คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : Chapter 24
“ทำไมนายูเศร้าั?”
มินอาบแ้มผมเบาๆสอสามรั้ราวับะึผมลับมาาที่ไหนสัแห่ที่ไม่มีใรล่วรู้
ผมส่ายหน้า ่อนะพบเ้าับวาที่เ็มไป้วยวามัวลอเธอ มินอารริมฝีปาลบนหน้าผาอผม
“ไม่้อเป็นห่วันแล้วนะราวี่ ที่ันไ้ออาโรพยาบาล็เพราะหายีแล้วไ โอเเปล่า?”
เธอล่าวย้ำให้ผมแน่ใ แ่ลับทำให้ผมรู้สึผิึ้นมาเสียื้อๆ
เพราะนั่นไม่ใ่สิ่ที่รบวนิใอผมลอทาลับบ้าน
มินอาประสานมืออเราเ้า้วยัน พลาเอนศีรษะบลบนไหล่ว้าเมื่อผมไม่ไ้อบอะไรออไป
“อโทษนะ...”
ผมพึมพำ หลัาที่ผมหยุิถึเหุาร์ที่เิึ้นไม่ี่วัน่อน
มินอาเยหน้าึ้นมอผม ่อนะส่ยิ้มมาให้ ( - แ่นั่นไม่ใ่รอยยิ้มอแฮวาน)
“แ่่วๆน่ะ มั้...” ผมโห ่อนะเบือนหน้าหนี
“เมื่อืนนอนอนไหนเนี่ย...?
ไ้นอนหรือเปล่าเถอะ?” มินอาหัวเราะึั ( - แ่มันไม่เหมือนเิม)
และอแนผมแน่น “ถ้าืนทำัวแบบนี้่อไปนะ ไ้ลายเป็นนป่วยแทนันแน่! แล้วูนี่...” มินอาิ้มแ้มอผมเบาๆ
“นายไม่รีอายไลเนอร์้วย้ำ เอาแ่หยิบแว่นันแมาใส่ไปไหนมาไหนทุที่แบบนี้ มันไม่ีนะ
รู้หรือเปล่า?”
ผมรู้
แ่ผมไม่มีเวลามาิถึอะไรแบบนั้น แน่นอนว่าผมไม่ไ้บอเธอว่าผมิอะไรอยู่
ถ้าผมบอ เธอะหัวเสีย่อนที่ผมะเล่าบเสียอี “็รีบมารับเธอลับบ้านนี่ไ” ผมอธิบาย
“เย็นนี้เรามีินเนอร์ับรอบรัวัน ็อยาให้เธอมีเวลาเรียมัว” มินอาุ๊บแ้มผม
ูไม่ิใอะไรับเหุผลที่ผมุึ้นมา ถ้าเป็นหลายเือน่อนผมูบเธอลับ
แ่อนนี้... มัน่าออไป พอนึถึภาพอแฮวาน ผมลับรู้สึว่าารปิบัิับมินอาเหมือนที่เยลายเป็นเรื่อยา
ผมทำไม่ไ้
ผมทำแบบนี้ับเธอไม่ไ้...
ผมไ้แ่ย้ำเือนัวเอ้ำแล้ว้ำเล่า
แ่เมื่อผมนึถึใบหน้าอันโศเศร้าที่่อนอยู่ภายใ้รอยยิ้มอมปลอมอแฮวาน
มันลับทำให้ผมลืมทุอย่า ผมเอเานับรั้ไม่ถ้วนในวามฝัน
และนั่นทำให้ผมสามารถแยรอยยิ้มที่ริใออารอยยิ้มที่ำลัฝืน
แฮวานำลัะลายเป็นพี่ายอผม ไม่ว่าวามรู้สึใ็ามที่ผมมี่อเา
ผมวระำัมันทิ้ เพราะมันมีแ่ะทำให้ทุอย่าแย่ล...
บาทีารที่มินอาเปรยถึเรื่อแ่านอาะเป็นสัาว่าอนาอผมะ้อมีแ่เธอ –
ไม่มีนอื่นอี...
บาทีารแ่านอาไม่ใ่วามิที่เลวร้าย...
ว่าะรู้ัวอีทีเวลา็ล่วเลยไปหลายั่วโม
มินอารีอายไลเนอร์ให้ผม รอยยิ้มยัประับอยู่บนใบหน้าอเธอ
เ่นเียวับเสียฮัมเพลเบาๆอย่ามีวามสุ
เธอุ๊บปลายมูอผมทันทีที่สัเว่าผมรู้สึัว
“ันไม่รู้ว่านายหลับอยู่หรือเปล่า แ่ันิว่านายะี้เียรีาอีแน่ๆ ัน็เลยรีให้เอะเลย!
มันไม่แย่ใ่ไหม?”
มินอาถือระ่อหน้าผม
ผมสำรวัวเอในระ
่อนะถอนหายใออมาเฮือให่ รอยล้ำใ้าัึ้นมา ส่วนอายไลเนอร์...
มันแ่าาที่ผมเียนเอ แ่เพราะเป็นมินอา... เพราะเป็นผู้หิที่ผมรั
ผมิว่ามัน็ไม่ไ้แย่นานั้นมั้... “ันอบนะ” ผมบอเธอ
่อนที่เธอะวาระลแล้ววัวแนโอบรอบอผม
มินอา้อาผมสัพั่อนะประบริมฝีปาลมาเมื่อรู้สึว่าวามเียบเ้าปลุมรอบ้านเินทน
ผมูบอบเธอ ้วยหวัว่าผมะรู้สึ ‘สปาร์’ เหมือนที่เยรู้สึเมื่อนานมาแล้ว...
แ่็ยัไม่ไ้ผล
เราผละออาันเมื่อีวอนโทรมาถามว่าเราออาอพาร์ทเมนท์หรือยั
เพราะเราสายแล้ว
ผมเ็้อวามล่าสุาีวอนเี่ยวับรายละเอียอร้านอาหารและเวลานั เธอพูถู –
เราสายมาแล้ว
มินอารีบวาเรื่อสำอาทั้หมเ้าระเป๋า เธอลนลานมา นผม้อล่าวอโทษทีู่เวลาผิ
แ่แทนที่เธอะใเย็นล
เธอลับวาให้ผมรีบไปเรียมัวีว่ามาเสียเวลาอโทษแบบนี้ มินอาไม่ไ้โรธ; เธอแ่... รีบ
เรามาถึร้านอาหาร็อนที่รอบรัวอผมเือบะทานอาหารานหลัเสร็อยู่แล้ว
มินอาอโทษแทนผม ่อนะล่าวทัทายพ่ออผมและผู้หิที่นั่ถัาเาที่ผมิว่าเป็นแม่อแฮวาน
แฮวานและีวอนำลัุยันอย่าสนุปาทั้รอยยิ้มที่ประับอยู่บนใบหน้าอทัู้่
ใ้เวลาสัพัให่ว่าที่พวเาะรับรู้ารมาอพวเรา แฮวานไม่มีทีท่าะั
เาทัทายมินอา ่อนะพูึ้น “แม่รับ นี่ิมวอนิ ที่รั้่อนมาไม่ไ้เพราะ...”
เาเหลือบมอมินอา่อนะียิ้มว้า “มีเทับแฟน”
ถึอย่านั้นแม่อเา็ยัับมือทัทายเราทัู้่อย่าปิิยินี
พ่ออผมอเมนูาบริรให้เราอีรั้ ผมวาามอรายารอาหารที่แพหูี่ผ่านๆ
แฮวานนั่อยู่ร้ามผม รอยยิ้มอเาไม่าหายไปแม้แ่วินาทีเียว
เาุยับพ่อและน้อสาวอผมอย่าถูอ พวเาอบเาและแม่อเามาริๆ – ถึพวเาไม่ไ้บอ
ผม็ูออาใบหน้าที่เปี่ยมไป้วยวามสุ ผมถอนหายใรอบที่ล้านในวันนี้
มินอาสอประสานนิ้วมืออเราเ้า้วยันใ้โ๊ะ หลัาสัเเห็นอาารผิปิอผม
“โอเหรือเปล่า?” เธอยับปาโยไม่ออเสีย
ผมพยัหน้าเบาๆ
่อนะเบนวามสนใลับมาหาแฮวานที่ำลัถามแม่อเาถึแผนารแ่าน
ำพูไร้เียสาอเาทำให้ผมเ็บปวหัวใับวามริที่เาะลายเป็นพี่ายอผมำลัลืบลานเ้ามาแล้วริๆ
และไม่มีทาออสำหรับเรื่อนี้ – “นายว่าั้นไหม วอนิ?”
แฮวานและนอื่นๆมอมาที่ผมเป็นาเียว ผมัริมฝีปา่อนะยเมนูึ้นบัหน้า “ผ –
ผมไม่ไ้ฟัรับ
–
ูเมนูอยู่” ผมพูะุะั
แฮวานหัวเราะเสียแผ่ว
“ันถามว่าานแ่านอพวเาน่ะ ัลาแ้ีว่าไหม? ะไ้บรรยาาศอธรรมาิ
และแน่นอนว่าอไม้!” ีวอนพยัหน้า และมินอาเอ็เห็น้วยับสิ่ที่เาพู
ผมระแอมในลำอ่อนะอบ “รับ...” เสียเบา เพราะริมฝีปาที่แห้ผา
เ่นเียวับัหวะหัวใที่ไม่มีทีท่าว่าะเ้น้าล
“เห็นไหม?
ผมบอแล้วไแม่! แล้ว็ให้มินอาเป็นเพื่อนเ้าสาว รับ่ออไม้หลัาพิธี
เธอะไ้แ่านเร็วๆนี้้วยเหมือนันไ!” แฮวานพูอย่าื่นเ้น
ทำเอาผมเลื่อนเ้าอี้ลุึ้น เรียวามสนใอทุนาบทสนทนาที่สุแสนะรื่นเริไ้เป็นอย่าี
มินอาลุึ้นามผม และเอ่ยถามให้แน่ใว่าผมไม่เป็นอะไรพลาลูบหลัอผมเบาๆ ผมยมือึ้นสาผม
่อนะอัว “โทษที... ันแ่... รู้สึไม่่อยีเท่าไหร่น่ะ...”
ผมบีบมือบารั้สุท้าย
โยไม่ลืมอร้อให้เธออยู่รับประทานมื้อ่ำับรอบรัวอผมและรอบรัวอแฮวาน
และไม่้อามผมมา ผมล่าวอโทษับทุน โยเพาะแม่อแฮวาน
พยายามมอ้ามแฮวานที่นั่อยู่้าๆเธอ
แน่นอนว่าผมรับปาับพ่อว่าะเยให้ในินเนอร์รั้หน้า – ผมเลี้ยเอ
ผมรีบเินออมาาโ๊ะอาหารทันทีโยไม่เปิโอาสให้ีวอนพูอะไร
ผมปลเน็ไทที่มินอาเป็นนื้อและผูให้ผมับมือให้หลวมล – มันทำผมหายใไม่ออ
รวมถึปลระุมออสอเม็หลัาผลัประูร้านอาหารออมา
ผมรู้ว่ามันเป็นารเห็นแ่ัวทีู่่ๆ็ลุออมาาินเนอร์ที่ผมมาสายลาัน
เพราะวามัแย้ภายในใที่ผมวระแ้ไมันไ้อย่า่ายาย
แ่ผม็ยัไม่สามารถทนอยู่รนั้น่อไ้
วามิเห็นอันระือรือร้นอแฮวานไม่ไ้่วยให้ผมรู้สึีึ้น – เาพูแบบนั้นไ้ยัไ?
แ่็นั่นแหละ
สิ่ที่เาพูไม่ไ้ผิรไหนเลย เาแ่ื่นเ้นับานแ่านอพ่อแม่อเรา...
ผม็เหมือนัน ที่วระมีวามสุับพวเา อวยพร และสนับสนุนพวเาในานะลูาย
แ่ผมะทำไ้ยัไ...? ผมะทำไ้ยัไในเมื่อผมเอาแ่ิถึแฮวาน – เป็นแฮวานเสมอ
แฮวานเมื่อผมื่นนอน แฮวาน่อนผมะเ้านอน หรือแม้ระทั่ในวามฝัน
หลอหลอนผม... ไม่ยอมปล่อยให้ผมอยู่ามลำพัแม้แ่วินาทีเียว... และมินอาที่อยู่่อหน้าผม
ปิบัิับผมเหมือนเิมทุอย่า – ้วยวามรัที่ริในผมไม่สามารถมอเธอรๆไ้อี
เพราะทันทีที่ผมมอเธอ ผมมัะิว่าทุอย่ามันีว่านี้อนที่ผมอยู่ับแฮวาน
– มันไม่ถู้อ...
ผมำลัไม่ยุิธรรมับผู้หิที่อยู่ับผมมาเป็นปีๆ
เทียบับผู้ายที่ปราัวเพียแ่ในวามฝันอผม
ผมวานหาโทรศัพท์มือถือในระเป๋าาเ
่อนะเลื่อนหาเบอร์อฮบิน ผมะันิ้วมือที่ำลัะโทรออหาเาอย่าลัเล –
นี่ผมลืมไปแล้วเหรอว่าเาไม่มีเวลามาฟัเรื่อไร้สาระอผมอี่อไปแล้ว?
เาำลับอยู่ับฮยอและพัอยู่้วยัน
ฮบินยัไ้แวะไปเยี่ยมมินอาที่โรพยาบาลอี้วย เาแนะนำฮยอให้มินอารู้ั
พร้อมๆับมอบ่ออไม้และอาหารที่พวเา่วยันทำ มินอาีใมาับ่าวีอพวเา
– สำหรับเธอ
นั่นหมายวามว่าะมีนมารบวนผมและวามสัมพันธ์อเราน้อยล
ผมหย่อนโทรศัพท์มือถือลับลระเป๋า
่อนะถอนหายใออมาเฮือให่ อย่านี้นี่เอสินะ?
แฟน้อมา่อนเพื่อนอยู่แล้ว...? อนนี้ทั้ฮบินและผม่า็มีสิ่สำั้อทำ
ไม่มีวามำเป็น้อิ่อันอี สุท้ายเรา็ะลืมๆันไปในที่สุ
เาอาะแ่าน่อนผม็ไ้นะใระไปรู้?
เาามื๊อฮยอมานานนไม่มีใรรู้ว่าั้แ่เมื่อไหร่ เ่นเียวับผม...
ผมบับมินอามาเป็นปีๆ และเธอ็้อมาเอาแ่รอผมอยู่แบบนี้...
ผมหลับาลรู่หนึ่
แล้วลืมาลับึ้นมาอีรั้ ่อนะพบว่าผมำลัอยู่บนเียอผมและมินอา
ผมไม่ิะีัวเอให้ื่น หรือไม่แม้ะิว่าผมลับมาอยู่ที่นี่ไ้ยัไ
เพราะมันมีโอาสเป็นไปไ้ว่าผมอาะำลัฝัน ที่ึ่แฮวานะปราัวออมา
และเป็น... อ่า เป็นแฮวาน –
“พนัาน้อนรับั้นล่าใที่รู้ว่าเราบันอยู่ั้นเหรอ?
ฮึ?”
ผมิถู
ผมพลิัวไปอี้า
่อนะพบแฮวานที่ำลันอนียิ้มว้าาอีฟาหนึ่อเีย
เาสวมสูทที่เาสวมไปินเนอร์่อนหน้านี้
เ่นเียวับผมที่อยู่ในสภาพปลเน็ไทเพียรึ่ๆลาๆ แ่ถอแ็เ็ออเรียบร้อยแล้ว
แฮวานโผเ้าหาผม พลายมือึ้นไล้้าแ้มอผมอย่าเบามือ “เป็นอะไร?
รำาที่พนัาน้อนรับพูเหรอ?
นาย็รู้นี่ว่าำพูอนพวนั้นมันไม่สำัอะไร... นายบอันเอนะ...”
เายมือทั้สอ้าึ้นประอใบหน้าอผม ่อนะประบริมฝีปาอเราเ้า้วยัน
ผมหลับาลอย่าอัิโนมัิ เพ่วามสนใับสัมผัสบนริมฝีปา – มันลัวอย่าสมบูร์แบบ
ผมูบอบพลารั้เอวอเาเ้ามาใล้นไม่มี่อว่าระหว่าเรา
แฮวานูบผม้ำแล้ว้ำเล่า
แ่ไม่ยัะทำให้มันเลยเถิไปมาว่าูบรนั้นทีรนี้ที “ผมไม่ไ้รำาเธอหรอ...
ผมแ่เหนื่อยน่ะ...” ผมระิบบอเาอย่าเศร้าสร้อย รู้อยู่เ็มอว่าถ้าผมถามเาไปว่าทำไมผมถึรู้สึแบบนี้
วามฝันที่สบสุและน่าประทับใแบบนี้็ะหายไปในไม่้า...
ผมมอหามือบา่อนะเ้าอบุมแน่นทันทีที่หาเอ
“ะแล้เื่อให้็ไ้
เพราะอนนี้ัน็ ‘เหนื่อย’ เหมือนันรู้ไหม?
มันเหมือนับว่าเราะอยู่้วยันไม่ไ้ไม่ว่าเราะพยายามแ่ไหน
สวภาวนาไป็ไม่มีประโยน์ – มีพระเ้าอยู่ริหรือเปล่านะ?
ไม่รู้อ่ะ!”
แฮวานหัวเราะ “อย่าน้อย่อนที่พ่อแม่เราะแ่านัน
เรายัอยู่้วยันไ้ใ่ไหม? อย่าน้อย่อนที่นายะแ่าน
ันยัูบนายอีรั้และอีรั้ไ้ใ่ไหม?” เายแนึ้นปิาแน่น
และัวอยู่ในอ้อมแนอผม “อยาให้เป็นแบบนี้ลอไปั...” แฮวานพึมพำ
“อยา...”
ผมสูลมหายใ “อยาหนีไปับผมไหม...?”
เาำเสื้ออผมแน่น
ผมรู้สึไ้ว่าเาำลัพยัหน้า เพราะใบหน้าอเาบอยู่บนหน้าออผม
นผมสสัยว่าเาะไ้ยินเสียหัวใที่ำลัเ้นแรอผมไหม? แ่มันะสำัอะไร?
ในเมื่อผมแ่ำลัฝัน...
ผมระับวแนอเาแน่น
ปล่อยให้เาสบสิอารม์ล้วยัวเอ
แฮวานไม่ไ้ร้อไห้แ่เาำลััวสั่นอย่าถึที่สุ เมื่อใเย็นล
เา็ันัวเอึ้นมาูบผมอย่าเร่ร้อน และพลิัวึ้นร่อมผมอย่ารวเร็ว เาผละูบออในไม่ี่วินาที่อมา
่อนะทรุัวลบนร่าอผม มือเรียวำเสื้อเิ้ยับยู่ยี่อผมแน่น “นายไม่รัันแล้วเหรอวอนิ?
ทำไมถึไม่เป็นนายที่้อมาอยู่ในสภาพแบบนี้? ทำไมนาย้อทำให้ฮยออนายลำบา้วย?
ัน... ันทำอะไรผิถึ้อมาเออะไรแบบนี้...? ันไม่ไ้อยารันาย!
ันอยารัีวอน
แ่... แ่... นาย...” แฮวาน่อยๆลายมือออาเสื้อเิ้
่อนะลุออไปาัวผม
ผมว้า้อมืออเาไว้ไ้ทันท่วที
่อนที่เาะลุออไปาเียไ้สำเร็ “ฮยอ ไ้โปร...” ผมอร้อ
“อยู่ที่นี่ับผมนะรับ...”
“ทุนพูถู...
ฮบินพูถู... เธอพูถู...” เาพู
่อนะสะบัมือออาารอบุมอผม แฮวานวิ่หนีไปโยไม่ไ้พูอะไรอี
ผมะโนื่อเา ร้อเรียหาเาะวิ่ามเาไป พยายามิในแ่ีว่าผมะามเาทันในที่สุ
เพราะถึยัไผม็วิ่เร็วว่าเา ผมผลัประูห้อนอนเปิออไป
่อนะพบว่าัวเอำลัอยู่ในห้อโถที่ผมไม่เยเห็นมา่อน
แม่บ้านสอสามนับ้อมาที่ผมอย่าะลึ ่อนะี้ไปทาที่ผมิว่าแฮวานวิ่ไป
ผมรีบวิ่ามเส้นทานั้นไปนลืมเียเวลาอบุพวเา เอาแ่มอหาแฮวานในประูแ่ละบานที่ผมวิ่ผ่าน
ประูทุบานมีสีเียวัน
ีไน์เหมือนัน หรือแม้ระทั่ัวเลเียวัน – ึ่ผมไม่ไ้ใส่ใ
แม่บ้านลุ่มเิมมอผม้วยสีหน้าเิมในแ่ละรั้ที่ผมวิ่ผ่าน มันเหมือนับเาวที่ไม่มีวันสิ้นสุ
ที่ึ่ผมไม่หาแฮวานไม่เอ นระทั่ผมมาถึทาัน ผมึหันหลัลับไปในุที่ผมเริ่ม
่อนะพบเ้าับพนัาน้อนรับที่แฮวานพูถึ่อนหน้านี้ – นั่นือมินอา ริมฝีปาอเธอแสยะยิ้ม
เป็นัหวะเียวับที่เธอยมือึ้นออ “เป็นอย่าที่ันพู่อนหน้านี้สินะ”
เธอล่าวเย้ยหยัน “ุสอนไป้วยันไม่ไ้หรอ รัเหรอ?
มีแู่่รัในวามริเท่านั้นแหละที่ะมีอะไรแบบนั้น พวุ็แ่ -
”
“เธอเห็นไหมว่าเาไปทาไหน?!” ผมโพล่ึ้นัเธอ นี่ไม่ใ่มินอาที่ผมรู้ั
นี่มันเป็นแ่วามฝัน ถ้าผมไม่รีบามหาแฮวานอนนี้
เาอาะ้อประสบับะารรมเียวันับบรราแฮวานที่ผมเอนับรั้ไม่ถ้วนในวามฝัน่อนหน้า
พนัาน้อนรับมินอาหัวเราะเสียแหลม้อไปทั้ห้อโถ
เธอี้นิ้วึ้นไปบนเพาน ผมเห็นพวเราผ่านระเาา้าบน – เพียแ่ไม่ไ้มีแ่เราสอน
เพราะแฮวานยืนอยู่้าหลัเธอ ผมเบนสายาลับมายัมินอา แล้ว็เป็นอย่านั้นริๆ
แฮวานยืนอยู่้าหลัเธอ แ่สภาพอเาแ่าาที่ผมเห็นในระ ผิวอเาาวีนลมหายใอผมระุ
ผมวาาสำรวทั่วร่าอเาอย่าระมัระวั และเป็นอย่าที่ผมลัว
หน้าท้ออเาโไป้วยอเหลวสีแ แฮวานพยายามเอื้อมมือมาหาผม แ่มินอาวาทาเอาไว้
“นายสอนไม่มีทาไ้อยู่้วยัน” เธอพูเสียราบเรียบ
“วิ่”
เธอสั่ และเพียั่วพริบา
แฮวาน็วิ่หนีไปอย่ารวเร็วโยไม่ำนึถึอาารบาเ็บอัวเอ
“แฮวาน!”
ผมะโนเมื่อเาไลออไปเรื่อยๆเรื่อยๆ ราวับว่าห้อโถยืยายออไปอย่าไม่รู้บ
“แฮวาน! ลับมา!” ผมร้อสุเสีย –
ผมสะุ้หอบหายใ
และยมือึ้นุมหน้าอแน่นเมื่อผมื่นึ้นมาาฝันร้ายเหมือนรั้่อนๆ
แ่สิ่ที่ผมไม่าิว่าะไ้เอือภาพอมินอาที่ำลันั่อยู่้าๆเีย
วาเบิโพล้วยวามใและหวาลัว
________________________
T/N : อ่านแล้วอย่าลืมอมเม้น + โหว + สรีมแท็ #อบท ัน้วยนะ้า
ความคิดเห็น