คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : Epilogue
ผมสอนิ้วเรียวสาเส้นผมนุ่มสลวยอเธออย่าเบามือ
เรียเสียหัวเราะิัาเ้าัวไ้เป็นอย่าี เธอเอ็พยายามเอื้อมมือมาับศีรษะอผมเ่นัน
แู่เหมือนว่า่วแนที่สั้นนั่นะทำให้ผม้อ่วยประอเธอสูึ้นอีเล็น้อย เพื่อให้เธอสัมผัสลุ่มผมอผมไ้อย่าถนัถนี่
“สวยั” เธอพึมพำเสียเบา ่อนะเลื่อนมือมาลูบไล้ที่้าแ้มเนียน
พลาโน้มัวมาูบผม เป็นัหวะเียวับที่ฮัยอนฮยอเ้ามาััหวะเราสอน “นี่!
นายิว่าำลัทำอะไรอยู่ฮะ?
อีแฮวาน?” เาะโนลั่น พร้อมับยืนออมวิ้วรุ่น เธอหัวเราะิัอีรั้ ะยัายลุึ้นาหน้าัอผมไปหลบหลัุพ่อที่ำลัเือาลไ้ที่
“
“ไม่เอาน่า”
ผมบอฮัยอนฮยอ “่วยไม่ไ้นี่ที่ลูสาวพี่ะหลุมรัผม
พี่ลัวเธอะิผมมาว่าพ่อแม่ัวเอล่ะสิ?” ผมเอ่ยเย้า หยัายลุึ้นาพื้นห้า
่อนะปัเศษินออาาเ
“
ฮัยอนฮยออุ้มเธอึ้นมา
พลามูลบนแ้มนุ่ม “นี่ แทยอนอ่า หนูไม่รู้เหรอว่าลุนนี้เาหมั้นแล้ว?
อย่าไปให้วามหวัลุเาแบบนั้นสิ โอเไหม? แทยอนนสวยอพ่อ...”
เาุเธออย่าไม่ริันั ะปัไรผมที่ปรใบหน้าน่ารัไปทัไว้หลัใบหู
“หนูู่วรับนที่ีว่าลุนนี้เยอะ เ้าใไหม...? แล้วพ่อหนูะิยัไหืม?
อยาให้ลุนนี้เ็บัวเหรอ? หืม? แทยอนอ่า?”
“
เธอวัลำแนเล็รอบอระหอผู้เป็นพ่อทั้ที่ยัหัวเราะไม่หยุ
ผมแน่ใว่าเธอรู้ว่าฮัยอนฮยอแ่ำลัล้อเล่น ผมึไ้แ่หัวเราะับภาพนทั้สอหยอล้อันอย่าอบอุ่น
‘มีรอบรัวเป็นอัวเอแบบนี้็ีเหมือนันนะ...’ ผมิับัวเอ –
“
“ไปินเ้ันเถอะ!” เธอพูึ้นเสียเื้อยแ้ว
เปลี่ยนประเ็นเสียื้อๆ
“
ฮัยอนฮยอระบายยิ้ม ่อนะเอื้อมมือ้าที่ว่ามาบ้นผมเบาๆ
“มา้วยันสิ แอบ้อเ้มาั้แ่อนที่ันเอาออมาาู้เย็นแล้วไม่ใ่หรือไ
ถ้าไม่ไ้นาย แทยอนเอาแ่อแอยาินเ้ไปทั้เ้าเหมือนแทอุนไปอีน”
“
ยัไม่ทันะไ้ยับปาอบ แทยอน็ยื่นมือมาับศีรษะอผมอีรั้ – “มุอไม้ะหล่นแล้ว” เธออธิบาย
“ุพ่อบอว่ามันน่ารั เพราะั้นใส่ไว้นะ! ไปันเถอะ ~ ไปัน!” แทยอนยับาีิ้นอย่าอารม์ี
ให้ฮัยอนฮยอไ้พยายามประับประอเธอไว้อย่าทุลัทุเล พลาหันมามอผม้วยสายาเิว่า
‘ามมาเี๋ยวนี้ไม่ั้นันีนายแน่’ ่อนะเินรไปยัุที่แทอุนฮยอัเรียมโ๊ะอาหารอยู่
“
“โอ๊ะ เือบลืมแหนะ แฮวานนี่” ฮัยอนฮยอพูึ้น
่อนะหยุวาแทยอนลบนพื้นห้า เพื่อให้เธอวิ่ไปหาแทอุนฮยอ้วยัวเอ
“วอนิอยู่ในห้อนั่เล่นับฮยอี้แล้ว็บินนี่แหนะ ูเหมือนำลัูรูปถ่ายอะไรสัอย่า
นายน่าะไปู้วยนะ” ฮัยอนฮยอียิ้มว้า ให้ผมไ้รีบเินรเ้าไปในัวบ้านอพวเาแทนำอบุ
ผมเป็นห่ววอนิมาลอทั้เ้า เพราะวันนี้ผม้อเอารถออไปล้าั้แ่ไ่โห่ เลย้อปล่อยให้เาื่นึ้นมา้วยัวเอโยไม่มีนปลุ
“
ทันทีที่ผม้าวเ้ามาในห้อนั่เล่น เป็นธรรมาที่วอนิะเป็นนแรที่สะุาผม;
เรือนผมสีฟ้าลูวาอเาโเ่นาสีำอฮบินและสีอัลมอน์อัฮยอเป็นอย่ามา
ผมทิ้ัวลนั่บนโฟา้าๆเา ะะแล้ให้เาใเล่น แ่เาลับไม่แม้แ่ะเยหน้าึ้นมาาบรรารูปถ่ายในมืออเา
ผมยู่ปาอย่าแสนอน
และเป็นฮบินับัฮยอที่แสปิิริยารัเียราวับะอาเียนออมาเสียเี๋ยวนั้น
ผมปาหมอนอิใสู่่รัเ็มแร ส่ให้พวเารีบแยย้ายออาันเป็นอุลุ “ถ้าถ้วยราวัลพวนั้นแ
เลโอฮยอ่าพวเราแน่!” หวีร้อเสียหล พลาี้ไปทีู่้โว์ระ้าหลัพวเาอย่าหา้ออ้า
“
“ฮยอ” วอนิระุแนเสื้ออผมเหมือนับเ็ๆ
เพิเย่อ้อแ้ัวปัาอ่อนๆอฮบินับัฮยอ “มินอาส่มาให้พวเราแหละรับ!” เาส่รูปถ่ายให้ผม
ทำให้ผมเ้าใถึสาเหุที่ทำให้เาียิ้มนริมฝีปาแทบถึใบหู ผมวาามอรูปถ่ายแ่ละใบ
ให้ไ้ทราบ่าวผ่านรูปถ่ายว่ามินอาเ้าับลูายอเธอไ้เป็นอย่าี
เธอูมีวามสุับรอบรัวอเธอมา นผมอรู้สึท้อไส้ปั่นป่วนราวับมีผีเสื้อบินอยู่ในท้อามไม่ไ้
วอนิเยาบนลาไหล่อผม พลาื่นมรูปถ่ายแ่ละใบไปพร้อมๆัน “เราเอ็รับอุปาระบ้าีไหมรับฮยอ...?”
“
ผมะัไปพัหนึ่ ่อนะหันหน้าไปหาเา “อะไรนะ?”
“
วอนิเลื่อนมือสามาอบุมมืออผมเอาไว้ ่อนะแทรนิ้วเรียวสอประสานนิ้วมืออผม
ผมหลุยิ้มออมาอย่าห้ามไม่อยู่เมื่อมอเห็นแหวนู่บนนิ้วนา้า้ายอเราสอน
“เราเอ็น่าะอุปาระ้วยนะรับ...” เาทวนำพู
ริมฝีปาร้อนลอเลียอยู่้าใบหูให้ไ้สั่นสะท้านับลมหายใอุ่นๆ ่อนที่ผมะเอี้ยวัวหลบเล็น้อยเมื่อนึไ้ว่าเราไม่ไ้อยู่ามลำพั
“
“นี่...” ผมปรามเาเสียแผ่ว พลาสลัใบหน้ามออาลาไหล่ “อนนี้ไม่ใ่เวลานะ
วอนิ...”
“
เายแนึ้นมาโว์นาฬิา้อมือให้ผมูเวลา “เรามีเวลามาพอะแวะไปสถานรับเลี้ยบุรบุธรรม
ยัไ็ลับมาทันปาร์ี้วันเิอแทยอนน่า ฮยออออ~ เราุยเรื่อนี้ันมาสัพัแล้วนะรับ...” วอนิรบเร้า
“
ผมถอนหายใ
่อนะเหลือบมอไปยัโฟาฝั่ร้ามที่ฮบินับฮยอนั่อยู่ สายาสอู่ับ้อมาราวับำลัรอำอบอผมเ่นเียวัน
ผม้มลมอรูปถ่ายในมืออผม เยหน้าึ้นมอรอบรูป้าๆู้เ็บถ้วยราวัลอแทอุนฮยอ
และลับมาสบสายาที่เปี่ยมไป้วยวามหวัอวอนิ “็ไ้...” ผมพึมพำ
อรู้สึัวลึ้นมาเสียไม่ไ้ับวามิที่ะมีรอบรัวับวอนิ
เาไล้วนนิ้วหัวแม่มือรอบฝ่ามืออผม ่อนะพรมูบที่้ามับ
แล้วึผมให้ลุาโฟา้วยัน
“
“ลืมื้ออวัวันเิให้แทยอนล่ะสิ?” ัฮยอหยอเย้า ะหลบอยู่้าหลัแฟนหนุ่มอัวเอาารโมีที่อาเิึ้นาวอนิหรือผม
โีที่ำพูเหล่านั้นไม่ไ้ระแะระายอะไรเราสอนเลยแม้แ่น้อย
“
“ฝาบอเอ็นฮยอทีว่าเี๋ยวพวเราลับมา” วอนิบอพวเา ยื่นรูปถ่ายให้ฮบิน
่อนะูมือผมเินออไปทาประูหน้าบ้าน “ะพยายามไม่ลับมาสายนะ!”
“
“ูรู้ว่ามึสายแน่ เพราะั้นอย่าลืมิำแ้ัวีๆไว้ล่ะ!” ฮบินะโนลับมา
แ่เพราะเราออาัวบ้านมาเรียบร้อยแล้ว ึไม่ไ้อบอะไรลับไป
“
“ะเอาแบบนี้ริๆเหรอ...?” ผมถามเสียแผ่ว
่อนะัริมฝีปาอย่าประหม่า หลายสิ่หลายอย่าประเประัเ้ามาในหัว
ผมอาะิมาเินไปและ่วนสรุปไปเอนเียวทั้ที่ยัไม่ไ้รับฟัว่าวามเห็นาวอนิ
ว่าแท้ริแล้วอะไรือสิ่ที่เา้อาร เาอยาทำแบบนี้ับผมริๆเหรอ?
หรือมันเป็นเพราะเาแ่ันที่ผมเปิประเ็นเรื่อรับเลี้ยลูบุธรรม่อนหน้านี้?
–
“
วอนิวยโอาสรอบรอริมฝีปาอผมอย่าไม่บอไม่ล่าว
“ใลอยไปไหนแล้วรับ” เาพูามวามริ ่อนที่ผมะรู้สึผ่อนลายึ้นมาเพียเพราะรอยยิ้มอบอุ่นที่เาส่มา
ราวับะอย้ำว่าเาะไม่ทิ้ผมไปไหน
เาบอผมอีรั้ว่าถ้าผมรู้สึว่ามันยัเร็วไป เรา็่อยเป็น่อยไป็ไ้ – เหมือนที่เาอยบอผมเสมอมา
“
“ันโอเ” ผมบอเา
“
“เยี่ยมเลย” เาอบพร้อมรอยยิ้มว้า
วอนิประบูบผมอีรั้ ่อนะุผมามไปยัรถบัสที่ออยู่รหน้าเราทั้สอ
เป็นเพราะผมเอาแ่ัวลเรื่อไม่เป็นเรื่อมาลอทา
ทำให้ผมำไม่ไ้้วย้ำว่าเราเินมาถึป้ายรถบัสั้แ่อนไหน –
“
“เอาบัรรถบัสมา้วยหรือเปล่ารับ?” วอนิถาม
ผมทำเพียพยัหน้าแทนำอบ ่อนะระโึ้นรถบัสไป้วยัน พร้อมับสอมืออเราที่ประสานันแน่นเป็นหนึ่เียว
THE END
________________________
T/N : อูยยยยย ึ้นรถบัสันะ้วยยยยยยย
ส่วน่อาานี้ะเิอุบัิเหุึ้นเหมือนในวามฝันเมื่อรั้่อนไหมนั้น........
...็ิันเอาเอแล้วัน่ะ! เพราะมันบแล้ว!! ในที่สุ็บแล้ว!!! บแบบฮอลลีวู้ะ้วย!!! 555
ยัไ็อบุที่ิามันมานถึอนบนะะ
ทุสรีม ทุอมเม้น ทุโหว มีวามหมายทั้ับผู้แปลและผู้เียนมาริๆ่ะ
อนสุท้ายแล้ว็อย่าลืมอมเม้น + โหว สรีมแท็ #อบท ัน้วยนะ้า
ความคิดเห็น