คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : Chapter 32
มินอาไม่ไ้พูอะไรเลยอนที่เธอเ็บเสื้อผ้าอเธอลระเป๋า
ยัมี้าวอเรื่อใ้อีหลายอย่าที่เธอไม่ไ้เอาไป้วย
แ่นั่นไม่ใ่สิ่ที่ผมัวล เรื่อสำอาอเธอเปรอะเปื้อนไปหม
มาสาร่าและอายไลเนอร์ไหลผสมับหยน้ำาเป็นทายาวน่าลัว –
เหมือนับรั้ที่ผมออเทับเธอในวันวาเลนไทน์เมื่อไม่นานมานี้ไม่มีผิ
แ่ในอนนั้น มันเป็นเพราะเธอมีวามสุ ่าับอนนี้
ทั้หมที่ผมเห็นือผู้หิัวเล็ๆที่แสลายเพราะำสัาที่ผมไม่อารัษาไว้ไ้
ผมไ้แ่ปิปาเียบ ไม่มี้อแ้ัวอะไระพูออไป เพราะผมไม่มี
–
ผมไม่มีอะไระพูับสิ่ที่ผมทำับเธอ
ถ้าผมเป็นผู้ายนเิม่อนหน้าที่ะเอแฮวาน
ผมึเธอเ้ามาปลอบประโลมในอ้อมออุ่น ผมทำไ้เพียินนาารภาพในหัว: ิมวอนิที่ำลัอแฟนสาวอเาอย่าที่เาวระทำ
– แ่ผมไม่ใ่เา – วอนินนั้นไม่หลเหลืออยู่ในัวผมนนี้อีแล้ว
ผมมอมินอาุมหน้าท้ออเธอะสะอึสะอื้นอย่าน่าสสาร ผมำมือแน่น ไม่ว่าผมะอยาให้เธอหยุร้อไห้แ่ไหน
ผม็รู้ว่าผมทำอะไรไม่ไ้ ำเียวที่ผมพอะเอื้อนเอ่ยออไปเบาๆอนที่เธอืนุแห้อให้ผมืออโทษ
เราไม่ไ้สบาันสันิ เพราะเธอเอาแ่หลับาแน่นอนที่เินผ่านผมออาประูห้ออเรา
– อผม
– ไป
รถยน์ันหนึ่อรอรับเธออยู่ที่หน้าอาาร
เลทะเบียนูไม่่อยุ้นาสำหรับผมนั ผมิว่าเป็นรอบรัวอเธอนในหนึ่
แ่... เมื่อผมมอามรถยน์ที่แล่นพาเธอออไป
ผมลับุิถึภาพอเธอที่เอาแุ่มหน้าท้อไว้ลอะร้อไห้ วาู่นั้นำลัอ้อนวอนให้ผมวิ่ามเธอไปและรั้เธอเอาไว้อย่าที่ผมเยให้ำสัา
แ่ผมลับเอาแ่หลีเลี่ยารสบาับเธอ ปลายเท้านำพาร่าอผมวิ่ามรถยน์ที่เลื่อนัวออไปแล้ว
ถึแม้ะรู้อยู่เ็มอว่าไม่มีวันามทัน ผมรีบ่อสายโทรศัพท์หาเธอแ่ลับไ้รับเพียสัาฝา้อวาม –
มินอาย่า ไ้โปรบอันทีว่าเธอไม่ไ้เป็นอย่าที่ันำลัิ...
-xxxxxx-
“หยุแไ้แล้ว” ฮบินบอผม
พร้อมับเลื่อนวแ้วให้ห่าออไปเินว่าที่ผมะเอื้อมถึ
ไม่ว่าผมะโอรวและพยายามว้ามันลับืนมาแ่ไหน
เา็ะเลื่อนมันออไปเรื่อยๆนทำมันแในที่สุ อเหลวสีอำพันและเศษแ้วระัระายไปทั่วพื้น
แ่ฮบินูท่าะไม่สนใมันสันิ “มึลายเป็นแบบนี้น่ะเหรอ?
หลัาทุอย่าที่มึทำลไป แล้วมึะเอาแ่นั่แเหล้าเมาเหมือนหมาอยู่อย่านี้น่ะเหรอ?”
“อย่ามาฟอร์มเียน” ผมพูเสียฮึฮั
บเบียใบหน้าลบนฝ่ามืออย่าหมเรี่ยวแร “อนมึเลียร์ับฮยอไม่ไ้มึ็สภาพไม่่าาู
ยัมีน่ามาสั่สอนูอี แล้วใรอให้มึมาับู! มึมาอมึเอ!”
ฮบินยัเียบไปสัพั
ผมไ้ยินเสียเาหันไปทำอะไรสัอย่า้าหลั ่อนที่เสียทั้หมะหยุลเมื่อใรอีนพูึ้น
“ันะพานายลับบ้าน...” ผมเยหน้าึ้นทันทีที่ผมประมวลผลไ้ว่านั่นไม่ใ่เสียอฮบิน
แ่เป็นเสียอแฮวาน เานั่ล้าๆผม่อนะส่มือบามาอบุมใบหน้าอผมเอาไว้้วยสีหน้าเป็นัวลแสนุ้นเย
“นายโทรหาัน...” เาอธิบาย “ันรู้หมแล้วว่าเิอะไรึ้น
แ่ฮบินพูถู... นี่มันไม่ใ่วิธีแ้ปัหาหรอนะ รู้ไหม?” ไม่ทันที่ผมะยับปาอบอะไรออไป
แฮวานประทับริมฝีปาอิ่มลบนหน้าผาอผม ทำเอาผมะั เาพรมูบบริเววา
้าแ้ม และสันราม โยที่ผมไม่ทันั้ัว –
ราวับสูเสียารทรัวเมื่อริมฝีปาู่นั้นมอมเมาไปทั่วลำอและแผอ
ไม่รู้ัว้วย้ำว่าถูปลระุมเสื้อเิ้หรือึาเยีนส์ให้ร่นไปออยู่บริเวาุ่มั้แ่เมื่อไหร่
ผมผลัวามิที่ว่าผมำลัฝันออไป
เพราะรู้ีว่ามันะนำโร้ายมาทำลาย่วเวลาอเรา
ยาที่ะวบุมลมหายใให้เป็นปิเมื่อโพลปาร้อนห่อหุ้มรอบส่วนนั้นพลายับศีรษะึ้นลเป็นัหวะ
ผมสอปลายนิ้วยุ้มลุ่มผมที่เริ่มื้นเหื่อ
่อนะทึ้เบาๆอย่าระบายอารม์ทุรั้ที่ปลายลิ้นร้อนสัมผัสเ้าที่ส่วนปลาย
ไม่สนว่าะาอาาศหายใหรืออุหภูมิในร่าายะไ่ระับนร้อนแรแทบแผเผา
เพราะรู้ีว่าัวเอใล้ะปลปล่อยเ็มทน
แฮวานผละออเสียั๊วบ
เรียให้ผมลืมาึ้นมาอย่าัใ ่อนะเห็นเปลวไฟลุโนรอบๆบริเว
โยมีแฮวานถือไฟแ็อยู่ในมือ “ไป้วยันนะวอนิอ่า... นายับัน...” เาพู อเหลวหนืสีใสไหลเยิ้มไปามามน
แฮวานปล่อยมือให้ไฟแ็ร่วลบนร่าอผม และ –
ผมเบิาโพล
รู้สึัวื่นึ้นมาในห้อมืๆ ผมระพริบาถี่เพื่อปรับสภาพ ่อนะพยายามทำวามเ้าใับห้อๆนี้
ผมรู้ว่านี่ไม่ใ่อพาร์ทเมนท์อผม และไม่ใ่ห้ออฮบินเ่นัน
แล้วผมอยู่ที่ไหน? ผมยมือึ้นวาบนอ พยายามวบุมสิและลมหายใให้ลับมาเป็นปิ
เป็นัหวะเียวับที่ผมไ้ยินเสียราเรือาใ้ผ้าห่ม
ผมึผ้าห่มออ้วยมือ้าที่ว่าอยู่อย่าระมัระวั ่อนะพบับแฮวานที่ำลันอนัวสั่นในสภาพเปลือยเปล่า
ริมฝีปาพึมพำพร่ำเรียื่ออผม้ำไป้ำมา สัาาบอให้ผมปลุเา
แ่ผมลับทำเพียแ่วัแนโอบรอบร่าบา้วยหวัว่ามันะ่วยให้เาหายาอาารสั่นเทา
และแฮวาน็สบลในที่สุ
________________________
T/N : มาสั้นๆแ่ปมให่มา เอ๊ะ มินอาุมท้อทำไม แอบฝัเพรไว้้าในแน่ๆเลย
ปล. อ่านแล้วอย่าลืมอมเม้น + โหว + สรีมแท็ #อบท ัน้วยนะ้า
ความคิดเห็น