คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บาปทั้ง 7 part 2
ผมหันมาทาเ็วัยรุ่นใส่แว่นผมำ าอเาเป็นสีเหลือ อนนี้เามี้อน เอ้ย หัวเ็สีน้ำเินเ้มุอยู่รอ ลูหรอ?
“สวัสีรับ ท่านอมมาร ผมเป็นบาปแห่โลภะ รู้ัันในนาม แมนมอน ผมเิหลัาพี่ๆทั้สอน ส่วนในอ้อมออผม ือ บาปแห่วามเียร้าน รู้ัันในนาม เบลเฟอร์ รับ นี่เบลเฟื่นไ้แล้วมาทัทายท่านอมมาร่อนสิ” แมนมอนแนะนำัวเอับเ็หัวน้ำเิน่อนที่ะไปปลุเ็นั้นให้ื่นึ้นมา
“ืม … สวัสีรับ” แล้วสุท้ายเา็หันลับไปุอแมนมอน่อ อนพู็ปิาลอ ผมไม่เห็นาเาเลย
“อ่ะ เบลเฟ อย่ามัวแ่นอนสิ อโทษนะรับท่านอมมาร” แมนมอนพยายามปลุสัพั แ่เบลเฟ็เหมือนัาโลนี้ไปแล้ว อาเมน
“ปล่อยเาไปเถอะ" เ็วัยำลัโ
“อโทษอีทีนะรับ” แมนมอนพูพร้อมับหน้าที่หอยลไปเลย หืม เหมือนผมเห็นไรแปลๆที่ออแมนมอน เอ๊ะ เ็น้อยเบลเฟื่นแล้ว?
“พี่แมนมอน" เ็น้อยพูพร้อม้อนามอแมนมอน อืมหืม ส่วนแมนมอนนี่พอเ็น้อยื่น็หน้าาสใสทันทีเลย
“ื่นแล้วหรอ ั้นุยับท่านอมมารสัหน่อยนะ แล้วเียวหลัานี้ ันะพาลับไปนอนที่ปราสาทนะ”
“แล้วพี่แมนมอน ะนอนับผมไหมวันนี้” พูบ็้อนาสีรามอเามอแมนมอน แถมเพิ่มรัศมีวิ๊ๆ้วย สิลนีู้ะใ้ับแมนมอนไ้นะเนี่ย ูระทวยเลย
“อึ… ไ้สิ เียวพี่ะนอนเป็นเพื่อนนายเอ” อืม พี่น้อสุสัน์ เ็น้อยพอไ้ำอบที่พอในี้็ยิ้มแ้มปริส่ไปให้ผู้เป็นพี่ ่อนที่แมนมอนะพยายามเบี่ยสายามาทาผม อืม ถึิวผมแล้วสินะ
“เอ่อ แมนมอน่อนายนายมีวามเป็นอยู่ไมา่อน” ูไๆเา็ยัเป็นเ็ม.ปลายธรรมา ไม่น่ามีไรมานานั้นนมาเิเป็นบาปแห่โลภะ
“อ่อ าิ่อนผมเป็นนยานมารับ ผม้อทำานไปเรียนไปั้แ่เ็แล้ว พ่อแม่อผมเา็่าแยทาแล้วไปมีรอบรัวใหม่ ผมเลยอยู่ับย่าั้แ่เ็ ริๆอนแรๆ พ่อับแม่็ส่เินมา แ่้วยอะไรไม่รู้ รอบรัวแม่ผมประสบอุบัิเหุายทั้หม ส่วนพ่อผม็เป็นโรร้ายายไปหลัานั้นสอสามปีรับ” อืม ีวิหนัหน่วมาเลย T^T ผมมอหน้าฟรี่อนที่ะลับไปฟัแมนมอน่อ
“แ่หลัเรียนบามหาลัย้วยเียรินิยม ผม็ไปทำานทาแผนบัีแล้ว็ไ้เลื่อนั้นเป็นหัวหน้า ีวิอผมับยาย็เลยีึ้น ผมเ็บเินทุบาทใส่ธนาาร ื้อแ่อที่ำเป็น ไม่รู้สินะรับ ผมับรู้สึว่าผม้อทำ อนนั้นผมิว่ายายผมแ่แล้วอาป่วยไ้ แ่ริๆแล้วเป็นผม่าหาที่ายเพราะผมเพลียแล้วเผลอวูบไปนิแ่มัน็ทำผมน้ำรับ ว่าะมีน่วยพาผมึ้นผม็ายไปแล้ว ีนะรับที่ผมเ็บเินไว้เยอะ ยายอผมน่าะไม่ลำบาแล้ว" ถึแมนมอนะพูั้นแ่หน้าอเา็ูเศร้าๆ ิถึยายสินะ ผมที่ำลัะปลอบแมนมอน็มีนทำหน้าที่นั้นแล้ว
“พี่แมนมอน ไม่เป็นไรนะรับ” เ็น้อยอพี่ายอเาสัแน่นเลย พร้อมปลอบพี่าย
“อืม” เาล่าวอบพร้อมอเ็น้อยลับ
“นายไม่เป็นไรนะ” เย่!! ผมไ้ถามแหละ
“รับ ริๆผมไม่ไ้มาเิทันที หลัที่ผมายยาย็เสียใมา แ่น้าสาวที่เยหนีออาบ้านลับมารับยายไปอยู่้วยรับ น้าสาวมีรอบรัวอยู่ที่่าประเทศ เธอมีหลานใหุ้ยายสอน สามีอเธอ็เป็นนี ทุน่าูแลยายอผมอย่าี ผมเลยสบายใ่อนที่ะมาเิใหม่รับ”
“อืม …แล้วอนที่เอแมนมอนรั้แรเบลเฟอร์เาเป็นเ็อยู่แล้วหรอ หรือเ็ว่านี้” อนนี้เราไปถามเรื่อเ็น้อยีว่า
“อืม ็เท่าเิมนะรับ ัวเท่านี้เลย” หืม ไม่โเลย นาผมยัมีโึ้นบ้า แ่ที่ฟรีเยสอน ริๆบาปทั้ 7 ไม่เหมือนอมมาร พวเาเิมา็โแล้ว เอ๊ะ หรือว่า …
“เบลเฟ ทำไมนายยัเป็นเ็” เ็น้อยายั้แ่ยัเป็นเ็็เลยไม่โ สุแ่นี้
“ี้เียโ” วื ที่ผมินี่หายไปเลย
“ร่าเ็ใ้พลัานน้อย” อ่อ ประหยัพลัาน ใ่หรอ?? ไม่น่าใ่นะ ผมว่าี้เียล้วนๆ
“ถ้าี้เียนานั้น ไม่ี้เียหายใไปเลยล่ะ” ผมถามไปั้น ใรที่ไหนะี้เียหายใ อันนั้น็เินไป
“รู้ไ้ไ ว่าผมายเพราะั้นแหละ” ห่ะ!!!!
“….” หมำะพู นอื่นอาสสัยว่ามาเป็นไ้ไ แ่มันนี่ใ่เลย บาปแห่วามเียร้านอแท้ อืม…เราไปนถัไปีว่า
.
.
.
ความคิดเห็น