คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6
น่าะพอแล้วล่ะ ผมิับัวเอระหว่าทอน่อามทาเินในูเปอร์มาเ็ท แทอุนฮยอวานให้ผมมาื้ออำามรายารที่ให้ เพราะเาิว่าผมเอาแ่นั่เปื่อยอยู่บ้านไม่ยอมทำอะไร แ่ผม็ไปทำานอยู่นะ! ผมเพ่วามสนใับรายารอที่้อื้อมาเินไปหน่อยนเผลอไปนลู้านอื่นเ้า ผมอโทษอโพยยให่่อนะเินูอ่อ
“โอ๊ะ? เนโอปป้า!”
เสียหนึ่ัึ้นเรียื่ออผม
ผมมอไปทาเ้าอเสีย
ปราว่าเป็นมินอานั่นเอ เธอไม่ไ้อยู่ที่โรพยาบาลหรอเหรอ?
เธอวิ่รปรี่เ้ามาหาผม่อนะโผออย่าเ็มรั โว้ว... ั้สิไว้ มินอาไม่ใ่แฟนสาวอผมหรืออะไรมาว่านั้น
เธอเป็นแ่รุ่นน้อที่มหาวิทยาลัย ่อนที่ผมะมาเรียนเอศิลปะ
ผมเยเรียนเอับร้อมา่อน อนผมอยู่ปีสอเยไ้ทำโปรเเทรน์รุ่นน้อนในหนึ่
ึ่็้อรับผิอบันทั้สอฝ่าย
ุประส์หลัอาน็เพื่อสร้าวามปรออระหว่ารุ่นพี่รุ่นน้อ
และนั่นทำให้ผมไ้พบับมินอา เธอเป็นนที่น่ารำามาในบารั้
แ่วามน่ารัอเธอ็พอะหัล้าันไ้
เรายัิ่อันลอหลัาเรียนบ
แ่็ไม่ไ้บ่อยนานั้น
“เห้ย... เธอวระอยู่โรพยาบาลไม่ใ่หรือไ?” ผมเอ่ยถามะโอบอเธอลับ
เธอส่ยิ้มทะเล้น
มินอายมือึ้นเาศีรษะัวเอเบาๆพลามอผม้วยแววาสำนึผิ
“อูย~ อโทษนะโอปป้า ันลืมบอพี่ไปเลยว่าออาโรพยาบาลมาแล้วอ่ะ!”
ผมส่ายหน้าแทนำอบ ่อนะไ้ยินเสียใรบานเรียื่ออมินอา
น้ำเสียนั้นฟัูุ้นเย มินอาียิ้มสใสเมื่อไ้ยินเสียอใรนนั้น
ผมเาว่าน่าะเป็นแฟนหนุ่มอเธอที่เธอเยเล่าให้ฟัใน่วสอปีมานี้
เธอบอว่าผู้ายนนั้นูแลเธอีมา
ันั้นผมะทึทัเอาเอว่าวามสัมพันธ์อทั้สอราบรื่นและมีวามสุี็แล้วันล่ะนะ
“่าเถอะ่ะ! ไหนๆัน็ออาโรพยาบาลมาแล้ว ันะ่วยพี่ทุอย่าเลย เี๋ยวถ้าว่าเมื่อไหร่ะรีบโทรหาพี่นะะ อนนี้ัน้อไปแล้วโอปป้า! ไว้เอัน่ะ” เธอล่าวลา่อนะวิ่ไปหาแฟนหนุ่มอเธอ
แปล ผมไม่เยเอแฟนหนุ่มอเธอมา่อน
เธอเยบอผมไว้ว่าวันหนึ่เธอะแนะนำให้ผมรู้ั ผมมอามเธอไปอย่าน้อย็เพื่อให้ไ้เห็นแผ่นหลัอเา
และลมหายใอผม็เิระุึ้นมาเสียื้อๆ เาูเหมือนใรบานที่ผมรู้ั
เ้าอเรือนผมสีบลอน์ท่าทาะัวสูว่าผม
ผิวาย่อน้าเ้มแ่็ไม่ล้ำเท่าับฮัยอนฮยอ มินอาที่ำลัเย่ปลายเท้าเพื่อรับอ้อมออุ่นาเา – ทำให้ผมอิา ผมว่าผมำเป็น้อลืมๆนแปลหน้านั่นไปแล้วรีบหาแฟนริๆัๆแล้วล่ะ
ู่ๆโทรศัพท์มือถืออผม็สั่นรื – ้อวามาฮัยอนฮยอ
‘แฮวานนี่~ อยู่ไหนอ่ะ? ลับบ้าน่วนเลย! ันหิวแล้ว~ (ˊ◦_ ◦ˋ) l ’
ผมถอนหายใออมา ่อนะเ็บโทรศัพท์มือถือลับเ้าระเป๋าาเ
แล้วรีบเินหาอที่เหลือ่อไป
“ฮยอ? แฮวานรับ? รู้สึัวะที...”
ผมหยััวลุึ้นนั่้วยวาม่วยเหลืออนแปลหน้า
บรรยาาศรอบ้าเป็นสีาวเสียส่วนให่ ูเหมือนว่าผมะอยู่ที่โรพยาบาล เาอยู่้าๆผมและำลัมอมาที่ผม้วยสายาเป็นัวลและห่วใย
ผมยมือึ้นสัมผัสใบหน้าม
เาึว้ามืออผมเอาไว้แล้วบรรูบลบนนิ้วเรียวแ่ละนิ้ว
่อนะึมือบาไปแนบ้าแ้มสาอีรั้ ใบหน้าอเาเย็นและเปียื้น
ูเหมือนว่า่อนหน้านี้เาร้อไห้อย่าหนั หยน้ำใสเอ่อึ้นมาบนวามและไหลออมาเป็นสาย
ผมปาน้ำาออเบาๆ่อนะโน้มัวเ้าไปมอบอ้อมออุ่น
“ผมอโทษ... ผมอโทษทีู่แลพี่ไม่ไ้ ทุอย่าแย่ไปหม รถบัสยับเยินไปทั้ันนผม... ผมิว่าผมะเสียพี่ไป พี่ระเ็นไปไลาที่นั่อเรามา ผมิว่าพี่ะทิ้ผมไปแล้วะอี ผมลัว... ผมลัว... อโทษนะรับฮยอ ไ้โปรอย่าทิ้ผมไปเลยนะแฮวาน ผม้อารพี่... ลอไป ไ้โปร...” เาระล่ำระลัออมาทั้น้ำานแทบฟัไม่ไ้ศัพท์
ผมระับอ้อมอเพราะมันเป็นเพียสิ่เียวที่ผมะทำไ้
เาอผมแน่นราวับว่าผมำลัะทิ้เาไปอย่าที่เาพู เาูเหมือนมีัวนริๆในอนนี้
สัมผัสอเา วามัวล ทุอย่าเี่ยวับเา – เหมือนริไปหม ถ้านี่เป็นวามฝัน
ผม็ไม่อยาะลืมาื่นึ้นมาอีเลย ผมไม่อยาปล่อยเาไปอีแล้ว
ผมูบเบาๆที่หน้าผาอเา เ่นเียวับที่เาสบาผม้วยาโปนๆาารร้อไห้เป็นเวลานาน
ผมรั้ใบหน้าอเาเ้ามาใล้นริมฝีปาอเราสัมผัสัน ่อนะ่อยๆลายเป็นูบที่อ้อยอิ่
“แฮวานฮยอ? ื่นเว้ย! น้อายนโปรอพี่อยู่นี่แล้ว!” เ้าอเสียะโนัโหวเหว
ผมยมือึ้นยี้าเพื่อมอูว่าเาเป็นใร
เ็นั่นผมสีบลอน์และัวสูว่าผมอย่าเห็นไ้ั
เสียอเาฟัูุ้นเยในโสประสาท
“ฮยอ~ ไม่เอาน่า ื่นไ้แล้ว! ให้ายเถอะ ทำไมปลุยาอย่านี้นะ”
ปลุยาั้นเหรอ? นแปลหน้า็มัะบ่นว่าผมปลุยาอยู่เสมอเลยล่ะ
ผมสะบัหัวเล็น้อยเพื่อเรียสิลับมา วิสัยทัศน์อผมเริ่มหายาวามพร่ามัว
ทำให้ผมสามารถมอเห็นผู้มาเยือนไ้อย่าัเน ทำไมเ็นี่ถึมาอยู่ที่นี่ไ้ล่ะเนี่ย?
“ัฮยอ นายมาทำอะไรที่นี่อ่ะ?” ผมยี้าอีรั้เพื่อให้มอเห็นัึ้นไปอี
“ฮัยอนฮยอบอพี่แล้วนี่ว่าวันนี้ผมะมาินมื้อเ้า้วย? ำไ้ป่ะเนี่ย?
โอ๊ะ ริ้วย ัฮยอโทรมาเมื่อวัน่อนและฮัยอนฮยอ็เลยัสินใัปาร์ี้มื้อเ้าเล็ๆ
ผมไ้แ่ถอนหายใับวามิที่แปลที่สุเท่าที่เยมีมาอเา
บอรๆว่าผมล่ะนึสสัยริๆว่าแทอุนฮยอมีีวิรอลับมาไ้ยัไอนพวเาไปเทัน
“มาเร็วฮยอ! ผมพารุ่นพี่อผมมา้วยนะ!” และแล้วัฮยอ็ลาผมออาเีย
“แล้ว... นายเป็นอะไรับัฮยอ?” ผมไ้ยินเสียแทอุนฮยอัมาาห้อรัว ำลัเอ่ยถามใรสันเสียแ็
“ใเย็นๆน่าแที้~ นายำลัทำให้เาลัวนะ” ฮัยอนฮยอพู่อ
ภาพอัฮยอที่ำลัลาผมออมาาห้อนอน ทำให้ฮัยอนฮยออหันมาแวไม่ไ้ “อรุสวัสิ์เ็ี้เา ุ้นๆนะานี้~” เาหัวเราะิัอย่าอบใ
ัฮยอยัไม่ละวามพยายามในารลาผมมายัโ๊ะที่เ็มไป้วยอาหารหน้าาน่ารับประทาน
มีผู้ายนหนึ่นั่อยู่่อนแล้ว ผมเื่อว่าเา้อเป็นเพื่อนอัฮยอแน่ๆ
เส้นผมนุ่มอเาออสีน้ำาลเ้มว่าอผมเล็น้อย
พอมอา้าหลัแล้วเาูรูปร่าีมา และเมื่อผมมาถึโ๊ะอาหาร
ผมึไ้ระหนัถึเหุผลที่ทำให้ผมรู้สึุ้นเยับแผ่นหลัอเา
“โอ๊ะ? เนฮยอ?
“ฮบินนี่~ ไม่ไ้เอันั้นานแหนะ!” ผมอุทานอย่าื่นเ้น
ความคิดเห็น