คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 ผู้หญิง
จากการถูกโจมตีอย่างกะทันหันทำให้ผมอึ้งไปพักหนึ่งก่อนที่ผมจะคอยดูท่าทีของพวกเธอต่อ
"มีอะไรกันหรอคับ"ผมลองถามไปลอยๆแต่สิ่งที่ตามมาก็คือ "กรี้ดๆๆๆน่ารักจังเลย"พวกเธอทั้งห้าคนต่างเข้ามาสนใจผมแทน"น้องเป็นใครหรอ" "น้องมาจากไหนหรือ" "อายุเท่าไหร่แล้วจ๊ะ"พวกเธอยิงคำถามใส่ผมไม่หยุด ผมก็ได้แต่อ้ำอึ้งไม่สามารถตอบอะไรพวกเธอได้แต่ซีลก็ช่วยตอบแทนผม พวกเธอต่างมองผมด้วยตาเป็นประกายก่อนจะเริ่มแนะนำตัวพวกเธอเป็นกลุ่มสองที่อยู่ในชั้นเรียนเดียวกับผมพวกเธอเป็นกลุ่มผู้หญิงล้วนห้าคนคนหัวหน้าเธอชื่อว่า วิคตอเรีย ส่วนสมาชิกคนอื่นๆก็มี
โซยอน แองจี้ เบนีล่า และเซเซล พวกเธอมีรูปร่างดีแบบนักกีฬา ใส่เสื้อผ้าดูดีทันสมัยกันแทบทุกคนยกเว้นก็แต่เซเซล เธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กพอๆกับผมใส่เสื้อผ้าสีดำทะมึนดูโบราณกับกระโปรงลูกไม้บานกว้างเธอยืนอยู่เงียบๆข้างหลังคนอื่นโดยไม่ได้เข้ามาหาผม
เมื่อคนคุณวิคตอเรียเห็นจึงพาเธอเข้ามาทำความรู้จักกับผม
"สวัสดีคับ"ผมทักทายเธอสั้นๆก่อนจะบอกมือมาให้เธอ เธอค่อยๆยื่นมือมาหาผมเหมือนกันผมคิดว่าเธอจะทักทายโดยการจับมือแต่แล้ว"ตัวเล็กจัง"เธอเอามือมาวัดส่วนสูงกับผมเพื่อที่จะสื่อว่าเธอสูงกว่าผมซึ่งนั่นก็ทำให้ทุกคนที่เหลือหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
แต่กิตติก็พูดแทรกเข้ามาโดยกะทันหันแล้วตรงไปทางพวกเธอทันที "เซเซลเจอพอดีเลยฝากซ่อม บีหนึ่ง กับ บีสองหน่อยได้ไหม"กิตติหยิบตุ๊กตาทั้งสองขึ้นมาพวกมันมีรอยขาดวิ่นจากเหตุการณ์เมื่อวันก่อนอยู่เล็กน้อย
"ได้ค่ะ"เธอหยิบกล่องอุปกรณ์เล็กๆออกมาจากกระโปรงเธอซ่อมตุ๊กตาด้วยความรวดเร็วจนผมมองไม่ทันเพียงเวลาไม่กี่นาทีตุ๊กตาทั้งสองตัวก็ดีดังเดิม
"เดี๋ยววันหลังหนูเย็บเสื้อตัวใหม่ให้นะค่ะ"
"ขอบคุณนะ น่ารักจริงๆต่างกับคนแถวนี้จัง"
จากคำพูดของกิตติทำให้คุณวิคตอเรียหันกลับไปทางกิตติทันที "นายว่าใครอยู่"เธอโกรธอย่างน่ากลัวก่อนจะยกดาบเรียวยาวขึ้นมาอีกครั้ง
"พอเถอะวิคกี้กลับไปช้อปปิ้งต่อเถอะ"ทุกคนต่างขัดขวางเธอไม่ให้ทำร้ายกิตติ"แต่ตอนนั้นมัน..มัน.."คำพูดของเธอขาดช่วงไปในลำคอ หน้าของเธอค่อยแดงขึ้นเรื่อยๆ
"มันมีอะไรเหรอจ๊ะ คุณวิคกี้"
"หรือว่าเป็นไอ้นั่นหรอคับ"
โซน่ากับยูมิช่วยกันผสมโรงพูดถึงเรื่องๆหนึ่งที่ผมไม่เข้าใจแต่มันคงเกี่ยวกับคุณวิคตอเรียมากเลยทีเดียว
"วันนั้นมัน..มัน.."เธอหยุดพูดด้วยความอายเมื่อคิดถึงสิ่งๆนั้นก่อนที่เธอจะวิ่งหนีไปด้วยใบหน้าที่เรื่อแดงเป็นมะเขือเทศ
"วิคกี้ รอด้วยสิ"พวกเธอตะโกนแล้ววิ่งตามไปโดยที่ไม่ได้บอกลาพวกเรา
"มีเรื่องอะไรกันหรอคับ"ผมหันกลับไปถามทุกคนด้วยความสงสัย
"ก็นิดหน่อยหนะ"กิตติแค่ตอบแล้วยิ้มเหมือนเดิม
พวกเรากลับไปเดินซื้อของใช้กันต่อ อย่างเช่น กระเป๋าของผม ข้าวของส่วนตัวกับข้าวและของสดไว้เก็บในตู้เย็น
พอซื้อของเสร็จทุกคนเห็นว่ายังมีเวลาเหลือจึงซื้อของๆตัวเองบ้างเราได้ของหลายอย่างกลับมา เช่น หมวกของยูมิ หนังสือของกิตติกับซีล ลูกบาสของโซน่าและอีกหลากหลายอย่างก่อนจะนำของทั้งหมดขึ้นรถม้าอย่างทุลักทุเล
รถของเราแล่นไปอย่างช้าๆข้ามผ่านสะพานที่เห็นพระอาทิตย์กำลังคล้อยต่ำลงนาฬิกาบอกเวลาสี่โมงเย็นทำให้แดดอ่อนลงมากแล้ว
เมื่อเรากลับมาถึงบ้านต่างคนต่างก็หยิบของๆตัวเองลงจากรถไปเก็บในบ้านม้าทั้งสองตัวกลับกลายเป็นดินในสวนเหมือนเดิม
ต่างคนก็เอาของตัวเองที่ซื้อวันนี้ไปเก็บยกเว้นแต่ผมที่ไม่รู้จะเอาของไปเก็บไว้ตรงไหนดีจึงต้องวางกองไว้ที่ห้องของซีลก่อน
พอผมวางของต่างๆให้เป็นระเบียบเรียบร้อยกำลังจะออกจากห้องก็สะดุดอะไรสักอย่างจนล้มลงผมมองดูก็เห็นว่ามันเป็นดาบสีดำของซีลถูกวางเอาไว้บนพื้นซีลคงจะรีบเก็บของจึงวางไว้ที่พื้นไม่ได้พกติดตัว
พอผมเข้าไปใกล้มันเหมือนจะขยับหนีผมเอื้อมมือเข้าไปใกล้กิตติก็ตะโกนเรียกทุกคนกินข้าวพอดีพอผมหันกลับไปหาดาบสีดำนั้นมันก็ไม่ขยับอีกแล้ว
ผมรีบเดินลงมากินข้างเห็นทุกคนนั่งรอ อยู่ก่อนแล้วผมจึงขอโทษที่เก็บของช้าแล้วนั่งลงที่โต๊ะทันที
มื้อเย็นวันนี้เป็นอาหารง่ายๆที่เราซื้อมาจากในตัวเมืองพอเรากินเสร็จทุกคนต่างก็ไปนั่งประจำกันที่โซฟาแล้วเปิดโทรทัศน์เพื่อดูรายการข่าวตอนเย็น
พอดูข่าวได้ประมาณสิบนาทีโซน่าก็หยิบรีโมตเปลี่ยนช่องไปดูรายการกีฬาสักพักยูมิก็เปลี่ยนไปดูเกมโชว์เราเปลี่ยนช่องทีวีไปมาอยู่สักพักจึงตัดสินใจปิดทีวีทำให้ผมมีโอกาสถามถึงเรื่องคุณวิคตอเรีย
"กิตติทำอะไรให้เธอโกรธเหรอคับ"ทุกคนต่างอมยิ้มแล้วเล่าถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นให้ผมฟัง
ไม่กี่วันก่อนที่ผมจะมาที่สวนอีเดนนี้ได้มีการให้เหล่าหัวหน้ากลุ่มทำการแสดงฝีมือกันเพื่อคนอื่นๆจะได้เลือกผู้นำของตัวเอง
กิตติบอกว่าเขาแค่สาดน้ำใส่คุณวิคตอเรียเท่านั้นเองแค่ตอนนั้นเธอใส่ชุดขาวพอดี...เขาโกรธก็คงไม่แปลกหรอกนะครับ
พวกเราต่างแยกย้ายกับไปอาบน้ำยูมิให้ผมอาบก่อนเพราะเธอต้องการลองชุดใหม่ที่ซื้อมาวันนี้ก่อน ผมหยิบเสื้อผ้าเข้าไปในอาบน้ำเรียบร้อยซีลก็เคาะประตูขออาบด้วยเพราะไม่อยากอาบหลังยูมิ
เราต่างคนก็ต่างอาบกันไปไม่ได้ถามอะไรแต่เมื่อเห็นซีลในตอนนี้ทำให้ผมคิดถึงฟิลลิปขึ้นมาพวกเขามีจุดคล้ายกันมากทั้งผมสีน้ำตาลสั้น ร่างกายกำยำแข็งแรง และความเอ็นดูที่มีให้กับผม
พออาบน้ำเสร็จผมก็เตรียมตัวเข้านอนทันทีแต่วันนี้ผมขอนอนที่พื้นแทนซีลบอกว่าไม่เป็นไรเขานอนได้แต่ผมก็อยากให้เขาได้นอนสบายๆบ้างซีลจึงขอบคุณผมแล้วเข้านอนทันที
ผมล้มตัวลงนอนรู้สึกถึงความแข็งของพื้นผ่านฟูกเล็กน้อยแต่ก็ทำให้นอนสบายไปอีกแบบผมพลิกตัวไปทางซีลเพื่อดูว่าเขาหลับหรือยังก็เห็นเขาหลับไปแล้วโดยนอนกอดดาบสีดำเล่มนั้นไว้แทนหมอนข้างผมสงสัยว่ามันคืออะไรกันแน่ มันมีชีวิตหรือเปล่านะ หรือมันไม่ใช่ดาบผมคิดไปคิดมาสักพักก็หาคำตอบไม่ได้จึงปล่อยใจเข้าสู่ความง่วงไป
ในกลางดึกผมรู้สึกเหมือนมีสัมผัสประหลาดอยู่ตามเนื้อตัวผม ผมไม่สามารถขยับตัวได้ไม่สามารถมองหรือพูดได้เพราะมีอะไรสักอย่างปิดไว้อยู่ผมตะโกนเสียงอู้อี้ออกไปแต่ก็ไม่เป็นผลพลังที่ผมมีในตอนนี้กลับใช้ไม่ได้ "ใครก็ได้ช่วยผมด้วย" ขณะนั้นเองม่านบางๆที่ปิดตาของผมอยู่ก็ถูกกระฉากออกแล้วสัมผัสนั้นถูกขว้างออกไปโดยซีลที่มีหน้าตาเหนื่ยหอบผมรีบเข้าไปกอดซีลด้วยความลืมตัวแล้วมองไปยังสิ่งที่ถูกเขวี้ยงออกไป
ดาบสีดำที่ผ้าพันรอบๆขาดรุ่งริ่งนอนนิ่งเงียบอยู่ตรงมุมห้องมันคือดาบของซีลเองไม่ใช่หรือแล้วทำไมถึงมาทำร้ายผมได้
"ทำอะไรของนายลูซิเฟอร์" ซีลตะโคกด้วยเสียงที่ดูตื่นตระหนก "คราวโซน่าก็ทีนึงแล้วนะ"
ดาบเล่มดำค่อยสั่น ปากของมันค่อยเปิดกว้างออกมาจากใบดาบ แล้วก็มีเสียงถูกเปล่งออกมา
"ก็แค่แตะตัวนิดๆหน่อยๆเท่านั้นเองไม่เห็นต้องโวยวายเลยนี่นา"เสียงนั้นพูดออกมาเงียบๆเพื่อไม่ให้คนอื่นๆตื่น
"ถ้าแค่นิดหน่อยแล้วจะเป็นอย่างนี้หรอ"ผมว่าแค่นิดหน่อยก็ไม่ดีนะคับ
"งั้นขอโทษแล้วกันนะเจ้าหนู"
"ซีลนี่คืออะไรหรือคับ"ผมชักตามไม่ทันกับเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงแล้วสิ
"นี่คืออาจารย์ของฉันเอง ดาบมารมีชีวิต ลูซิเฟอร์"
จบบท
ความคิดเห็น