คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 11
“ทำไมหมู่นี้ลับบ้านึลอเลยอ่ะรับฮยอ?”
ผมโอรว ะหย่อนศีรษะลบนัอเา “ผมเริ่มัวลแล้วนะ
ในหัวผมมีแ่วามิพว ‘นี่เาปิบัอะไรเราอยู่หรือเปล่า?’ ‘เาำลันอใเราั้นเหรอ?’” ผมหันหน้ามาสบาับเาที่ำลัมอมาาแป๋ว
แทนที่ะูรายารโปรอเราบนหน้าอโทรทัศน์ “ผมเริ่มมีวามิโ่ๆแล้ว
ผมว่าผมำลัะเป็นบ้า - ”
เาหัวเราะิั “นายมันบ้า
ราวี่ยา~”
เาพูหยอเย้า่อนะประบูบในวินาที่อมา “ันรสาิเปลี่ยนไปั้นเหรอ?
ันลิ่นเหมือนนอื่นหรือไ?” เาถาม ่อนะระุอเสื้ออผมเพื่อบริมฝีปาอเราเ้า้วยันอีรั้
ผมหยัายลุึ้นทำารเปลี่ยนท่านั่โยไม่ละริมฝีปาออาันแม้แ่น้อย ผมัารให้เานั่ร่อมอยู่บนัพลาส่ลิ้นร้อนสะิริมฝีปาล่าอเาเพื่ออเบิทา
เาเผยยิ้มหวาน่อนะเผยอริมฝีปานุ่มเพื่อปล่อยให้สอลิ้นื้นเ้าไปเี่ยวระหวั่อสู้ันอย่าเร่าร้อน
ผมูุนลิ้นอเาเบาๆทำเอาเาหลุราในลำอ
“น – นายยัไม่อบำถามันเลยนะ” เาหอบฮัเมื่อผมู่โมลำอระหที่เริ่มึ้นสีแเป็น้ำๆ
รอยรัที่ผมฝาไว้ารั้ล่าสุยัเ่นหรา แ่ผมไม่แร์ “วอนิ อบมาเี๋ยวนี้นะ
นายิว่าันะนอในายเหรอในเมื่อ - ” เาราเสียแผ่วเมื่อผมบัลบนุอ่อนบนลำอาว
เาหอบหายใอย่าหนัหน่วาูบเมื่อรู่ พยายามวบุมลมหายใเ้าออให้เป็นปิ
แ่ผมลับ่วิออิเนไปาเาโยารบยี้ริมฝีปาอิ่มอีรั้
“ะไม่นอใผมใ่ไหมรับฮยอ?”
ผมถามิริมฝีปา ใล้นรู้สึถึลมหายใอันสั่นไหวอเา
เาส่ายหน้าพลาเลื่อนมือไปโอบรอบลำออผม “นอในายเหรอ? บาทีอาะเป็นนายนั่นแหละที่เป็นฝ่ายนอใ
ราวี่ยา?”
ผมลืมาื่นึ้นมา
และสิ่แรที่ผมมอหา็ือมินอา นาฬิาบนโ๊ะ้าเียบอเวลาสี่ทุ่มสี่สิบสามนาที
มันึมาแล้วแ่เธอ็ยัไม่ลับบ้าน ผมำำพูอเธอไ้ว่า: “ันะไปเอโอปป้าวันนี้ล่ะ~ เพราะั้นินมื้อเย็น่อนไ้เลยนะไม่้อรอ!” ถึผมะิว่าเธอเห็นแ่ัวไปหน่อยับารที่เธอเอาแ่อ้าเหุผลเิมๆ้ำไป้ำมาในแ่ละรั้ที่เธอ้อไปเอ
‘โอปป้า’
แ่ผม็ยัปล่อยให้เธอไปเพราะเธอยืนรานว่ามีเรื่อะ้อ่วยเหลือเา
มัน็่วยไม่ไ้ที่ผมะเริ่มระแวว่าเธอำลัะ ‘่วย’ เาในวามหมายไหน และนั่น... ทำให้ผมโมโห
–
“ที่รั~ ลับมาแล้ว!” ผมไ้ยินเสียอเธอัมาาห้อนั่เล่น
ผมถอนหายใอย่าโล่อที่นั่นไม่ใ่เสียอเา เพราะนั่นะหมายวามว่าผมยัอยู่ในวามฝันและมีวามเสี่ยอย่ามาที่ะถูับไ้ว่าำลัฝันถึ...
เรื่ออย่าว่า – และไม่ใ่ับมินอา
โรแย่เลยล่ะ
ผมโบมือให้มินอาที่ะโหน้าเ้ามาในประูพร้อมับรอยยิ้มว้า ่อนะสัเไ้ว่าเนื้อัวอเธอเปียโไปหม
“ทำไมถึ - ”
“้านอฝนน่ะ! ถ้ารู้่อนพร่มไป้วยแล้วล่ะ...” มินอายู่หน้า
ะว้าผ้าเ็ัวที่แวนอยู่หลัประูมาห่อัว “เี๋ยวไปอาบน้ำ่อนนะ” เธอโปรยูบให้ผม่อนะหายเ้าไปในห้อน้ำ
ผมถอนหายใพลาทิ้ัวลนั่บนพื้นอย่าหมเรี่ยวแร
ผมเหนื่อยเหลือเิน...
เหนื่อยับวามิ...
“ไม่มีทาที่ผมะนอใพี่หรอ...”
ผมหายใร้าใบหูแหลมอเา ส่ผลให้เ้าัวสั่นสะท้าน
ผมบเม้มผิวายเรียบเนียนอเาะไล้ฝ่ามือสำรวใ้ร่มผ้า เาอแเมื่อผม
‘เผลอ’
ปันิ้วมือผ่านยอออเาเบาๆ
“อ – อย่าแล้...”
เาพูเสียสั่นอย่ายาลำบาแ่ผมลับเพิเย ่อนที่เาะอร้อให้ผม่วยึเสื้อยืัวบาอเาออ
แ้มใสที่ึ้นสีแเรื่อทำเอาผมยิ้มไม่หุบ “น่ารััเลยรับฮยอ~”
ผมหยอเย้า่อนะ้มหน้าลบัุ่มไที่ไว่อสัมผัสอเาเบาๆะเลื่อนฝ่ามือร้อนไปแทรลาระหว่าาเรียวทั้สอ้า
เาแอ่นายเ้าแนบิผมยิ่ึ้น
่อนะหลุเสียราหวานที่ลั้นมานานัลั่น ผมถือว่านั่นเป็นสัาอนุาให้ผมรุล้ำไปอีั้น
ึัารปลระุมาเอเาอออย่า่ายายและส่มือหนาามเ้าไป ผมบเม้มยอออี้าที่ถูละเลยเพื่อเบนวามสนใะปลปล่อยแนายอเาออมาาาเและบ็อเอร์
เาร้อเสียหลพลาินิ้วมือลบน้นออผมอย่าหาที่พึ่
“หืมมมม~ แะนานี้แล้วเหรอรับฮยอ?” ผมราเสียพร่าิออาวหลัาผละออาุ่มไสีหวาน
ผมูบปิปาเาอย่าอ่อนโยนโยไม่เปิโอาสให้เาอบำถาม
่อนะรูรั้แนายนาพอีมือึ้นล้าๆ
เาอแรบเร้าให้ผมเร่วามเร็วึ้นอีนิ ผมึเร่ฝีมือพลาออแรบีบเบาๆแบบที่เรา่า็รู้ันีว่าเา้อาร
ผมใ้นิ้วหัวแม่มือสะิที่ส่วนปลายเบาๆอย่าหยอเย้า เลี่ยอเหลวเหนอะหนะที่เริ่มปริ่มออมา้วยนิ้วโป้
“ว – วอนิ”
เารวราระนหอบหายใ
“ัอีรับฮยอ”
ผมพึมพำเมื่อรู้สึไ้ว่าเาำลัะถึฝั่ฝัน เายับสะโพามเป็นรั้ราวเพราะ้อารมาว่านี้
ผมัารรูรั้ึ้นลอีสอสามรั้่อนที่เาะปลปล่อยออมาเ็มฝ่ามือหนาพร้อมับราเรียื่ออผมเสียัและัเนในวามรู้สึ
“ให้ัน... ทำให้นะ” เาสูหายใเ้าเ็มปอะปรือามอผมโลมเลียราบน้ำสีาวุ่นบนนิ้วเรียวอัวเอ
ผมหัวเราะเบาๆ “นึอยู่แล้วว่าพี่ะ้อทำแบบนี้ - ”
ผมสะุ้เฮือเมื่อระหนัไ้ว่าผมฝันถึเาอีแล้ว
เพียแ่ว่ารั้นี้ มันทำให้ผมประสบปัหาอย่าหนัหน่วภายใ้าเ
เสียน้ำระทบพื้นเียบไปเป็นสัาว่ามินอาอาบน้ำเสร็แล้วทำเอาผมยู่หน้า
าเอผมมันับแน่นนเินทน แ่ถ้าผมปรนเปรอัวเออนนี้ะยิ่เอปัหาให่ในารอธิบายสาเหุอเรื่อนี้ับมินอา
“เพิ่ื่นเหรอ? แล้ว...”
วาเรียวอเธอเลื่อนไปยัเป้าาเที่ผมพยายามใ้มือทั้สอปิบัไว้อย่าสุวามสามารถ
“นายฝันถึเรื่อ - ”
“ป – เปล่า!” ผมพูะุะั
ะพยายามหยัายลุึ้นยืนเ็มวามสู แ่มินอาลับันัวผมให้นั่ลับพื้นามเิม่อนะ้อมอผมเม็
“บอันมาามร นายฝันถึอะไร ราวี่?” มือบาอบุมที่้าแ้มอผม่อนะโน้มใบหน้าเ้ามาใล้นริมฝีปาแทบแนบิ
แ่ผมลับเบี่ยหน้าหลบแทบะในทันที ผมลืนำพูลอ่อนะแสร้ทำหน้านิ่วิ้วมว
“ทำไมเธอถึลับบ้านึ? อยู่ับ ‘โอปป้า’ อีแล้วล่ะสิ? อะไรๆ็โอปป้า โอปป้าอย่านู้นโอปป้าอย่านี้
เธอแทบไม่มีเวลาอยู่ับันเลย! เราแทบุยับแบบปิไม่ไ้แล้ว้วย้ำ เพราะเธอเอาแ่พูถึไอ้โอปป้านั่น
แถมยัไม่ยอมแนะนำให้ันรู้ัอี! เพราะั้น - ”
“็แล้วทำไมไม่เล่าเรื่อฝันให้ันฟั่อนล่ะ?!
ถ้านายสสัยนานั้นันเอ็อยารู้เหมือนันว่าอะไรำลัวนเวียนอยู่ในวามิอนาย!” มินอาะโนเสียัทำเอาผมรู้สึริมฝีปาแห้ผา
เราไม่เยึ้นเสียใส่ันมา่อน และ... ผมรู้สึว่ามันไม่ถู้อ
เราวระำลันอนอันอยู่บนเียในเวลานี้ “ว่าไ?
นายะบอันีๆหรือ้อให้ันัารเอ?”
“มินอา...”
ผมเอ่ย่อนะึเธอให้ลมานั่้าๆผม เธอึันไม่ยอมล้อยามรู่หนึ่
แ่็ยอมปล่อยให้ผมึเธอมาอยู่ในอ้อมแนในที่สุ
ผมรั้เอวบาเ้ามาใล้นแผ่นหลัอเธอิหน้าอ ผมุใบหน้าลบนเส้นผมที่เปียหมาๆ
สูมลิ่นแมพูหอมๆเ้าเ็มปอ “ – วามริือ...ันฝันถึเธอ...มาลอ...” ผมลืนน้ำลายลออย่ายาลำบา
ผมเยฝันถึเธอริๆ แ่ไม่บ่อยเท่าับอนที่ฝันถึเา
โยหลัารแล้วผมไม่ไ้ำลัโหแ่็ไม่ไ้บอวามริเ่นัน “่วหนึ่ันฝันว่าเือบะเสียเธอไป
และนั่น... ือในวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมา บ – บารั้วามฝันมัน็่อน้า... เอ่อ...
อธิบายยัไีล่ะ? ทะลึ่ - ”
มินอาหัวเราะร่วน
“นายลัวันะรู้เรื่อนี้เนี่ยนะ? ราวี่~ ไม่เห็นแปลเลยนี่นา ถ้านาย้อาร
ัน็อยู่รนี้อยรับฟัและพร้อมะสนอวาม้อารอนายทุอย่าอยู่แล้ว”
เธอระิบเสียพร่าที่้าหู ลมหายใอุ่นร้อนทำเอาผมนลุู่ไปหม
“แล้ว็ใ่ว่าเราไม่เยมา่อนนี่นา? มันเป็นเรื่อธรรมามาเลยนะ ถ้า...”
แ้มนวลอเธอึ้นสีแั “ถ้าเราะทำมัน...”
มินอาโน้มเ้ามาใล้่อนะประบริมฝีปาอเราเ้า้วยัน
ถึผมะอบูบแฟนสาวอผมมาแ่ไหน
แ่ผม็ำเป็น้อผลัเธออออย่าะทันหัน เพราะภาพที่ผุึ้นมาในหัวอผมเมื่อผมหลับาลไม่ใ่เธอ
– แ่เป็นเา
ความคิดเห็น