คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : Chapter 28
ผมรีบรไปหาัว้นเหุที่ทำให้ฮัยอน้อบาเ็บทันทีที่ผมามสืบหาปลายสายไ้
่อนะพบผู้หินหนึ่ ผมเ้นเสียถามเธอรอไรฟัน “ทำแบบนั้นับฮัยอนทำไม?
้อารอะไรันแน่?”
หิสาวมอผม้วยวามหวาลัวายับนใบหน้า
ฮัยอน่าผมแน่ๆถ้ารู้ว่าผมามสืบเบาะแสอปีศาัวนี้
แ่นั่นไม่ใ่เรื่อให่ถ้าเทียบับสิ่ที่เธอทำ เธอเือบะ่าฮัยอน ฮัยอนอผม
ใร็ามที่ล้าแะฮัยอนแม้แ่ปลายเล็บ ผมะไม่ปล่อยพวมันเอาไว้แน่ เพราะเาือสิ่ที่มี่าสำหรับผม
ถ้าออิเนเป็นสิ่สำัที่ทำให้ผมมีีวิอยู่ ฮัยอน็เป็นออิเนอผม
เาทำให้ผมมีีวิอยู่ไ้ในทุๆวัน ทุๆั่วโม และทุๆวินาที
ในวันที่ผมไม่รู้ะพูับัวเอยัไ เาเป็นนที่พูสิ่เหล่านั้นออมาแทนผม
ราวับเาอ่านใผมไ้ วามริที่เราสอน่าันนละั้ว แ่เาลับรู้ัผมีนเินไป
มันน่าลัว
วินาทีที่ผมเห็นหิสาวรหน้าผม
ผมรู้สึไ้ทันทีว่าเธอะไม่หยุามรัวานฮัยอน
นว่าผมะุยับเธอเป็นารส่วนัว ผมแะรอยนที่อยู่เบื้อหลัวามเ็บปวอฮัยอนาอ์รโทรศัพท์
นพนัานในอ์รสสัยวามสัมพันธ์อเราอยู่ไม่น้อย มันไม่่ายเลยที่ะไ้้อมูลมา
ใ้เวลาเราโน้มน้าวมาพอสมวรว่าะไ้้อมูลที่้อารในท้ายที่สุ
พวเาบอว่าหิสาวอาศัยอยู่ใล้ๆอพาร์ทเมนท์ที่เราอาศัยอยู่
ผมอ่านเอสารที่ไ้รับมา้ำแล้ว้ำเล่า
ูเหมือนว่าเธอะพัอยู่อาารเียวับเราเลย้วย้ำ นั่นอธิบายเหุผลว่าทำไมเธอถึรู้เรื่ออผมับฮัยอน
หรือแม้ระทั่แฮวาน แ่ที่ผมัวลมาที่สุ
ือเธอไม่ไ้เพียแ่ทำร้ายฮัยอน แ่เธอยัูถูเหยียหยามเา
และผมะไม่นัู่ฮัยอนแสลายอย่าเ็บปวอยู่เยๆ
ไม่ว่าเหุผลอเธอืออะไร็าม
“สารภาพมาะ ่อนที่ันะแ้ำรว” ผมู่เธอ
เธอถอยหลัไปสอสาม้าว
“ – ันแอบอบพี่มานานแล้ว่ะ
ล –
เลโอโอปป้า! ล – และันิว่าฮัยอนเป็นแ่รูมเมทอพี่ แ่พอันรู้ว่าเาเป็นแฟนพี่
ันเ็บ! –
ั้แ่นั้นมาัน็เลียฮัยอน! ันเลียที่เาแย่ำแหน่ที่วระเป็นอันไป!
ันเลียที่เาทำให้พี่ยิ้มอนเาเล่าเรื่อล!
ันเลียที่เาไ้รับทุอย่าที่ัน้อาร!” หิสาวมอลึเ้ามาในวาอผม
“ัน... ันแ่อยาไ้พี่่ะ เลโอโอปป้า...” เธอพูเสียเรือ
ผมมอเธอ้วยสายารัเีย
ผมะมอเธอเป็นนไ้ยัไหลัาสิ่ที่เธอทำับฮัยอน?
“มอัน!” ผมะอใส่เธอ เมื่อเธอหลบาผม
“หยุเพ้อเ้อแล้ว้าว่อไปะ! มีผู้ายอีั้มามายในโลนี้! เธอไม่รู้ัันีพอะมาบอว่าอบัน้วย้ำ
เธอิว่าฮัยอนสมวระไ้รับทุอย่าที่เธอทำับเาั้นเหรอ? เาไปทำอันรายอะไรให้เธอั้นเหรอ?
เธอไม่มีสิทธิ์ะทำแบบนั้น!”
เธอเริ่มสะอึสะอื้น
่อนะุเ่าลรหน้าผม ว้าายเสื้ออผมแน่น พลาพร่ำอร้อให้ผมให้อภัยเธอ
ผมปัมือเธอทิ้ ่อนะเอ่ยเือน “อย่าไ้แะ้อหรือวนใฮัยอนอี ำไว้
ไม่ั้นันเอที่ะเป็นนำัเธอ นเธอยับัวไม่ไ้แม้แ่ปลายนิ้ว”
ผมปล่อยหิสาวร่ำรวอยู่หน้าอพาร์ทเมนท์อัวเอ โยไม่แม้แ่ะสนใว่าเธอน่าสมเพแ่ไหน
ผมเินออมาารนั้น
ัสินใึ้นบันไแทนลิฟ์ ผมมอนาฬิา้อมือที่บอเวลาเือบเที่ยืน ฮัยอนบ่นผมหูาอีแน่นอน
ผมว้าโทรศัพท์ึ้นมา ่อนะพบ้อวามแ้เือนว่าผมมีสิบสายไม่ไ้รับ
แถมยัมี้อวามอีสอสาม้อวาม – ทั้หมาฮัยอน ‘เยี่ยม... โนบ่นสอเท่าเลยล่ะานนี้’
และเป็นอย่าที่ผมา
ทันทีที่ผมเปิประูเ้าไป ฮัยอน็เริ่มบ่นยาวเหยีย ว่าผมลับึแ่ไหนบ้าล่ะ
โทรไปเป็นร้อยๆสาย็ไม่รับบ้าล่ะ ส่้อวามไปเป็นพันๆ้อวาม็ไม่อบลับบ้าล่ะ
แ่เมื่อเาพูบ เา็ถอนหายใเฮือให่ ่อนะวัแนโอบรอบลำอผม
พร้อมับฝัใบหน้าลบนแผอแร่ “ให้ายเถอะแทอุน! ันโรโรธนายเลย!” ฮัยอนพูเสียอู้อี้ “แ่ันีในะที่นายลับมาะที...
ันลัวว่าเธอะไ้ัวนายไป... หรือนายะเป็นอะไรไป... แทอุน
อย่าทำให้ันลัวแบบนี้อีนะ!” เาผละออเพื่อูบริมฝีปาผมแผ่วเบา้ำแล้ว้ำเล่า
“พระเ้า... นายอยู่รนี้แล้ว... นายลับมาแล้ว...” ฮัยอนถอนหายใ
พลาระับวแนแน่นึ้น
ถึผมะอยาออบเพื่อปลอบเามาแ่ไหน
แ่ผม็้อเป็นฝ่ายผละออ สร้าวามประหลาใให้ับเา
ผมว้ามือเา่อนะุเ่าลรนั้น หยิบแหวนที่ผมื้อมา่อนไปามหาเบาะแสอนร้าย
ผมเยหน้าึ้นสบาับวาอันวูบไหวอฮัยอน หยน้ำใสรื้นึ้นเอ่อหน่วยาเรียว
ผมไม่รู้ว่าเาำลัโรธ ีใ หรือเสียใ ผมหลับาลสูหายใเ้าเ็มปอ “าฮัยอน
แ่านับผมนะรับ...?”
ผมรู้สึถึัหวะหัวใอัวเอที่เ้นถี่รัวึ้นะรอำอบาฮัยอน
ผมไล้หลัมืออเาอย่าปลอบประโลม พลาบอให้เา่อยๆหายใเ้าออ้าๆ
เาทำามที่ผมบอ และในวินาที่อมาเา็ปล่อยโฮยให่ “อื้อ!” ฮัยอนพูปนสะอื้น “แทอุน...
นายไม่ำเป็น้อ... หว - แหวนนี่...”
ผมไม่ปล่อยให้เาพูอะไรไปมาว่านั้น บรรสวมแหวนไปยันิ้วนา้า้ายอเา
่อนะหยัายลุึ้นเ็มวามสูและึเาเ้าสู่อ้อมอ ผมูบหน้าผาอเา
าม้วยวาเรียว แ้มนวลที่เปรอะไป้วยราบน้ำา มูโ่รั้น
และถือเอาารพยัหน้าแทนำอนุา ทลาย่อว่าระหว่าริมฝีปาอเราทัู้่
มันไม่ใู่บที่เนิ่นนานอะไร
เพราะฮัยอนยััวสั่นและร้อไห้ไม่หยุ พวเราึแ่ยืนอยู่รนั้น
ึมับวามอบอุ่นอันและัน นระทั่้อผละออาอ้อมออย่าำใ เมื่อไ้ยินเสียปลล็ออลอนประู
ฮัยอนับผมหันหน้าไปทา้นเสีย เป็นแฮวานที่เินโเเ้ามา “ายร้าบฮยอ!” เาสะอึ “และฮยอ้วยยยยยยยยยยย”
เาทัทาย หลัหันมาหาผม “ผมลับมาแล้ว - ” แฮวานเือบะล้มลับพื้น แ่ผมวิ่เ้าไปรับัวเาเอาไว้ไ้ทันท่วที
“ปิิริยาเร็วววววววววนะเนี่ย ผมเห็นน้า ~ ” เาพูไม่ไ้ศัพท์
“เรา...
ูแลเาัน่อนเถอะ” ฮัยอนพู พร้อมับปาน้ำาออาใบหน้าลวๆ ผมพยัหน้า
่อนะอุ้มร่าหนัๆอแฮวานเ้าไปในห้อนอนอเาถึเาะร้อท้วัืน็าม
________________________
T/N : อ่านแล้วอย่าลืมอมเม้น + โหว + สรีมแท็ #อบท ัน้วยนะ้า
ความคิดเห็น