยูมิลคิดเอาเอง
“ไม่ยูมิล ฉันแค่...มาบอกลา เป็นทางที่ดีกว่าถ้าพวกเราจะไม่ให้พวกอังกฤษรู้เรื่องของอาณาจักรลาสวู้ด”
“ฮิสตอเรีย มันต้องมีทางออกอื่น ฉันขอเวลาหน่อย เราเคยเจอนรกบนดินกว่านี้มาแล้ว” ยูมิลบอก
“ฉันจะต้องลงเรือไปเกาะอังกฤษ พรุ่งนี้แล้ว มันไม่มีเวลาหรอกยูมิล”
“เธอจะปล่อยให้นครแห่งขุนเขาไม่มีคนดูแลงั้นเหรอ” ยูมิลแย้ง
“แจนจะดูแลที่นี่แทนฉัน ไม่เป็นไรหรอก เขาตัดสินใจได้ดีกว่าฉันเยอะ”
“ฉันจะไปด้วย”
“ไม่ได้ พวกนั้นต้องฆ่าเธอแน่”
“ทำไมล่ะ?!”
“เธอก็รู้นี่ยูมิล คราวก่อนที่ทูตอังกฤษทำท่าขยะแขยงเธอแล้วเอาแต่มาประจบฉันน่ะ พวกเขาเหยียดสีผิว”
“แล้วจะไม่ให้ฉันทำอะไรเลยจริงๆน่ะเหรอ” ยูมิลพูด
“ขอโทษนะ” คริสต้าตอบ “แล้วก็ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”
เรือเดินสมุทรขนาดใหญ่ล่องฝ่าคลื่นลมของทะเลออกจากฝั่งในยามเช้า คริสต้ายืนมองผู้คนที่มาส่งเธอบนฝั่งและโบกมือลา มีคนเพียงไม่กี่คนที่หายไปแม้เธอพยายามจะมองหาสักเพียงใดก็ตาม ซาช่า โคนี่และก็... ยูมิล สำหรับสองคนแรกนั้นไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ ดูจากความเป็นไปได้นั้นทั้งคู่ก็คงจะตื่นสายไม่ก็ไปหาอะไรกินจนเพลิน แต่ยูมิล... จากที่เมื่อวานได้คุยกัน ยูมิลจบการสนทนาด้วยการหันหลังให้และวิ่งหนีไปโดยไม่มีการกล่าวลาใดๆ
“ราชินีฮิสตอเรีย” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งเรียกเธอ เมื่อคริสต้าหันไปกลับต้องพบกับหญิงสาวผมสั้นขาวสวมแว่นคนหนึ่ง อีกฝ่ายดูคุ้นตาแต่คริสต้าก็นึกไม่ออกว่าเธอเป็นใคร
“ขอโทษนะ ฉันรู้จักคุณไหม” คริสต้าถาม เธอไม่ยึดถือเรื่องยศถาบรรดาศักดิ์เพราะเธอไม่ได้ถูกเลี้ยงมาแบบนั้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายมีอายุมากกว่าจึงถามแบบให้เกียรติ
“..........” อีกฝ่ายก็มองคริสต้าอย่างไม่ค่อยแน่ใจ แต่แล้วก็นึกขึ้นมาได้ “เธอ?! ทหารฝึกหัดนี่ แล้วราชินี... ”
“ฉันนี่แหละราชินี” คริสต้าตอบ “คุณ... เคยเป็นทหารประจำการสินะ คุณ... ”
“ริโกะค่ะ” ริโกะตอบ ทำท่าเคารพอย่างที่เคยชินคือมือขวาทุบอกซ้ายถวายหัวใจแด่ราชา
“เลิกทำแบบนั้นเถอะ” คริสต้าบอก
“เอ๋...?”
“ก็เธอ...ย้ายฝ่ายแล้วไม่ใช่เหรอ” คริสต้าจ้อง
“เราไม่ใช่ศัตรูกับอังกฤษ...ไม่ใช่เหรอคะ” ริโกะถาม ดูเหมือนเธอไม่ได้รู้เรื่องที่กองทัพเรืออังกฤษระดมยิงถล่มนครแห่งขุนเขาเพียงเพราะคริสต้าไม่ยอมอภิเษกสมรสกับเจ้าชายจอห์น
“อาจจะเป็นแบบนั้นหลังจากนี้ในทางการเมือง แต่ไม่ใช่ในความรู้สึกหรอก” คริสต้ากระซิบจนริโกะแทบไม่ได้ยิน “เธอมาตามตัวฉันไม่ใช่เหรอ จะไปกันรึยังล่ะ”
“โอ๊ยโคนี่ อย่าเหยียบมือฉัน” ยูมิลกัดฟันไม่ให้เผลอร้องเสียงดัง
“ก็หีบนี่มันแคบนี่! จะให้ทำยังไงเล่า”
“ชู่! อย่าส่งเสียงดังสิ” ยูมิลเอ็ด
“เฮ้ย! นั่นใครน่ะ!” เสียงของทหารอังกฤษดังขึ้น ยูมิลมองเห็นเขาผ่านช่องที่หีบแง้มออก เขาชักดาบออกมาและเดินมาทางพวกเธอแล้ว แต่อยู่ๆเขาก็ชะงักไป
“เหอๆๆๆ เนื้ออ... ยอดไปเลยย เหออๆๆ เนื้ออ... ” ทหารขวัญอ่อนคนนั้นแทบจะกระโจนหนีหายไปในพริบตาเมื่อบังเอิญไปเจอหน้าของซาช่าตอนที่กำลังหิวโซและกำลังแทะเนื้อแห้งที่เก็บไว้รวมกับสัมพาระอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ผีทะเล!!!” ทั้งยูมิลทั้งโคนี่ได้ยินเสียงทหารคนนั้นตะโกนลอยมาก็แทบจะกลั้นขำกันไม่อยู่
“รีบเปลี่ยนที่ซ่อนเถอะ ไม่งั้นคงมีคนแห่กันมาดูผีทะเลหัวมันแน่ๆ” ยูมิลกระโดดออกจากหีบ รู้สึกเหมือนไม่ได้สัมผัสสายลมเย็นๆไปตั้งนาน “ลุกเร็วโคนี่”
“เออน่า กำลังตามไป” โคนี่ตอบ ไม่ลืมที่จะลากซาช่าพร้อมถุงเสบียงไปด้วย
“นี่ไงที่ซ่อน” ยูมิลหลบทหารอังกฤษเข้ามาในส่วนของคอกม้า เรือทุกลำมีคอกม้าเพื่อบรรทุกม้าของพวกอัศวิน “เราจะซ่อนที่นี่จนกว่าเรือจะไปถึงเกาะอังกฤษ”
“ฉันว่ามันคงไม่ใช่แค่สองสามวันแน่ๆ” โคนี่พูด แต่ก็ไม่มีที่ซ่อนอื่นที่ดีกว่านี้ พวกเขาเป็นคนตกลงยอมตามยูมิลมาเอง เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นทั้งสามคนก็เตรียมใจรับไว้แล้ว
เวลาผ่านไปหลายวัน กองเรือเดินสมุทรของอังกฤษก็ยังล่องอยู่ในมหาสมุทรกว้างใหญ่โดยไม่มีวี่แววของแผ่นดิน เสบียงที่ทั้งสามคนมีนั้นหมดไปแล้ว และพวกเขาต้องผลัดกันไปขโมยเสบียงจากห้องเก็บเสบียงโดยไม่ให้ทหารอังกฤษคนใดเห็นพวกเธอ งานนี้ซาช่าจึงได้ออกโรงบ่อยๆ และไม่นานนักเรือลำนี้ก็มีข่าวลือเรื่องผีทะเลแพร่สะพัดจนทำให้ทหารทั้งหลายขวัญหนีดีฝ่อ จนไม่มีใครอยากเป็นเวรเฝ้าห้องเสบียงสักคน
ในเช้าที่มืดมน ท้องฟ้ามืดครึ้มเหมือนจะมีฝนตก แต่คำว่าพายุสำหรับชาวเรือในมหาสมุทรนั้นไม่ต่างจากสมรภูมิรบของทหาร เส้นทางที่กองเรือกำลังมุ่งหน้าไปนั้นมืดครึ้มจนน่ากลัว
“ราชินีฮิสตอเรีย ลงไปหลบในห้องก่อนเถอะค่ะ” ริโกะบอก และดึงตัวคริสต้าลงไปใต้ท้องเรือโดนไม่รอฟังคำตอบ ไม่นานหลังจากนั้นเรือก็เริ่มโคลงและกองเรือทั้งหมดก็ฝ่าเข้าไปในมรสุมพายุฝน
“หุบใบเรือ! หุบใบเรือให้หมด!” เสียงตะโกนสั่งจากดาดฟ้าเรือดังอยู่เรื่อยๆ ขณะที่คริสต้าทำได้เพียงนั่งมองทะเลคลั่งอยู่ภายในห้องของตัวเองเท่านั้น ทุกครั้งที่คลื่นใหญ่ซัดตัวเรือ ข้าวของภายในห้องก็จะพากันเลื่อนไปตาพื้นเอียงๆและเทร่วงลงมาแตกบนพื้น แรกๆคริสต้าก็พยายามจับข้าวของพวกนั้นไว้ แต่สุดท้ายเธอก็ทำเพียงนั่งมอง
“เร็วเข้า ซาช่าเข้าไปเร็ว” โดนไม่มีเสียงเคาะประตูเตือน โคนี่และซาช่าก็ชนประตูเปิดออก ซาช่าลากใครอีกคนมาด้วย โคนี่รีบปิดประตูและหันมาพบคริสต้าพอดี “ฮิสตอเรีย โอ้ นึกว่าจะไม่ได้เจอเธอซะแล้ว”
“มาทำอะไรกันที่นี่เนี่ย” คริสต้าถาม
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ มีผ้าพันแผลไหม” โคนี่ถามกลับ
“ยูมิล?” คริสต้าอุทานชื่ออีกฝ่าย ใบหน้าอีกฝ่ายมีรอยแตกยาวและมีเลือดไหลอาบ
“พวกม้าในคอกมันตกใจตอนที่พายุเข้า พอพวกเราจะหนีออกมาก็มีม้าตัวหนึ่งเตะหัวยูมิลพอดี”
“ทำไม... ” คริสต้าเข้าไปดูยูมิลใกล้ๆ “ ...ทำไมแผลถึงไม่สมานตัวเองล่ะ”
โคนี่กับซาช่ามองหน้ากัน ทั้งคู่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม และยูมิลก็บอกพวกเธอไม่ได้แล้วในตอนนี้ ที่ทำได้จึงมีเพียงทำแผลให้ยูมิลและรอให้อีกฝ่ายฟื้นขึ้นมา ทั้งสี่คนอยู่ในห้องนั้นจนกระทั่งพายุสงบ
ปึงๆๆ “ราชินีฮิสตอเรีย ปลอดภัยดีรึเปล่า” เสียงริโกะทุบประตูดังขึ้นเรื่อยๆเพราะประตูถูกปิดล็อกและไม่มีเสียงตอบกลับ คริสต้ามองอีกสามคนที่แอบขึ้นเรือมาอย่างไม่แน่ใจ เธอเลือกที่จะไล่ให้โคนี่กับซาช่าปีนออกนอกหน้าต่างไปและซ่อนร่างยูมิลไว้ใต้โต๊ะที่ล้มขาหักระหว่างช่วงพายุเข้า ผ้าปูโต๊ะนั้นยาวพอจะบดบังร่างยูมิลไว้ได้
“ฉันไม่เป็นไร” คริสต้าเดินไปเปิดประตูในที่สุด
“ดีใจที่พระองค์ปลอดภัยดีนะราชินี” ทว่าคนที่ยืนรออยู่กับเป็นเจ้าชายจอห์น เขาผลัดกประตูเปิดและมองดูภายในห้อง “โอ้ ข้าคงต้องให้พวกคนใช้มาจัดห้องให้ท่านใหม่เสียแล้วสิ”
“ไม่!” เจ้าชายจอห์นหันขวับทันทีที่คริสต้าเผลอหลุดปาก “หมายถึง... ไม่ต้องลำบากหรอก ฉันจัดการเองได้”
“ท่านเป็นถึงราชินี จะให้มาทำงานของคนชั้นต่ำแบบนั้นได้ยังไงกันเล่า” เจ้าชายจอห์นดีดนิ้วแล้วก็มีสาวใช้สองคนเข้ามาจัดเก็บของภายในห้องอย่างคล่องแคล่ว “จะว่าไปแล้ว... ”
เป็นอีกครั้งที่คลื่นสูงซัดใส่ตัวเรือ ทำให้สาวใช้คนหนึ่งเซตามเรือที่เอียงมาชนกับคริสต้า ทำให้ล้มลงไปบนพื้นด้วยกันทั้งคู่ โครม... คริสต้าลุกขึ้นและยื่นมือให้สาวใช้จับ ทว่าเจ้าชายจอห์นกลับขวางไว้
“ยัยชั้นต่ำเอ้ย! ทำไมไม่ทำงานให้มันดีๆ ฮะ!” เจ้าชายจอห์นไล่สาวใช้ไปจัดของไกลๆ
“อย่ามาทำแบบนี้ต่อหน้าฉัน” น้ำเสียงราบเรียบชวนขนลุกทำให้เจ้าชายจอห์นเสียวสันหลังวาบ หันมามองคริสต้าอย่างไม่แน่ใจว่าเมื่อครู่เป็นเสียงจากปากของเธอรึเปล่า “จะเป็นสาวใช้หรือราชินีก็เป็นมนุษย์ด้วยกันหมด อย่ามาทำท่าเหมือนอยู่เหนือใครให้ฉันเห็นอีกเป็นครั้งที่สองจะดีมากนะคะเจ้าชายจอห์น”
“ฮ..ฮะ?” เจ้าชายจอห์นมองนัยน์ตาสีฟ้าสวยที่จ้องมองมาที่เขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อแล้วพยายามกลืนน้ำลาย “ต..แต่ว่าพวกนั้นมันก็แค่... ”
“?!?!?” สาวใช้คนเมื่อครู่สะดุ้งตกใจอยู่ด้านหลังเจ้าชายจอห์น เธอบังเอิญไปเปิดเจอยูมิลเข้าใต้โต๊ะขาหัก อีกฝ่ายมองมาทางคริสต้าพร้อมสีหน้าตกใจ เธอขมวดคิ้วส่ายหน้าตอบ อีกฝ่ายจึงพยายามทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ทว่าเจ้าชายจอห์นเห็นท่าทีแปลกๆของคริสต้า เขาจึงหันหลังไปมอง
“ข...ขอโทษค่ะ ฉันทำของพัง” สาวใช้คนนั้นแก้ตัว
“อีกแล้วเหรอ เจ้า... ”
“เจ้าชายจอห์น” คริสต้าเรียกอีกฝ่ายเสียงหวาน จนเจ้าชายจอห์นต้องหันกลับไปมองอีกรอบ เมื่อกี้เสียงน่ากลัว คราวนี้เสียงหวาน ต่อไปจะอะไรอีกล่ะ “ถ้ายังพอมีความเกรงใจกันบ้างเชิญกลับไปที่ๆคุณควรอยู่ทีนะคะ... ”
“ฮึ! เห็นแก่ความเมตตาของ... ”
“ ...ไม่งั้นหัวอาจจะหลุดไปไม่รู้ตัวนะคะ” เท่านั้นแหละ เจ้าชายจอห์นเดินหนีออกจากห้องแทบไม่ทัน
“นี่จะต้องแต่งงานกับผู้หญิงน่ากลัวแบบนี้จริงๆเหรอเนี่ย” เจ้าชายจอห์นพูดแล้วก็ขนลุกเมื่อออกจากห้องไป
“ขอบใจที่เก็บเงียบนะ” คริสต้าบอกสาวใช้ ดูเหมือนทั้งสองคนจะเห็นยูมิลแล้วทั้งคู่ คริสต้าเดินไปเปิดผ้าปูโต๊ะออก แต่กลับพบว่ายูมิลไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว “ผู้หญิงที่อยู่ตรงนี้ล่ะ”
“อยู่ๆก็วิ่งไปกระโดดหน้าต่างเพคะ ดิฉันห้ามไม่ทัน” สาวใช้คนหนึ่งตอบแบบสำเนียงชาวสก็อตแลนด์
“งั้นเหรอ” คริสต้ามองดูสิ่งที่ยูมิลทิ้งไว้ให้ภายในห้อง มันคือนกกางเขนปีกเงิน ชาวลาสวู้ดมักใช้เหยี่ยวในการส่งจดหมายระยะไกล “แต่ยังไงก็...อย่าบอกใครเรื่องนี้นะ เข้าใจไหม”
“ค่ะ/เพคะ” ทั้งคู่ตอบ
“ยูมิล ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ” ซาช่าถาม ถึงแม้เธอจะพูดปกติกับคนอื่นได้แล้ว แต่เธอก็ยังติดนิสัยพูดเพราะผิดปกติกับคริสต้าและยูมิลอยู่ดี ตอนนี้ทั้งสามคนห้อยโหนอยู่ข้างตัวเรือโดยไม่มีใครสังเกตเห็น แต่จะให้เกาะตรงนี้ไปตลอดก็คงไม่ได้ ถ้าหลุดมือไปอาจจะตกน้ำและถูกทิ้งไว้กลางมหาสมุทรเลยก็ได้
“ทำไมถึงรักษาตัวเองไม่ได้ล่ะ” โคนี่ถาม
“ควอร์ตไซต์คิดยากดยีนไททันขึ้นมาได้ ถึงจะไม่ได้ออกฤทธิ์ตลอดไปก็เถอะ เขาขอให้ฉันเป็นคนทดลองให้เขาฉีดยานั้นให้” ยูมิลตอบ ดูเหมือนข่าวดีจะมาผิดเวลาไปหน่อย
“ยาจะหมดฤทธิ์เมื่อไหร่น่ะ” โคนี่ถามต่อ “จะให้เจอทหารแล้วเธอสู้ด้วยร่างคนนี่มีหวังตายกันหมดแน่เลยนะ”
“หมดเมื่อไหร่ไม่รู้หรอก นั่นคือสิ่งที่ควอร์ตไซต์อยากรู้ แต่ฉันตามฮิสตอเรียมาก่อนการทดลองจบ” ยูมิลตอบ ทำเอาโคนี่หน้ามืด “ไม่ต้องห่วงน่า ถึงฉันไม่ติดหนึ่งในสิบอันดับทหารฝึกหัด ฉันก็เก่งกว่าเจ้าเอเลนเยอะนะ”
“หา?” โคนี่มองยูมิลงงๆ “ยิ่งอยู่กับเธอนานๆยิ่งรู้เรื่องอะไรแปลกๆเพิ่มเรื่อยๆแฮะ”
“เฮ้นั่น... ใช่ที่ฉันคิดรึเปล่า” ซาช่าชี้ไปที่เส้นขอบฟ้าที่กองเรือกำลังมุ่งหน้าไป
...เกาะอังกฤษ...
ยูมิล ซาช่าและโคนี่กระโดดลงจากเรือก่อนที่กองเรือจะเทียบท่าและว่ายน้ำไปขึ้นฝั่งในจุดที่ห่างจากเมือง ถ้าหากชาวอังกฤษเหยียดสีผิวจริงอย่างที่คริสต้าบอก ทั้งสามคนจะถูกรุมประชาทัณฑ์ทันทีที่เหยียบเข้าเมืองใหญ่ หรือแม้แต่เมืองเล็กก็อาจไม่ต่างกัน ยูมิลเลือกที่จะปล้นรถม้าที่วิ่งผ่านระหว่างเมืองเพื่อหาเสื้อผ้าและอาหาร และไม่นานหลังจากนั้นก็มีอัศวินกลุ่มหนึ่งถูกส่งมาไล่ล่าโจรไร้ชื่อสามคน พวกเธอจึงได้ฤกษ์หลบหนีขึ้นเหนือ
“เอ่อ... ” โคนี่มองป้ายไม้ที่สลักตัวอังษรน่ากลัวๆไว้ว่า...ป่าเชอร์วู้ด ยินดีต้อนรับ...อย่างปวดกบาล “ฉันว่าเราเดินมาเจอเจ้าป้ายหน้าตาน่าขนลุกป้ายนี้เป็นรอบที่ห้าแล้วนะ”
“เว้ย ซาช่า อย่ามัวแต่ละเมอหาหัวมันดิ ช่วยกันหาทางออกจากป่าก่อน” ยูมิลจับซาช่าที่เอาแต่เพ้อหาหัวมันมาเขย่าให้ตื่น แต่เขย่าไปก็เท่านั้น ดูเหมือนถ้าไม่มีอาหาร ซาช่าจะไม่ขยับไปไหนทั้งนั้น
“เฮ้ย! เนื้อ!” โคนี่ลองตะโกนหยั่งเชิง
“ฮะ!? ไหน?!” ซาช่ามองไปทางโคนี่แล้วน้ำลายไหล
“โฮกกก!!!” โคนี่ถึงกับตัวแข็งเป็นหิน เมื่อสิ่งที่อยู่ด้านหลังเขานั้นหายใจรดหัวเกรียนของเขาอยู่ เขาขยับหันไปช้าๆและก็พบกับหมีสีน้ำตาลตัวโตกำลังจ้องมาที่เขา
“เนื้อจ๋า!!!” ซาช่าคว้าธนูที่ทำขึ้นเองและยิงใส่หมีตัวนั้นแทบจะทันที แต่มันโดนเพียงไหล่ของหมีตัวนั้นเท่านั้น มันตวัดอุ้งเล็บใส่โคนี่อย่างหัวเสีย แต่ยูมิลก็ลากคอโคนี่ออกมาได้ทัน
ฟ้าววว! ฉึก!! ร่างหมีตัวโตกลับลงไปนอนแน่นิ่งบนพื้นในวินาทีต่อมา
“แม่นมากซาช่า” ยูมิลบอก
“..........”
“ซาช่า?”
“ฉันยังไม่ได้ยิง” ซาช่ามองลูกธนูหางขนนกสีแดงอย่างแปลกใจ แต่ไม่นานก็เปลี่ยนใจ จะสนทำไมในเมื่อเนื้อมันวางกองอยู่ตรงหน้านี้แล้ว “เนื้อจ๋า! ฉันมาแล้ววว”
“ช่างเป็นคนที่แปลกดีจริงๆนะ” เด็กหนุ่มคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เขาแต่งตัวมอซอและถือคันธนูพร้อมกับลูกธนูที่มีหางขนนกสีแดง เขาคือเจ้าของลูกธนูที่ล้มหมีได้ในคราวเดียว “ยินดีที่ได้รู้จัก...คนแปลกหน้า อ้อ แล้วก็...ส่งของมีค่ามา นี่คือการปล้น ส่งมาดีๆและฉันจะได้ไปไวๆ”
“เราไม่มีเงิน เรามีแต่... ” พริบตาที่โจรหนุ่มเผลอ ยูมิลก็พุ่งเข้าไปประชิดตัวและปล่อยหมัดเข้าใส่อีกฝ่ายเต็มแรง พลั่ก! อีกฝ่ายหงายท้องลงไปนอนกุมกรามที่พื้น มีฟันสองสามซี่ร่วงออกจากปากเขาระหว่างที่ล้ม โคนี่เห็นว่ายูมิลไม่ต้องการความช่วยเหลือแล้วจึงไปช่วยซาช่าแล่เนื้อหมีแทน “น่าสมเพศชะมัด”
“โอยย... เอ๋? เจ้าไม่ใช่คนอังกฤษนี่” อีกฝ่ายทัก
ทั้งสามคนใช้ฮู้ดของชุดคลุมทีมสำรวจปกปิดสีผมและใบหน้าเอาไว้ ตลอดทางจึงไม่มีใครสงสัยอะไรแม้จะเดินสวนกันบนถนนกลางป่า แต่เพราะยูมิลรีบเกินไป ฮู้ดที่ปิดหน้าไว้จึงเปิดออก
“เออ แล้วไง” ยูมิลคว้าคอเสื้ออีกฝ่ายขึ้นมาเตรียมจะชกอีกรอบ
“เดี๋ยวๆๆ ใจเย็นๆ เราพวกเดียวกัน!” โจรหนุ่มยกมือขึ้นกัน
“ฉันไม่รู้จักแก”
“อ้อ งั้น เฮ้ หวัดดี ฉันชื่อเมอร์รี่ เมน เรียกเมอร์รี่ก็ได้ เธอชื่ออะไร” โจรหนุ่มทักทายราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้คิดจะปล้นทั้งสามคนมาก่อน “พวกเราเป็นคนเถื่อน คนนอกกฎหมาย ไม่ใช่คนของแผ่นดินอังกฤษ”
“พวกเรา?”
“ใช่ ว่าแต่พวกเธอชื่ออะไรกัน” เมอร์รี่ถาม
“ไม่ใช่เรื่องของแก” ยูมิลโยนอีกฝ่ายทิ้งแล้วยึดธนูมา
“ไม่สนใจจะมาอยู่กับพวกเราเหรอ ฉันว่าฝีมือการต่อสู้ของเธอก็ใช่ย่อยนะ” เมอร์รี่ตามตื้อ แต่ดูเหมือนยูมิลจะเอาแต่มองท้องฟ้า เขามองตามก็เห็นนกกางเขนตัวหนึ่งบินมาเกาะที่มือของยูมิล
“เฮ้ นกโรบินนี่ ไม่ค่อยเห็นแถวนี้เลย บินมาจากไหนกันล่ะเนี่ย” เมอร์รี่ชวนคุยไปเรื่อย เขายังไม่ยอมไปง่ายๆ ได้เจอคนเก่งๆที่ไม่ใช่พวกทหารหรืออัศวินแล้ว เรื่องอะไรจะปล่อยไปง่ายๆ
“ไปให้พ้น ไอ้กระจอก” ยูมิลไล่จนเมอร์รี่ถอดใจหันหลังให้ ก่อนจะเปิดจดหมายอ่าน มันถูกส่งมาจากคริสต้า
ท่าเรือนอร์ทวู้ด วันที่ 4 มีเรือออก กลับไปเถอะยูมิล เธอกำลังเอาชีวิตของทุกคนมาเสี่ยง เธอต้องหยุด
“เฮ้เมอร์รี่ ขอฟังข้อเสนอของแกอีกรอบซิ”
“หา? เอาจริงดิยูมิล โจรเนี่ยนะ” โคนี่ที่แอบฟังอยู่ตลอดหันมาแย้ง
“เราปล้นคนรวยแจกคนจน นั่นคือวิธีของเรา” เมอร์รี่บอก “เอ้าแล้ว สรุปเธอชื่ออะไรล่ะ ฉันยังไม่รู้เลย”
“ยู... นั่นสิ ชื่ออะไรดีนะ” ยูมิลตอบ มองดูนกกางเขนที่จ้องตอบแบบไม่เข้าใจความหมาย
“อยากลบประวัติตัวเองสินะ” เมอร์รี่พูดพลางมองนกกางเขนและมองผ้าคลุมมีฮู้ดสีเขียวของยูมิล “โรบินไหมล่ะ ชื่อเดียวกับพันธุ์นกของเธอเลย เอาเป็น... โรบินฮู้ด”
<<<<<+>>>>> To Be Continued <<<<<+>>>>>
***********************************************************
>>>หลังฉาก<<<
ขออภัยสำหรับผู้ที่ติดตามหรือมาอ่านทีหลัง
โปรดเข้าใจตรงกันก่อนว่าเรื่องนี้ไรท์ไม่แต่งต่อแล้ว
ลาก่อยยย
ไรท์จะไปแต่งนิยายของตัวเองบ้าง
เพราะแฟนฟิค... มันเอาไปประกวดหรือรวมเล่มขายไม่ได้
ว่าง่ายๆว่าไม่ได้ตังอะ -+-"
เข้าใจตรงกันนะ เข้าใจนะ เข้าใจใช่ไหม?
ไม่เข้าใจจะส่งแอนนี่ไปตามเก็บรายคนนะ //ผิด
แวะไปอ่านนิยายออริจินอลไรท์บ้างก็ได้
สาบานเลยว่าสนุกกว่าเรื่องนี้แน่เพราะเรื่องนี้มันคือการแต่งแบบด้นสดและตัดจบมาก
ความคิดเห็น