คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
“ฮยอ~ มานี่เร็ว! ื่นไ้แล้วรับ
วันเิผมทั้ที ไหนใรนะสัาว่าะยอมให้ผมื้อเสื้อผ้าใหม่ให้น่ะ!” นแปลหน้าโอรว
ผมไม่ไ้แสปิิริยาอบลับมานั
เพราะยัรู้สึเหน็เหนื่อยับมรสุมานที่รับมาเมื่อวัน่อน ผมมัะไ้รับมอบหมายโปรเใหม่อยู่เรื่อยๆ
าน้า็เลยมาึ้นๆเ่นเียวัน นแปลหน้าเย่าไหล่ผมรัวเรียสิอผมให้ลับืนมา
ผมิว่าวาม่วอผมมีอำนาเหนือเาเพราะในที่สุเา็ยอมแพ้และเินออไปยัห้อนั่เล่น
หลัานั้นไม่นาน ในที่สุผม็รับรู้ถึแสอาทิย์ที่เล็ลอเ้ามาในห้อ
่อนะัสินใลุามอีฝ่ายออไป
ผมยืนพิอบประูมอเาที่ำลัหน้าบึ้นิๆและนั่นทำให้ผมแอบหัวเราะในใ
น่ารั ผมระิบับัวเอ ่อนะเินเ้าไปทิ้ัวลนั่้าๆแ่เาลับไม่สนใผมเลยสันิ
ผมสะิเาเบาๆแ่เา็ยันิ่เย ผมึัารโอบแนรอบลำัวอเาเสียเลย
“เิล ุา ฮัมนีา
เิล ุา ฮัมนีา
าราฮานึน ยอโบ
เิล ุา ฮัมนีา”
ผมระิบเพลวันเิเบาๆที่้าหูอเา
แ้มสาึ้นสีแระเรื่ออย่าน่าเอ็นู เาหันหน้ามาหาผม่อนะทาบทับริมฝีปาหยัลมา
รสูบำเนินไปอย่ารีบร้อนในอน้น ่อนะแปรเปลี่ยนเป็นเื่อ้าและผ่อนลาย
ริมฝีปาทั้สอประบันอย่าอ่อนโยนและเหมาะเาะราวับเออีส่วนหนึ่ที่าหาย
และแล้วเา็ลายเป็นนุมเมส์ มือหนาผลัให้ผมนอนลใ้อาัิแร่
เามัะเป็นฝ่ายนำเมส์เสมอึ่ผมเอ็ไม่เยั
ฝ่ามือร้อน่อยๆไล้ลไปามแผอบาพร้อมับรอยยิ้มเ้าเล่ห์ที่ผุึ้นบนใบหน้าม
“ไปอาบน้ำไ้แล้วรับ” เาระิบ...
“แฮวานนี่~” ่อนที่เสียหนึ่ะะโนเรียื่ออผม
ผมลูบ้นัวเอป้อยๆ้วยวามรู้สึเ็บ
เป็นเพราะู่ๆ็พลัาเียลมา ผมยมือึ้นยี้าเบาๆเพื่อปรับสภาพมุมมอ
สิ่แรที่ผมเห็นือแทอุนฮยอที่ยืนอยู่รหน้าและำลัยื่นมือมาให้ผม
เา่วยึผมลุึ้นทันทีที่ผมว้ามืออเาเอาไว้
แ่่อนที่ผมะหย่อนายลบนเียอีรั้ เา็ัารลาัวผมไปยัห้อรัวเพื่อทานมื้อเ้า
ฮัยอนฮยอำลัเรียมอาหารสำหรับทุน่อนไปทำานเหมือนเ่นเย ุนั้น
ผมรู้สึราวับัวเอเป็นเ็เพราะพวเามัอยทำอาหารให้ผมทานในทุๆเ้า
“รู้ัวหรือเปล่าว่านายทำให้แทอุนเผยวามน่ารัออมาน่ะ?”
ฮัยอนฮยอเอ่ยทำลายวามเียบ
แทอุนฮยอิ๊ปาใส่นรั เี๋ยวนะ...
เสียที่ปลุเาเมื่อี้ไม่ใ่เสียอฮัยอนฮยอหรอเหรอ?
ผมเหลือบมอแทอุนฮยอที่ในอนนี้ิะัเินนิๆ ฮัยอนฮยอพูถู
แทอุนฮยอมีวามน่ารั่อนอยู่ริๆนั่นแหละ... ิว่านะ?
ผมสลัวามินั้นทิ้ไปอย่าไม่ใส่ใมานั ่อนะเผลอีบไประหว่ามื้ออาหารอันเอร็อร่อย
“แฮวานนี่~ มาินมื้อเ้าันรับ!” เสียอเาะโนัมาาห้อรัว
ผมลาสัารลุออาเียและมุ่หน้าไปยัห้อรัวอย่าเียร้าน
่อนะพบนแปลหน้าที่ำลัร่าเริสุๆ ผมยัหัวเสียที่เาปล่อยให้ผมอารม์้า่อนหน้านี้
ผมยู่ปาอย่าแสนอนแทบะลอเวลาเพราะรู้ว่าะ้อทนทรมานในวันเิอเา
เายับเ้ามาใล้ ่อนะเยาอผมึ้นนสายาประสานัน าอผมโว่าอเา เาไล้ปลายมูอเาบนปลายมูอผม่อนะุ๊บปาผมเบาๆ
แล้วลาผมไปนั่ทานมื้อเ้าที่เาเรียมไว้ให้เรียบร้อย ใรเป็นเ้าอวันเิันแน่เนี่ย?
ผมถามัวเอในใ
“แฮวานฮยอ! อา~” เาพู่อนะยื่น้อนพูนอาหารมา่อปาผม
ผมปล่อยให้เาป้อนอย่าว่า่าย
โยไม่ลืมที่ะป้อนเาลับไปบ้า
หลัานั้นไม่นานใบหน้าอผม็เปรอะเปื้อนไป้วยรีมสีาว ัเนว่าเาันหยิบเ้ออมาลาัน
แทนที่ะเริ่มเป่าเทียนหลัาทาน้าวเสร็อย่าที่วระเป็น เาอ้อนให้ผมร้อเพลอวยพรวันเิอีรั้
ยัไเสีย็วันเิเานี่นะ ผมใ้มือวาเอาเนื้อรีมเ้เ็มำมือ่อนะป้ายลไปบนใบหน้าอเาามธรรมเนียมที่เ้าอวันเิะ้อโน
ผมรีบหาที่ำบัทันทีหลัาโมีเาเสร็ แ่้วยวามที่อีฝ่ายเร็วว่า แนแร่เ้าล็อร่าอผมเอาไว้า้าหลั่อนะป้ายเ้เ้าับใบหน้าอผมเ็มๆ
ึ้อบล้วยราบรีมที่ิหนึบอยู่เ็มใบหน้าอเราทัู้่อย่าเลี่ยไม่ไ้
พวเรานั่พับนโฟาัวยาวลาห้อนั่เล่นเมื่อรู้สึเหน็เหนื่อยาวามื่นเ้นทั้ปว
มีเพียเสียลมหายใอเราสอนที่ัทั่วห้อ
่อนที่ผมะรู้สึถึสัมผัสเปียื้นที่้าแ้ม เาำลัลาลิ้นเลียราบรีมบนใบหน้าอผมราวับว่ามันอร่อยนัหนา
ทำให้ผมหน้าึ้นสีอย่า่วยไม่ไ้
“หวานั~” เาเอ่ย พร้อมส่ยิ้มว้า
“ย่าห์! อีแฮวาน! นั่นะะอาบน้ำผึ้หรือไ?”
ฮัยอนฮยอำลั้อมอมาที่ผม
ผม้มลมอานอัวเอ่อนะพบว่ามีน้ำผึ้เอ่อล้นอยู่เ็มไปหม ผมถอนหายใเบาๆ ืนินทั้หมนี่เ้าไปมีหวัเป็นเบาหวานแน่
– ผมิับัวเอ แทอุนฮยอหันลับไปทานอาหาร่อะส่ายหัวไปมาอย่าเอือมระอา
ผมว่านแปลหน้านี่ัะเอาให่แล้วนะ... ทำไมเาถึไ้มาอยู่ในหัวับทุารระทำอผมเลยล่ะ?
เาสำันานั้นเลยหรือไ? ผม้อรีบหาแฟนเป็นัวเป็นนริๆแล้วล่ะ
เสียโทรศัพท์บ้านที่ัึ้นบ่บอว่ามีใรบานโทรมา
และเป็นฮัยอนฮยอที่เป็นนรับสาย
“โอ้! ฮยอเหรอ!? ว่าไ? ไ้สิ... โอเ! แล้วเอันนะฮยอี้!” ่อนที่เาะวาสายไป
ฮัยอนฮยอลับมาที่โ๊ะอาหาร
่อนะบอ่าวว่าฮยอะมาแวะเยี่ยมหลัาที่ไม่ไ้เอันนาน
ฮยอเป็นลูายอฮัยอนฮยอ อ่า... ผมไม่ไ้หมายวามแบบนั้น แ่ะเปรียบเทียบว่าฮัยอนฮยอูแลเาีอย่าับเป็นลูายแท้ๆเลยล่ะ ฮยอเยแร์ห้อับผม่อนะย้ายออไป เาเยเล่าให้ฟัว่าเาพัอยู่ับผู้ายที่แ่ว่าเาสอปี่อนะย้ายมาอยู่ับพวเรา
เห็นว่าแฟนสาวอรูมเมทนนั้นวาแผนะย้ายมาอยู่้วยัน ้วยวามเป็นเพื่อนที่ีเา็เลยัสินใย้ายออมาให้ ในระหว่าที่เามอหาอพาร์ทเมนท์ใหม่็เลยมาอาศัยอยู่ับพวเราั่วราว
และเป็นฮยอนี่แหละที่สัเเห็นอาารนอนละเมออผม ยิ่ไปว่านั้นเายับอผมอีว่ารูมเมทนเ่าอเา็ประสบปัหาเียวันับผม
ผมไม่ใ่นเียวที่ำลัามหาเนื้อู่อัวเออยู่สินะ เอ๊ะ...
ผมใ้ำถูหรือเปล่า?
หลัาทานอาหารเสร็
ผม็ลับไปหมัวอยู่ในห้อนอนอีสัพั ่อนะว้าโทรศัพท์ออมาเพื่อโทรหาใรบาน
“ฮัลโหล? ่วยอะไรันหน่อยสิ มินอา”
ความคิดเห็น